Καθώς γράφω το πρώτο μου blog στο Red Point Guard, σκέφτηκα πως θα χρειαζόταν ένα κάπως πιο “γενικό θέμα”, ώστε να κάνω κάτι σαν παρουσίαση του (ερυθρόλευκου) εαυτού μου, προς τους αναγνώστες. Κάνοντας μια προσωπική αναδρομή λοιπόν στο παρελθόν, αναρωτήθηκα, πότε ακριβώς, το ερυθρόλευκο “τσιπάκι” μου άλλαξε και έγινα αυτό που λένε “μπασκετικός” (“μπασκετόγαυρος”, ή όπως προτιμάτε) …;
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Γεννημένος στα μέσα ακριβώς της δεκαετίας του 80′, τα πρώτα μου σχολικά χρόνια (αρχές 90’) ήταν αφοσιωμένα σχεδόν στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Με πέτρινα χρόνια, με “τρεις Ρώσους”, με ένα σωρό αδικίες και με μια συνεχή αναμονή για την επιστροφή στους τίτλους του Θρύλου. Στα τσιμεντένια σκαλοπάτια του Καραϊσκάκης με τα αφρολέξ, παρέα με τον αδερφό μου ΠΑΝΤΑ και με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μας (βαμμένος Ολυμπιακός) στο πλευρό μας. Όχι ότι το τμήμα του αναμορφωτή Ζάρκο Πάσπαλι, με άφηνε αδιάφορο σαφώς (το κλάμα μετά το Τελ Αβιβ δεν θα το ξεχάσω ποτέ), αλλά όπως και να το κάνουμε η μαγεία της μπάλας (την οποία παίζαμε με σκισμένες φόρμες συνεχώς, σε δρόμους, πλατείες, τσιμέντα και χώματα!) με είχε κερδίσει σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα…
Μετά ήρθε κι ο ποδοσφαιρικός αναμορφωτής, ο Πρίγκηπας. Ο Ντούσαν ο Μπάγιεβιτς. ΟΑΚΑ (δίπλα μεγάλωσα και ζω ακόμα), υπέρ ομάδα, Champions League, Σίνισα Γκόγκιτς και Βασίλης Καραπιάλης αγαπημένοι παίχτες και μια αυτοκρατορία, που πραγματικά με γαλούχησε και με μεγάλωσε οπαδικά… Μερικές απίστευτες βραδιές και νίκες, αλλά και μπόλικες (ευρωπαϊκές) απογοητεύσεις.
Το μπάσκετ ήταν πάντα εκεί, αλλά ερχόταν μονίμως σε… 2η μοίρα. Δάκρυα χαράς στη Ρώμη και στην 35αρα, μεγάλες απογοητεύσεις στο τρίποντο του Πέτζα και στο break τίτλου του Παναθηναϊκού με Τζεντίλε πρωταγωνιστή, ένα… αχ στο F4 του Μονάχου και μια μαύρη μέρα στον χαμένο 5ο τελικό στο ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ, όπου μάλιστα ήμουν μέσα (σε έκσταση στα τρίποντα των Ρισασέ και Τόμιτς). Μετά η ιστορία γνωστή. Κορυδαλλός (με διαρκείας μάλιστα) με Λιαδέλη-Διαμαντόπουλο-Χαρίση, 55αρα από Εφές στο ΣΕΦ, κατρακύλα, αλλά πάντα κοντά στο τμήμα έστω κι αν επαναλαμβάνω, ερχόταν πάντα δεύτερο…
Και κάπου στο 2005-06, με τους Αγγελόπουλους πλέον ενεργούς, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Ελληνικό ολοκληρωτικό παιδομάζωμα (Βασιλόπουλος, Σχορτσιανίτης, και την επόμενη σεζόν Μπουρούσης, Μαυροκεφαλιδης, Βασιλειάδης κτλ), Καζλάουσκας και Έντνι και μια ομάδα που αρχίζει να χτίζεται… Εκείνη τη σεζόν μάλιστα, έλαβα μέρος στην εκτός έδρας εκδρομή στη Βαρκελώνη (!) εκεί όπου η νεαρή ομάδα μας έχασε από τον Μπαζίλε και τον Κακιουζη, ενώ στο τέλος αποκλείστηκε από εκείνο το στοιχειωμένο αμαρκάριστο σουτ του Παπαμακάριου στο Γιαντ Ελιάου και δεν πήγε στο F4… H αύρα είχε επιστρέψει, παρά το σβηστό 3-0 του ΠΑΟ στους τελικούς (με ζούγκλα το ΟΑΚΑ στο game3)…
Και πάμε στο θέμα μας… Το τσιπάκι το δικό μου και από “ποδοσφαιρικός” έγινα “μπασκετικός” ήρθε τις επόμενες σεζόν… Με Πίνι Γκέρσον κι ύστερα με Παναγιώτη Γιαννάκη, ο Ολυμπιακόςήταν εξαιρετικά ανταγωνιστικός αλλά παραδόξως δεν κατάφερνε να παίρνει το Πρωτάθλημα. Οκ, το ιστορικά συγκλονιστικό non call στέρησε έναν τίτλο από εκείνη την ομάδα μαχητών (Μπουρουσης, Σοφο, Βασιλό, Ζίζιτς, Πεν, Στακ, Ντόμερκατ, Άκερ κτλ), αλλά αυτό συνεχιζόταν κάθε χρόνο για 4 σεζόν, με κάποιες ερυθρόλευκες υπερ-ομάδες, με Τεόντοσιτς, Τσίλντρες, Γκριρ, Μασιγιάουσκας, Παπαλουκά, Κλέιζα, Βούισιτς (και πόσους άλλους παιχταράδες μπορεί να ξεχνάω) μαζί με όλα τα υπόλοιπα Ελληνόπουλα, να χάνουν πάντα με… “κάποιο τρόπο” στους Ελληνικούς τελικούς. Παρά την επιστροφή στα F4 (2009-10, 2010-11), παρά τα τεράστια budget, απαγορευόταν κυριολεκτικά , η ομάδα αυτή ακόμα και να τολμήσει να σκεφτεί να πάρει το πρωτάθλημα. Δεν θα γίνω “γραφικός” να αναφέρω φάσεις, πιστέψτε με θα χάσω το μέτρημα, άπαντες θυμόμαστε τι συνέβαινε εκείνη την εποχή στο Ελληνικό Πρωτάθλημα.
Ζώντας λοιπόν μες την πρωτοφανή αδικία, πέντε σεζόν από το 2006 μέχρι το 2011, κάπου εκεί ανάμεσα το τσιπάκι (μου) άλλαξε και η σπυριάρα έγινε η 1η μου προτεραιότητα. Κάπου εκεί κατάλαβα πως οι συγκινήσεις μέσα σε έναν αγώνα μπάσκετ, είναι “διαφορετικές”. Στα 25-26 μου, κατάλαβα πως η μπασκετική ανδρεναλίνη κι αύρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα… Πιστεύω λοιπόν ότι εκείνη τη χρονική περίοδο, αντίστοιχα συναισθήματα ένιωσαν αρκετοί ερυθρόλευκοι “συνοπαδοί” ..! Τολμώ λοιπόν, να πω ότι έγινα μπασκετικός, πεισμωμένος από την αδικία που γνώρισε η ομάδα μας!
Η μετέπειτα πορεία, γνωστή. Το 2012 δέχτηκα (δεχτήκαμε) στην Πόλη, έναν πρωτοφανή ανεμοστρόβιλο συναισθημάτων, χαράς, ηδονής, συγκίνησης, ανατριχίλας, μέθης που μου/μας άλλαξε τη ζωή. Το νερό από τότε μπήκε στο… αυλάκι, με την ομάδα αυτή να αποτελεί σχεδόν την 1η προτεραιότητα στη ζωή μου (οκ μετά προφανώς την οικογένεια) κι αρκετών από εμάς πιστεύω. Τίτλοι ήρθαν μπόλικοι (2 Ευρωλίγκες, 4 Πρωταθλήματα, 2 Κύπελλα), παρουσίες στα F4 επίσης (2012,2013, 2015, 2017, 2022), οι δε αδικίες για αυτό το τμήμα συνεχίστηκαν (ώσπου ήρθε το #mexritelous).
Η ομάδα αυτή σήμερα, συνεχίζει να είναι εδώ, σε ένα πλήρως υγιές οργανικό περιβάλλον, με τον κόσμο δίπλα της και ακόμα μάχεται. Μαχόμαστε και μεις καθημερινά στο πλευρό της, με μια άνευ όρων στήριξη… Ο Olympiacos BC έχει γίνει η τρέλα μας και η μανία μας, το αγχολυτικό μας κόντρα στους δύσκολους ρυθμούς της καθημερινότητας.
Οπαδοί που μετράμε αντίστροφα τις μέρες/ώρες που θα ξαναδούμε την ομάδα στο παρκέ, που συγκινούμαστε στις μεγάλες νίκες και χάνουμε τον ύπνο μας στις ήττες, επίδοξοι δημοσιογράφοι/bloggers που ανυπομονούμε να μοιραστούμε τις απόψεις μας, όλοι μαζί πλέον λίγο πολύ γνωστοί μεταξύ μας έστω και μέσω των social media, να ασχολούμαστε με το χόμπι μας τον μπασκετικό Ολυμπιακό!
Red Philosopher
Υγ: Να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά του Red Point Guard για την τιμητική τους πρόταση, να γίνω και γω μέλος αυτού του υπέροχου group! Το μεράκι κι η αγάπη για αυτό που κάνουν (κάνουμε), φαίνεται στα υπέροχα αποτελέσματά τους! Τα καλύτερα είναι μπροστά (μας)!
Υγ2: Και για να μην παρεξηγηθώ. Ο Ολυμπιακός είναι ένας ενιαίος σύλλογος. Δεν διαχωρίζω κανένα τμήμα του. Το ότι δηλώνω “μπασκετικός” δεν σημαίνει ότι δεν παρακολουθώ (ειδικά) το ποδόσφαιρο. Από 5 χρονών παιδάκι, δεν υπάρχει ένα ποδοσφαιρικό ματς που να μην έχω παρακολουθήσει. Είτε παίζαμε με Ζιοβάνι και Καραπιάλη και Μήτρογλου, είτε παίζαμε με Σεμπά και Ρέαμπτσιουκ και Μασάδο… Απλά ο BC είναι αδυναμία…
