Ήμουν μάλλον ο πρώτος από την παρέα εδώ που μου «βγήκε» να γράψω κάτι μετά το στραπάτσο του F4. Προφανώς το σύντομο κείμενο που ακολουθεί δεν γράφεται με σκοπό να ζητήσω συγνώμη ή να πάρω πίσω κάτι από αυτά που έγραψα. Όλα παραμένουν facts, και αυτό δεν αλλάζει.
Αυτό που άλλαξε, στο σύντομο διάστημα που ακολούθησε, από την ήττα από την Monaco μέχρι και το Game 2 των τελικών, είναι η ψυχολογία της ομάδας. Προφανώς πολλά έπαιξαν ρόλο. Θέλετε η δημοσιοποίηση των υποτιμητικών δηλώσεων του προέδρου του Παναθηναϊκού προς την ομάδα για την κατάσταση του Ολυμπιακού και την απαίτηση για το 3-0; Θέλετε η δυναμική παρέμβαση των Αγγελόπουλων (ασχέτως αν θεωρώ ότι έγινε με λάθος σειρά και πρώτα έπρεπε να μιλήσουν στην ομάδα και μετά να βγει η όποια ανακοίνωση) μετά την εμφάνιση στο Game 1; Θέλετε ο τοξικότερος άνθρωπος που έχει υπάρξει στον ελληνικό αθλητισμό και οι απειλές του συνοδευόμενες από σπόντες για parking, για «εγώ θα σας τελειώσω», τα μπλουζάκια «Παρασκευή Κυριακή Πάλι Γιορτή»; Η συσπείρωση, προς τέρψη του Ολυμπιακού και προς απογοήτευση των απέναντι ήταν τεράστια. Ενεργοποιήθηκαν «μηχανισμοί» που στο μπασκετικό τμήμα έχουμε δει από ελάχιστα έως καθόλου. Ακόμα και ο coach, βγήκε έξω από τα νερά του.
Πως θα μπορούσε αλλιώς να ερμηνευτεί η εικόνα του Dorsey και η πίστη που του έδειξε μετά το άθλιο 1ο ματς; Ο Tyler είναι ένα ευαίσθητο παιδί, ειδικά όταν τα πράγματα δεν του πάνε καλά. Είναι ένας εύθραυστος χαρακτήρας και η ψυχολογία του μπορεί να μεταβληθεί ακόμα και μέσα σε ένα πεντάλεπτο στο ίδιο το ματς. Δεν είναι ένας άνιωθος γ…… (βλ. Evan Fournier). Θέλει να του δείξεις εμπιστοσύνη, να τον προσέξεις, χρειάζεται ένα χάδι στην αφάνα. Ο Μπαρτζώκας στο 2ο ματς τον έβαλε στην αρχική πεντάδα. Εξεπλάγην προσωπικά στο γήπεδο και γύρισα στους διπλανούς και λέω «Ρε έβαλε τον Dorsey 1η πεντάδα;». Δεν ξέρω αν έγινε κάποια συζήτηση ανάμεσα στα games 1 και 2. Ίσως ναι, ίσως και όχι. O Tyler των τριών τελευταίων παιχνιδιών δεν είχε καμία σχέση με τον Tyler των προηγούμενων 8 μηνών. Ίσως βέβαια αυτό να λέει πολλά και για την διαχείριση τους προηγούμενους μήνες. Ίσως και εκείνος να μην είχε 100% την συγκέντρωση που πρέπει και χρειάζεται γι αυτό το επίπεδο. Όμως μπορούσε και μπορεί να βοηθήσει. Hats off mr. Dorsey.
Hats off και στον Mckissic. Ο Αμερικάνος έχει κάνει μία καλή χρονιά σχετικά με πολύ άσχημο κλείσιμο όμως. Οι δηλώσεις του ότι σκέφτεται ακόμα και την απόσυρση από το μπάσκετ δείχνουν ότι δεν ήταν καθόλου καλά ψυχολογικά. Όπως και ο Dorsey έτσι κι εκείνος είναι σημαντικός παράγοντας της ανατροπής για την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Είναι η 6η του χρονιά στην ομάδα. Θεωρώ αδιανόητο να μην μείνει άλλη μία χρονιά και να κλείσει την καριέρα του εδώ, έστω σαν 8ος ξένος. Το αξίζει και με το παραπάνω.
Κανονικά πρέπει να τους πιάσω έναν έναν, όπως ακριβώς, είχα κάνει μετά το F4, αλλά ξαναλέω η επιτυχία του πρωταθλήματος είναι διαφορετική από την ευρωπαϊκή αποτυχία. Και στο μυαλό μου αυτοί οι δύο αξίζουν ειδική μνεία. Αν και όλοι βοήθησαν, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Γίνεται αρκετή κουβέντα για το αν ο coach είναι επιτυχημένος ή αποτυχημένος. Σε έναν σύνδεσμο και σε ένα τμήμα που είναι το μοναδικό που δεν είναι Νο1 σε τίτλους απέναντι στους ανταγωνιστές του, το να έρχεται ένας προπονητής και να κατακτά ¾ πρωταθλήματα, ¾ Κύπελλα και 3/3 Supercup νομίζω ότι αποτυχημένο δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις. Ίσα ίσα. Έχει κλείσει ο κύκλος; Πιθανόν. Αυτό εξακολουθεί να είναι συνάρτηση πολλών πραγμάτων. Αν οι «ερυθρόλευκοι» έχουν σκοπό να κάνουν ολική «ανοικοδόμηση» του roster και να φτιάξουν ομάδα γύρω από τον Fournier και τον Vezenkov νομίζω δεν είναι εύκολο να το κάνεις και με καινούριο προπονητή. Ή για να το θέσω πιο σωστά… Δεν είναι εύκολο να το κάνεις με μεταβατικό / αναλώσιμο προπονητή. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται σταθερές. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει σωστά.
Και μία σύντομη αναφορά στα εξωαγωνιστικά. 4 ματς είδαμε ξεκάθαρα σφυρίγματα έδρας. Ακόμα και στο 1ο ματς που ο Ολυμπιακός ήταν κάκιστος έχουν σφυριχτεί κάτι γραμμές που δεν πατήθηκαν ποτέ και θα μειωνόταν η διαφορά στο σουτ, κάτι όμορφα φάουλ. Κανείς δεν μίλησε. Γιατί ο Ολυμπιακός δεν ήταν αυτός που έπρεπε. Και φυσικά γιατί τόσα χρόνια έχουμε μάθει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Στο 2ο ματς υπήρχαν ξεκάθαρα σφυρίγματα έδρας. Όπως φυσικά και στο 3ο, υπέρ των “πράσινων”. Η εμφάνιση του Ολυμπιακού δεν τους έκανε το χατήρι. Εκεί όμως ανέλαβε δράση η προπαγάνδα των media και ο δημοσιογραφικός (ή μήπως δημοσιοκαφρικός) πράσινος στρατός και προσπάθησαν να μας πείσουν ότι αυτά που βλέπουμε με τα μάτια μας είναι διαφορετικά. Κύριοι έχουμε πει, η “μαλακία” τυφλώνει. Να την σταματάτε που και που.
Τώρα που είπα “μαλακία”… Η κίνηση του Fournier είναι λάθος. Είναι iconic για μας τους οπαδούς αλλά είναι κίνηση που μπορεί να αποσυντονίσει την ομάδα. Και στο ίδιο το ματς αλλά και στα επόμενα, αν τελικά τιμωρούνταν. Έπρεπε να τιμωρηθεί; Βάσει λογικής ναι, βάσει φύλλο αγώνος όχι. Το ίδιο ισχύει μολοταύτα και για τον Nunn. Έπρεπε να τιμωρηθεί; Ξεκάθαρα. Έγινε αυτό; Προφανώς και όχι. Είτε θα τιμωρούνταν και οι δύο είτε κανένας. Δεν με νοιάζει ποιον ενόχλησε. Είδαμε και κάτι κωλοδάχτυλα από τον Nunn στο ματς της Euroleague (και από τον Lessort στον 4ο τελικό), κάτι υποτιμητικά φτυσίματα εντός αγωνιστικού χώρου στο 2ο ματς. Αλλά εκεί δεν μίλησε κανείς. Είπαμε. Δημοσιογραφικός στρατός. Ας είναι. Δεν σας υπολογίζει ΚΑΝΕΙΣ ΣΟΒΑΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Το πρωτάθλημα τελείωσε λοιπόν και αναμένεται μία off season με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Είμαστε και πάλι πρωταθλητές και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους γιατί πραγματικά μοιάζει σα να γυρίσαμε από την κόλαση. Και να μην ξεχνάτε ποτέ. Ο Ολυμπιακός είναι πάνω από πρόσωπα. Πολλοί έχουν τιμήσει τη φανέλα και το σήμα αλλά ταυτόχρονα είναι τιμή τους που έχουν αγωνιστεί με τον Δαφνοστεφανομένο στο στήθος.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
