(Μετά από 3 μήνες το περιβόητο σήριαλ του #MexriTelous πήρε σάρκα και οστά και από την Δευτέρα το βράδυ ο Ολυμπιακός πρέπει βάση κανονισμών να θεωρείται ομάδα της Α2 αφού δεν κατέβηκε στο παιχνίδι των Play Off με αντίπαλο τον Παο. Στο Red Point Guard είχαμε προειδοποιήσει πως αυτή η ιστορία δεν ήταν μια ακόμη καταγγελία της διοίκησης. Και μέσα από τα Podcast μας προσπαθήσαμε αρκετές φορές να προβλέψουμε τις εξελίξεις. Τώρα που το ζήτημα πήρε ξεκάθαρη μορφή ήρθε ο καιρός να πάρουμε θέση. Ξεκινάμε από σήμερα να δημοσιεύουμε μια σειρά από κείμενα που θα εκφράσει τις απόψεις μας πάνω στο ζήτημα. Την αρχή την κάνει ο Αταραξίας).
∼ο∼
Μέχρι Τέλους λοιπόν.
Μια ιστορία θλιβερή, ως αποτέλεσμα μιας στρεβλής κατάστασης ετών.
Πως φτάσαμε ως εδώ, γιατί, μπορούσε να αποφευχθεί;
Μπορεί να το πιάσει κανείς από μακριά, ας πούμε από την παραδοχή ότι στον ελλαδικό αθλητισμό υπήρχε σχεδόν πάντα μια στρεβλή κατάσταση, όπου το παρασκήνιο εισέβαλλε και επηρέαζε βάναυσα το αγωνιστικό σκέλος. Πολλές από τις αθλητικές μας ιστορίες, οι περισσότερες δυστυχώς, είναι δηλητηριασμένες από την επίδραση του νοσηρού αυτού παρασκηνίου.
Συνήθως πρωταθλήτριες ήταν οι καλύτερες ομάδες, όμως υπάρχει ένα κομμάτι άδικων τίτλων, βέβαια διαφορετικό για τον καθένα ανάλογα με τα οπαδικά μας γυαλιά. Και δεδομένου ότι κρινόμαστε όλοι εκ του αποτελέσματος, αξιολογήθηκαν λάθος ομάδες, προτζεκτ, προπονητές και παίκτες, δολίως άλλες καριέρες επιχρυσώθηκαν και άλλες υποσκάφθηκαν. Ακόμα και όταν ο τίτλος μπορεί να θεωρηθεί δίκαιος, ο τρόπος που ήρθε άφηνε πολλές φορές την στυφότητα της επίδρασης του παρασκηνίου. Τον έλεγχο του παρασκηνίου επιθυμούσαν να έχουν όλοι οι κατά καιρούς παράγοντες, όλων των ομάδων, σε όλα τα αθλήματα.
Όλοι; Όχι όλοι, ελάχιστοι δεν το θέλησαν και τους περισσότερους, αν όχι όλους, τους έφαγε η μαρμάγκα. Λοιδορήθηκαν, θεωρήθηκαν αποτυχημένοι και έχασαν περιουσίες, την ψυχική τους ηρεμία και τον σεβασμό που τους άξιζε. Τελικά τα παράτησαν, ίσως μετανιωμένοι που έμπλεξαν με τα πίτουρα. Από αυτούς τους ελάχιστους είναι κατά την γνώμη μου ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλοι.
Ανέλαβαν «δια λόγου» τον μπασκετικό Ολυμπιακό και τον χρηματοδότησαν γενναία για τρία χρόνια, μέχρι να έρθει τυπικά και ουσιαστικά στα χέρια τους, ποιος το κάνει αυτό;
Παρέλαβαν μια πολύ χαμηλού επιπέδου ομάδα και κατάφεραν αμέσως να την επαναφέρουν στις 8 καλύτερες της Ευρώπης. Αυτά στα διεθνή, στην Ελλάδα καταφέρνει η ομάδα να φτάσει στο επίπεδο να αντιστέκεται επιτυχώς στον πρωταθλητή ΠΑΟ, που είχε ομάδα επιπέδου Φ4/διεκδικήτριας Ευρωλίγκας. Όμως πριν ακόμα να έχουν εξασφαλιστεί ως ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, το παρασκήνιο έδειξε τα δόντια του, ειδικά στους τελικούς του 2007. Είναι μία από τις περιπτώσεις που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα άλλαζε ο κάτοχος του τίτλου, αλλά άφησε αυτήν την στυφότητα, σαν ένα μήνυμα για το τι θα επακολουθήσει. Θα μπορούσαν να έχουνε πάρει το μήνυμα, αλλά ακόμα και να το πήραν, είχαν την τρέλα για τον Σύνδεσμο και το άθλημα που τους έκανε να συνεχίσουν.
Αναλαμβάνουν και τυπικά το 2008 και πλέον ξοδεύουν αφειδώς για την ομάδα μέχρι και το 2011, προσελκύοντας σε αυτά τα τρία χρόνια αθλητές και προπονητές της Ευρωπαϊκής αφρόκρεμας. Εδώ κάπου να τονιστεί ότι αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό να καυτηριάσει τα πολλά κατά την γνώμη μου λάθη που έγιναν σχετικά, σε όλη την διάρκεια της θητείας των Αγγελόπουλων στον Ολυμπιακό. Συνεχίζοντας λοιπόν, η ομάδα πλέον είναι επιπέδου Φ4 και διεκδικήτρια Ευρωλίγκας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στην Ελλάδα πλέον κοιτάει στα μάτια τον ΠΑΟ, που είναι στα καλύτερά του χρόνια.
Όμως στους τελικούς και τις τρεις χρονιές, γίνονται εως και προκλητικά και μονομερή λάθη από την διαιτησία εναντίον του Ολυμπιακού, συνεισφέροντας αποφασιστικά αλλά όχι αποκλειστικά βέβαια, στην απώλεια και των τριών πρωταθλημάτων, ενώ μικρή παρηγοριά φέρνουν οι δύο τίτλοι στο κύπελλο.
Ο Ολυμπιακός δινόταν το μήνυμα ότι θα έπρεπε να είναι απόλυτα τέλειος για να κερδίσει, ενώ λάθη του αντιπάλου «συγχωρούνται» μέσω ευνοϊκών σφυριγμάτων. Άρα στο ήδη πολύ δύσκολο έργο να υπερισχύσει ενάντια σε μια πολύ δυνατή αγωνιστικά ομάδα, προστίθεται το επιπλέον εμπόδιο της υπερνίκησης της διαιτησίας. Εδώ να σημειώσω ότι εκείνη την περίοδο προσωπικά, κάκιζα την ομάδα ότι ακόμα και με την αδικία της διαιτησίας, θα έπρεπε να είχε το μυαλό καθαρό ώστε να παίξει το παιχνίδι της και να κερδίσει και την διαιτησία. Ένα κομμάτι των διαμαρτυριών ήταν ψυχολογικό. Να επαναλάβω ότι το αποτέλεσμα, ποιος θα πάρει την κούπα δηλαδή, μπορεί να μην ήταν διαφορετικό δεδομένης της ποιότητας του αντιπάλου, όμως η αντιμετώπιση από τη διαιτησία δεν επέτρεψε καν να διεκδικηθούν οι τίτλοι επί ίσοις όροις.
Οι Αφοί όλον αυτόν τον καιρό διαμαρτύρονται θεσμικά, τηρούνε κανόνες, σέβονται διαδικασίες και θεωρούν ότι θα δικαιωθούν με την αφοσίωση και τις επενδύσεις τους. Κερδίζουν λοιδορία και εμπαιγμό. Αποφασίζουν το 2011 να φύγουν, αηδιασμένοι από όλα αυτά, μετανιώνοντας ίσως που μπλέξαν με τα πίτουρα. Βλέποντας την στήριξη του κόσμου, ότι δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση και μη θέλοντας να αφήσουν την ομάδα να ξεφτιλίζεται όπως ο προκάτοχός τους, παραμένουν (ευτυχώς, και πρόκειται για την πρώτη από τις δύο «κωλοτούμπες» που έχουν κάνει) με νέα, σφιχτή οικονομική πολιτική.
Η προίκα Σπανούλη-Ίβκοβιτς κυρίως, η απρόσμενη επιστροφή και έκρηξη του Πρίντεζη και η στελέχωση με ταλαντούχους νέους μαζί με εξαιρετικούς value for money ξένους, φέρνουν την απίθανη διετία 11-13 με το εκκωφαντικό B2B. Η συνέχεια αποδεικνύει ότι δεν είχαν οι Αφοί ορθά αξιολογήσει τα αίτια της επιτυχίας, οπότε η πολιτική των επόμενων ετών υπονόμευσε το εξαιρετικό μομέντουμ που είχε χτιστεί. Όμως ακόμα και έτσι, η ομάδα παραμένει επιπέδου Φ4 και διεκδικήτρια τίτλου.
Καταφέρνει να πάει σε 2 ακόμα τελικούς, που χάνει στην έδρα πανίσχυρων, πανάκριβων και χρόνια προετοιμαζόμενων για εκείνη την στιγμή ομάδων. Κερδίζει έτσι την αναγνώριση και τον σεβασμό ως η μόνη ομάδα που κοιτάει στα μάτια τα μεγάλα πορτοφόλια, ως ένας αυθεντικός διεκδικητής της Ευρωλίγκας, έστω και από την θέση του αουτσάιντερ. Όλα αυτά στην Ευρώπη, μην ξεχνιόμαστε…
Στην Ελλάδα είναι αλλιώς τα πράγματα. Ο ουσιαστικός αντίπαλος, από ομάδα Φ4 και διεκδικήτριας τίτλου στην Ευρώπη, πέφτει επίπεδο και είναι μια ομάδα Ρ.Ο., το μισό καιρό χωρίς πραγματικές ελπίδες πρόκρισης στο Φ4, τις άλλες φορές ως ισχυρό αουτσάιντερ, κάθε φορά όμως αποτυγχάνει εκκωφαντικά να βρεθεί στο Φ4. Ο Ολυμπιακός καταφέρνει να κερδίσει τρία από τα εφτά πρωταθλήματα αυτής της περιόδου και κάποιος θα έλεγε ότι εντάξει μοιράστηκε σχεδόν η πίτα, λογική η κατάσταση. Συνυπολογίζοντας και την ισορροπία στα κύπελλα, συντριπτικά υπέρ του ΠΑΟ (αυτοκτονήσαμε βέβαια απέναντι στην ΑΕΚ μια χρονιά), βλέπει κανείς ότι υπάρχει μια αναντιστοιχία μεταξύ των κερδισμένων τίτλων στην Ελλάδα και του επιπέδου των δυο ομάδων, αν θεωρήσουμε ότι αυτό αποδεικνύεται από το σχετικό τους επίπεδο στην Ευρωλίγκα.
Η αλήθεια είναι ότι ο αντίπαλος εκτός από 2 χρόνια που είχε χαμηλό επίπεδο, είχε πάντα αξιόμαχη ομάδα και ως ένα βαθμό προσαρμοσμένη στο να κερδίζει τον Ολυμπιακό, κάτι που μάλλον επηρέασε αρνητικά τις ευρωπαϊκές του επιδόσεις.
Όμως, σχεδόν κάθε χρονιά εξακολουθεί η διαιτησία να επηρεάζει την ισορροπία δυνάμεων, πάντα υπέρ του ΠΑΟ.
Συνεχίζουν οι αδιανόητες αποφάσεις και πλέον το μυαλό της ομάδας είναι μόνιμα χαλασμένο, κάτι που επηρεάζει ακόμα αρνητικότερα την κατάσταση. Οι παίκτες των αντιπάλων παίζουν με την σιγουριά ότι θα υπάρχει επιείκεια απέναντί τους, ενώ πάνω από τους δικούς μας επικρέμεται η Δαμόκλειος σπάθη. Ακόμα και στα δύο κολλητά πρωταθλήματα, που ήρθαν λόγω του πολύ χαμηλού επιπέδου του αντίπαλου, η διαιτησία επέτρεπε στον αντίπαλο να διεκδικεί παιχνίδια ή ακόμα κα τον τίτλο, χωρίς να το αξίζει αγωνιστικά.
Η διαφορά των κριτηρίων είναι αυτή που αναδεικνύει το πρόβλημα. Και είπαμε, επειδή όλοι κρινόμαστε εκ του αποτελέσματος, πάρθηκαν αποφάσεις για το μέλλον προπονητών και παικτών στην ομάδα που επηρεάστηκαν με αυτόν τον τρόπο από εξωαγωνιστικές παρεμβάσεις.
Οι Αγγελόπουλοι επιμένουν να δρουν θεσμικά, διαμαρτύρονται, κάνουν διαβήματα, απευθύνονται στους θεσμούς, δεν κινούνται υπογείως για τον έλεγχο του παρασκηνίου, δεν κάνουν ανίερες συμμαχίες στα σκοτάδια, δεν υπόσχονται εκδουλεύσεις, δεν προσκυνούν τους ταγούς της σήψης, παραμένουν «καθαροί».
Επίσης, δεν φτιάχνουν «στρατό» για να πιέσουν, δεν ελέγχουν (ούτε απειλούν) ΜΜΕ, δεν κάνουν τίποτα από το εγχειρίδιο του κλασσικού Έλληνα παράγοντα.
Ως ανταμοιβή έχουν την ίδια κοροϊδευτική στάση από τους θεσμούς, την ίδια επίδειξη δύναμης, την ίδια εκμετάλλευση της νομιμόφρονης στάσης τους. Ειδικά αυτό με τον στρατό τους γυρνάει πολλές φορές μπούμερανγκ, διότι έχοντας τυπικές ή και ψυχρές ακόμα σχέσεις με τους οργανωμένους, δεν μπορούν να τους ελέγξουν όταν συχνά αυτοί εκρήγνυνται επί δικαίων και αδίκων, ντροπιάζοντας κατά την γνώμη μου πολλές φορές τον Σύνδεσμο. Είναι μία από τις βασικές κριτικές που μπορούν να τους γίνουν.
Τα τελευταία δύο χρόνια η κατάσταση έχει από πολλές πλευρές χειροτερεύσει. Η ΕΟΚ παραδίνεται όλο και περισσότερο στην σήψη (και μαζί της το άθλημα γενικότερα στη χώρα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης), έχει δημιουργήσει ένα σύμπλεγμα εξαρτήσεων και σκοτεινών σχέσεων, που εκτείνεται σε όλο το φάσμα του αθλήματος ελέγχοντας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παράγοντες, σωματεία, ακόμα και τα ίδια τα μέλη του ΕΣΑΚΕ.
Η ΚΕΔ της ΕΟΚ λειτουργεί παράνομα και παράτυπα, ενάντια στους διεθνείς και εγχώριους (άρα τους ίδιους τους δικούς της!) νόμους. Παρανόμως δεν συμπεριλαμβάνει στις κληρώσεις διαιτητές της Ευρωλίγκας (μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη), συνεδριάζει χωρίς τη νόμιμη απαρτία. Τα μέλη αυτού του μορφώματος αναγκάζονται να καταφύγουν σε γραφικές αν δεν ήταν εξοργιστικές εξάρσεις, όπως δραπετεύσεις από τα παράθυρα προς αποφυγή αυτόφωρων συλλήψεων, κλάμματα περί κατάστασης υγείας για ανάκληση σύλληψης και άλλες ομορφιές.
Ο ΕΣΑΚΕ αδυνατεί να πάρει αποφάσεις για το καλό του αθλήματος και οι μόνες ουσιαστικές αλλαγές είναι κατά παραγγελία του ΠΑΟ, όπως έγινε για την σύνθεση των ξένων παικτών που έχουν δικαίωμα να δηλώσουν οι ομάδες. Η εξοργιστική πλέον, δεδομένης της περασμένης δεκαετίας, αδικία ενάντια στον Ολυμπιακό παραμένει, με μια συγκεκριμένη τριάδα διαιτητών να γράφει ιστορικά ποσοστά «κλήρωσης» στα ντέρμπι των αιωνίων. Σε αυτά τα παιχνίδια έχουμε συντριπτικά ποσοστά νικών του ΠΑΟ, κάτι που ανατρέπεται και στην Ελλάδα όποτε κατά λάθος ίσως δεν είναι αυτοί οι άρχοντες του παιχνιδιού, όσο και στην Ευρωλίγκα.
Για μένα χαρακτηριστικό της όλης κατάστασης παράδειγμα είναι ο πέμπτος τελικός του 2018, όπου ένας εξαιρετικός στο πρώτο ημίχρονο Ολυμπιακός, βρίσκεται μόλις λίγους πόντους μπροστά από τον γηπεδούχο ΠΑΟ. Γράφω «μόλις» διότι η διαφορά έπρεπε να είναι τουλάχιστον 10 και πάνω πόντους διαφορά. Αυτό δε συνέβη κυρίως λόγω διαιτησίας, αλλά στα δικά μου μάτια και λόγω του χαλασμένου μυαλού της ομάδας χωρίς να μπορώ πια, μετά από 10+ χρόνια, να τους κακίσω τόσο. Επιπλέον είχε ήδη προλειανθεί το έδαφος, με φόρτωμα φάουλ κομβικών παικτών μας, ώστε στο 2ο ημίχρονο να γίνει η ανατροπή που θα δόξαζε πάλι τον αντίπαλο. Λόγω γεγονότων στο ημίχρονο, οι Αφοί αποφασίζουν αρχικά να αποχωρήσουν, αλλά στην συνέχεια κάνουν δυστυχώς την 2η «κωλοτούμπα» τους, επιτρέποντας στην ομάδα να επιστρέψει στο παρκέ. Ένα μυθικό αυτογκόλ που πληρώνεται αναλόγως.
Φτάνοντας επιτέλους την εξιστόρηση στα πρόσφατα. Μετά από μία εύκολη και σχετικά ευρεία νίκη μας επί του ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα, ο επιφανής φίλαθλος της πράσινης ΚΑΕ άρχισε με ιδιαίτερα επιθετικό τρόπο να απειλεί ότι ομάδα του θα πάρει το αίμα της πίσω στο επόμενο παιχνίδι για το κύπελλο, πως αλλιώς άλλωστε. Ανεβάζει με κάθε τρόπο, συνήθως απεχθή, τους τόνους και έχουμε πάλι την τύχη η κληρωτίδα να βγάλει τους αγαπημένους μας διαιτητές. Σε ένα ματς όπου η ομάδα δεν ήταν στα καλά της η διαιτησία φαίνεται να πριμοδοτεί αχρείαστα τον ΠΑΟ, με την τελική διαφορά να φτάνει στους 15 πόντους στο ημίχρονο. Εκεί παίρνεται η απόφαση για αποχώρηση και μπουμ! All hell breaks loose!
Ο Ολυμπιακός δηλώνει ότι δεν θέλει να τον ξαναδιαιτητεύσουν οι «τρεις καμπαλέρος» σε κανένα ματς, ότι στα επόμενα ματς με τον ΠΑΟ θέλει ξένους διαιτητές και ότι στα παιχνίδια που δεν συμβούν αυτά δεν θα κατεβαίνει να αγωνιστεί. Δηλώνει απερίφραστα ότι θα αποδεχθεί τις νόμιμες ποινές που προβλέπονται για τη μη συμμετοχή σε αγώνες, κάτι που πρακτικά σημαίνει υποβιβασμό με διοικητικές ποινές. Η ουσία για εμένα είναι ότι ο οργανισμός του μπασκετικού Ολυμπιακού να επιλέξει την οδό του οικειοθελούς ουσιαστικά υποβιβασμού, αδυνατώντας από τη μία πλευρά να συνεχίσει να αγωνίζεται αδικούμενος, πόσο πραγματικά και πόσο φαντασιακά δεν έχει πια τόσο σημασία, αλλά και ομολογώντας αδυναμία να εξασφαλίσει ισονομία από το κατεστημένο του ελληνικού μπάσκετ.
Το πανηγύρι που έχει στηθεί έκτοτε είναι δύσκολο να περιγραφεί, ούτε είναι στόχος του κειμένου. Άλλωστε υπάρχει τόση πόλωση που ανησυχώ για την ευθύτητα ακόμα και της δικής μου αντίληψης για το τι ακριβώς γίνεται. Το σίγουρο είναι ότι στα δικά μου μάτια έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα πολλοί, παράγοντες, δημοσιογράφοι, ακόμα και ιδιώτες φίλαθλοι και οπαδοί, καθώς πλέον είμαστε όλοι «δημοσιολόγοι» μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
To «Μέχρι Τέλους» είναι πλέον υπαρκτός στόχος και στρατηγική, έστω τακτική, επιλογή της ομάδας. Η αποχώρηση από την αναμέτρηση του κυπέλλου είναι για μένα μια ντροπή για τον Σύνδεσμο. Είμαστε Ολυμπιακός, παλεύουμε «Μέχρι Τέλους». Αντιλαμβάνομαι όμως την διαδρομή που ακολουθήθηκε μέχρι εδώ, το εισπράττω ως ένα απονενοημένο διάβημα ενάντια στον πηχτό παραλογισμό ενώ την θεωρώ σχεδόν παρωνυχίδα μπροστά στο όνειδος της σήψης της ΕΟΚ, της Α1 και συνολικά των θεσμών του ελληνικού μπάσκετ.
Έχω ισχυρές ενστάσεις όσον αφορά την συγκυρία, τον τρόπο και την διαχείριση της όλης κατάστασης. Η συγκυρία είναι ύποπτη καθώς συμπίπτει με μια χρονιά και μια συγκεκριμένη στιγμή όπου η ομάδα είχε σχεδόν καταρρεύσει αγωνιστικά καταπλακωμένη από τα διοικητικά προβλήματα ρευστότητας. Εύκολα επιτρέπει επιχείρημα στους αντίπαλους ότι απλά τα παρατάμε διότι δε μπορούμε, ότι προσπαθούμε να αποπροσανατολίσουμε ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς απέναντι στα αγωνιστικά/διοικητικά προβλήματα και οι Αγγελόπουλοι προετοιμάζουν ηρωική έξοδο.
Θα προτιμούσα η επιβεβλημένη τελικά αποχώρηση να είχε αποφασιστεί σε στιγμή αγωνιστικής ακμής για τον Ολυμπιακό, για παράδειγμα μετά το πρωτάθλημα του 2016, στους τελικούς του 2017, ή να είχαμε επιμείνει στην απόφαση στο ημίχρονο το 5ου τελικού το 2018. Όμως έχω εμπιστοσύνη στους Αφούς ότι η ομάδα θα ενισχυθεί ώστε να ανασχεθεί η πτώση των τελευταίων ετών και να επιστρέψουμε στην κορυφογραμμή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο συνδυασμός της αποχώρησης με συνέχιση της αγωνιστικής κρίσης θα είναι ιδιαίτερα τοξικός.
Όσον αφορά τον τρόπο, έχω την αίσθηση ότι αυτό δεν ήταν οργανωμένο και σχεδιασμένο αλλά ως βεβιασμένο αποτέλεσμα έκρηξης. Θα προτιμούσα να είχε προσπαθήσει ο Ολυμπιακός να προτείνει συνολικές λύσεις και βελτιώσεις για την Α1 ώστε να προσπαθήσει να κερδίσει συμμάχους έστω στον ΕΣΑΚΕ. Προτάσεις που θα υπήρχε χρόνος να συζητηθούν θεσμικά και είτε θα διορθωνόταν η κατάσταση με την αποδοχή τους ή θα εκθέτανε όσους τις απέρριπταν. Κάτι τέτοιο έγινε στο παρά 5’, η προτάσεις ήταν καλές και πάλι νομίζω ότι εκτέθηκαν οι αρνητές τους, αλλά όλο αυτό το βεβιασμένο πάλι για μένα δημιουργεί ζητήματα.
Επίσης θα ήθελα να έχει γίνει εκ των προτέρων διαδικασία επαφών και μελέτης του ζητήματος συμμετοχής στην ΑΒΑ και του δικαιώματος συμμετοχής στην Ευρωλίγκα χωρίς συμμετοχή στην Α1, με συμμετοχή στην Α2, στην ΑΒΑ, και στις δύο διοργανώσεις ή χωρίς καθόλου συμμετοχή σε πρωτάθλημα. Για παράδειγμα, να γνωρίζουμε τις θέσεις των ομάδων και της Λίγκας της ΑΒΑ για πιθανή συμμετοχή μας, να έχει γίνει μια εκτίμηση του οφέλους/κόστους αυτής της κίνησης. Επίσης όσον αφορά την Ευρωλίγκα, να έχουμε έστω μια άτυπη γνωμοδότηση αν μια συμμετοχή του Ολυμπιακού στην ΑΒΑ θα επηρέαζε πως και αν επηρεάζει την συμμετοχή ομάδας από την ΑΒΑ, σε περίπτωση πρωταθλήματος του Ολυμπιακού.
Επιπλέον αν οι άλλες ομάδες θα είχαν ένσταση σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός δεν συμμετείχε σε κανένα άλλο πρωτάθλημα, καθώς εκεί εγείρονται θέματα αθέμιτου ανταγωνισμού κατά την γνώμη μου. Να είναι σε μεγάλο ή σε κάποιο βαθμό ξεκαθαρισμένα όλα αυτά, πριν να πάρουμε την απόφαση, ώστε να υπάρχει μια ελάχιστη ιχνιλάτηση της αχαρτογράφητης διαδρομής.
Τέλος θα ήθελα μια πιο καλή επικοινωνία του όλου ζητήματος και καλή εξήγηση των αιτιών και της στόχευσης αυτής της διαδικασίας, ώστε να εξασφαλιστεί η συναίνεση και η συμπόρευση προς αυτό το ζόρικο και επικίνδυνο ζητούμενο. Πρώτα από όλα μέσα στην ομάδα, που φάνηκε από δηλώσεις ότι ο προπονητής για παράδειγμα δεν είχε ιδέα για κάποια πράγματα και εκ των υστέρων στήριζε, επειδή εμπιστεύεται την διοίκηση. Και αν οι περισσότεροι φίλαθλοι και οπαδοί του Ολυμπιακού ταχθήκαμε υπέρ αυτής της σύγκρουσης, υπάρχουμε αρκετοί που θέλαμε μια καλύτερη επικοινωνία, μια σωστή ενημέρωση από την διοίκηση, στο μέτρο του εφικτού, ώστε να μη μας τρώει η αγωνία.
Να σημειώσω επίσης ότι νιώθω άβολα με την σύσφιξη σχέσεων με τους οργανωμένους. Την θεωρώ απαραίτητη σε ένα βαθμό, διότι η ομάδα δεν έτυχε της στήριξης που άξιζε από την κερκίδα ενώ πολλές φορές οι οπαδοί κάναμε κακό στην ομάδα. Απορρίπτω όμως το ενδεχόμενο να συναποφασιστούν οι κινήσεις της ΚΑΕ με τους οργανωμένους, σπάνια βγαίνει σε καλό αυτό σε έναν Σύλλογο. Στο ίδιο μοτίβο, δεν θέλω πέρα από την ηθική στήριξη πολλές παραπάνω σχέσεις με την διοίκηση της ΠΑΕ. Αυτή η παράγραφος είμαι σίγουρος ότι θα συναντήσει την αποδοκιμασία πολλών σύγγαυρων. Είναι περισσότερο προσωπικές ευαισθησίες ίσως, βασισμένες σε πολλές καταστάσεις, αλλά ήθελα να καταγραφούν.
Είμαι υπέρ του Ενιαίου και Αδιαίρετου Ολυμπιακού, αδιαπραγμάτευτα.
Η δική μου, καθόλου μελετημένη, πρόταση θα ήταν ένα σχήμα συμμετοχής με αναπτυξιακή ομάδα στην Α2, με νέα ταλέντα που θα λειτουργεί ως φυτώριο της πρώτης ομάδας. Η ομάδα αυτή ίσως ακόμα θα μπορούσε σε βάθος χρόνου να ανέβει Α1 και να διεκδικήσει συμμετοχή στο Champions League για παράδειγμα. Η πρώτη ομάδα θα μπορούσε να παίζει στην ABA και την Ευρωλίγκα. Η ομάδα θα μπορούσε έτσι να αποφύγει τον βραχνά όπως έχει εξελιχθεί του περιορισμού των 6 ξένων και άρα της αναγκαστικής ύπαρξής πολλών με ελληνικό διαβατήριο στο ρόστερ.
Μια επίσης ιδέα μου όσον αφορά τις εταιρικές μορφές θα ήταν η δημιουργία «υποκαταστήματος» της ΚΑΕ με έδρα κάπου στην πρώην Γιουγκοσλαβία, με παραχώρηση των δικαιωμάτων συμμετοχής στην Ευρωλίγκα στο υποκατάστημα, ενώ εκεί να γράφονται και έσοδα σχετιζόμενα με την συμμετοχή σε ΑΒΑ και Ευρωλίγκα. Επίσης θα μπορούσαν οι μισθοί των παικτών να εγγράφονται στο υποκατάστημα, προσφέροντας έναν τρόπο αποφυγής της υπέρμετρης φορολογίας στην Ελλάδα. Μια πρόταση για την οποία ντρέπομαι, ως κατεξοχήν ενάντια σε τέτοια κόλπα αποφυγής φορολόγησης.
Όπως και να γίνει όμως, το μόνο σίγουρο είναι ότι φαίνεται να ανοίγει ένα πολύ διαφορετικό από τα μέχρι τώρα κεφάλαια στον Ολυμπιακό μας, που δεν ξέρω αν θα είναι και η χιονοστιβάδα που θα επιφέρει αλλαγές στο ελληνικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η «θυσία» του Ολυμπιακού, διότι περί θυσίας πρόκειται η απεμπόληση του δικαιώματος συμμετοχής στο πρωτάθλημα όπου δικαιωματικά πρέπει να βρισκόμαστε, μπορεί να εξαναγκάσει τους θεσμούς σε αλλαγές στην ΕΟΚ, αν και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Το καθεστώς αυτό έχει τόσο βαθιές ρίζες, που μια απλή διαρθρωτική αλλαγή επιτροπών με ανακύκλωση ή ακόμα χειρότερα εμφάνιση νέων προσώπων ταγμένα στην σήψη, δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτή.
Στην Ευρώπη τώρα, ίσως είναι η θρυαλλίδα που θα οδηγήσει σε περισσότερα υπερεθνικά πρωταθλήματα στο πρότυπο της ΑΒΑ και της VTB ή σε κάποια άλλου είδους διευθέτηση με τους συλλόγους να παίζουν με την πρώτη ομάδα στην Ευρωλίγκα και με δεύτερη ομάδα στα εθνικά πρωταθλήματα. Απλές σκέψεις κάνω, το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει σοβαρά ζητήματα και ίσως με αυτήν την αφορμή ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον του αθλήματος στην ήπειρο.
Εμείς πάντως ως Ολυμπιακοί πρέπει να στηρίξουμε την ομάδα όσο ποτέ άλλοτε.
Είμαστε ο ισχυρότερος αθλητικός οργανισμός της χώρας, όσο ανάγκη έχουμε εμείς το πρωτάθλημα, τόσο και περισσότερο μας έχει ανάγκη το πρωτάθλημα. Είναι κρίμα που αναγκαζόμαστε να αποχωρήσουμε, αλλά αντέχουμε να σηκώσουμε με την αποχώρησή μας την ντροπή για την σήψη του μπάσκετ στην Ελλάδα. Να είμαστε υπερήφανοι που αποχωρούμε από ένα νοσηρό περιβάλλον, με μεγάλο κόστος για εμάς, αφού δεν καταφέραμε να το αλλάξουμε. Σφίγγεται η καρδιά μου, ποτέ δεν έπρεπε να φτάσουμε εδώ, όμως φτάσαμε. Με ενότητα και αισιοδοξία, θα στηρίξουμε τον Σύνδεσμο, θα στηρίξουμε τους Αγγελόπουλους και το μπασκετικό τμήμα στις νέες, επικίνδυνες περιπέτειές μας. Από όλο αυτό μακάρι να βγούμε πιο δυνατοί.
Κλείνοντας, να ρωτήσω αν πλέον γίνεται και να παίξουμε του χρόνου κανονικά Α1 και να καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε την ισονομία, χωρίς να υπαναχωρήσουμε.
Ευχαριστώ για την υπομονή να διαβάσετε αυτό το κείμενο «Μεχρι Τέλους».
