Τελικά το μέγεθος μετράει.
Ο Ολυμπιακός το διαπίστωσε για ακόμη μια φορά στη διάρκεια της φετινής Euroleague, με θύτη στην περίπτωση του αγώνα της Παρασκευής, την Fener.
Το σύνολο του coach Kokoskov, συνδυάζει μέγεθος, χημεία, εμπειρία και πολύ δουλεμένες συνεργασίες τόσο στην επίθεση, κυρίως όμως στην άμυνα, καθώς την Παρασκευή επιβλήθηκε βγάζοντας τρομερή ενέργεια. Με θαυμαστή επικοινωνία υπήρξαν διαστήματα που έπνιξε τον Ολυμπιακό και τον άφησε να ψάχνει μάταια κάποιο σουτ, αφού πρώτα αποτύγχανε να χτυπήσει με αποτελεσματικότητα τα <mismatch> που έδινε η άμυνα αλλαγών των Τούρκων στο ζωγραφιστό.
Όσο <mismatch> τελοσπάντων μπορεί να είναι το μαρκάρισμα του Ellis από τον Guduric ή τον Pierre.
Από το ξεκίνημα του αγώνα φάνηκε πως ο Σέρβος coach των Τούρκων ήθελε να χτυπήσει τους γηπεδούχους ποστάροντας τα guards του και τον Pierre. Δε χρειάζεται να είσαι ο Popovic για να διαπιστώσεις πως, ελλείψει Παπανικολάου, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα χωρίς μέγεθος από τον «άσσο» έως και το «3».
Μπορεί η αρχική προσπάθεια με τον De Colo να διαβάστηκε και να αναχαιτίσθηκε από την ερυθρόλευκη άμυνα, αυτό όμως δεν αποθάρρυνε τους φιλοξενούμενους να το προσπαθήσουν με τους Guduric και Pierre.
Η υψομετρική διαφορά δεν είχε μόνο σαν στόχο να εκτελέσουν οι forwards αλλά κυρίως να τραβήξουν πάνω τους βοήθεια, κάτι που έτσι και αλλιώς κάνει ο Ολυμπιακός χωρίς ιδιαίτερη σκέψη.
Η βοήθεια αυτή στην αρχή του παιχνιδιού αλλά και σε όλο το πρώτο ημίχρονο τιμωρήθηκε από τους ψηλούς της Fener, που λειτουργούσαν σαν trailer στην πλάτη της δράσης και γενικά κινούνταν στην πλάτη της βοήθειας. Από τον συμπαθή Duverioglu μέχρι τον νεοαποκτηθέντα O’Quinn όλοι έδωσαν από κάτι.
Επιθετικά rebounds, follow, άνετα τελειώματα, assists όλοι προσέφεραν στη συγκομιδή της ομάδας τους.
Η επιλογή του Ολυμπιακού να στέλνει αφιδώς βοήθειες από τη δυνατή πλευρά της μπάλας και να πέφτει με ορμή στον παίχτη που είναι κάτοχος της, διαβάστηκε και τιμωρήθηκε πάρα πολλές φορές, είτε με γρήγορη κυκλοφορία είτε με επίθεση στην <close out> άμυνα που βρισκόταν πάντα σε ανισορροπία.
Ο Κουφός αδυνατούσε να ακολουθήσει , ο Harrison ταλαιπωρήθηκε (εντός και εκτός εισαγωγικών η ταλαιπωρία) και ο Ολυμπιακός έμεινε να κυνηγάει ανελέητα τον De Colo, είτε είχε είτε δεν είχε την μπάλα και οι υπόλοιποι κυριολεκτικά αλώνιζαν.
Φανταστείτε, φίλες και φίλοι, πως η Fener σουτάροντας με 17% 3p. έκλεισε το ημίχρονο με διψήφια διαφορά.
Την ίδια ώρα στην άμυνα, με επικεφαλής τον καταπληκτικό Vesely, μίκρυναν το γήπεδο. Αρχικά άλλαζαν σε κάθε screen στην μπάλα, τόσο στο Σλούκα όσο και στους Σπανούλη και Mckissic όταν δεν εμπλεκόταν το 5αρι τους. Όπως στο ακόλουθο παράδειγμα που ξεκινάει με hedge out ο Guduric καλύπτει την έξοδο του ψηλού του η μπάλα καταλήγει χαμηλά και χάνεται από την παγιδά.
Έτσι έκοψαν τη δημιουργία και την εκτέλεση από τους κοντούς των Πειραιωτών και στην περίπτωση του Mckissic, στέλνοντας και ένα <tag>, του έκοψαν και το <drive>.
Έχοντας συνεχώς τα χέρια τους απλωμένα, έκλεψαν πάσες ενώ η άρτια συγχρονισμένες περιστροφές τους, μετά από τα συχνά double team που έστελναν στο low post (ποτέ από τη δυνατή πλευρά,πάντα από την αδύνατη με περιστροφή για να καλύπτεται το κόψιμο στην πλάτη), οδήγησαν τον Ολυμπιακό σε πάρα πολλά λάθη. Χαρακτηριστικό το παρακάτω στιγμιότυπο που ο Vesely, όντας στην δυνατή πλευρά, ζητάει από τον O’Quinn να πάει στο double team και ο De Colo βγαίνει μπροστά από τον παίχτη του για να τον καλύψει.
Σε όλη αυτή τη διάρκεια ο Ολυμπιακός κατάφερε να αιφνιδιάσει την αντίπαλό του μόνο με 2 σουτ του Λαρεντζάκη, που τιμώρησαν την αργοπορημένη αντίδραση του De Colo στις τριπλές αλλαγές που εφάρμοζε η ομάδα του πάνω στον Σπανούλη.
Το ίδιο συνέβη και μετά από ένα εξαιρετικό <45 cut> του Sasha που ξεκλείδωσε έξτρα πάσες και ας ήταν άστοχο το σουτ.
Με την έναρξη του 2ου ημιχρόνου ο coach Μπαρτζώκας αποφάσισε πως πρέπει να ψηλώσει την ομάδα του.
Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο με έναν τρόπο και αυτός δεν είναι άλλος από το να τοποθετήσει τον Sasha στο «3». Με αυτή την κίνηση οι υψομετρικές διαφορές ισοσκελίστηκαν σε ένα βαθμό, ενώ και η παρουσία του Livio στο παρκέ αύξησε τα επίπεδα ενέργειας και έντασης που έπρεπε να καταθέσει στο παρκέ ο Ολυμπιακός, αν ήθελε να ξαναμπεί στο παιχνίδι.
Εννοείται πως η άμυνα στράφηκε πάλι στις αλλαγές σε κάθε screen (είναι το μοναδικό αμυντικό πλάνο που σε ένα βαθμό δουλεύει χωρίς να επικρατεί χάος στις περιστροφές) και μαζί με τα, επιτέλους, απλωμένα χέρια, κυρίως του Livio, έβγαλε επιθετικότητα και επέτρεψε στον Ολυμπιακό να βρει εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.
Γιατί, ας μη γελιόμαστε, στο set παιχνίδι πάλι πρόβλημα υπήρχε, αλλά το έκρυβε η μαχητικότητα και η αντίληψη, και πάλι, του Livio που τέλειωσε φάσεις μετά από επιθετικό rebound.
Όμως η ένταση αυτή δεν μπορούσε να διατηρηθεί για μεγάλα διαστήματα, η Fener είναι μια ομάδα που ξέρει να αναγνωρίζει καταστάσεις και να προσαρμόζεται και έτσι ακουμπώντας την μπάλα στον άνθρωπο – κλειδί, τον Pierre, βρήκε σκορ και με την έξοδο του Duverioglu και την είσοδο του Barthel, αλλά και του Brown, έκλεισε τους διαδρόμους προς το καλάθι της και χάθηκε πάλι στον ορίζοντα.
Μπορεί ο Ολυμπιακός να προσπάθησε στο τελευταίο 3λεπτο να εκμεταλλευτεί την χαλαρότητα των αντιπάλων του, μπορεί στα πρόσωπα των Λαρεντζάκη, Livio και στην εμπειρία του Πρίντεζη να βρήκε μια τελευταία ικμάδα αντίδρασης , αλλά αυτό προσωπικά πιστεύω θα ήταν λάθος να αξιολογηθεί σαν κάτι θετικό.
Το σύνολο του coach Kokoskov έλεγχε άνετα το ρυθμό και την εξέλιξη του παιχνιδιού, είχε απαντήσεις σε κάθε πρόβλημα που του έθετε η γηπεδούχος ομάδα και στις δυο μεριές του παρκέ, ενώ δεν προβληματίστηκε ποτέ στα αλήθεια από την μονότονη προσπάθεια του Ολυμπιακού να δημιουργήσει καταστάσεις βασιζόμενος στην αντίληψη και στο ένστικτο μεμονωμένων παιχτών. Πόσα κοψίματα να κάνει πια ο Sasha για να ξεκολλήσει μια τόσο στατική επίθεση, πόσα <pass back> θα καταφέρεις να βγάλεις απέναντι σε μια τόσο δουλέμενη στις περιστροφές της ομάδα, πόσο να περιορίσεις την ντρίμπλα όταν το <4 out 1 in> είναι τόσο στατικό και αναλώνεται σε πάσες δίπλα μέχρι μα βγει (αν βγει) μια επίθεση στην <close out>;
Ο Ολυμπιακός οφείλει να αναγνωρίσει τα, πολλά, λάθη που έκανε στην στελέχωση, να αναπροσαρμόσει το αγωνιστικό του πλάνο και να δουλέψει ώστε να μην χρειάζεται να καταφεύγει διαρκώς στον υπέρ βωμών και εστιών μπάσκετ του δεύτερου ημιχρόνου.
