Καλησπέρα αγαπητοί φίλοι/ες του Red Point Guard. Βρισκόμαστε στα τελειώματα του Φεβρουαρίου και η κατάσταση στον Ολυμπιακό θυμίζει αρχαιοελληνική τραγωδία. Και πιο συγκεκριμένα τις Βάκχες του Ευριπίδη. Για όσους δεν γνωρίζουν πολλά για αυτό το αρχαίο δράμα – είναι η μοναδική τραγωδία, όπου ο Διόνυσος πρωταγωνιστεί ως ανθρωποποιημένος θεός, και με αυτή του την παρομοίωση ο σπουδαίος τραγωδός αναφέρεται στο δράμα του θεού, που είναι και το δράμα του ανθρώπου. Η υπόθεση εξελίσσεται στη Θήβα, όπου μια καινούργια θρησκεία απειλεί και θέλει να επιβάλει τη δική της λατρεία.
Ο Διόνυσος φτάνει στη Θήβα με μορφή ανθρώπου, για να επιβάλει τη λατρεία του. Οι κόρες του Κάδμου (ιδρυτής και πρώτος βασιλιάς της Θήβας) αμφισβητούν τη θεϊκή του καταγωγή αλλά τρελαίνονται από αυτόν και ως μαινάδες (Σημ: στην ελληνική μυθολογία οι Μαινάδες ήταν νύμφες που παρουσιάζονται ως συντρόφισσες και συνοδοί του θεού Διονύσου) πηγαίνουν και παραμένουν στο Κιθαιρώνα λατρεύοντας τον. Ο βασιλιάς Πενθέας όμως, (εγγονός του Κάδμου) αποφασίζει να στραφεί ενάντια στις μαινάδες. Συλλαμβάνει τον Διόνυσο, όμως αυτός ελευθερώνεται και με σεισμό καταστρέφει το παλάτι. Στη συνέχεια ο Πενθέας μεταβαίνει στο βουνό, αλλά εκεί οι μαινάδες, με πρώτη τη μητέρα του, την Αγαύη, τον διαμελίζουν. Η Αγαύη επιστρέφει θριαμβευτικά στην πόλη, αλλά ο Κάδμος την κάνει να συνειδητοποιήσει τι έπραξε. Το έργο κλείνει με την εμφάνιση του Διονύσου ως θεού και το μένος που πέφτει στην περιοχή.
Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε την σύνδεση με την μπασκετογαυρική μας εσωστρέφεια εάν όχι σας συνιστώ να δείτε την τραγωδία και ίσως με καταλάβετε.
Επιστρέφοντας λοιπόν στην επικαιρότητα. Για τους φίλους των ερυθρόλευκων, τα αιτία της τραγωδίας δεν είναι άλλα από την 3η συνεχόμενη αποτυχημένη χρονιά στην Euroleague και την άσχημη αγωνιστική εικόνα στο μεγαλύτερο μέρος της εφετινής διοργάνωσης. Το πόσο δικαιολογημένη είναι όλη αυτή η απογοήτευση και πόσο αντικειμενική είναι η δραματοποίηση της κατάστασης είναι μάλλον πρώιμο για να το αναλύσουμε πριν το τέλος της Regular Season που είναι και η σωστή στιγμή για να κάνουμε ταμείο. Ωστόσο ως μύστες του παιχνιδιού οφείλουμε να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα δεδομένα της στιγμής. Ο Ολυμπιακός λοιπόν ξεκίνησε με όνειρα και υψηλές προσδοκίες την εφετινή Euroleague. Λίγο η βελτίωση της ομάδας στο περυσινό 2ο μισό (όσο τέλος πάντων παίχτηκε), λίγο η επιστροφή Σλούκα έφτιαξαν ένα καλοκαιρινό αφήγημα επερχόμενης επιτυχίας. Η 8άδα θεωρήθηκε ρεαλιστικός στόχος και ο ανταγωνισμός που θα έπρεπε να ξεπεράσουν οι ερυθρόλευκοι υποτιμήθηκε. Και μπορεί να υπήρχαν και κάποιες πιο ψύχραιμες φωνές που συνιστούσαν υπομονή και έλεγαν ότι το ρόστερ έχει κενά και μοιάζει υψηλού ρίσκου, όμως ο κόσμος της ομάδας – καλομαθημένος από τα αποτελέσματα της χρυσής δεκαετίας και με την απογοήτευση των 2 τελευταίων ετών δεν ήθελε καν να τους ακούσει.
Σήμερα όμως που μιλάμε, (μόλις 5 μήνες μετά) οι πιο πολλοί φίλοι της ομάδας μιλάνε για καταστροφική χρονιά. Συγχέουν τα αγωνιστικά με τα εξωαγωνιστικά τις φήμες με την πραγματικότητα και ψάχνουν εξιλαστήρια θύματα και φταίχτες. Είναι δύσκολη η αποδοχή της αποτυχίας για τους περισσότερους από εμάς και ας μην κρυβόμαστε – σίγουρα δημιουργεί συναισθηματική σύγχιση. Όμως η λαϊκή οργή για την αποτυχία δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε βοηθάει και σε τίποτα. Και για να είμαστε ειλικρινείς τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά στο μυαλό των πολλών, αν ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Η ήττα αυτή πόνεσε το ΥΠΕΡ ΕΓΩ του ερυθρόλευκου οπαδού και δημιούργησε αλυσιδωτές αντιδράσεις, εσωστρέφεια και πλέον όλα μοιάζουν χειρότερα από ότι είναι.
Αν κάτι παραμένει σταθερό (εκτός από το να μας χαλάει το μυαλό μια ήττα από το Παο) είναι ότι οι περισσότεροι φίλοι της ομάδας συμμετέχουν στο αγαπημένο σπορ όλων των Ελλήνων, το blame game. Σύμφωνα με τους άτυπους κανόνες αυτού του παιχνιδιού (και αυτό αφορά οποιοδήποτε ζήτημα), βρίσκουμε κάποιον/ους και εκτοξεύουμε κατηγορίες και αναθέματα. Μετά καθόμαστε και απαντάμε στα αναθέματα των άλλων που ίσως διαφωνούν μαζί μας και η ζωή συνεχίζεται… Δεν είναι άλλωστε τόσο ανακουφιστικό να φταίει πάντοτε κάποιος άλλος και ποτέ εμείς; Σε αποφορτίζει το να αποτινάζεις το βάρος και την στεναχώρια σου. Λες αυτός φταίει και… καθάρισες!
Αυτό το κείμενο όμως θα πάρει έναν πιο δύσβατο και εναλλακτικό δρόμο. Μακριά από την φωταγωγημένη λεωφόρο των συναισθημάτων, θα επιχειρήσει να κάνει μερικά βήματα στο σκοτεινό δρομάκι της λογικής και να “δει” την κατάσταση σκεπτόμενο και όχι με τις αισθήσεις. Ας πούμε ότι είναι μια εναλλακτική προσπάθεια ανάγνωσης κάποιων δεδομένων όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται για να βοηθήσει στον εσωτερικό μπασκετογαυρικό μας διάλογο. Όσο τα νεύρα και η ψυχική αστάθεια των καιρών που ζούμε φυσικά το επιτρέπει.
Αρκετά όμως με την φλυαρία, αυτό που θέλω να παρουσιάσω είναι μια σειρά από δεδομένα που κατά την γνώμη μου αποτυπώνουν και επεξηγούν μέρος της εικόνας που βλέπουμε φέτος. Για να γίνει κατανοητό θα χρησιμοποιήσω τα προηγμένα στατιστικά για την φετινή Euroleague αλλά και την διαχρονική εικόνα του Ολυμπιακού στην διοργάνωση στους ίδιους δείκτες. Για να παρακολουθήσετε τον συλλογισμό μου χρειάζεται μόνο να σκεφτείτε αποστασιοποιημένα ότι το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι κατοχών όπου σε κάθε κατοχή 24” είτε 14” τα ενδεχόμενα για τον κάτοχο της μπάλας είναι τα ακόλουθα 3:
• Εκδήλωση επίθεσης (FGA)
• Λάθος (ΤΟ)
• Κερδισμένο φάουλ είτε με δικαίωμα βολών είτε όχι
Αν αθροίσουμε αυτά τα 3 ενδεχόμενα έχουμε τον αριθμό των πραγματικών κατοχών μπάλας όπου ο επιτιθέμενος μπορούσε να σκοράρει τα οποία και ονομάζω Plays. Καθώς το παιχνίδι χωρίζεται σε 2 μέρη, σε επίθεση και άμυνα, η αποτελεσματικότητα μιας ομάδας αναλύεται σε επιθετική και αμυντική, δηλαδή πόντους στην επίθεση ή πόντους στην άμυνα που δέχτηκε η ομάδα ανά Play ή σε 100 plays για λόγους ευκολίας. Η διαφορά της επιθετικής αποτελεσματικότητας Ortg με την αμυντική Drtg, είναι σε ίδιο αριθμό Plays η Nrtg που δείχνει την ικανότητα μιας ομάδας στο να κερδίζει τα παιχνίδια της υπό την υπόθεση του ίδιου αριθμού κατοχών (Plays). Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτούς τους 2 ορισμούς:
• Plays = FGA + TO + Fouls received
• Net Efficiency (Nrtg) = Offensive Efficiency (Ortg) – Defensive Efficiency (Drtg)
Ας περάσουμε τώρα στην ουσία του κειμένου. Αυτή είναι η φετινή βαθμολογία σε 25 αγωνιστικές σε συνδυασμό με την επιθετική και αμυντική αποτελεσματικότητα των ομάδων της Euroleague σε 100 plays (για λόγους σύγκρισης).
Euroleague 2020/21 – Week #25
Όπως θα διαπιστώσετε ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην 12η θέση με (11-14) και έχει την 10η καλύτερη επίθεση με 84.4 πόντους, την 12η καλύτερη άμυνα 86.4 πόντους και την 13η καλύτερη επίδοση σε Net efficiency σε αναγωγή 100 plays. Με δείγμα 25 αγωνιστικών – αυτό τα λέει όλα και εξηγεί γιατί είμαστε εκεί που είμαστε. Όμως δεν εξηγεί τα αίτια αυτής της απόδοσης. Και εδώ μπορούν να ειπωθούν πολλά για την ευθύνη του προπονητή, την ικανότητα ή την απόδοση των παικτών, το επίπεδο των αντιπάλων, την χημεία της ομάδας, τα αποδυτήρια κλπ. Όμως πριν επιστρέψουμε στο blame game θα ήθελα να παραθέσω το ακόλουθο στοιχείο που έχει να κάνει με τον ανταγωνισμό – γιατί δεν παίζουμε μόνοι μας. Από τα 11 ματς που κέρδισε φέτος ο Ολυμπιακός, τέσσερα τα κέρδισε με 1-3 πόντους (δηλαδή στην 1 κατοχή) και ένα με 4-6 πόντους στις (2 κατοχές) ενώ αντίστοιχα έχασε τρία παιχνίδια στην 1 κατοχή και τέσσερα στις 2 κατοχές. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Όμως αν το συνδέσουμε με την πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση που έκανε το website Eurohoops για την διαφορά πόντων που κρίνονται οι αγώνες της Euroleague θα διαπιστώσουμε ότι την τελευταία 3ετία το 49.1% των αγώνων κρίθηκαν στις 1-2 κατοχές!!
Πηγή: Eurohoops
Αυτό σημαίνει πως ακόμα και αν είμαστε σε πραγματικά μέτρια προς κακή κατάσταση (όπως αποδεικνύει ο πίνακας της βαθμολογίας) αν από τα 7 ματς που χάσαμε στις 1-2 κατοχές είχαμε πάρει 1-2 περισσότερα τώρα θα μιλούσαμε ακόμα για πιθανότητες πρόκρισης! Αυτό δεν αναιρεί την κακή αγωνιστική εικόνα της ομάδας ούτε το γεγονός ότι έχει την 13η θέση σε Net Efficiency. Σημαίνει όμως ότι η επιτυχία από την αποτυχία είναι πολύ πιο κοντά από όσο κάποιοι νομίζουν. Και ότι αυτό που ζούμε δεν είναι τόσο καταστροφή όσο συναισθηματικά κάποιοι την βιώνουν.
Προχωράω παρακάτω.
Που στεκόμαστε με όλα αυτά σε σύγκριση με το ένδοξο παρελθόν;
Εδώ νομίζω είναι και τα πιο ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Καθώς όπως θα δείτε και από τον ακόλουθο πίνακα (στην τελευταία στήλη του Net Rating), ο Ολυμπιακός είναι αυτή την στιγμή χειρότερος και από πέρυσι με -2.1 μονάδες αξιολόγησης (-1.9 πέρυσι).
Και αυτό είναι το χειρότερο νέο καθώς, αντί να προοδεύει, χειροτερεύει. Και ο κύριος λόγος αυτής του της πτώσης και γενικότερα της κακής του αγωνιστικής εικόνας είναι η άμυνα. Στην άμυνα ο Ολυμπιακός με 86.4 πόντους παθητικό (σε 100 Plays) έχει την 2η χειρότερη επίδοση της 20ετίας. Θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε την ανάλυση ακόμα περισσότερο και να παραθέσω τα χειρότερα σχήματα και ποίοι παίκτες είναι αυτοί που στοιχίζουν περισσότερο στο αμυντικό κομμάτι, όμως αυτό θα ήταν στοχοποίηση και αφετέρου δεν γνωρίζουμε τι οδηγίες είχαν αμυντικά από τον προπονητή τους. Σε κάθε περίπτωση αυτό που θα πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι με την 2η χειρότερη άμυνα της 20ετίας δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις διάκρισης!
Ζήτημα rebound
Σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα το ζήτημα που με έχει ενοχλήσει περισσότερο είναι το ζήτημα του αμυντικού rebound που στερεί κατοχές από την ομάδα και δίνει δεύτερες ευκαιρίες και αυτοπεποίθηση στους αντιπάλους μας. Το πόσο κακή είναι η ομάδα φέτος σε αυτό τον τομέα μπορεί να φανεί από από τον ακόλουθο πίνακα που υπολογίζει το DRB%, δήλαδη πόσα αμυντικά rebound πήραμε από τα διαθέσιμα χαμένα σουτ των αντιπάλων.
Εδώ βλέπουμε μια πτώση -4% από πέρυσι που μεταφραζόμενη στις 100 κατοχές σημάνει ότι παίρνουμε στα 30.2 αμυντικά από περίπου 35 τα τελευταία χρόνια. Αυτές οι 5 επιπλέον κατοχές που χάνουμε είναι και το κύριο αμυντικό πρόβλημα συνολικά για την ομάδα. Ο Brad Stevens των Boston Celtics μάλιστα έχει πει ότι:
Και δεν ξέρω αν είναι περισσότερο ομαδικό όσο ατομικό το ζήτημα, αλλά με αυτή την επίδοση δεν γίνεται να κερδίζεις κλειστούς αγώνες. Και όπως βλέπουμε, ο ένας στους δύο κρίνεται στις 1-2 κατοχές. Τώρα μάλιστα που τραυματίστηκε ο Martin, ένας ιδιαίτερος τύπος κοντού mobile center που δεν πολύ δαγκώνει στην άμυνα, η ομάδα επέλεξε έναν βαρύ 7 footer στο πρόσωπο του Κώστα Κουφού για να καλύψει το κενό στα εναπομείναντα 9 ματς. Είναι δείγμα ότι αναγνωρίστηκε ως λάθος η καλοκαιρινή στελέχωση στους ψηλούς; Μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Μέχρι τότε ας ελπίσουμε ο βετεράνος του ΝΒΑ με εμπειρία 686 αγώνων στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη να μπορέσει να μας βοηθήσει να κλείσουμε αξιοπρεπώς την φετινή Euroleague.
Show me the money
Στο δια ταύτα λοιπόν φίλοι μου. Αφαιρώντας από αυτή την κουβέντα την παραφιλολογία περί προβληματικών αποδυτηρίων και αδυναμίας της διοίκησης να διαχειριστεί τα του οίκου της. Και μένοντας καθαρά στη κακή αγωνιστική μας εικόνα, τα αρνητικά αποτελέσματα και την χειροτέρευση της ομάδας μας από πέρυσι με βάση το Net Rating. Καταλήγουμε:
- Ότι είτε ο προπονητής δεν κατόρθωσε να στελεχώσει και να δουλέψει την ομάδα ώστε να εμφανιστεί ανταγωνιστική
- Είτε ότι οι διαθέσιμοι πόροι δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι αξιόλογο
- Είτε και τα δύο!
Αν το ζήτημα μας είναι η ποιότητα του προπονητή ή των παικτών, δεν υπάρχει πρόβλημα, τους αλλάζουμε και προχωράμε στην σαιζόν 2021/22 με αισιοδοξία. Αν το ζήτημα είναι οι πόροι να συντονιστούμε όλοι μαζί και να πιέσουμε τους διοικούντες να αυξήσουν την επένδυση τους. Γιατί άλλωστε να μην έχουν μια ζημία μερικά εκατομμύρια παραπάνω; Δικά μας είναι; Να τα ρίξουν για το μεγαλείο του Θρύλου! Κλείνω την ειρωνική μου έξαρση με μια ερώτηση. Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο το πρόβλημα να είναι ότι ακόμα και αν θέλουν και έχουν την διάθεση, να μην μπορούν;
Θα μου επιτρέψετε να ολοκληρώσω την σκέψη μου με ένα τελευταίο θέμα, που λίγοι έχουν καταλάβει καθώς δεν έχει επικοινωνηθεί όπως θα έπρεπε (τι μας έχουν επικοινωνήσει σωστά άλλωστε…). Από τον Σεπτέμβριο του 2019 η Euroleague εισήγαγε την δική της εκδοχή του Financial Fair Play. Η μακροσκελής λίστα του τι σημαίνει αυτό βρίσκεται <εδώ> αναλυτικά στις σελίδες 59 εως 105. Για να μην σας κουράζω όμως θα εξηγήσω εν συντομία τι σημαίνει αυτό για την περίπτωση μας. Σήμερα που μιλάμε (για την περίοδο 2020/21) οι ιδιοκτήτες των ομάδων έχουν το δικαίωμα να κάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου για να καλύψουν ζημίες μέχρι του ποσού του 50% των προϋπολογισμένων εσόδων τους. Δηλαδή σε πχ έσοδα €8m τους επιτρέπεται να καλύψουν μόνο €4m ζημία. Αυτό σταδιακά σε 2 χρόνια πρέπει να πέσει στο 40% δηλαδή στα €3.2m (εκτός και αν αυξηθούν τα έσοδα). Επιπροσθέτως και σύμφωνα με τους κανόνες του Financial Fair Play η συσσωρευτική ζημία 3 ετών δεν μπορεί να υπερβαίνει το 10% των εσόδων! Με βάση μάλιστα τον κανονισμό την περιόδου 2014-16 (που έχω βρει δημοσιευμένες οικονομικές καταστάσεις για την ΚΑΕ Ολυμπιακός) – και με τον ευνοϊκό κανονισμό της πρώτης χρονιάς του Financial Fair Play (το 2019 επιτρεπόταν η ΑΜΚ να καλύπτει ζημία ισόποση με το 65% των εσόδων) – θα είχαμε ένα κενό -€17m που δεν θα μπορούσε η διοίκηση να καλύψει (παρότι στην πραγματικότητα το έκανε). Οπότε το επιχείρημα βάλτε λεφτά δεν είναι τόσο απλό όσο κάποιοι νομίζουν.
Profit & Loss
Αν μεταφέρουμε το πρόβλημα στο σήμερα τα €8m των φετινών εσόδων (σύμφωνα με τον Παντελή Διαμαντόπουλο σε πρόσφατο του Podcast). δεν επιτρέπουν αγωνιστικό budget μεγαλύτερο από €11m (παίκτες, προπονητές, αμοιβές agents (10% της αξίας των συμβολαίων), Development team) ακόμα και αν το θέλουμε.. με άλλα λόγια καταλήγουμε με ένα νούμερο καθαρά για συμβόλαια παικτών με ταβάνι τα €9m.
Είναι αυτό ένα ποσό ικανοποιητικό για να χτίσεις μια ανταγωνιστική ομάδα; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το απαντήσουν οι ειδικοί και όχι εγώ. Και αν δεν είναι, ποίες είναι οι εναλλακτικές λύσεις; Πάντως σύμφωνα με το δημοσίευμα του Basket le Mag για τα budget των ομάδων ο Ολυμπιακός την περίοδο 2018/19 βρισκόταν στην 11η θέση των budget και τερμάτησε στην 9η θέση στην Regular Season χάνοντας την πρόκριση για μια νίκη.
🔴🏀EXCLUSIF EUROLEAGUE🏀🔴
👉By crossing many sources, we were able to estimate the budgets and payrolls of the Euroleague clubs this season.
👉Average budget : 20,8 M€
👉Average payroll : 12,6 M€👉More details : https://t.co/XNQbDpkEfT pic.twitter.com/wmjAmUOUdA
— Basket le Mag (@basketlemag) January 8, 2019
Ήδη ακούω τους πρώτους πονηρούς να λένε “Ελα ρε Emerald, ας φτιάξουν μια εικονική χορηγία να αυξήσουν τα έσοδα έτσι και αλλιώς ζημιογόνος είναι η εταιρεία δεν θα πληρώσει και φόρο” Δυστυχώς όμως οι κανονισμοί προβλέπουν και για αυτό καθώς όλα τα έσοδα των ομάδων ελέγχονται από εξωτερικό σύμβουλο ώστε να διασφαλιστεί η αποφυγή δημιουργικής λογιστικής. Σε περίπτωση δε που διαπιστωθεί παράβαση προβλέπονται βαρύτατα πρόστιμα από 10% μέχρι και 180% της επιπλέον δαπάνης. Σας θυμίζει μήπως αυτό τίποτα από την περυσινή χρονιά; Αν όχι ρίξτε μια ματιά <εδώ>.
Κάποιοι άλλοι λένε γιατί δεν βάζουν ένα συμπαίκτη; Μα δεν αλλάζει κάτι, συμπαίκτης = ιδιοκτήτης, απλά η ΑΜΚ θα επιμεριστεί σε δύο αλλά το επιτρεπόμενο ποσό θα παραμείνει το ίδιο. Τα πράγματα δεν είναι πολλές φορές ακριβώς όπως φαίνονται αγαπητοί μου. Και the name of the game για τον Ολυμπιακό εδώ και δύο χρόνια είναι η αύξηση των πραγματικών του εσόδων και όχι η ρευστότητα των Αφων ή του οποιουδήποτε ιδιοκτήτη. Long story short αν θέλουμε υψηλότερο budget πρέπει να δημιουργηθούν νέα έσοδα. Ιδέες για αυτό υπάρχουν; Η παρούσα διοίκηση πρέπει να βρει λύσεις πρωτίστως σε αυτό το ζήτημα και τα υπόλοιπα έπονται. Δυστυχώς αυτό δεν είναι κάτι που το καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος που διαμαρτύρεται και καταριέται τους πάντες στα social media. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου αν θα το καταλάβει και στο μέλλον καθώς βλέπετε στην Ελλάδα δεν συζητάμε ποτέ για δημιουργία πλούτου τον οποίο έχουμε δαιμονοποιήσει αλλά για την αναδιανομή του.
Αλλά τώρα αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον μέσο οπαδό που τον νοιάζει η αγωνιστική εικόνα της ομάδας του και μόνο! Όλο αυτό με κάνει να θυμάμαι και πάλι τις Βάκχες εκεί όπου ο Ευριπίδης, που επινόησε τον από μηχανής θεό, πηγαίνει στο άλλο άκρο και δημιουργεί τον αμήχανο θεό. Είναι μάλλον στην κουλτούρα μας να μην φταίει κανείς… ακόμα και ο θεός Διόνυσος χιλιάδες χρόνια πριν πήρε μέρος στο blame game. Όταν χαρακτηριστικά στο τέλος του δράματος μονάχος στο βάθος της σκηνής, αβέβαιος, σχεδόν τρομαγμένος λέει με έναν ψίθυρο μια άναρθρη απολογία: “Δεν φταίω εγώ για όλα αυτά. Άλλος τα αποφάσισε” ‒ και μάλιστα “από πολύ παλιά” (αναφερόμενος στον Δία).
Ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν ήταν να δικαιολογήσει τα μαύρα μας τα χάλια ούτε να επιμορφώσει, αλλά να αναδείξει 2-3 σημαντικά ζητήματα που χάνονται μέσα στην γενικότερη μαυρίλα και την απαξίωση των πάντων που γίνεται στα social media. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς θα έχετε παρόμοιες διαπιστώσεις και ίσως να βοήθησα να δείτε τα πράγματα και λίγο πιο αποστασιοποιημένα και λιγότερο προσωποκεντρικά. Μελετώντας το παιχνίδι από οποιαδήποτε οπτική είναι βέβαιο ότι το κατανοούμε καλύτερα και όσο η λογική κυριαρχεί επί του συναισθήματος, ίσως και η όλη ενασχόληση να αποκτά και μεγαλύτερο νόημα. Σε κάθε περίπτωση it is what it is. Ας το αποδεχτούμε και ας προχωρήσουμε στο επόμενο κεφάλαιο. Με οποιονδήποτε προπονητή και παίκτες ακόμα και διοίκηση ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ..
Όπως είπε και ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος.
Αν τίποτα από όλα αυτά δεν βοήθησε την σκέψη σας ας επιστρέψουμε στο Blame game… λοιπόν για εμένα φταίει ο @#$%^&*…
