Την Πέμπτη το βράδυ, στο Βελιγράδι, ο Ολυμπιακός κλήθηκε να υπερασπιστεί το εκτός έδρας σερί νικών του σε Μιλάνο και Καζάν, αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Κάποιοι στάθηκαν στη διαιτησία σαν κύρια αιτία της ήττας και αν κάποιος / κάποιοι από αυτούς θελήσουν να αφιερώσουν χρόνο σε αυτό το κείμενο, θα απογοητευτούν.
Οι Ερυθρόλευκοι, χωρίς να είναι απαραίτητα κακοί, έχασαν γιατί απλά δεν ήταν όσο καλοί έπρεπε να είναι για να υπερκεράσουν το εμπόδιο μιας σκληρής ομάδας, σαν τον Ερυθρό Αστέρα, που κύριο πλεονέκτημα της είναι η αυτογνωσία.
Οι Σέρβοι ξέρουν τι μπορούν να κάνουν καλά, είναι διαβασμένοι και μένουν πάντα προσηλωμένοι στο πλάνο. Η ποιότητα δεν χαρακτηρίζει το ρόστερ τους, αλλά η γνώση των βασικών, η κυνικότητα, η σκληράδα και το μέγεθος ξεχειλίζουν.
O κόουτς Randoncic γνωρίζοντας πως ο Ολυμπιακός αρέσκεται στο να αλλάζει μαρκαρίσματα στο screen στην μπάλα, στόχευσε να χτυπήσει στα mismatch που θα του δοθούν στο ζωγραφιστό. Πολιορκητικό κριό όρισε τον ποιοτικότερο παίχτη του.
Ναι, στον Kalinic αναφέρομαι φίλες και φίλοι.
Ο κοντρολαρισμένος Walters μπορεί να είναι υπεύθυνος για τη διατήρηση του ρυθμού, αλλά σχεδόν κάθε κατοχή περνά από τα χέρια του δυναμικού SF. Ο Kalinic, μετά τη θητεία του δίπλα στον Obradovic, έχει βελτιώσει σε τεράστιο βαθμό την ανάγνωση του παιχνιδιού. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, στο παιχνίδι της Πέμπτης, τον είδαμε να λειτουργεί ακόμα και σαν χειριστής σε PNR καταστάσεις, με σκοπό μετά την αλλαγή είτε να επιτεθεί ο ίδιος, είτε να δημιουργήσει κατάλληλες συνθήκες για τους Ivanovic και Walters, ειδικά όταν στο παρκέ βρισκόταν ο Πρίντεζης και σε μικρότερο βαθμό ο, προερχόμενος από τραυματισμό, Fall.
Όμως, ο κύριος τρόπος δράσης του, ειδικά όσο πλησιάζαμε στο κλείσιμο του παιχνιδιού, ήταν τα “barkley moves” από το τρίποντο. Για να μην ψαρώνετε, με αυτό τον όρο έχουν χαρακτηριστεί οι προσπάθειες με ντρίμπλα βάζοντας πλάτη τον αντίπαλο, με αφετηρία την περιφέρεια. Μέσα από τέτοιες καταστάσεις ο Νικόλας έγινε επιθετικά αποδοτικός, αλλά και δημιουργικός όταν η άμυνα του Ολυμπιακού επέλεγε να κλείσει πάνω του σε ένα στενό zone up ή όταν έστελνε βοήθειες.
Για να τα αποφύγει όλα αυτά ο κόουτς Μπαρτζώκας έστελνε, κυρίως στο πρώτο ημίχρονο, τον Παπανικολάου πάνω σε guard και τον Walkup στο Σέρβο forward, έτσι ώστε μετά την αλλαγή να έχει μια κάποια ασφάλεια. Και το πέτυχε, έως ένα βαθμό.
Όμως υπήρχε και άλλο σημείο που ο Randocic είχε στοχεύσει. Αυτό ήταν η επιλογή του Ολυμπιακού να στέλνει “tag” (στιγμιαία κάλυψη στο drive) από τον παίχτη ψηλά. Ο Davidovac, o Kalinic, αλλά και ο Walters διάβασαν αρκετές φορές τη συγκεκριμένη συνθήκη και την τιμώρησαν, οι πρώτοι δυο εκτελώντας και ο τρίτος πασάροντας γρήγορα και προκαλώντας ντόμινο.
Στο πρώτο ημίχρονο παράγοντα του παιχνιδιού αποτέλεσε και ο Mitrovic, που απέναντι σε Hassan και Livio βρήκε τελειώματα.
Όμως εκεί που ο Ερυθρός Aστέρας, προσωπικά θεωρώ πως, έλεγξε το παιχνίδι ήταν η άμυνα του.
Στο βίντεο, για όσους έχουν χρόνο και διάθεση να το παρακολουθήσουν, παραθέτω κάποιους από τους βασικούς άξονες της αμυντικής προσέγγισης των γηπεδούχων.
Αρχικά πρώτος τους στόχος ήταν να καθυστερήσουν όσο περισσότερο γίνεται την εκτέλεση της επίθεσης του Ολυμπιακού. Πίεζαν από ψηλά τον εκάστοτε παίχτη που κατέβαζε μπάλα και ταυτόχρονα έπαιζαν “chase” στα όρια της άρνησης τις εισαγωγικές πάσες και τα handoffs. Οι Dorsey, Mckissic, Sasha είχαν πάντα κολλημένο πάνω τους αντίπαλο να τους πιέζει στην πρώτη πάσα. Ο Lazic, o Dobric αλλά και ο Hollins είχαν αυτό το ρόλο κυρίως.
Ο Ολυμπιακός όταν κατάφερνε να μεταφέρει γρήγορα το παιχνίδι στο πλάι, έβρισκε λύσεις. To πρόβλημα ήταν πως δεν μπορούσε να βρει σερί τέτοιες καλές επιλογές, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις το ice των Σέρβων στην πλάγια γραμμή τους οδηγούσε σε κατάχρηση ντρίμπλας, ακόμα και σε σταμάτημα της.
Οι γηπεδούχοι σε όλο το παιχνίδι αποφάσισαν να αμυνθούν αποκλειστικά σε 2 εναντίον 2 στα screens στην μπάλα. Ελάχιστα tag, από μια πάσα μακριά. Όταν την μπάλα την είχαν Σλούκας και Dorsey οι ψηλοί τους έβγαιναν στο hedge out, στα όρια της παγίδας πολλές φορές, κυρίως στο πλάι. Όταν ήταν ο Walkup στο χειρισμό έπαιζαν mid Flat, καλύπτοντας το διάδρομο στο κακό χέρι του. Αυτό δεν άλλαζε ακόμα και όταν το screen δινόταν από τα PF του Ολυμπιακού.
Πέρα όμως από όσα γίνονται πάνω στην μπάλα, υπήρξε και πρόβλεψη με το τι θα γίνει στην πλάτη του screen. Ο κόουτς Μπαρτζώκας έχει δουλέψει πάρα πολύ στην τιμωρία της κάλυψης από το low tag και σε αυτό οι Σέρβοι αντιπαρέθεσαν και πάλι τον Kalinic. Σε καθε close out άμυνα, σε κάθε skip pass, σε καθε hedge out το low tag (η κάλυψη δηλαδή του roller από τον παίχτη που βρίσκεται χαμηλά στην αδύναμη πλευρά), οι Σέρβοι εφάρμοζαν χιαστί καλύψεις για να περιορίσουν τα long close outs, αλλά και να μην αναγκάζονται να περιστρέφονται παραπάνω από όσο χρειάζεται απέναντι σε μια επίθεση που λατρεύει την εξτρά πάσα.
Την οποία έξτρα πάσα την έφαγαν, αλλά όχι στη συχνότητα που θα ήθελε ο Ολυμπιακός και κυρίως όχι σε διάρκεια. Ο Kalinic ήταν σχεδόν παντού αμυντικά και ήταν ουσιαστικά ο άνθρωπος που τράβηξε και τους υπόλοιπους.
Για να κλείνω σιγά σιγά, ο Ολυμπιακός, δεν ήταν αρκετά καλός για να κερδίσει, αλλά ίσως να μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι, αν ο Fall ήταν απολύτως υγιής και μπορούσε να παίξει περισσότερο. Ίσως και αν κάποια στιγμή σταματούσαμε να δίνουμε τόσο εύκολα την αλλαγή πάνω σε παιδιά σαν τον Kalinic.
Δεν έγινε κάτι, τα σπουδαία είναι μπροστά, να ευχηθούμε να είναι όλοι καλά και να διαφυλαχθεί η έδρα. Αν συμβεί αυτό κανείς δεν θα θυμάται την ήττα στο Βελιγράδι. Αρκεί να μάθαμε από αυτήν…
