Ιt’s a classic first game of the season έλεγε ο coach στο ημίχρονο, και classic game against Zalgiris θα προσθέσω εγώ.
Ένα παιχνίδι που, αν μη τι άλλο, είχαμε την αίσθηση ότι ήταν μια άτυπη συνέχεια της προετοιμασίας, αφού είδαμε την ομάδα (φυσιολογικά) ανέτοιμη, να δοκιμάζει ακόμα σχήματα και να προσπαθεί να βρει ρυθμό κυριώς μέσω της επίθεσης, με πολύ τρέξιμο και με 2-2 συνεργασίες σε set παιχνίδι.
Oi “ερυθρόλευκοι” ξεκίνησαν με διάθεση να τρέξουν αρκετά, κάτι που είχε φανεί και από τα φιλικά. Με το που εξασφάλιζε το αμυντικό rebound αμέσως όλοι έψαχναν τον Σλούκα, για να τρέξει το γήπεδο και να βρει δημιουργία σε πρώτο χρόνο. Αν αυτό δεν γινόταν, τότε στηνόταν γρήγορα το πρώτο pick ‘n’ roll, συνήθως αρκετά ψηλά. Εκεί η Zalgiris έπαιζε με πολύ δυνατά hedge out απέναντι του ώστε να του κόψουν το οπτικό πεδίο της πρώτης πάσας (και κυρίως την πάσα στο roll του ψηλού), κάτι που έπρεπε να βάλει σε κίνηση τους υπόλοιπους παίχτες που δεν συμμετείχαν στο pick ‘n’ roll. Με τον Livio στο παιχνίδι να λειτουργεί σαν σκάλα στο ύψος των βολών, αυτό συνέβαινε πιο αρμονικά καθώς ο ίδιος με κίνηση του παράλληλα με τη baseline μπορούσε να σπάσει καλύτερα τη μπάλα στα πλευρά και να δημιουργήσει κίνηση, είτε ακόμα και να δει μια backdoor πάσα, αν ο πλαϊνός έκανε αρχικά μια μικρή προσποίηση προς τα πάνω, κάτι που έγινε δύο φορές στην αρχή του παιχνιδιού εκ των οποίων η μία έφερε το ένα τρίποντο του Harrison.
Όταν όμως ο Γάλλος ήταν εκτός παιχνιδιού, ή όταν δεν ήταν ο ίδιος ο screener, τότε η επίθεση κολλούσε λίγο παραπάνω, καθώς ο Εllis ή ο Μartin έβγαιναν πολύ ψηλά να πάρουν τη μπάλα από τον Σλούκα και στη συνέχεια να τη σπάσουν στο πλάι και να δώσουν ένα side pick ‘n’ roll. Όλο αυτό καθυστερούσε την επίθεση και σταματούσε την όποια επιθυμία για γρήγορο παιχνίδι.
Περίπου 4 λεπτά πριν το τέλος της πρώτης περιόδου είδαμε για πρώτη φορά σχήμα με Σπανούλη – Σλούκα. Η Zalgiris προσπάθησε να χτυπήσει πάνω στον Βασίλη και τα κατάφερε, αφού για 4 συνεχόμενες επιθέσεις ο Jokubaitis χτυπούσε πάνω στον αρχηγό δεχόμενος screen. ‘Ετσι, λίγο η αδυναμία του Σπαν να σπάσει το screen λίγο η διστακτικότητα του Martin για δυνατό hedge, ή για βαθύ drop, έφεραν 3 συνεχόμενα καλάθια για τους Λιθουανούς.
Στην αρχή της δεύτερης περιόδου και με τον Σλούκα εκτός, ο Σπανούλης ως μόνος δημιουργός πλέον, ξεκινούσε το κλασσικό πλέον ξεμαρκάρισμά του από τη baseline για να δεχτεί κεντρικό pick ‘n’ roll, αυτή τη φορά όχι από το πεντάρι (Martin) αλλά από τον Πρίντεζη. Αυτό αποσκοπούσε σε δύο επιλογές. Αν η άμυνα έπαιζε hedge τον Βασίλη, τότε ο Πρίντεζης θα έκανε ένα μικρό βύθισμα στο high post (short roll) για να εκτελέσει από τα 4-5 μέτρα. Αντίθετα αν η άμυνα έμενε πίσω, και ο Σπανούλης περνούσε από το screen όντας σε κεντρικό διάδρομο, η πιο γρήγορη βοήθεια θα ήταν αυτή του παίχτη του Martin, ώστε να διευκολυνθεί η τροφοδότησή του. Ακόμα και χωρίς βοήθεια όμως από τον παίχτη του, με τους πλαϊνούς μας στις δυο γωνίες, ο Αμερικάνος είχε πολύ χώρο αν έπαιρνε τη μπάλα για να παίξει ένας μ’ έναν απέναντι στον Geben.
Παράλληλα, αμυντικά η Zalgiris, με συνεχόμενα give ‘n’ go στην περίμετρο, δυσκόλευε τις περιστροφές του Ολυμπιακού, με αποτέλεσμα να βρίσκει σχεδόν ελεύθερα τελειώματα γύρω ή κοντά στο καλάθι (ξεκίνησε με 11/15 δίποντα), κάτι που έκανε τον Martin να φαίνεται ως φταίχτης για την άμυνα στην πίσω ζώνη. Κάτι τέτοιο φυσικά είναι, κατά τη γνώμη μου, η μισή αλήθεια γιατί κυρίως το λάθος θα ξεκινούσε από κακή περιστροφή, πολύ πριν φτάσει κάποιος παίχτης να εκτελέσει μέσα στη ρακέτα. Έτσι μιλάμε, κυρίως, για κακή ομαδική άμυνα και όχι τόσο ευθύνη ενός.
Επιθετικά το πολύ pick ‘n’ roll συνεχίστηκε, ακόμα και με τον Παπ ως δεύτερο χειριστή, με τον Πρίντεζη screener, προσπαθώντας με το short roll είτε άμεση εκτέλεση είτε να βρει τον παίχτη στην αδύναμη πλευρά, αν η βοήθεια των Λιθουανών ερχόταν από το πλάι.
Στην άλλη μεριά του παρκέ, κι ενώ ψηλά οι αλλαγές μέχρι και τη θέση 4 γίνονται σχετικά εύκολα (όταν ο screener ήταν παίχτης που μάρκαρε ο Παπ ή ο Πρίντεζης), η Zalgiris φάνηκε να χτυπάει τον Πριντ, είτε στο close out (Hayes) είτε στο ένας μ’ έναν, όταν αυτός βρισκόταν απέναντι σε κοντύτερο αντίπαλο ψηλά (Grigonis). Aυτό έφερε αλλαγή στα δυο forwards, με τους McKissic – Vezenkov να περνάνε στο παρκέ. Σ΄ εκείνο το σημείο ο coach φάνηκε ν’ αλλάζει παντού στην άμυνα (ακόμα και στο 5 σε κάποιες φάσεις), αλλά με βασική αρχή να κλείνουν αρκετά μέσα όταν οι Λιθουανοί απειλούσαν τη ρακέτα.
Οι McKissic, Vezenkov ξεκίνησαν στην πεντάδα με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου και, μαζί με τους Σλούκα, Harrison, Ellis, συνέχισαν την πίεση στην άμυνα, αυτή τη φορά χωρίς αλλαγές, με πιο δυνατά hedge από τον Εllis και με τoν Sasha να δίνει βοήθεια στη ρακέτα, πάνω στον Lauvergne μέχρι να επιστρέψει ο Ellis. Αυτό βέβαια είχε το ρίσκο του μακρινού σουτ, αφού ο Γάλλος έχει την ικανότητα να δει την πάσα έξω, κάτι που θα έπρεπε να μας κάνει πολύ προσεκτικούς στις περιστροφές των περιφερειακών μας, μετά την πρώτη κίνηση της Zalgiris.
Ταυτόχρονα, στην επίθεση τα πολλά screens στη μπάλα αντικαταστάθηκαν από συνεχόμενα hand-off έξω από το τρίποντο μεταξύ των τριών της περιφέρειας και του Vezenkov, κυρίως για να κόψει τα ισχυρά hedge out της Zalgiris πάνω στον Σλούκα και να δημιουργήσει ανισορροπία. Με τον Mckissic να προσπαθεί να απειλήσει από το close out, τον Harrison ως δεύτερο πόλο δημιουργίας και τον Σλούκα στα φτερά, είτε για απειλή με σουτ είτε για κάποιο γρήγορο side pick ‘n’ roll, ο Ολυμπιακός φαινόταν περισσότερο απειλητικός.
Σ’ εκείνο το σημείο, η ομάδα με τις καλές βοήθειες των Vezenkov – Μckissic, τα πολλά χέρια στην άμυνα που δυσκόλευαν τις γωνίες πάσας των Λιθουανών, αλλά και με την πολύ καλύτερη κυκλοφορία στην επίθεση κατάφερε να πάρει μια διψήφια διαφορά, και να κλείσει την τρίτη περίοδο στο +11 (58-47). Kάπου εκεί το πιθανότερο είναι ότι νομίζαμε ότι τελείωσε η δουλειά, η καλή κυκλοφορία της τρίτης περιόδου έδωσε τη θέση της σε βιαστικές αποφάσεις, κακά τελειώματα και επιλογές.
Την ίδια ώρα στην άμυνα οι κακές βοήθειες είχαν την τιμητική τους. Αργές περιστροφές, που έφερναν ελεύθερα σουτ, ή ακόμα και αχρείαστο overhelping και ανεπιτυχείς προσπάθειες, για κλέψιμο ψηλά στην περίμετρο, έφερναν ανισορροπία κοντά στο καλάθι.
Έτσι η Zalgiris είχε επιστρέψει στο ματς (62-58) και ο coach σ’ εκείνο το σημείο αποφάσισε να κλείσει το παιχνίδι με δίδυμο Σλούκα – Σπανούλη στα guards, το οποίο φαινόταν να έχει ξεκάθαρο πρόβλημα στην άμυνα (παράλληλα με την παρουσία του Πρίντεζη στο παρκέ), αλλά να είναι και κάπως αμήχανο επιθετικά. Με τον Σπανούλη να λειτουργεί τις περισσότερες φορές ως βασικός δημιουργός και τον Σλούκα στο πλάι να φαίνεται κάπως απενεργοποιημένος, αφού η φύση του Βασίλη είναι τέτοια που τον κάνει να ψάχνει κυρίως την πάσα μέσα είτε τη δικιά του εκτέλεση σε δεύτερο χρόνο και όχι ένα δεύτερο πόλο δημιουργίας από το πλάι.
Μέσα σ’ όλα, όποιο ελεύθερο σουτ βρήκαμε στην τελευταία περίοδο βρήκε σίδερο (Σπανούλης, Σλούκας, Παπ, Sasha). Επιπλέον, το σχήμα αυτό φάνηκε να έχει και πρόβλημα στο αμυντικό rebound, αφού οι αργές περιστροφές έφερναν ανισορροπία, όπως είπαμε, χαμηλά με αποτέλεσμα να δώσουμε στη Zalgiris 5 ανανεώσεις στα τελευταία 4 λεπτά, και φυσικά την πιο κρίσιμη ανανέωση για τις βολές του Jokubaitis.
Στην τελευταία μας επαναφορά, γνώμη μου είναι ότι, ο coach έβαλε τον Σλούκα να βάλει την μπάλα μέσα για να ψάξει την backdoor πάσα στον Martin, αφού η πρώτη κίνηση που γίνεται είναι το screen από τον Harrison στον Μartin. Όμως οι Λιθουανοί δεν άλλαξαν για να βγει το miss match και να μπορέσει να κάνει ο Κώστας την πάσα ψηλά στην πλάτη κάποιου περιφερειακού. Κι έτσι, μοιραία, αποφάσισε να τη βάλει στο παρκέ για να την ξαναπάρει και να εκτελέσει, αλλά η αλλαγή του Hayes του έκλεισε το χώρο που ήθελε για να σηκωθεί.
Η επιλογή του coach να τελειώσει το παιχνίδι με Σπανούλη – Σλούκα έχει λογική μεν, από τη στιγμή που ψάχνεις καλές επιλογές στην επίθεση, ωστόσο ούτε επιθετικά φάνηκε να δουλεύει ούτε, κυρίως, αμυντικά. Ταυτόχρονα, με τον Πρίντεζη στο παρκέ μας έκανε κάπως νωχελικούς, ιδιαίτερα σε σχέση με την τρίτη περίοδο που οι McKissic – Vezenkov έβγαλαν ενέργεια στην άμυνα.
Κακή ήττα ναι, απλά είναι πολύ νωρίς ακόμα, όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Είδαμε τι έγινε χθες στην Πόλη, που η Efes (ομάδα διετίας) έχασε από τη Zenit. Θα γίνουν πολλά τέτοια φέτος, ειδικά αν συνεχιστεί η κατάσταση με τις άδειες εξέδρες, κάτι που στην ουσία δεν θα δίνει βαρύτητα σε καμία έδρα (ή σχεδόν σε καμία). Υπομονή λοιπόν, και τα καλύτερα θα έρθουν!
ΥΓ. Ο Livio φαίνεται να έχει τραυματισμό στο σημείο που είχε και την περίοδο των φιλικών, γι αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε και καθόλου στο δεύτερο ημίχρονο. Γνώμη μου είναι ότι πρόκειται για τον πιο κομβικός παίκτη της frontline, στο πλάνο Μπαρτζώ, και για την άμυνα και για την επίθεση. Όντας υγιής πιστεύω ότι θα βρίσκεται πιο μπροστά στο rotation και από τον Πρίντεζη και από τον Vezenkov.
