Σλούκας, Σπανούλης, Πρίντεζης, Martin, Μπαρτζώκας. Υπό κανονικές συνθήκες αυτά τα ονόματα (και άλλα πολλά) θα πρωταγωνιστούσαν στην καθημερινή επικαιρότητα, αφού βρισκόμαστε μόλις λίγες μέρες πριν την έναρξη της νέας σεζόν στην Euroleague. Αναλύσεις επί αναλύσεων, προβλέψεις και άπειρες ώρες συζήτησης θα διεξάγονταν για την αγωνιστική περίοδο που έρχεται. Όλα αυτά σε κανονικές συνθήκες. Αλλά εδώ και 6 μήνες η ζωή μας έχει πάψει να κυλάει κανονικά. Η πανδημία του κορονοϊού έχει αλλάξει όλη μας την καθημερινότητα, μαζί και τις συνήθειες μας. Επομένως, θα ήταν αδύνατον να μην επηρεάσει και το μπάσκετ.
Ξετυλίγοντας λοιπόν το κουβάρι του αθλήματος στα χρόνια του κορονοϊού, η προηγούμενη season σε κάποιες χώρες δεν ολοκληρώθηκε καν μεταξύ αυτών και η Ελλάδα), σε κάποιες ολοκληρώθηκε με fast-track διαδικασίες και, φυσικά, κεκλεισμένων των θυρών (π.χ. Ισπανία), ενώ στον μαγικό κόσμο του NBA η season συνεχίζεται ακόμα μέσω της περίφημης… φούσκας. Επιπλέον, αναβλήθηκαν όλες οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Euroleague, Eurocup, Fiba Europe Cup) με μοναδικό αστερίσκο την διεξαγωγή του Final-8 του Basketball Champions League 2019-20 στα τέλη του Σεπτέμβρη.
Πιο αναλυτικά, η Euroleague ανακοίνωσε στα τέλη Μαϊου πως η προηγούμενη season διακόπτεται, θέλοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο να δώσει έμφαση στην επόμενη, προκειμένου να διεξαχθεί όσο το δυνατόν πιο φυσιολογικά και με τον μεγαλύτερο δυνατό ασφαλή τρόπο. Ωστόσο, το αρχικό υγειονομικό πλάνο που ανακοινώθηκε είχε ξεσηκώσει μεγάλες αντιδράσεις, με το συμβούλιο της ECA και του EuroCup να διαφοροποιούν τελικά κάπως τα δεδομένα και τα μέτρα να γίνονται πιο ελαστικά για τις ομάδες. Πριν από λίγες μέρες, ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να μην πάρει μέρος στο Gomelsky Cup, που διεξάγεται στην Ρωσία, λόγω της έξαρσης της πανδημίας και των ταξιδιωτικών πρωτοκόλλων. Κάτι τέτοιο φωτογραφίζει το γεγονός πως, πιθανώς, θα υπάρξουν και άλλα τέτοια περιστατικά μέσα στην χρονιά, που θα περιπλέξουν σε μεγάλο βαθμό το πρόγραμμα της διοργάνωσης.
Αλλά δυστυχώς το πρόβλημα δεν σταματάει εκεί. Ακόμα και να κυλήσουν όλα ομαλά, με την διεξαγωγή των αγώνων, η άκρως μεταδοτική φύση του covid-19 δύναται να δημιουργήσει συνθήκες ανισότητας σε οποιοδήποτε παιχνίδι. Δεν είναι καθόλου απίθανο μία ομάδα να χάσει ξαφνικά, πριν από έναν αγώνα, τους δύο καλύτερους παίκτες της ή ακόμα και να αναβληθεί το ματς λόγω συσσωρευμένων κρουσμάτων σε μία ομάδα ή, στο πιο ακραίο σενάριο, μία ομάδα να χάσει άνευ αγώνος, ή να πληρώσει εξοντωτικό πρόστιμο, επειδή δεν κατόρθωσε να αγωνιστεί (να δούμε που θα καταλήξει η μπίλια των μέτρων της Euroleague). Ενδεικτικό όλων αυτών είναι πως στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση (γιατί κακά τα ψέματα δεν έχουμε δει ακόμα πολύ μπάσκετ στην εποχή του κορονοϊού), το UEFA Champions League, υπάρχουν ομάδες που αποκλείστηκαν λόγω πολλών κρουσμάτων κορονοϊού. Προσωπικά, δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο και στο μπάσκετ, ειδικά αν πιέζουν ασφυκτικά οι ημερομηνίες (μην ξεχνάτε πως είναι και χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων η φετινή).
Και τώρα πάμε στο χειρότερο όλων, σε αυτό που εγώ θεωρώ το πιο στενάχωρο στην όλη κατάσταση. Την απουσία του κόσμου. Πραγματικά, είναι απίστευτα μουντή η εικόνα των άδειων γηπέδων και το μυαλό πηγαίνει κατευθείαν στο ότι παρακολουθεί ένα φιλικό παιχνίδι. Βέβαια, στο <<We are back>> τουρνουά της Euroleague στο Kaunas υπήρχε, σε ένα ποσοστό, κόσμος, πράγμα που μας στέλνει κάποια αισιόδοξα μηνύματα, ως προς τα που θα καταλήξει το θέμα, αν και ακόμα και αυτή η απόφαση της Λιθουανίας για παρουσία κόσμου στα γήπεδα μπορεί να ανατραπεί ανά πάσα στιγμή, σε περίπτωση που παρατηρηθεί ραγδαία αύξηση κρουσμάτων κορονοϊού.
Αλλά κακά τα ψέματα, ακόμα και 50% πληρότητα να έχει ένα γήπεδο, δεν έχει καμία σχέση με τον παλμό ενός γεμάτου γηπέδου. Και για να σας προλάβω, γνωρίζουμε όλοι πως το ΣΕΦ, δυστυχώς, δεν μαζεύει τον κόσμο που θα έπρεπε. Ωστόσο, το μισοάδειο γήπεδο χωρίς την πανδημία μπορεί να φτιάξει κάποια ατμόσφαιρα, αλλά με την παγωμάρα του κόσμου και τις υποχρεωτικές αποστάσεις, η ατμόσφαιρα αυτή φτάνει στα όρια του αδύνατου. Και τι είναι ο αθλητισμός χωρίς κόσμο; Ένα φαγητό χωρίς αλάτι, ένα φαγητό άνοστο.
Αλλά δεν είναι μόνο ότι εμείς στερούμαστε την διασκέδασή μας. Τα άδεια γήπεδα αποτελούν και εφιάλτη των παικτών. Κανένας παίκτης δεν αισθάνεται άνετα να παίζει σε ένα αχανές στάδιο. Ο κόσμος δίνει πολύ μεγάλη ώθηση στον γηπεδούχο, και κρατά σε μεγαλύτερη εγρήγορση τον φιλοξενούμενο. Ταυτόχρονα, στα χαρτιά, φαίνεται πως η έλλειψη κόσμου αβαντάρει τους φιλοξενούμενους, εντούτοις οι γηπεδούχοι έχουν υψηλότερα ποσοστά νικών.
Όμως, κακά τα ψέματα, λείπει πάρα πολύ και σε εμάς τους φιλάθλους. Ήταν η καψούρα μας, το μεράκι μας, η μέρα της βδομάδας που την προετοιμάζαμε μέρες πριν. Με το τελετουργικό που ο καθένας ακολουθεί στις επισκέψεις του στο γήπεδο, με την διαδικασία που επιλέγει προκειμένου να νιώσει τον παλμό του γηπέδου. Και, ξαφνικά, βρίσκεται καθηλωμένος, αναγκαστικά, πίσω από μια οθόνη. Αλλά ακόμα και αν καταφέρουμε, έστω και λίγοι, να βρεθούμε στο γήπεδο το άγχος, η ανησυχία και η αμηχανία για τον ιό θα στριφογυρίζει στο μυαλό μας, μην επιτρέποντας μας να χαρούμε όπως θέλουμε τον αγώνα.
Τα προβλήματα πολλά, η κατάσταση περίπλοκη, αλλά το μπάσκετ αισίως ξαναρχίζει. Έχουμε να δούμε τον Ολυμπιακό πάνω από 5 μήνες και ίσως να μιλάμε και για ρεκόρ αποχής από την δράση. Η δίψα για επιστροφή είναι τεράστια και πιθανώς αυτή η δίψα να μπορεί να υπερκεράσει την ψυχρολουσία των άδειων γηπέδων. Η αλήθεια είναι πως σαν, κάπως, να έχουμε συνηθίσει στα άδεια γήπεδα και να μην μας κάνει εντύπωση, όπως μας έκανε στο παρελθόν. Προσωπικά, θεωρούσα πάρα πολύ κουραστικό να βλέπω ένα ματς χωρίς κόσμο, αφού συνήθως ο ρυθμός ήταν τραγικός, χωρίς τσαγανό και δύναμη. Πλέον, έχω συμβιβαστεί με την ιδέα αυτή (ίσως γιατί δεν βλέπω να αλλάζει σύντομα αυτή η κατάσταση) και προσπαθώ να επικεντρωθώ στο θετικό της όλης υπόθεσης, που είναι η επιστροφή του αγαπημένου μας αθλήματος. Η χαρά του γηπέδου, είτε φέτος είτε του χρόνου, θα επανέλθει και ποντάρω στο ότι θα υπάρχει μια μεγάλη προσμονή για τον κόσμο να επιστρέψει στο γήπεδο. Άλλωστε, εκτιμάς κάτι μόλις το χάσεις και, στην συγκεκριμένη κατάσταση, πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα έχουν ανατραπεί πλήρως.
Αυτό λοιπόν που προτείνω, είναι να επικεντρωθούμε στο θετικό της όλης υπόθεσης, την επιστροφή στην δράση. Να κάνουμε λίγο υπομονή, να διαφυλάξουμε την υγεία μας, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε στα γήπεδα. Και μακάρι και η ομάδα μας να πάει καλά, κι ας μην μπορούμε να την καμαρώσουμε από κοντά. Το καλό κλίμα του Θρύλου και οι όποιες επιτυχίες θα ζεστάνουν το άδειο και ψυχρό ΣΕΦ. Και αυτό θα θυμόμαστε στο τέλος.
