Περνάω πολύ ωραία πλέον τις βραδιές που έχει Euroleague. Παρακολουθώ τα παιχνίδια χωρίς κανένα άγχος και τις δυο μέρες.
Η σταθερότητα που επιδεικνύει ο Ολυμπιακός από την αρχή της χρονιάς δε μου αφήνει περιθώρια να αγχωθώ. Ξέρω πάνω κάτω τι περιμένω να δω.
Ακόμα και τα σκορς μπορώ να μαντέψω, με ένα σχετικό περιθώριο στατιστικού σφάλματος. Θα βάλουμε κάτω από 70 και θα φάμε πάνω από 80. Ακόμα και αυτό το κείμενο θα μπορούσα να μην το γράψω και να πάρω ένα από τα προηγούμενα και να αλλάξω απλά ονόματα. Δεν άλλαξε άλλωστε και τίποτα από τις προηγούμενες ήττες.
Ο φετινός Ολυμπιακός κατάφερε, πέρα από την απόλυτη επιθετική βαρεμάρα που παράγει σταθερά τα τελευταία κάμποσα χρόνια, να μετατρέψει σε βαρετή και μονότονη διαδικασία ακόμα και τις ήττες του.
Μια ήττα, πολύ περισσότερο πολλές στη σειρά, σε στεναχωρεί, μπορεί ακόμα και να σε εξοργίσει, αλλά ακόμα και αυτό μας το στερεί η φετινή έκδοση της ομάδας. Δε γίνεται να βγάλεις οργή όταν κάτι είναι τόσο προβλέψιμο, σχεδόν αναμενόμενο.
Δε νομίζω ότι υπήρχαν πολλοί που σήμερα, απέναντι σε Micic, Larkin, Beaubois περίμεναν πως η έκβαση του αγώνα θα ήταν διαφορετική. Δε χρειάζεται να κάνεις κάποιο τρομερό πλάνο για να αναδείξεις τις πασιφανείς αδυναμίες αυτού του Ολυμπιακού. Αν δίνεις καλά σκρινς στη μπάλα και έχεις guards με την έκρηξη, την ταχυδύναμη, την εκτελεστική ικανότητα των παραπάνω και έχεις και στοιχειωδώς καλές αποστάσεις θα διασπάσεις την ερυθρόλευκη άμυνα, όπως η καρδιά ενός μαρουλιού τον τόνο.
Δεν μας έφταναν τα αργά πόδια των κοντών μας, έρχεται και η τακτική επιλογή να στέλνουμε ψηλά τους ψηλούς μας, να αλλάζουμε τα πάντα και το γλυκό έδεσε. Ο Micic πέρα από τα 5 τρίποντα που πέτυχε για να φτάσει το σύνολο των 27 πόντων του, έβαλε και 6 δίποντα όλα φτάνοντας μέχρι τη στεφάνη, συνήθως χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αναλογιστείτε πως ο Micic τα έκανε όλα αυτά χωρίς να εκτελέσει καμία βολή. Τα ίδια ισχύουν και για τον Shane Larkin που προσέθεσε 24 πόντους ζαλίζοντας όποιον αντίπαλο και αν έστειλε πάνω του ο coach Kemzura. Βέβαια όποιος και αν μάρκαρε τους κοντούς των Τούρκων μετά από ένα σκριν αυτοί κατέληγαν να παίζουν στα πόδια κάποιον ψηλότερο αντίπαλο.
Ακόμα και όταν ο coach έδωσε εντολή όλη η αδύνατη πλευρά να φορτώνει τη ρακέτα για να αποτρέψει τον περίπατο, η αδύνατη πλευρά ήταν αφύλακτη και από εκεί έγινε πάρτυ κυρίως μετά από υπερφόρτωση της πλευράς από τον Beaubois. Ταυτόχρονα όταν αποφασίστηκε να κλείσουμε τους διαδρόμους στους δαίμονες από τη Σερβία και την Αμερική, αυτοί βρήκαν στο πρόσωπο του Dunston τον τρίτο πόλο και έστησαν μερικά πολύ όμορφα PnR, τα περισσότερα από τον κεντρικό διάδρομο.
Ο coach Ataman είχε διαρκώς στο παρκέ 3 χειριστές και ένα PF που να μπορεί να απειλήσει από το 3πτ με σκοπό να απλώσει ακόμα περισσότερο την επιρρεπή ερυθρόλευκη άμυνα, αλλά και να έχει πάντα δυνατότητα να χτυπήσει στα πόδια.
Γενικά εφάρμοσε άριστα το πλάνο του στηριζόμενος απόλυτα στην υπεροπλία του στην περιφερειακή γραμμή.
Όποιο σχήμα και αν έστειλε στο παρκέ ο coach Kem λύση δε βρήκε ποτέ.
Ίσως όταν επέστρεψε ο Pleiss και η Εφες, ίσως και επειδή χαλάρωσε σταμάτησε να κινείται και να κυνηγάει τα ατέλειωτα miss matches που απλόχερα της παραχωρούσε ο Ολυμπιακός.
Αν τα πράγματα στην άμυνα ήταν τρικυμιώδη, στην επίθεση κυριαρχούσε η απόλυτη νηνεμία. Όλα ήταν ήρεμα, σταθερά και ακίνητα βεβαίως βεβαίως.
Ο Ataman the man, είτε τοποθετώντας τον Pleis σε ρόλο σκιάχτρου στο κέντρο της ρακέτας, είτε στηριζόμενος στην κινητικότητα και στη γρήγορη μετατόπιση των Dunston – Singleton απαγόρευσε στους Ερυθρόλευκους να εκτελέσουν έστω και μια ολοκληρωμένη PnR δράση, αλλά και να τους απαγορεύσει να ακουμπήσουν την μπάλα με ασφάλεια στο ζωγραφιστό. Οι παίχτες που μάρκαραν μπάλα έδιναν πάντα το διάδρομο που οδηγούσε στον “μπαμπούλα” της ρακέτας και ο παίχτης της δυνατής πλευράς ήταν πάντα έτοιμος να δώσει την απαραίτητη βοήθεια.
Το μόνο που απέμεινε στον Ολυμπιακό ήταν το τρίποντο, που κυνήγησε με κάποιες floppy δράσεις για τον Paul, που συνέχισε τις παραγωγικές εμφανίσεις. Ο Punter κυρίως μέσα από ατομικές προσπάθειες έδωσε κάποιες λύσεις και τα υπόλοιπα ήταν Hustle πόντοι από επιθετικά rebounds και προσπάθειες του Πρίντεζη και του Milutinov μετά από πολύ σπρώξιμο και ξύλο.
Ο Ολυμπιακός σε μεγάλο ποσοστό των επιθέσεων του δεν κατάφερνε να κρατήσει ζωντανή την μπάλα. Η φανέλα μάλλον είναι πολύ βαριά και δεν επιτρέπει στους παίχτες της ομάδας να κινούνται, για αυτό το λόγο στέκονται σε μια γωνιά και περιμένουν.
Ήταν τόσο στατικός ο Ολυμπιακός που πούλησε 17 φορές την μπάλα και σε 5 από αυτές έδωσε καλάθι στο ανοιχτό γήπεδο στην Έφες.
Αλλά τι κάθομαι και κάνω ;
Προσπαθώ να εξηγήσω μια αλληλουχία πράξεων και μη πράξεων που πλέον είναι εξίσου δεδομένες με την ανατολή του ήλιου.
Ο βαριά άρρωστος αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά Ολυμπιακός, είναι υπεράνω κριτικής και ανάλυσης ακόμα και από έναν ερασιτέχνη σαν και του λόγου μου με ελάχιστες γνώσεις. Κατεβαίνει διαδικαστικά στα παιχνίδια και δεν καταφέρνει ούτε να χτίσει κάτι για το μέλλον.
Απλά ξοδεύεται, ταλαιπωρεί και ταλαιπωρείται.
