Είναι περίεργα πλάσματα οι μπασκετόγαυροι. Σχεδόν υποχόνδρια, σχεδόν απαιτητικά. Σχεδόν χαρούμενα όντα και σχεδόν δυστυχισμένα. Μεγαλωμένα ανάμεσα σε Παπαστράτειο και ΣΕΦ, Κορυδαλλό, Γιαντ Ελιάου, και Σινάν Ερντέν. Κατά βάση λοιπόν ο μέσος Μπασκετόγαυρος είναι τραγικό πρόσωπο, εγκλωβισμένος σε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, φυλακισμένος δηλαδή στην ατελή ανθρωπινή του φύση που τον εμποδίζει να γίνει ένα με την αγαπημένη του ομάδα, να ταυτιστεί πλήρως το σχέδιο και οι προσδοκίες του με την πραγματικότητα. Όλη αυτή η παράδοξη κατάσταση θυμίζει λίγο εκείνη την ταινία, “Το Γεράκι και ο Λύκος“
Ίσως μια από τις πιο ρομαντικές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ, “Το Γεράκι και ο Λύκος” αφηγείται την παραμυθένια ιστορία ενός μεγάλου ανεκπλήρωτου έρωτα. Εκείνος τη νύχτα μεταμορφώνεται σε λύκο, εκείνη τη μέρα μεταμορφώνεται σε γεράκι. Μια σατανική κατάρα τους έχει καταδικάσει να μην συναντηθούν ποτέ, εκτός κι αν το ξόρκι με το οποίο τους έχουν δέσει σπάσει. Με την βοήθεια ενός νεαρού μικροκακοποιού, οι δυο εραστές θα προσπαθήσουν να νικήσουν τον μάγο που τους έχει καταραστεί και να μπορέσουν έτσι να ενωθούν ξανά… Αυτό πάνω κάτω είναι το θέμα της ταινίας αλλά θα πει κάποιος τι κάθεσαι και μας λες ρε Figure βραδιάτικα; Τίποτα φίλοι μου.
Οι παραπάνω γραμμές γράφονται σε μια στιγμή ενατένισης και ενδοσκόπησης, με αφορμή την υπογραφή του Γιαννούλη Λαρεντζάκη από την ομάδα μας. Πάνω που πας να νιώσεις άνθρωπος και να συνδεθείς ψυχικά με την αγαπημένη σου ομάδα, ραπ, έρχεται η απόκτηση του Λαρεντζάκη και νιώθεις ανάλογα… π.χ. αν είσαι o Nik ο red emerald μεταμορφώνεσαι σαν λύκος, αν πάλι είσαι ο Spanoularos γίνεσαι σαν γεράκι και αν είσαι ο Navaho μεταμορφώνεσαι και σαν λύκος και σαν γεράκι ταυτόχρονα και σαν τέρας της Αποκαλύψεως.
Μα θα μου πει κάποιος «δεν ξέρει ο Μπαρτζώκας και εν πάσει περιπτώσει αξίζει τόσος θόρυβος για τον π.χ. 12ο παίκτη του ρόστερ»; Αλλά και «μήπως είναι απαραίτητη η απόκτηση του ενόψει πιθανής επιστροφής στην Α1;» Ας τα πιάσουμε από την αρχή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Λαρεντζάκης πέρασε ιατρικές εξετάσεις και πιθανότατα σε λίγες μέρες θα ανακοινωθεί η απόκτηση του. Για το πότε αποφασίστηκε η προσθήκη, ποιος την εισηγήθηκε και αν είναι ο Μπαρτζώκας τον ευλογεί, τον δέχεται ή απλά τον αποδέχεται δεν το γνωρίζουμε. Και οι δημοσιογράφοι δεν πρόκειται να τον ρωτήσουν γιατί αυτά τα ζητήματα διαταράσσουν ισορροπίες. Το τι ισχύει θα φανεί από τον χρόνο / ρόλο που θα του δοθεί.
Η αλήθεια είναι ότι κυκλοφορούν πολλοί insiders στα socials τελευταία και έχουν ο καθένας τους και μια εκδοχή. Το πρόβλημα μου όμως με όλους αυτούς είναι παρόμοιο με του Γκορμπατσώφ και τους οικονομολόγους του. Έλεγε κάποτε ο εμπνευστής της Perestroika: «Ο Reagan έχει 100 σωματοφύλακες, ένας μπορεί να είναι τρομοκράτης, αλλά δεν ξέρει ποιος… Ο Miteran έχει 100 ερωμένες, μία μπορεί να έχει AIDS, αλλά δεν ξέρει ποια… Εγώ μπορεί να έχω 100 οικονομολόγους συμβούλους, ένας είναι έξυπνος, αλλά δεν ξέρω ποιος… ». Λοιπόν αγαπητοί μου και εγώ 100 insiders διαβάζω, ένας μπορεί να ξέρει τι του γίνεται, αλλά τρέχα γύρευε να βρεις ποιος. Εξαιρείται ο λατρεμένος Red Insider φυσικά που έπεσε θύμα των απρόβλεπτων εξελίξεων στην υπόθεση Λαρεντζάκη ενώ είχε πρακτικά δίκιο (κρατήστε το αυτό για το μέλλον).
Η ταπεινή μου γνώμη είναι να βασιζόμαστε για την ενημέρωση μας από αυτούς που είναι οι κατάλληλοι, δηλαδή οι δημοσιογράφοι που βρίσκονται κοντά στην ομάδα. Ας επιλέξει ο καθένας αυτόν που θεωρεί καταλληλότερο. Κάποιοι από αυτούς μας ενημέρωσαν μάλιστα ότι το θέμα Λαρεντζάκη, η συμφωνία δηλαδή, είχε κλείσει από το φθινόπωρο και σε κάθε περίπτωση πριν από την έλευση του Μπαρτζώκα, οπότε δεν πρόκειται σίγουρα για πρόταση ή επιλογή του. Ίσως να του κάνει λοιπόν ίσως και όχι. Έτσι το επιχείρημα ότι ο «Μπαρτζώκας ξέρει» να μην έχει μεγάλη σημασία, διότι υπάρχει η ισχυρή πιθανότητα ο κόουτς να μην μπορεί να πράξει διαφορετικά. Το κυρίαρχο είναι ότι, ανεξάρτητα από τον αν είναι ή δεν είναι επιλογή του, ο Λαρεντζάκης θα ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΕΙ από τον κόουτς Μπαρτζώκα. Και είναι προτιμότερο στα δικά μου μάτια να τον έχει επιλέξει ο Κεμζούρα π.χ. αλλά να τον αξιοποιήσει ο κόουτς B, παρά να ήταν επιλογή του Β και να τον αξιοποιούσε Κεμζούρα. Αυτό μας δίνει και την “όποια ελπίδα” αισιοδοξίας.
Το δεύτερο επιχείρημα σχετικά με τον Λαρεντζάκη είναι αυτό του 12ου παίκτη. Πραγματικά δεν γνωρίζω την «κατάταξη» του στο ρόστερ της επόμενης χρονιάς. Άλλωστε αυτό δεν έχει ολοκληρωθεί. Επίσης δεν θα σας κάνω σοφότερους για το τι ακριβώς παίκτης είναι, ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του και πως μπορεί να αξιοποιηθεί. Γνωρίζω ότι εδώ στο Red Point Guard θα ανέβει εκτενές κείμενο για τα χαρακτηριστικά και τις πιθανές προοπτικές του παίκτη. Ο Navaho το γράφει και κάνω το σταυρό μου μην το διαβάσει το παιδί ο Λαρεντζάκης και τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Θα σταθώ σε δύο σημεία. Το πρώτο είναι ότι πλέον ο 10ος, 11ος, 12ος παίκτης, έστω αν υποθέσουμε ότι ο χρόνος του Λαρεντζάκη αντιστοιχεί σε αυτό, είναι στο σύγχρονο μπάσκετ πολύ σημαντικός στην εξέλιξη της χρονιάς.
Θυμάμαι πολλούς παίκτες με λίγο χρόνο, σε παιχνίδια που μετράνε οι λεπτομέρειες και οι… εκπλήξεις, που καθόρισαν την τύχη ενός αγώνα αλλά και ολόκληρης της χρονιάς. Πρόχειρα θυμάμαι τον Koζέρ πρόπερσι και πολλούς άλλους. Για μένα και τα 5 λεπτά εφόσον είναι ποιοτικά μπορεί να είναι πολύτιμα. Οπότε πραγματικά περιμένω να διαβάσω κι εγώ πως μπορεί να αξιοποιηθεί ο Λαρεντζάκης με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και αν τελικά ο Μπαρτζώκας θα το πετύχει. Μακάρι το παιδί να μας εκπλήξει όλους στα 27 του και να αποδείξει ότι μπορεί να προσφέρει σε μια ομάδα Euroleague με ψηλούς στόχους.
Το μπάσκετ είναι περίεργο άθλημα. Δεν είναι ότι απλά πρέπει να ενώσω ένα puzzle και να τοποθετήσω τους σωστούς παίκτες μαζί. Συνήθως εμείς οι οπαδοί δημιουργούμε κάποιου είδους shortcuts στο μυαλό μας. Για να φανταστούμε το πώς θέλουμε να παίζει η ομάδα μας, αλλάζουμε απλά στον μυαλό μας τους παίκτες. Δυστυχώς η σωστή στελέχωση, αν και είναι αναγκαία συνθήκη επιτυχίας, δεν είναι ικανή από μόνη της. Χρειάζεται πολλή δουλειά. Το μπάσκετ δεν θέλει τρόπο απλά, που αρκεί η φαντασία μας να τον βρει. Αλλά θέλει και κόπο. Για την ακρίβεια, ακόμα πιο δύσκολο, θέλει και κόπο και τρόπο. Και το επιχείρημα του 12ου παίκτη, όταν μιλάμε για ένα σύνολο με ψηλούς στόχους που κάθε γρανάζι πρέπει να δουλέψει στην εντέλεια, δεν αρκεί για να μας καθησυχάσει.
Το πρόβλημα για κάθε παίκτη που έρχεται στον Ολυμπιακό είναι ότι θα πρέπει δυνητικά να σηκώσει στις πλάτες του αυτός την ομάδα και όχι η ομάδα αυτόν. Πρέπει να μπορεί να προσφέρει για 40 λεπτά στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και πιστέψτε με, παίκτης που δεν μπορεί δυνητικά να προσφέρει 40 λεπτά στο ψηλό επίπεδο, δεν μπορεί ούτε 5′ να προσφέρει. Ή μπορείς γενικώς ή δεν μπορείς ούτε ειδικώς. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον λοιπόν, με τη δουλειά του Μπαρτζώκα και του ίδιου του Λαρεντζάκη, να βρεθεί τρόπος να βοηθήσει το παιδί έστω λίγο την ομάδα και να μην είναι μια μεταγραφή που απλά έγινε για να γίνει και ο νοών νοείτω…
Παράλληλα με την μεταγραφή Λαρεντζάκη, και σε συνδυασμό με αυτή, «έτρεξε» και η πληροφορία ότι επίκειται επιστροφή στην Α1 ή τέλος πάντων πρέπει η ομάδα να επιστρέψει εκεί. Δεν γνωρίζω τις προθέσεις των προέδρων και πραγματικά δεν ξέρω αν η προσθήκη ενός ακόμα Έλληνα παίκτη αποσκοπεί σε μια επιστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βέβαιο ότι η θέση του Ολυμπιακού θα ήταν να βρίσκεται στο εθνικό πρωτάθλημα με όλα τα αστέρια του και να πρωταγωνιστεί. Αλλά νομίζω στη λέξη «πρωτάθλημα» βρίσκεται και η απάντηση.
Μείγμα σκοπιμοτήτων, συμφερόντων, παραγοντισμού, που πνίγουν όποια προσπάθεια ικανών παικτών πρωταγωνιστών και ανθρώπων που αγαπάνε το άθλημα. Βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτό που θα έπρεπε να είναι η κορωνίδα του πιο επιτυχημένου αθλήματος ομαδικού της πατρίδας μας. Ένα από τα καλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα δηλαδή. Ο Ολυμπιακός ούτε σωσίβιο πρέπει να γίνει για κανέναν, ούτε άρμα για να καταλάβει το χώρο, ούτε πολιορκητικός κριός για την απόκτηση εξουσίας. Ο μπασκετικός είναι πλέον, στο μυαλό εμάς που τον ακολουθούμε τόσα χρόνια, ένα διαμάντι. Και τα διαμάντια μαζί με την λάσπη δεν πάνε.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πολλοί που βιοπορίζονται από τον χώρο και αντιλαμβάνονται ότι το ελληνικό μπάσκετ ειδικά αυτή τη στιγμή έχει ανάγκη τον Ολυμπιακό. Θα ήθελα να γνωρίζω βέβαια τι εννοούν λέγοντας ελληνικό μπάσκετ. Δυστυχώς έχει πρόσωπο, σφραγίδα, υπογραφή και Βασιλέα βασιλικότερο του Βασιλικού. Αυτοί όλοι που βρίσκονται τριγύρω θα έπρεπε νωρίτερα – πέρσι ας πούμε – να ανοίξουν τα στόματα τα τους πριν κλείσουν οι στρόφιγγες με τα χρήματα. Άλλωστε, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι η πάνσοφη και παντογνώστρια διοίκηση της ΕΟΚ δυσκολεύεται να βρει λύσεις χωρίς τον Ολυμπιακό. Εγώ απλά θα πω το εξής απλό: αν δεν μπορείτε να φτιάξετε το άθλημα χωρίς την επιστροφή του Ολυμπιακού, δεν σημαίνει ότι θα τα καταφέρετε με την παρουσία του Ολυμπιακού. Απλά την ανικανότητα σας δηλώνετε. Όσο για τον Ολυμπιακό, τα καταφέρνει και χωρίς Α1 απ’ ότι φαίνεται. Ας βρουν τις λύσεις που τόσο καλά ξέρουν να βρίσκουν και αφήσουν την ομάδα και τους Αδελφούς στην ησυχία τους. Αν και στο τέλος από την απελπισία τους προβλέπω να βρίσκουν το εμβόλιο του κορωνοϊου οι παράγοντες του Ελληνικού μπάσκετ πιο γρήγορα και από τους γιατρούς..
Για την ακρίβεια ένα τραπεζογραμμάτιο που γράφει πάνω, σαν τις παλιές καλές δραχμούλες, «πληρωτέες άμα τη εμφανίσει». Το γραμμάτιο θα ξεπληρωθεί με την επιστροφή του Ολυμπιακού, αν και εφόσον ξεβρομίσει ο χώρος. Ιδού η Ρόδος φίλοι παράγοντες της ΕΟΚ και του 13-1, ιδού και το… πήδημα.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε και στο τελευταίο δεκαήμερο της άνοιξης και του Μαΐου. Στην αυλή του καλοκαιριού και των θαυμάτων. Λογικά περιμένουμε την επίσημη λήξη της σεζόν στην Euroleague, εκτός αν μας εκπλήξει ο Bertomeu με κάποιον τρόπο ρισκάροντας να ξεφτιλίσει ακόμα πιο πολύ το προϊόν του, που κινδυνεύει θανάσιμα λόγω Covid-19 ήδη και για την επόμενη χρονιά. Καλό λοιπόν είναι να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται για του χρόνου και να εγγράψει τις φετινές ζημίες με στωικότητα.
Η νέα σεζόν οπωσδήποτε κρύβει πολλές αβεβαιότητες και για την εξέλιξη της, και για τα οικονομικά των ομάδων αλλά και για τα ρόστερ και τα συμβόλαια της. Με κάποιο τρόπο λοιπόν ο Ολυμπιακός φαίνεται να κλείνει την ψαλίδα όχι αυξάνοντας το μπάτζετ του αλλά ως αποτέλεσμα περικοπών σε άλλες ομάδες.
Η κρίση ίσως λοιπόν κρύβει και για μας ευκαιρίες.
Ίσως τελικά φέτος οι μπασκετόγαυροι «μιλήσουμε την ίδια γλώσσα» με το ρόστερ μας επιτέλους.
Ίσως και η περιφέρεια – τουλάχιστον – της ομάδας μας μιλάει και αυτή την ίδια γλώσσα… του μπάσκετ εννοώ!!
Καλησπέρα σας…
