Ξεκινώντας να πληκτρολογεί το “Red Right Hand“ μου τις σκέψεις μου για το χτεσινό παιχνίδι Ολυμπιακού – Bayern σκέφτομαι ότι ίσως ο πιο ταιριαστός τίτλος θα ήταν «Αν έχεις Σλούκα διάβαινε..». Ορισμένες φορές βλέπετε, όταν παρουσιάζονται στο παρκέ δυο ισοδύναμες ομάδες που πραγματικά δυσκολεύεται η μία να κυριαρχήσει απέναντι στην άλλη τότε αυτός που διαθέτει την μεγαλύτερη προσωπικότητα από τους δύο μονομάχους επικρατεί. Όπου προσωπικότητα βάλτε Κώστα Σλούκα. Από την άλλη τις τύχες και τις κρίσιμες μπάλες των Βαυαρών τις διαχειρίστηκε ο ταλαντούχος, αλλά εντελώς ανώριμος, κύριος Baldwin ο τέταρτος. Η αντοχή στην πίεση και στην θερμότητα όμως είναι αυτή που σε πλάθει από λίθο σε πολύτιμο λίθο και φυσικά αυτή είναι και μια απάντηση σε αυτούς που νοσταλγούσαν τον Baldwin το προηγούμενο διάστημα. Άλλα, όπως έλεγε και ο αλησμόνητος κύριος Αυγολέμονος, «τα ορφανά πορεύονται και οι χήρες κονομιούνται» και εν προκειμένω κάτι τέτοιες βραδιές που τα πράγματα δεν πάνε καλά «πορεύεσαι και κονομιέσαι» και μένεις όρθιος στο κυνήγι της πρόκρισης όταν διαθέτεις παίκτες που ξέρουν να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις. Αυτό που μόλις έκανα ονομάζεται και πρόλογος – ψητό χωρίς περιττές φιοριτούρες. Νίκη λοιπόν σε ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών.
Το παιχνίδι αυτό ήταν ειδικών συνθηκών πολύ πριν το τζάμπολ βέβαια, για τρείς λόγους. Ο πρώτος προφανώς είχε να κάνει με τις απουσίες. Ο Παπανικολάου είναι ένας κομβικός παίκτης για την λειτουργία τη ομάδας. Δίνει μέγεθος στη θέση ‘3’, βοηθάει στα rebounds, είναι το μοναδικό ίσως σταθερό σημείο αναφοράς μας στην προβληματική φετινή αμυντική μας λειτουργία, ενώ σίγουρα η ομάδα βασίζεται και στο καλό σουτ του από την περιφέρεια. Από την άλλη ο McKissic προσφέρει πολλά με την ενέργεια του, την αλτικότητα και την μεγάλη ικανότητα στο transition, βοηθώντας πολύ στην αλλαγή του ρυθμού. Σημαντικότερος λόγος για την σημασία το παιχνιδιού ήταν βέβαια η κρισιμότητα του αποτελέσματος. Κυνηγάμε την 8αδα και νίκες με άμεσους ανταγωνιστές είναι πολύτιμες. Αυτό όμως που έκανε το παιχνίδι να μοιάζει περισσότερο ειδικών συνθηκών ήταν η αγωνιστική κατάσταση της ομάδας, η οποία προέρχεται από ένα πρώτο γύρο στασιμότητας. Πραγματικά παρακολουθώντας την πορεία της αισθάνομαι ότι δεν έχει κυλήσει καθόλου ο χρόνος από το πρώτο παιχνίδι της σεζόν. Βλέπουμε μια ομάδα που, ενώ σίγουρα είναι αξιόμαχη, αδυνατεί να εμφανιστεί κυρίαρχη σε κάποιο παιχνίδι. Να το πιάσει από τα μαλλιά βρε παιδί μου να «αρπάξει τον αντίπαλο από τον λαιμό». Κάθε αγώνας πρωτίστως μοιάζει με μια προσπάθεια να βρει τον εαυτό της, σαν μια μάχη όχι με τον αντίπαλο αλλά με το ίδιο το άθλημα. Μια μάχη στήθος με στήθος με την βελτίωση την πρόοδο, ένας αγώνας να κρατηθεί χωρίς να καταρρεύσει. Και αυτό αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα που είναι αφενός απρόβλεπτα και αφετέρου όλα με μικρές διαφορές. Αυτό άλλωστε συνέβη τελικά και χτες.
Είναι γεγονός ότι ούτε τα χτεσινά 40 λεπτά μας έκαναν σοφότερους, στην προσπάθεια μας να λύσουμε το φετινό μπιστικό μας αίνιγμα. Στο πρώτο ημίχρονο, ενώ μπήκαμε σωστά με τον Jenkins να πιέζει τον Baldwin και την ομάδα να ευστοχεί, εμφανίστηκαν μετά το 5λεπτο και τις πρώτες αλλαγές όλα τα φετινά μας προβλήματα. Αδυναμία κυκλοφορίας της μπάλας, στατικότητα και έλλειψη δημιουργίας στην επίθεση αλλά και έλλειψη επικοινωνίας, λάθος τοποθετήσεις και απώλεια rebounds στην άμυνα. Σαφώς και όλα αυτά έχουν όνομα επίθετο. O Hassan δυσκολεύεται να με τους αντίπαλους ψηλούς και κυρίως την αδυναμία του να τοποθετήσει καλά το σώμα του. Ο Harrison δεν δείχνει να έχει βρει το χρόνο και το ρόλο που του ταιριάζει, κι επιπλέον δε δείχνει καθόλου συγκεντρωμένος στην άμυνα. Ορισμένες φορές αισθάνομαι ότι περιμένει υπερβολικά το παιχνίδι να έρθει σε αυτόν, Ο Σπανούλης από την άλλη, πέραν του ότι γίνεται στόχος απροκάλυπτα, κυνικά και.. επιτυχημένα για τον αντίπαλο, στην άμυνα μοιάζει να καθυστερεί την κυκλοφορία της μπάλας και την κίνηση των παικτών. Με αυτόν στο παρκέ παίζουμε ένα μπάσκετ έμπνευσης Σπανουλη και όχι ένα παιχνίδι βασισμένο σε ένα πλαίσιο διαδικασιών ρόλων αρχών. Ο ίδιος μοιάζει σαν τον καθηγητή επί της έδρας και οι συμπαίκτες του –ειδικά οι νεόφερτοι- σαν φοιτητές που δυσκολεύονται να κατανοήσουν το μάθημα του και μπερδεύονται. Σίγουρα χρειάζεται πολύ χρόνος για να αντιληφτείς το μπάσκετ του Σπανούλη και τον τρόπο που αυτός το κατανοεί. Όμως πλέον δυστυχώς εντος του παρκέ δεν γίνεται να είναι το σημείο αναφοράς της ομάδας, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να το βρει ο κόουτς. Ή θα παίζουμε μπάσκετ διαδικασιών, ρόλων, αρχών ή μπάσκετ των παικτών και των χαρακτήρων. Εκτός αν συνεχίσουμε 10 λεπτά το ένα και 10 λεπτά το άλλο και τελικά πάθουμε όλοι μαζί μπασκετική σχιζοφρένεια.
Στο δεύτερο ημίχρονο, και σταδιακά όσο προχωρούσε το παιχνίδι, η ομάδα χωρίς να θαμπώσει κέρδιζε αυτή τη σπιθαμή σπιθαμή, μέτρο μέτρο, στην προσπάθεια της για τη νίκη. Χρειάστηκε βέβαια καταρχάς να παραμείνει εντός παρκέ σε όλη τη διάρκεια ο Σλούκας. Εκ πρώτης μοιάζει λάθος να μην τον ξεκουράσεις, ώστε να μπορεί να έχει ενέργεια και καθαρό μυαλό στο τέλος. Το πρόβλημα είναι όμως ότι μοιάζει μεγαλύτερο λάθος να τον αποσύρεις χτες, που ουσιαστικά παίζεις με τέσσερα guards για τρείς θέσεις, εκ των οποίων κανείς, ούτε κατά διάνοια, δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον Σλουκα. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ακόμα και με την επιστροφή McKissic πάλι φαντάζει περίπλοκο να είσαι ανταγωνιστικός με τον Σλούκα στον πάγκο. Το συμμάζεμα της ομάδας όμως και η νίκη ήρθε ίσως και από αυτό το ειδικό σχήμα, που μάλλον μας δίνει και τις σημαντικότερες ειδήσεις της ημέρας. Σλούκας, Σπανούλης, Vezenkov, Livio, Ellis. Ας κάνουμε λίγο ησυχία ας ανάψουμε ένα τσιγάρο και ας απολαύσουμε μια στιγμή μπασκετικής ενατένισης.
Ας δούμε αρχικά λίγο τα πρόσωπα. Ο Σλούκας χτες σε αυτό το σχήμα έκανε αυτά που μπορεί να κάνει καλά. Τα πάντα κατά μία έννοια. Έχει την μπάλα στα χέρια, οργανώνει, αποφασίζει, πασάρει όταν πρέπει όπου πρέπει, παίζει κάθετα, εκτελεί μετά από ντρίπλα ή πάσα. Ο Σπανούλης λειτουργεί ως δεύτερος πόλο δημιουργίας όταν η μπάλα φεύγει από τα χέρια του Σλούκα ή δεν μπορεί να φτάσει σε αυτόν. Λειτουργεί δηλαδή συμπληρωματικά, χωρίς να «καπελώνει» το παιχνίδι της ομάδας. Σίγουρα στην άμυνα εξακολουθεί να σημαδεύεται με τον Seeley να κάνει ρεκόρ καριέρας. Στη θέση “3” ένα ψήλο κορμί , ο Βεζε, που βοηθάει στα rebounds και στη επίθεση σίγουρα με το σουτ του και την μεγαλύτερη ικανότητα από Παπανικολάου να βάλει την μπάλα κάτω. Στο “4” ο Livio που είναι «μακρύς», αθλητικός και ίσως ο πιο πλήρεις εν γένει ψηλός μας. Στο «5» ο θετικός χτές Ellis. Η παρουσία του ψηλού σχήματος επιπρόσθετα μας έδωσε την δυνατότητα για αλλαγές στο pnr και καλύτερο έλεγχο των rebounds. Αυτό το σχήμα σίγουρα μας επέτρεψε να μη χάσουμε το παιχνίδι και μας οδήγησε στην ειδικών συνθηκών νίκη. Αλλά ας κάνουμε ακόμα ένα βήμα πίσω και ας το παρατηρήσουμε καλύτερα. Μήπως μας διδάσκει περισσότερα πράγματα?
Πιστεύω πως μέσα στο τελευταίο χτεσινό δεκάλεπτο κρύβονται περισσότερα πράγματα, από μια μίζερη αγχωτική νίκη. Αρχικά κρύβεται η λογική ενός λειτουργικού σχήματος. Παίκτες όπως ο Livio ίσως πρέπει να πατάνε περισσότερο στο παρκέ. Ακόμα και στη θέση “4”, που υπάρχει πολυκοσμία. Αν μάλιστα στην ομάδα γίνει προσθήκη ή αλλαγή και έρθει στη θέση 5 παίκτης με καλύτερα χαρακτηριστικά από τον Hassan ή τον Ellis ο Γάλλος θα μπορέσει να αξιοποιηθεί ακόμα καλύτερα. Ένα ακόμα συμπέρασμα αφορά τον Vezenkov. Μπορεί σε συγκεκριμένα παιχνίδια να παίξει στη θέση “3” όταν χρειαστεί ψηλότερα σχήματα, ακόμα και αν πρέπει να μοιραστεί χρόνο εκεί με τον Παπανικολάου. Ένα ακόμα συμπέρασμα αφορά τον τρόπο χρησιμοποίησης του Σπανούλη πλάι σε Σλούκα. Ξέρω, πολλοί έχετε αντιρρήσεις αλλά σε συγκεκριμένες συνθήκες αξιοποιείται καλύτερα έτσι ο αρχηγός, ενώ προστατεύεται από τα ψηλά σχήματα. Πιστεύω άλλωστε ότι ο τρόπος που χρησιμοποιείται ο Σπανούλης πρέπει να μεταβάλλεται ανάλογα τον αντίπαλο. Άλλοτε πρέπει να παίζει περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, κάποιες φορές χωρίς Σλούκα και κάποιες όχι. Γι αυτό όμως που είμαι σίγουρος είναι ότι η ομάδα πρέπει όσο μπορεί περισσότερο να απογαλακτίζεται από το μπάσκετ του αρχηγού, χτίζοντας μπάσκετ συνεργασιών και ρόλων και όχι προσώπων. Το σημαντικότερο όμως που μας διδάσκει το σχήμα αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ο τρόπος που πρέπει να λειτουργήσει η ομάδα στο μέλλον. Δυνατότητα για παιχνίδι με την μπάλα από όσο δυνατόν περισσότερους, δημιουργία, μέγεθος, απειλή από όλες τις θέσεις. Κίνηση και συνεργασίες στην επίθεση, δυνατότητα επιλογής πολλών αμυντικών εργαλείων στην άμυνα. Αυτό οφείλουμε να το βρούμε με κάθε τρόπο. Είτε μέσω δουλείας είτε μέσω μεταγραφών τώρα ή το καλοκαίρι. Η ομάδα φαίνεται, εκτός του Σλούκα, να βρίσκει και άλλα σημεία αναφοράς. Ίσως είμαστε κοντά. Μπορεί με λίγα χρήματα, πολΛή δουλειά, ηρεμία και την φυσική εξέλιξη και ροή του χρόνου να το πετύχουμε.
Στο τέλος της μέρας βέβαια αυτό που μένει και είναι πιο πρακτικό άμεσο και ελπιδοφόρο είναι η ίδια η νίκη. Έστω με τον τρόπο που ήρθε. Έστω και αν είναι ειδικών συνθηκών. Το καλύτερο καύσιμο σε αυτό τον μαραθώνιο της Euroleague είναι οι δύο βαθμοί που δίνουν χρόνο ηρεμία και αυτοπεποίθηση. Η ομάδα έχει θετικό σκορ και κατά πάσα πιθανότητα ακόμα και οριακά θετικό σκορ στο τέλος θα δώσει πρόκριση η οποία είναι και το ζητούμενο για φέτος. Στον coach και τους παίκτες επαφίεται να εκμεταλλευτούν το αποτέλεσμα, να χτίσουν πάνω του, να αξιοποιήσουν τον χρόνο και να εκμεταλλευτούν τα διδάγματα από τα παιχνίδια που άφησαν πίσω. Η διοίκηση πιστεύω ότι θα κάνει τα πάντα, στο μέτρο του εφικτού, και θα ενισχύσει την ομάδα για να της δώσει καλύτερες ευκαιρίες και μια ώθηση στο κρίσιμο αυτό σημείο. Εμείς οι απλοί οπαδοί θα ατενίζουμε πάντα με θλίψη τα άδεια καθίσματα στο ΣΕΦ και θα μετράμε μήνες, ώρες, λεπτά για να βρεθούμε δίπλα της. Στις νίκες και στις ήττες. Στους θριάμβους και στις δύσκολες στιγμές. Στις χαρές και στις λύπες. Καλό Σαββατοκύριακο συνοδοί. Μας περιμένει συναρπαστική εβδομάδα.
