Κανονικά το να αποφασίσεις να βγεις από το σπίτι σου εν μέσω κακοκαιρίας για να πας στην δουλειά θα έπρεπε να εντάσσεται σε ειδική κατηγορία των skill που βάζουν οι υποψήφιοι στα βιογραφικά τους και πιο πάνω από υποτιθέμενα χόμπι του τύπου «μου αρέσει το διάβασμα, τα ταξίδια και η κηπουρική». Στην πραγματικότητα κανείς δεν νοιάζεται για τα χόμπι σου, απλά οι εργοδότες και τα τμήματα προσωπικού αναζητούν μια ψεύτικη σκιαγράφηση του χαρακτήρα σου για να νιώσουν πιο άνετα. Αλλά το να πας στην δουλειά ενώ έξω ρίχνει καρέκλες δείχνει επαγγελματισμό, σθένος και ηγετική προσωπικότητα. Αυτά σκεφτόμουν ενώ έβριζα από μέσα μου για την απολύτως παράλογη απόφαση μου να πάω εκείνη την ημέρα στην δουλειά… Αντικειμενικά δεν είχα και πολλές επιλογές, θα μπορούσα να δουλέψω από το σπίτι αλλά η ομάδα με χρειαζόταν on site και θα ένιωθα άσχημα αν δεν ήμουν εκεί. Μπήκα στο αυτοκίνητο με μισή καρδιά και βγήκα να συναντήσω την κακοκαιρία Daniel. Είχα διανύσει ήδη αρκετά χιλιόμετρα και η μουσική και οι στίχοι που έφταναν στα αυτιά μου δημιουργούσαν ένα ταιριαστό soundtrack.
Θ’ ανέβω και θα τραγουδήσω
Στο πιο ψηλότερο βουνό
Ν’ ακούγεται στην ερημιά
Ο πόνος μου με την πενιά
Το σκληρό γρέζι της φωνής της Ρίτας Σακελαρίου, από ένα ιδιαίτερο Podcast που ακούω αυτή την εβδομάδα, διαπερνά τα ηχεία του αυτοκινήτου. Στο δρόμο η βροχή μαστιγώνει τα τζάμια και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν πρέπει να σταματήσεις δεξιά και να περιμένεις να κοπάσει ή να συνεχίσεις τον δρόμο σου. Αλλά “φοβούνται ωρέ τα παλικάρια, μια βροχούλα είναι”, έδωσα θάρρος στον εαυτό μου και δώσ’ του γκάζι στον ανήφορο, μέχρι να βρεθούμε σε άσφαλτο στεγνή και να νιώσω και πάλι ασφαλής. Όμως ο καιρός δεν αστειεύεται, το νερό που ρίχνει είναι υπερβολικά πολύ και οι δρόμοι σύντομα πλημμυρίζουν. Ανηφορίζω την Εθνική, πίσω από μια νταλίκα και κάθε 100 μέτρα η κατάσταση γίνεται και πιο δύσκολη, δεν βλέπω σχεδόν τίποτα. Με είχε τυλίξει μια μαύρη απελπισία. Αλλά για κάτσε μια στιγμή, γιατί αισθάνομαι έτσι, αναρωτήθηκα! Λες να έχω επηρεαστεί από την καταιγίδα, από την κλιματική αλλαγή, από την διαχρονική ανικανότητα της πολιτείας να μας προστατεύσει σε κάθε μορφής καιρικά φαινόμενα ή από την απανθρωπιά που μας περιβάλει; Μήπως βαρέθηκα τα προβλήματα και τις άθλιες συμπεριφορές στην δουλειά; Η μήπως all of the above; Ρε λες να έγινα ευαίσθητος τώρα στα ώριμα χρόνια μου;
– «Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις Emerald», άκουσα μια απότομη φωνή από το βάθος του υποσυνείδητου.
– «Νομίζεις ότι δεν έχουν όλοι καταλάβει ότι όλα αυτά είναι δικαιολογίες; Να είσαι ειλικρινής, δεν γράφεις RPG Dailly γιατί σε τρώει η μαύρη ανησυχία; Πέμπτη σήμερα και δεν έγραψες ούτε μια φορά αυτή την εβδομάδα! Τουλάχιστον μην το λες Daily, πες το weekly»
– «Κάτσε φωνή», μονολόγησα σκεπάζοντας τη φωνή της Ρίτας και τον ήχο της καταιγίδας «μια στιγμή δεν ξέρω καν πως να σε αποκαλώ..»
– «Άσε τα ψόφια Emerald! This is subconscious speaking, εγώ σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα! Μίλα τώρα που έχουμε ακόμα δρόμο μετά θα πήξεις στην δουλειά.»
– «Άκου subconscious φωνή το ξέρω ότι έχεις δίκιο αλλά να ξέρεις ότι αυτή η εβδομάδα δεν ήταν και η καλύτερη… και κοίτα τι χαμός γίνεται έξω. Δες αυτό το ποτάμι που κατεβαίνει την Εθνική… τέλος πάντων θα κάνω δεξιά και θα σου τα πω εν συντομία», άναψα τα alarm και σταμάτησα για λίγο δεξιά στο πρώτο άνοιγμα. Η μουσική συνέχιζε σαν ραδιοφωνικό ρέκβιεμ.
Με το βουνό θα γίνω φίλος
Και με τα πεύκα συντροφιά
Κι όταν θα κλαίω και πονώ
Θ’ αναστενάξει το βουνό
– «Λοιπόν, αφού το θέτεις έτσι, η αλήθεια είναι ότι με έχει πάρει λίγο από κάτω… εκεί που λες ναι ρε φίλε κοιτάμε παίκτες σοβαρούς, κάτι γίνεται και πάνε όλα πίσω. Σήμερα μάλιστα τα πράγματα είναι μάλλον πιο θολά από ποτέ. Η ομάδα επισήμως δεν έχει κάψει το ζήτημα προσθήκη, αλλά και ταυτόχρονα όλα δείχνουν ότι θα πάει προς Οκτώβρη η όποια προσθήκη. Και αναρωτιέμαι πως θα ενταχθεί το πιστόλι που ψάχνουμε στην ομάδα, ειδικά αν δεν έχει ξαναπαίξει Ευρώπη.»
– «Καλά πως κάνεις έτσι και εσύ ρε Emerald. Δύο χρόνια στον αφρό είναι καλά για Ολυμπιακό, επιστροφή στις εργοστασιακές ρυθμίσεις, αυτά δεν λέτε με τους λοιπούς μπασκετόγαυρους; Εκεί είμαι και σας ακούω..»
– «Μπορεί να τα λέμε αλλά δεν θέλουμε να γίνει ρε Φωνή. Δεν σημαίνει dictum factum – στην πραγματικότητα τα λέμε για να ξορκίσουμε το κακό…»
– «Καλά… θα σε δω το βράδυ τι θα λες μετά το φιλικό με τον Προμηθέα»
Απάνω στο βουνό θα μείνω
Κι από τον κόσμο μακριά
Θα κλαίω μόνος θα πονώ
Και θα μ’ ακούει το βουνό
– «Κάτσε να γυρίσουμε πρώτα σπίτι, δεν βλέπεις τι γίνεται;» είπα και έβγαλα φλας και ξαναβγήκα στο δρόμο, ενώ ο υαλοκαθαριστήρας δούλευε σαν τρελός.
Μετά από ώρα έφτασα στην εργασία μου και έπεσα με τα μούτρα στα προβλήματα. Εκεί, λίγο μετά τις 3, πήγα να φτιάξω ένα δυνατό καφέ και πέτυχα τον συνάδελφο τον Πάνο από το reporting, ο οποίος είναι μυαλό δυνατό και ακραιφνής μπασκετόγαυρος.
– «Τι γίνεται ρε γμτ…;», μου είπε προβληματισμένος έως σκασμένος.
– «Έχω ξενερώσει. Νιώθω ότι μας εμπαίζουν. Τι κάνουν εκεί στην ΚΑΕ;»
– «Τι έπαθες μωρέ μύγα σε τσίμπησε;», του απάντησα.
– «Μην με φουρκίζεις και εσύ! Η ομάδα κάνει επικοινωνιακή διαχείριση από τον Ιούνιο. Ο Σλούκας σωστά ήταν τελειωμένος 33 στα 34, που θα έπρεπε να πάρει 1.8Μ στην καλύτερη (αφού οι φήμες ήταν ότι έχει πρόταση 2Μ από την Fenerbahce). Και καλώς έφυγε αφού δεν μιλούσε με άνθρωπο και γκρίνιαζε σαν κακομαθημένη σύζυγος, μετά από πολλά χρόνια γάμου. Τον υποτίμησαν και δεν πίστεψαν ότι θα πάει κάπου αλλού εκτός από Τουρκία. Όταν τους έσκασε το παραμύθι έγινε και το 4ωρο ραντεβού. Λάθος τους! Έπρεπε την επόμενη της φιέστας να τον αποχαιρετήσουν. Ειδικά μετά τις δηλώσεις του»
– «Μα…», πήγα να ψελλίσω
– «Τι μα;! Αντίθετα ο Λεπενιώτης έλεγε “Όλοι Εδώ”. Για να μην πω για τον Sasha, που ήξεραν όλοι ότι θα έχει καλή πρόταση με προοπτική να ανέβει το Sacramento. Οι Αφοί του έκαναν καλή πρόταση για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά τα νούμερα απέναντι έχουν ξεφύγει. Αυτό δεν το ήξεραν; Και εντάξει μπορεί ο παίκτης να μην το ξεκαθάριζε, αλλά και η αντίληψη μέσα στην ομάδα είναι ότι “Όλοι θέλουν να παίξουν στον Ολυμπιακό μας ακόμα και με λιγότερα” Εκτός πραγματικότητας τα άτομα!!»
– «Βρε συ κάτσε τους έχεις πάρει όλους αμπάριζα… από το 2009 μέχρι τώρα 6 τελικοί στην Euroleague κάτι ξέρουν στην διοίκηση, δεν κινούνται σπασμωδικά. Προφανώς και περιμένουν κάποια καλή περίπτωση μην τρελαίνεσαι..»
– «Και λίγα λέω! Όπως και τα ίδια πίστευαν με τον Mirotic… τι να λέμε τώρα. Μετά άρχισαν να προσεγγίζουν και άλλους ελίτ παίκτες όπως οι James, Clyburn που όμως είχαν συμβόλαια και τους έλεγαν να λύσουν αυτοί τι σχέσεις με τις ομάδες τους και εμείς εδώ είμαστε. Και επισήμως έγραφαν “Εμείς δεν ασχολούμαστε με παίκτες που έχουν συμβόλαιο” όμως άφησαν χώρο στους insiders της κακιάς ώρας να αλωνίζουν… hold και soon>>> και..»
– «Και τι να κάνουν να διαψεύσουν το κάθε account στο twitter;»
«Να κάνουν τη δουλειά τους Emerald να ενισχύσουν την ομάδα! Ο κόσμος στήριξε και στηρίζει πήραμε διαρκείας νωρίς την άνοιξη και ακριβότερα, για γήπεδο ακούσαμε και γήπεδο δεν βλέπουμε, φεύγουν Sasha και ο άλλος ο λεπτομετρητής και μας φέρνουν Προφέσορ Sikma και Goss, πουλάνε events για τον Kill Bill όταν ο Go to Guy θα είναι ο Canaan… ενώ το χειμώνα αγνοήσαμε τον Dorsey… πολλές στραβοτιμονιές.. ΩΠΑ ΡΕ ΣΥ»
Μας κοιτούσε ήδη όλος ο όροφος.
– «Ηρέμησε ρε Πάνο έχεις να δεις και εκείνες τις εγγραφές για να φτιάξεις και εκείνα τα ισοζύγια…», του είπα μήπως και αλλάξω θέμα συζήτησης αλλά μάταια..
– «Μην κρίνεις από εσένα που είσαι δεν ξέρω γιατί ψύχραιμος. Ο κόσμος είναι απογοητευμένος καθώς βλέπει ότι κάνουμε βήματα πίσω και κακά τα ψέματα περιμέναμε καιρό για να βρεθούμε σε τέτοιο status. Μην μου λες λοιπόν να μην είμαι αγχωμένος, ΕΙΜΑΙ και ΠΟΛΥ! Αν συνεχίσουν έτσι να το ξέρεις θα ανέβει η τιμή του κορνέ στις χρηματαγορές», μου είπε και έφυγε παραμιλώντας «Ρε ένα καλό σκόρερ έναν να τι βάζει στο διχτάκι, τι ζητάμε επιτέλους;», ενώ ταυτόχρονα άλλαζε και ύφος αφού πλησίαζε το γραφείο της Σοφίας, με την οποία όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν η 2η μεγαλύτερη καψούρα του μετά τον ΘΡΥΛΟ.
– «Τι κάνεις Σοφάκι; Άλλαξες κάτι στα μαλλιά σου;»
Έμεινα άφωνος να παρακολουθώ τον Πάνο να φεύγει αλλά και προβληματισμένος. Ρε λες να έχει δίκιο και να είναι τόσο άσχημα τα πράγματα; Όμως η δουλειά δεν μπορούσε να περιμένει. Αρκετές ώρες αργότερα στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι το ξέσπασμα του Πάνου επαναλαμβανόταν σαν ηχητική ανάμνηση ενώ το podcast με την Ρίτα έφτανε στο τέλος του.
Απάνω στο βουνό θα μείνω
Κι από τον κόσμο μακριά
Θα κλαίω μόνος θα πονώ
Και θα μ’ ακούει το βουνό
Με το βουνό θα γίνω φίλος
Και με τα πεύκα συντροφιά
Κι όταν θα κλαίω και πονώ
Θ’ αναστενάξει το βουνό
