Σύμφωνα με τον Κινέζικο πολιτισμό, ο Δράκος συμβολίζει τη δύναμη και τη χάρη, το θάρρος και την ανδρεία, τον ηρωισμό και την υπομονή, την ευγένεια και τη θεότητα.
Δεν ξέρω αν αυτά είχε κατά νου ο Βασίλης Σκουντής, όταν έδινε αυτό το προσωνύμιο στον Γιαννάκη βλέποντας τον, νεαρό τότε, Παναγιώτη να αγωνίζεται με τη φανέλα του Ιωνικού Νίκαιας. Ωστόσο, ο παραλληλισμός είναι άκρως επιτυχημένος, λαμβάνοντας υπόψιν το χαρακτήρα και τη συνολική καριέρα ενός αθλητή – κόσμημα για το ελληνικό μπάσκετ.
Ήταν τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν το «άστρο» του Γιαννάκη άρχισε να ανατέλλει. Τότε που ανάγκαζε όλα τα βλέμματα της μπασκετικής κοινής γνώμης να στραφούν επάνω του. Το μοναδικό του ταλέντο στο σκοράρισμα και η έφεση του στην άμυνα τον έκαναν έναν από τους λίγους 2-way παίκτες εκείνης της εποχής!
Μάλιστα, ήταν από τους πρώτους Έλληνες που είχαν την ευκαιρία να κάνουν το όνειρο του NBA πραγματικότητα και όχι με όποια και όποια ομάδα, αλλά με τους Boston Celtics. Σε αυτό του το εγχείρημα όμως δεν τα κατάφερε και, τελικά, τον κέρδισαν τα ευρωπαϊκά γήπεδα, σε χρόνια που η αφομοίωση μη Αμερικάνων στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, ήταν εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση.
Εκτός από τον Ιωνικό, όπου έχουν μείνει στην ιστορία οι θρυλικές μονομαχίες του με τον, μετέπειτα συμπαίκτη του στον Άρη, Νίκο Γκάλη ο Γιαννάκης υπήρξε πιστός στρατιώτης της Εθνικής ομάδας, υπηρετώντας τη με αυταπάρνηση, από μικρή ηλικία.
Πέραν των θριάμβων στα τέλη της δεκαετίας 80, με την κατάκτηση της 1ης και 2ης θέσης στα Eurobasket ’87 και ’89, αλλά και των διακρίσεων στα Mundobasket, από το 1986 έως το 1994 (ειδικά το 1990 στα γήπεδα της Αργεντινής, χωρίς το διόσκουρο Γκάλη, ήταν συγκλονιστικός), άξια αναφοράς είναι και η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Μεσογειακούς αγώνες του 1979, στο Μπόρμιο απέναντι στη μεγάλη Γιουγκοσλαβία, σε μια εποχή που οι επιτυχίες για το ελληνικό μπάσκετ μετρούνταν με το σταγονόμετρο.
Το έτος – ορόσημο για την καριέρα του ήταν το 1984, όταν μεταπήδησε στον Άρη και, παρέα με τους Γκάλη και Ιωαννίδη, θα έχτιζαν μια μεγάλη αυτοκρατορία! Φυσικά αυτό το αφιέρωμα δε θα επικεντρωθεί σε εκείνη την εποχή και τα χρόνια του ως παίκτης, αλλά δεν μπορούμε να μη μνημονεύσουμε τη μεγάλη του προσφορά στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, όπου έμεινε για 9 χρόνια και μαζί της κατέκτησε, εκτός των εγχώριων πρωταθλημάτων και κυπέλλων, τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο, το Κύπελλο Κυπελλούχων, σε ένα αξέχαστο τελικό στο Τορίνο, το 1993, νικώντας την Efes Pilsen με 50 – 48!
Η συνέχεια περιλάμβανε ένα χρόνο στον Πανιώνιο και μια διετία στον Παναθηναϊκό, όπου κατέκτησε το ιερό δισκοπότηρο, που έλειπε από τη συλλογή του, το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1996! Εκείνο το καλοκαίρι έκλεισε και το «κεφάλαιο – παίκτης», αγωνιζόμενος με την αγαπημένη του Εθνική ομάδα, την οποία πάντα έβαζε πάνω από όλους, στην Ολυμπιάδα της Ατλάντα.
Με το καλημέρα, ο Γ. Βασιλακόπουλος τον «πέταξε στα βαθιά», εμπιστευόμενος του τις τύχες της Εθνικής ομάδας, και ο Δράκος δεν τον απογοήτευσε. Μια 4η θέση στην παρθενική του εμφάνιση στο Eurobasket 97 και άλλη μία στο Mundobasket της επόμενης χρονιάς στη χώρα μας. Προφανώς, η κατάληξη της δεύτερης διοργάνωσης του χρεώθηκε ως αποτυχία, ειδικά όπως εξελίχθηκε ο ημιτελικός με τη Σερβία, με την «αυτοκτονία» μας. Αν όμως είχαν μπει οι βολές από Οικονόμου και Παπανικολάου, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά.
Η συνέχεια περιλάμβανε «αγροτικό» σε ομάδες της Α1, όπου ο Γιαννάκης άφησε το στίγμα του. Κυρίως στο Μαρούσι, όπου έχτισε τις βάσεις για μια αξιόλογη ομάδα, αναδεικνύοντας παράλληλα παίκτες όπως ο Σπανούλης. Ωστόσο, κάτι είχε αφήσει στη μέση στην Εθνική.
Μετά από τις παταγώδεις αποτυχίες της “Επίσημης Αγαπημένης” την περίοδο 1998 – 2003, με προπονητές τον «Νουρέγεφ» Κώστα Πετόπουλο και τον «Ξανθό» Γιάννη Ιωαννίδη, η λύση για να επανέλθουμε στο προσκήνιο ήταν μία και άκουγε στο όνομα “Παναγιωτης Γιαννάκης” .
Από το 2004, όταν ανέλαβε για δεύτερη φορά την Εθνική με σαφώς μεγαλύτερη επιτυχία, είχε δύο συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες (με είσοδο στην 8άδα και στις δύο), μια δεύτερη θέση σε Mundobasket και μια ακόμη κατάκτηση Eurobasket (το 2005), ενώ κατόρθωσε και κάτι ακόμα σημαντικότερο. Έβαλε τις βάσεις έτσι ώστε, αυτή η χρυσή γενιά, να βρει το δρόμο της, αποτελώντας μια ελληνική dream team που, εκείνα τα χρόνια, ήταν από τις κορυφαίες στον κόσμο!
Ωστόσο, όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και δυστυχώς η σχέση του Δράκου με την Εθνική έληξε άδοξα εξαιτίας του τυφλού εγωισμού και της μεγαλομανίας του Νέρωνα του ελληνικού μπάσκετ, του ανθρώπου που νομίζει ότι είναι μεγαλύτερος από τους πρωταγωνιστές και το ίδιο το άθλημα.
Κάπου εδώ μπαίνει στη ζωή του Γιαννάκη ο Ολυμπιακός. Μετά την ανάληψη της ηγεσίας της ομάδας από τους αδελφούς Αγγελόπουλους οι θητείες των ξένων προπονητών, Kazlauskas και Gershon, δε στέφθηκαν με επιτυχία. Κοινός παρονομαστής, και των δύο, η αδυναμία να πάρουν τα σκήπτρα στην Ελλάδα από τον αιώνιο αντίπαλο, καθώς και να επαναφέρουν την ομάδα στα final 4.
Στις αρχές του 2008 λοιπόν, κι ενώ οι ερυθρόλευκοι βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο, η ανακοίνωση της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον Γιαννάκη σκορπίζει ενθουσιασμό στις τάξεις της ομάδας, ενώ παράλληλα γεμίζει με μίσος και αχαριστία τους διοικούντες την ΕΟΚ, καθώς ο Δράκος είναι ακόμα προπονητής της Εθνικής.
Ο Βασιλακόπουλος, για λόγους που γνωρίζει ο ίδιος και είναι πασιφανείς με βάση και τον αποδεδειγμένο ρόλο του τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι ο προπονητής της Εθνικής θα είναι και στον Ολυμπιακό. Ουσιαστικά του «τραβάει την πρίζα» στην καριέρα του ως ομοσπονδιακό τεχνικό, βγάζοντας από τη ζυγαριά της απόφασής του ό,τι θετικό είχε προσφέρει ο Γιαννάκης όλα αυτά τα χρόνια και ενεργώντας με γνώμονα την προσωπική του επικράτηση, σε ένα άτυπο bras de fer. Μετά την ολοκλήρωση της Ολυμπιάδας του 2008, του κλείνει την πόρτα … στα μούτρα!
Αρκετά όμως με αυτή τη σκοτεινή πτυχή της ιστορίας, σε μια χώρα που οι αληθινές αξίες, όχι μόνο δεν αναγνωρίζουνται αλλά, στο τέλος κατηγορούνται κιόλας. Σε τελική ανάγνωση το αφιέρωμα αυτό είναι για τον Γιαννάκη, και ως μορφή του μπάσκετ γενικότερα αλλά και ως προπονητής του αγαπημένου μας Ολυμπιακού.
Επιστρέφουμε λοιπόν στον Ιανουάριο του 2008, τότε που παίρνει τη θέση του Gershon. Με ένα ρόστερ, που δεν είναι της επιλογής του, με αρκετές ατέλειες, με αστέρια τους Greer και Woods και ένα ελληνικό κορμό, που είχε ως πρωταγωνιστές τον άτυχο Βασιλόπουλο και τον Μπουρούση, φέρνει άλλο «αέρα» στην ομάδα και κυρίως αυτό που έλειπε περισσότερο, ενότητα και συσπείρωση!
Η ομάδα, ανανεωμένη και απαλλαγμένη ψυχολογικά, θα κάνει ένα τρομερό Top 16 και, με παρακαταθήκη ένα σημαντικό διπλό στο Tel Aviv, θα πάρει την πρόκριση για τα Ρ/Ο. Εκεί τον περιμένει η CSKA του Messina, το μεγάλο φαβορί και νικήτρια του θεσμού τελικά. Η επική νίκη μέσα στη Μόσχα δεν έχει συνέχεια και η CSKA, αφού αλώνει το ΣΕΦ, νικάει και στον 3ο αγώνα στην έδρα της και παίρνει την πρόκριση για το final 4. Ωστόσο, το πρώτο statement από τον Ολυμπιακό είχε γίνει, φθάνοντας πολύ κοντά στην επιστροφή του στις 4 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης!
Όμως εντός των τειχών, ο Παναθηναϊκός του Obradovic παραμένει κυρίαρχος, επικρατώντας με 3 – 2 στους τελικούς εκείνης της σεζόν, αφήνοντας πικρή γεύση στο finale της σεζόν.
Το καλοκαίρι του 2008 σηματοδοτεί, από την πλευρά της διοίκησης, την αύξηση του budget και, παράλληλα, τη στροφή σε μεγάλα ονόματα του ελληνικού και παγκόσμιου μπάσκετ!
Γυρνώντας πίσω το χρόνο, ίσως αυτό είναι ένα από τα λίγα λάθη, που μπορεί να χρεώσει κάποιος στο Γιαννάκη στη θητεία του στον Ολυμπιακό, αν και δεν είμαι σίγουρος το κατά πόσο αποτελούσε αποκλειστικά δική του επιλογή. Αν είχε προτιμηθεί κάποιος G/F, με καλό σουτ, όπως ο Ricky Davis, ο οποίος θα βοηθούσε στο spacing και θα ήταν πιο λειτουργικός σε 5άδες με τον Παπαλουκά, θεωρώ ότι αυτή η ομάδα θα είχε κατακτήσει έναν μεγάλο τίτλο.
Τη σεζόν 2008 – 09, λοιπόν, ο Ολυμπιακός ξεκινάει σαν «τρένο» σε Ελλάδα και Ευρώπη. Όσοι πολέμιοι καταλογίζουν στον Γιαννάκη ότι είναι καλός ψυχολόγος, αλλά μέτριος coach, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν.
Μπορεί να μην υπήρξε μετρ στην τακτική, αλλά δε συμφωνώ με την αντίληψη που επικρατεί, ότι οι αντιδράσεις του στον πάγκο είναι αργές. Αντίθετα, με λίγες εξαιρέσεις, έχει επιδείξει αντανακλαστικά στην αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων για την ομάδα του, οι οποίες προήλθαν κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Και σε γενικές γραμμές, τις περισσότερες φορές, στο διάβασμα του αντιπάλου έπαιρνε καλό βαθμό.
Εκτός από πρακτικές, τις οποίες κατά καιρούς είχε εφαρμόσει στην Εθνική αποσυντονίζοντας και αιφνιδιάζοντας τους αντιπάλους (π.χ. στον περίφημο ημιτελικό με τις ΗΠΑ με εκτεταμένη χρήση figure8 στην επίθεση), ο Γιαννάκης υπήρξε θιασώτης των βασικών αρχών του μπάσκετ, που πηγάζουν από την καλή άμυνα, ως μέσο επίθεσης, κάτι το οποίο είχε λείψει εκείνα τα χρόνια από τον Ολυμπιακό.
Μέσω της καλής αμυντικής συμπεριφοράς, δινόταν η δυνατότητα στην ομάδα να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και να εκμεταλλευτεί τα προσόντα του Childress, ενώ σε set παιχνίδι, είναι αλήθεια ότι, βασιζόταν, εξαρτώταν θα έλεγα καλύτερα, στο δημιουργικό ταλέντο και στον οίστρο του Παπαλουκά.
Όμως ο Γιαννάκης, για να φθάσει την ομάδα ως εκεί, είχε δημιουργήσει μια καλοκουρδισμένη μηχανή, η οποία για ένα διάστημα 3 – 4 μηνών απέδιδε όμορφο μπάσκετ, ενώ παράλληλα έπαιρνε και αποτελέσματα, κάτι πρωτοφανές για τον Ολυμπιακό, κάτι που του έλειπε από τα χρόνια του Ivkovic. Με μια εύκολη πρόκριση επί της Real, με 3 – 1 στα Ρ/Ο, και με το πλεονέκτημα έδρας στην Α1, όλα έδειχναν ότι πλησίαζε η ώρα των τίτλων!
Για τον ημιτελικό τα είπαμε. Στον Γιαννάκη χρεώνεται η αδυναμία να σταματήσει σε σειρά φάσεων τον Pekovic, δοκιμάζοντας κάτι διαφορετικό, και λιγότερο η απουσία πλάνου στην τελευταία επίθεση. Πάντως, σίγουρα η ήττα δεν είναι αποκλειστικά ευθύνη του. Αν αναλογιστούμε ότι, ουσιαστικά, ήταν η πρώτη του πλήρης σεζόν στην ομάδα, απέναντι σε ένα Παναθηναϊκό, με το ακριβότερο ρόστερ της ιστορίας του και ένα προπονητή με παρουσία επί 10 συναπτά έτη στον πάγκο του, είναι επιτυχία, σε ένα βαθμό, ότι πήγε τον αγώνα σε μία φάση, σε ένα finale, που παίζουν ρόλο και οι αποφάσεις των παικτών. Όλα αυτά, φυσικά, με ξένους διαιτητές.
Γιατί στην Ελλάδα το πλεονέκτημα, όπως δύσκολα κερδήθηκε, τόσο εύκολα εξανεμίστηκε από τον πρώτο κιόλας τελικό. Τότε οι διαιτητές δεν έδωσαν το εξόφθαλμο φάουλ που έκανε ο Jasickevicius στον Παπαλουκά, στο τέλος του αγώνα. Έτσι για 2η σερί χρονιά ο Γιαννάκης δεν κατάφερε να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην κορυφή, παρόλο που αυτή τη φορά το άξιζε.
Το καλοκαίρι του 2009, το πείσμα διοίκησης – προπονητή και παικτών για επιστροφή στους τίτλους, είχε πιάσει ταβάνι! Η ομάδα πλαισιώθηκε με τα καλύτερα, και ακριβότερα, υλικά που υπήρχαν διαθέσιμα σε όλες τις θέσεις (Beverley, Penn, Teodosic και Kleiza). Ο Ολυμπιακός αποδίδει διαστημικό μπάσκετ, θυμίζοντας κάτι από την αρμάδα του Ιωαννίδη της περιόδου 1993 – 94. Η μόνη του αστοχία του Γιαννάκη, ως προς τη στελέχωση, αποδείχθηκε ο Wafer, ο οποίος ήρθε να βοηθήσει με το μακρινό του σουτ αλλά αποχαιρέτησε νωρίς!
Άλλη μια εύκολη πρόκριση στο final 4, του Παρισίου αυτή τη φορά, όπου ήμουν παρών, την ίδια ώρα που ο αιώνιος αντίπαλος έχει μείνει εκτός από το Top 16. Η ομάδα είχε υψηλότατες βλέψεις, που έφθαναν μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου. Ο θεωρητικά βατός ημιτελικός με την Partizan δεν εξελίχθηκε καλά και χρειάστηκε μια … θεϊκή παρέμβαση του Childress στο άστοχο τρίποντο του Teodosic. Έτσι ο αγώνας οδηγήθηκε στην παράταση και ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει την 1η πρόκριση σε τελικό, μετά το 1997…
Ωστόσο, ζώντας από κοντά την ομάδα στις πρώτες σειρές του Παλέ ντε Μπερσί, φαινόταν ότι ο συνεκτικός ιστός της είχε χαθεί. Φάτσες μουτρωμένες, κρούσματα απειθαρχίας και παίκτες που φανερά δρούσαν ως μονάδες και όχι ως μέλη του συνόλου. Όλα αυτά ήταν ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Δυστυχώς, κάπου εκεί κατάλαβα ότι ο Γιαννάκης, αυτός ο ενωτικός άνθρωπος που πάντα έπαιρνε το 110% από τους παίκτες του, είχε χάσει το παιχνίδι των αποδυτηρίων.
Κάπως έτσι, χωρίς ομοψυχία και με την Barcelona να περιμένει με «ακονισμένα μαχαίρια» στον τελικό, η υπόθεση … επιστροφή στην κορυφή της Ευρώπης, παραπέμφθηκε εις τας καλένδας! Πολύ ανώτεροι οι Blaugrana, από την αρχή έδειξαν ποιος ήταν το αφεντικό και δεν άφησαν πολλά περιθώρια αντίδρασης.
Πλέον, ο μεγάλος στόχος ήταν η κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος!
Η σειρά μεταφέρθηκε στο ΟΑΚΑ, στον κρίσιμο 3ο αγώνα, που συνήθως είναι μήνυμα τίτλου! Άψογα διαβασμένος ο Γιαννάκης, στήνει την ομάδα όπως πρέπει, με καλή άμυνα και focus στην επίθεση στις αδυναμίες του τριφυλλιού. Παρά τα πολλά φαλτοσφυρίγματα του πρώτου ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός έχει καθαρή παράσταση νίκης, παίζοντας συνετά και μυαλωμένα, με ηρεμία, βάσει του πλάνου του προπονητή. Πλέον φαίνεται ότι, αν απλά συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό, διατηρώντας τη διαφορά που έχει φθάσει και στο +17, θα κάνει ένα σημαντικό βήμα για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος!
Όλα είναι υπολογισμένα, εκτός από τους ανθρώπους με τα γκρι… Το σκηνικό, από τα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου, έχει αλλάξει άρδην. Πλέον δεν κρατιούνται ούτε τα προσχήματα. Με ένα μπαράζ εξόφθαλμων ανάποδων σφυριγμάτων, όλων με πράσινα γυαλιά, το παιχνίδι θα γυρίσει τούμπα.
(Το ακόλουθο βίντεο είναι ένα από τα πολλά που μπορεί να βρεί κανείς στο διαδίκτυο, με ελάχιστο ψάξιμο. Το παραθέτουμε για να θυμίσουμε τις φάσεις και μόνο. Δεν υιοθετούμε τα σχόλια του δημιουργού του.)
Έχοντας δει ξανά και ξανά τις επίμαχες φάσεις, που δεν είναι μία – δύο, αλλά πάνω από δέκα και σε μικρό χρονικό διάστημα, με τους διαιτητές, συν τοις άλλοις, να προκαλούν εκνευρισμό στην ομάδα, πείτε μου ειλικρινά, πως μπορεί κάποιος να κατηγορήσει το Γιαννάκη, ειδικά για αυτό το παιχνίδι;
Συντονισμένα, μετά οι γνωστοί – άγνωστοι υπηρέτες του συστήματος, έκαναν λόγο για losers και νόμο του ΟΑΚΑ, όπως τους επέβαλλε βέβαια ο Judge Dredd του Ελληνικού μπάσκετ. Την αλήθεια, όμως, την ξέρουν όλοι. Αυτή την περίοδο της ιστορίας, που ο Γιαννάκης βρέθηκε στο στόχαστρο, μαζί με τον … συνήθη ύποπτο Ολυμπιακό, δεν υπήρχε περίπτωση να γινόταν κάτι άλλο, εφόσον το απόστημα ήταν, και είναι ακόμα, εκεί!
Συγχωρέστε με για το ύφος μου, και ειδικά όταν καταλαμβάνει τόσο χώρο, σε ένα αφιέρωμα, για το μεγαλύτερο αθλητή – προπονητή – συνολικά προσωπικότητα, του ελληνικού μπάσκετ. Δεν του αρμόζει και δεν είναι πρέπον να δοθεί τέτοια έκταση. Στην τελική ούτε ο ίδιος στο παρελθόν έχει επικαλεστεί ως μόνη δικαιολογία τη διαιτησία, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε.
Αλλά πώς γίνεται να μην του αναγνωρίζονται ελαφρυντικά, να μην του πιστώνεται τίποτα θετικό για το διάστημα που ήταν στην ομάδα μας, από τη στιγμή που, και ο ίδιος, βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα;
Όμως, αρκετά με αυτά, γιατί θα μου «βάλει χέρι» (αν δεν το έχει ήδη κάνει) ο Red Emerald! Αυτό το κείμενο πρέπει να «κλείσει» με τις ερυθρόλευκες πτυχές, όπως αξίζει σε αυτόν το μεγάλο άνθρωπο, πάνω απ’ όλα, τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Θα έπρεπε να είμαστε υπερήφανοι που, έστω για 2,5 χρόνια, τίμησε την ολυμπιακή οικογένεια με την παρουσία του, αυτό το totem, το έμβλημα του ελληνικού μπάσκετ, με τον οποίο, πολλοί από εμάς, μεγαλώσαμε! Και ας είναι μόνο ένα Κύπελλο Ελλάδας το μόνο που πανηγυρίσαμε μαζί του.
Αλλά και ψυχρά να το δει κανείς, από τη σκοπιά του προπονητή και κρίνοντας τον από την παρακαταθήκη που άφησε στην ομάδα, δεν τον θεωρώ αποτυχημένο. Ήρθε σε μια δύσκολη για την ομάδα περίοδο και τη συμμάζεψε. Από την πρώτη του κιόλας χρονιά, έκανε ξανά τον Ολυμπιακό υπολογίσιμη δύναμη στην Ευρώπη και την οδήγησε σε δύο final 4, όπου στο ένα, η ορμή της Barcelona ήταν τέτοια, που αμφιβάλλω αν μπορούσε οποιοσδήποτε αντίπαλος να την ανακόψει.
Τακτικά, μπορεί να μην εφάρμοσε καινοτόμα πράγματα, όπως έκανε στην Εθνική ή όπως τόλμησαν επόμενοι προπονητές του Ολυμπιακού (βλ. Ivkovic και Μπαρτζώκας με ημίψηλα σχήματα και hedge out), ωστόσο άφησε το στίγμα του. Και μην ξεχνάτε, ότι όσο μεγαλύτερο είναι το budget μιας ομάδας τόσο δυσκολότερο, λόγω και του ταλέντου των παικτών, είναι να επέμβει ο εκάστοτε προπονητής.
Θυμηθείτε την πρώτη χρονιά του Ivkovic, στο δεύτερο του πέρασμα, όπου δεν κατάφερε να μετουσιώσει την ποιότητα της ομάδας σε τίτλο πρωταθλητή (άσχετα που και ο τραυματισμός του Nesterovic έπαιξε σημαντικό ρόλο), αλλά χρειάστηκε η δεύτερη του σεζόν, με τη μείωση στο budget, κάποιες αναγκαστικές επιλογές και η αλλαγή δύο ξένων, μαζί με το ρόλο του outsider για να πανηγυρίσει η ομάδα!
Μια άλλη πτυχή του προπονητή Γιαννάκη, που δεν αναγνωρίστηκε όσο θα έπρεπε, είναι η πίστη του στο ταλέντο των νέων παικτών. Διαχρονικά στην καριέρα του έδωσε ευκαιρίες σε πολλούς να αναδειχθούν. Κανένας επίσης, δεν μπορεί να παραγνωρίσει τη συμβολή του στην καθιέρωση σπουδαίων Ελλήνων αθλητών.
Δε δίσταζε να παίρνει ρίσκα σε αυτό το κομμάτι και να δίνει χρόνο και ευθύνες σε νέους σε ηλικία παίκτες, δημιουργώντας, ειδικά από τα μέσα των 00ς, μια πρωτοκλασάτη «μαγιά», που έφερε μεγάλες επιτυχίες στην Εθνική και στελέχωσε με τον καλύτερο τρόπο τους συλλόγους, οι οποίοι εκείνα τα χρόνια έφθασαν στο ζενίθ τους.
Και στην πρώτη του θητεία στην Εθνική, όπου έδωσε την μπαγκέτα στην επόμενη γενιά, αυτή των Σιγάλα, Αλβέρτη, Οικονόμου, Ρεντζιά, αλλά κυρίως στο δεύτερο πέρασμά του, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή…
Πήρε τη δύσκολη απόφαση, στην Ολυμπιάδα του 2004, να παραμερίσει τους αστέρες της προηγούμενης εποχής και να πορευθεί με το τότε «νέο αίμα» (Χατζηβρέττας, Διαμαντίδης, Ζήσης, Φώτσης, Ντικούδης, Σπανούλης) μαζί με τους λίγο παλιότερους (Παπαλουκάς, Κακιούζης και Λάζαρος Παπαδόπουλος, στους οποίους στην πορεία προστέθηκαν οι Μπουρούσης και Σόφο!
Αυτή η επιλογή του, να ακολουθήσει το δύσκολο δρόμο του χτισίματος, είναι και εκείνη που έφερε την τελευταία χρυσή εποχή της Εθνικής και δυστυχώς, ούτε αυτό του αναγνωρίστηκε από την ηγεσία του εγχώριου μπάσκετ.
Αλλά και στους συλλόγους στους οποίους εργάστηκε, του άρεσε να «δουλεύει» με νεαρούς Έλληνες παίκτες, «βγάζοντας» ουσιαστικά στον αφρό τον Αγαδάκο στον Πανιώνιο, τους Σπανούλη και Καϊμακόγλου στο Μαρούσι, αλλά και στον Ολυμπιακό, του μεγάλου budget και των υψηλών απαιτήσεων, τους Πρίντεζη, Μαυροκεφαλίδη και καθιερώνοντας ως βασικό γρανάζι τον άτυχο Βασιλόπουλο!
Κλείνοντας, με το βλέμμα στο δικό μας ερυθρόλευκο Δράκο, αυτόν της διετίας 2008 – 10, θα ήθελα να πω, ως παρατηρητής και fan του μπάσκετ από το 1986 και μετά και έχοντάς τον ως είδωλο ακόμα και στη ζωή μου, για τη στάση του να μην τα παρατάει ποτέ, να τα «δίνει όλα» σε κάθε αγώνα και ακόμα και αν πέφτει κάτω, να έχει πρώτα πολεμήσει και να σηκώνεται μετά. Νιώθω λοιπόν υπερήφανος, σαν οπαδός του Ολυμπιακού, που ο Γιαννάκης υπήρξε κομμάτι της ιστορίας της ομάδας που αγαπάω και τραγούδησα το όνομά του, όσο ήταν στον ερυθρόλευκο πάγκο!
Και ακόμα και αν αμφιβάλλουν κάποιοι, για το αν είναι ένας κορυφαίος προπονητής, ένας GOAT, τουλάχιστον σε επίπεδο Εθνικών ομάδων, αρκεί να τους παραθέσω τη ρήση του Mark Twain, που περιγράφει ποιοι είναι οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι… Και σκεφτείτε για λίγο αν ο Γιαννάκης, με όλη του την πορεία αυτά τα χρόνια, δικαιολογεί αυτόν τον τίτλο:
Είμαι σίγουρος ότι αν μας δινόταν η ευκαιρία να ρωτήσουμε κάποιον παίκτη, τον οποίο έχει προπονήσει ο Γιαννάκης, εκείνος θα μας έλεγε ότι ο Δράκος, με την ανάσα του και μόνο, μπορούσε να κάνει και τον ίδιο να αισθανθεί σπουδαίος!
Το ερχόμενο καλοκαίρι συμπληρώνονται 10 χρόνια από την αποχώρηση σου από τον ερυθρόλευκο πάγκο.
Και μπορεί στην χώρα μας να απαξιώνονται προσωπικότητες αλλά εμείς ξέρουμε να εκτιμάμε και δεν σε ξεχνάμε ποτέ!
Σε ευχαριστούμε για όλα Παναγιώτη Γιαννάκη!
Πηγές
https://www.eurohoops.net/el/trademarks-el/542850/867-imeres-tou-giannaki-ston-olimpiako/4/
https://sport-retro.gr/video-galis-vs-giannakis-aris-ionikos/
https://www.sport24.gr/Columns/Fileris/giannakhs-gkalhs-73-62.4493259.html
