Καλησπέρα και καλή season!
Μετά τις πρώτες βολές γνωριστήκαμε, συγκινηθήκαμε, ταυτιστήκαμε, αναπολήσαμε. Μετά τα Σλουκάκια και τα σφηνάκια συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε, και η ζωή συνεχίστηκε. Κάτι μου λέει ότι θα τα πάμε καλά μέσα στην χρονιά..
Μήπως είναι λίγο νωρίς να μιλήσω για την ομάδα; Για το τι περιμένω από συγκεκριμένους παίκτες; Μα φυσικά και είναι. Ούτε τα πρώτα φιλικά δεν έχουμε δει. Επειδή όμως οι βολές, για να είναι εύστοχες, θέλουν εξάσκηση, πάμε για ένα καλό ζέσταμα.
«Να ‘ταν τα νιάτα, τα νιάτα δυο φορές»
Βλέποντας, highlights από την προετοιμασία της ομάδας, που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες, μου πετάχτηκαν από το μυαλό (το ποιο;;) κάποιες σκέψεις που έκανα κατά τη διάρκεια της προηγουμένης season….για τους μικρούς.
Ναι, είναι η season που δεν έχει ξεκινήσει. Ναι είναι ακόμα πιτσιρικάδες. Ναι έχουμε ποοολύ δρόμο ακόμα. Ναι ό,τι και να πεις έχεις δίκιο! Και εγώ μαζί σου!
Παρόλα αυτά επειδή αυτές οι σκέψεις δημιουργήθηκαν την περασμένης χρονιάς, ας μην το πούμε κριτική, ας μην το πούμε πρόβλεψη, ας μην το πούμε άποψη ας το πούμε μια ετεροχρονισμένη καταγραφή κάποιων στιγμιαίων σκέψεων… ένα reflective essay βρε αδερφέ!
Συμφωνούμε; Τέλεια, πάμε να πάρουμε θέση στη γραμμή.
Δεν θα μπορούσα να μην ξεκινήσω με τον – καιρό τώρα πολλά υποσχόμενο – Αντώνη Κόνιαρη. Μόλις στα 22 του, θα περίμενε κανείς ότι η δίψα του να εξελιχθεί και να φτάσει, με αργά και σταθερά βήματα, όσο πιο ψηλά μπορεί θα ήταν ένα σφουγγάρι που θα απορροφούσε γνώση, εμπειρία, συστήματα. Δεδομένου του ότι το timing τον ευνοεί και από την άποψη ότι είναι συμπαίκτης με Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου. Μεγάλο σχολείο!
Ακολουθεί μεγάλη παρένθεση
(Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες από το πρώτο κιόλας κείμενο αλλά και σε άλλες στήλες του RPG, μου αρέσει να σε βάζω στο παιχνίδι του κειμένου. Θέλω λοιπόν να σε γυρίσω στην πρώτη σου δουλειά, στη δουλειά την οποία ήθελες να μείνεις, να μάθεις και εξελιχθείς και να ανέβεις. Ή και στην προτακτική σου. Απορροφούσες τα πάντα από τους πάντες!)
Έτσι ο Κόνιαρης, και ο κάθε Κόνιαρης, υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να «ξεσηκώνει», να προσαρμόζει, να δοκιμάζει, να κρατάει και να πετάει.
Να το κάνουμε φραγκοδίφραγκα; Να το κάνουμε!
Να ξεσηκώνει τα πάντα! Και ας ξεκινήσει με τους συμπαίκτες του. Όχι! Όχι να αντιγράψει, ούτε να προσπαθήσει να γίνει ίδιος! Να πάρει στοιχεία από αυτούς. Να έχει τα μάτια του και τα αυτιά του ανοιχτά να παρακολουθεί τη κάθε τους κίνηση.
Να προσαρμόζεται, μπαίνοντας στη διαδικασία να αντιγράψει πιστά. Αυτό δεν θα πάει καλά και το ξέρουμε. Ό,τι ξεσηκώνει, να το προσαρμόζει πάνω του και να προσπαθήσει να του δώσει δική του ταυτότητα.
Να δοκιμάσει, τι του ταιριάζει ως παίκτης, στο παιχνίδι που θέλει να παίξει, και κατ’ επέκταση αν ταιριάζει σε αυτό που ζητάει ο coach και η ομάδα.
Και μετά να κρατήσει και να πετάξει ό,τι δεν είναι για αυτόν. Και αυτό που θα κρατήσει να τα δουλέψει και να τα εξελίξει.
Ναι καλά ξέρω, δεν σου λέω κάτι που δεν ξέρεις. Γιατί στα λέω όλα αυτά; Ήξερα ότι η περσινή χρονιά κουτσά στραβά θα περνούσε περίεργα. Εκτός από κάποιες σκόρπιες νίκες και εμφανίσεις, άλλη μια χαραμάδα αισιοδοξίας ήταν οι μικροί, το νέο αίμα. Τα παιδιά που θέλουν να πάρουν τη σκυτάλη από μια μαγική φουρνιά.
Αυτό περίμενα και εγώ και να δω από τον Κόνιαρη. Αυτό που αφουγκραζόμουν κάθε φορά που έπιανε την μπάλα ήταν ότι τα χέρια του έτρεμαν. Έβλεπες, σε κάθε πλάνο του στο Jumbotron, τον δισταγμό στο βλέμμα του. Δισταγμό για να σουτάρει, δισταγμό για να δώσει πάσα, δισταγμό για να πάρει πρωτοβουλίες.
Να μην είμαι όμως και άδικη. Ο τραυματισμός ήταν σοβαρός, και σε μια ηλικία που οι αντιδράσεις είναι ακραίες. Ή μάλλον των άκρων. Ή που θα πείσμωνε ή που θα τον έπαιρνε από κάτω.
Σε αυτό το σημείο τα πράγματα στο μυαλό είναι λίγο αντικρουόμενα. Την θέληση για να προσπαθήσει την έχει. Αλλά…υπάρχει αυτό το αλλά! Του λείπει μια ένεση αυτοπεποίθησης.
Οι πρωταθλητές πρέπει πιστεύουν στους εαυτούς ακόμα και όταν κανένας άλλος δεν το κάνει. Και η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που τη «χτίζεις» με τον ίδιο σου τον εαυτό πιστεύοντας στις πραγματικές σου δυνατότητες.
Και ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης θέλει. Στον αγώνα με την CSKA, όπου η ομάδα έδειχνε ότι άρχιζε να σηκώνεται από το τέλμα στο οποίο είχε βρεθεί, ο μικρός μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Σκέψου το λίγο καλύτερα, είσαι 17 χρόνων και σε καλεί ο Coach B για παίξεις σε αγώνα Euroleague, και μάλιστα σε αγώνα κόντρα σε «θηρίο».
Θα παίξεις στο υψηλότερο επίπεδο με συμπαίκτη τον Σπανούλη και τον Πριντεζη. Για να αντιμετωπίσεις τον Hines και την παρέα του. Η ηλικία του ενισχύει την άγνοια κινδύνου.
Μπήκε στο παρκέ λες το είχε ξανακάνει, λες και είχε ξαναπαίξει αντίστοιχο αγώνα. Συγκεντρωμένος, οι κινήσεις του σίγουρες, σαν να είχα απορροφήσει 100% το σύστημα του coach και τα πόδια πατούσαν γερά, και αποφασιστικά, στο παρκέ. Τόλμησε να σουτάρει, τόλμησε να πασάρει, όπου χρειάστηκε δεν φοβήθηκε να το πάρει πάνω του.
Σε ένα βαθμό, μικρό βέβαια, θα έλεγε κανείς ότι μίλησε το DNA. Προσωπικά τον πάτερα του σαν παίκτη δεν τον γνώριζα, έμαθα για αυτόν σε μια μπασκετο-συζήτηση με έναν ειδικό του αθλήματος (ξέρεις εσύ… ). Προκειμένου να πάρω μια ιδέα μπήκα στη διαδικασία να χαζέψω (και όχι με ιδιαίτερη προσοχή οφείλω να ομολογήσω) κάποια βιντεάκια του πατέρα του.
Από τα πάνω πάνω που είδα κατάλαβα ότι πρόκειται για έναν τίμιο ρολίστα, αλλά με θράσος. Ξέρεις ποιο θράσος λέω, αυτό το ωραίο, που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη όταν η μπάλα καίει και τολμάς να κάνεις αυτό που δεν τολμάει κανείς, και ας μην είσαι και η πρώτη επιλογή του πάγκου. Θεωρώ ότι ανήκει σε αυτή την κατηγόρια των παικτών, που από τη μια αναρωτιέσαι γιατί είναι στην ομάδα αλλά εάν λείψει το κενό φαίνεται.
Ο Αλέξανδρος έχει τη σπίθα, το θράσος επίσης, το μόνο σίγουρο είναι ότι τον πάτερα του θα τον ξεπεράσει. Ατομική δουλειά, μάτια και αυτιά ανοιχτά και όλα θα πάνε καλά. Κλειδί: Το θράσος. Κάτι που μας λείπει τα τελευταία χρόνια.
Η περίπτωση του Βασίλη Χαραλαμποπουλου πάνω κάτω είναι γνωστή.
Ο 23χρονος χαρακτηρίστηκε, ίσως δικαίως, ως το next big thing του ελληνικού μπάσκετ. Ως ένα project με προοπτική. Δυστυχώς. είτε από τα δικά του λάθη είτε από την κακή διαχείριση του Παναθηναϊκού, δεν κατάφερε να αποδώσει τα αναμενόμενα. Να αποδείξει δηλαδή τον τίτλο που του δόθηκε όταν έπαιρνε από το χεράκι την Εθνική Εφήβων και την Εθνική Νέων.
Ενδεχομένως και αυτό να έπαιξε τον ρόλο του. Οι βαρύγδουποι τίτλοι στα sites, τα ατέλειωτα άρθρα για το τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Αυτές οι καταστάσεις σε αυτές τις ηλικίες εύκολα μετατρέπονται σε βαρίδια. Εκεί τα αυτιά έπρεπε να κλείσουν.
Ο Ολυμπιακός, και ειδικά ο Γιώργος Μπαρτζώκας, είναι ένα μεγάλο σχολείο και το έχει αποδείξει στο παρελθόν. Για ρωτήστε τους Σλούκα – Παπανικολάου να σας το επιβεβαιώσουν.
Ο Χαραλαμπό επέστρεψε στα μισά της περιόδου από τον Ιωνικό, όπου και είχε δοθεί ως δανεικός. Γνωρίζει λοιπόν πως τα λόγια έχουν τελειώσει. Το μυστικό είναι ένα. Δουλειά και το κεφάλι κάτω. Αν είναι υγιής, και σε συνδυασμό με τα εφόδια του coach B, μπορεί στο μέλλον και να ωφελήσει την ομάδα, αλλά και να επωγεληθεί ο ίδιος.
Πρωταρχικός στόχος είναι να βγάζει τον καλύτερο του εαυτό στις προπονήσεις, και σταδιακά να δείξει ότι αξίζει μια θέση στη δωδεκάδα σε αγώνα Euroleague. Το επόμενο βήμα είναι να έχει καταλυτικό, ουσιαστικό ρόλο στα παιχνίδια. Βασίλη είναι η ευκαιρία σου. Και το ξέρεις καλά.
Αν αναζητάς στο google το ονοματεπώνυμο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και σου βγάζει πρώτο τον έμπειρο και ταλαντούχο ηθοποιό, σημαίνει ότι ο 23χρονος forward έχει δρόμο για να διανύσει.
Αντί επιλόγου
Ο τίτλος του άρθρου μόνο τυχαίος δεν είναι, με μια δόση ειρωνείας. Σίγουρα ποτέ δεν είναι αργά, αλλά στο μπάσκετ κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται όταν είμαστε σε μικρή ηλικία, το «χτίσιμο» του χαρακτήρα, της νοοτροπίας παίκτη και η απόκτηση ταυτότητας. Χαρακτηριστικά που ακολουθούν έναν αθλητή σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του και τα νιάτα δυο φορές, δυστυχώς, δεν είναι!
Ο Μπαρτζώκας έχει το know how της εξέλιξης των πιτσιρικάδων και ξέρει τι εργαλεία θα δώσει στον καθένα. Το κλειδί είναι το πως θα τα αξιοποιήσουν οι ίδιοι.
