(Με αυτό το κείμενο ολοκληρώνουμε την αξιολόγηση των καλύτερων – και φανταστικών- 12άδων από παίκτες που φόρεσαν την ερυθρόλευκη την περίοδο 1990-2019 – οπώς εσείς τις αναδείξατε με την ψήφο σας. Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα προηγούμενα κείμενα, μπορούν να τα βρουν εδώ 1990-2000, 2000-2010 και 2010-2019)
∼o∼
Κάπως έτσι, έφθασε η στιγμή για τα αποκαλυπτήρια της καλύτερης ερυθρόλευκης ομάδας των τριών τελευταίων δεκαετιών, όπως εσείς την επιλέξατε, δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στο δικό μου ρόστερ!
Ένα task ιδιαίτερα δύσκολο, καθώς έπρεπε να συμπυκνωθούν 30 χρόνια ιστορίας, αμέτρητοι παίκτες που προσέφεραν και πολλοί προπονητές, σε ένα απολογιστικό κείμενο – αφιέρωμα αυτής της χρυσής εποχής, όπου χώρο έχουν μόνο οι κορυφαίοι.
Όπως είχα γράψει και στο πρώτο μέρος, για την ομάδα 1990 – 99, η τελική μου επιλογή ήταν ένα μίγμα ταλέντου – ποιότητας και προσφοράς κάθε παίκτη, προσπαθώντας να φτιάξω μια, όσο το δυνατόν, αντιπροσωπευτικότερη ομάδα για την 30ετία!
Σε αυτό, λοιπόν, το σύνολο επέλεξα 4 καθαρόαιμα guard, καθένα εκ των οποίων έχει γράψει το δικό του χρυσό κεφάλαιο στην ομάδα.
Ως point guard, δε θα μπορούσα να μη διαλέξω το δίδυμο Rivers – Tomic, το οποίο χάρη στην επιτυχημένη συνύπαρξη του τη σεζόν 1996 – 97, οδήγησε τον Ολυμπιακό στο triple crown!
Και για τους δύο, έγραψα αρκετά στο πρώτο κείμενο <ΕΔΩ>, τώρα θα σταθώ σε δυο ιστορίες τους από το παρελθόν. Για το μεν Rivers, αξίζει να αναφερθεί ότι μιλάμε για ένα «νικητή» της ζωής, που επεβίωσε από ένα παραλίγο θανατηφόρο τροχαίο, παρέα με το συμπαίκτη του στο Notre Dame και γνωστό μας από το πέρασμα του στον ΠΑΟΚ, Ken Barlow…
https://www.latimes.com/archives/la-xpm-1986-08-25-sp-16166-story.html
Παρόλα αυτά, κατάφερε να αγωνιστεί στο NBA με τους LA Lakers, πριν έρθει στην Ευρώπη και, με ενδιάμεση στάση το Antibes, φορέσει τα ερυθρόλευκα αποτελώντας τον (ίσως) πιο επιτυχημένο ξένο παίκτη της ιστορίας μας!
Όσο για τον Tomic, ήταν ένα ξερακιανό «παιδί του πολέμου», που ούτε το ταλέντο, ούτε τα προσόντα, άλλων συνομήλικων του από την πρώην Γιουγκοσλαβία, είχε. Όμως ο χαρακτήρας νικητή και το «κρύο αίμα» του, τον κατατάσσουν αναμφίβολα σε ένα τοτέμ του Ολυμπιακού.
Και όπως είχε πει ο Ιωαννίδης, ήταν ένας παίκτης που θύμιζε πολύ τον εαυτό του στα νεανικά του χρόνια.
https://www.sportime.gr/olympiakos-bc/milan-tomic-o-tsoglanos-tou-gianni-ioanidi/
Στη θέση 2 έχουμε άλλους δύο θρύλους της ομάδας. Ο ένας είναι ο Alphonso Ford, ο οποίος αν και παρέμεινε μόλις μια σεζόν στον Ολυμπιακό, με ένα κύπελλο στο παλμαρέ του, έχει μείνει ανεξίτηλος στη μνήμη όλων μας. Ας είναι καλά, όπου και αν βρίσκεται.
Για το Σπανούλη τι να γράψω… Και μόνο το γεγονός ότι η μεταγραφή του αποτέλεσε την αντεπίθεση της ομάδας και την επιστροφή της στους τίτλους ενώ, παράλληλα, ο ίδιος με τα ερυθρόλευκα έχει γίνει ένας ζωντανός μύθος του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, τα λέει όλα. Εξάλλου πλέον, με την ανακήρυξη του σε κορυφαίο σκόρερ της Euroleague, θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε παραπάνω!
Για swingmen επέλεξα δύο παίκτες με αλληλοσυμπληρούμενα χαρακτηριστικά. Το σκληρό Σιγάλα, τον αμυντικό εξολοθρευτή με τη σπάνια ικανότητα στα μεγάλα παιχνίδια να ξεπερνά τον εαυτό του, και τον Eddie Johnson, το γρήγορο πιστόλι, που «πυροβολούσε» πιο γρήγορα από τον ίσκιο του και μέχρι σήμερα και ο ίδιος νοσταλγεί τα χρόνια του στον Ολυμπιακό.
Μιλάμε για ένα παίκτη με 1.288 παιχνίδια στο ΝΒΑ και με 16 πόντους μ.ο. καριέρας, που μέχρι τα 40 του, στους Rockets του Barkley, είχε το θράσος να παίρνει το τελευταίο σουτ σε σειρά play off και να ευστοχεί, χαρίζοντας τη νίκη στην ομάδα του!
Για 3-4άρι, ξανά μένω πιστός στον Paspalj, γιατί τα 3 χρόνια που πέρασε στην ομάδα, παρά το πάτημα της γραμμής στο Μπομπλάν, παρά την άστοχη βολή στο Τελ Αβίβ και κυρίως παρά τη μετακίνηση του στον Παναθηναϊκό, ήταν αρκετά για να του δώσουν μια θέση μεταξύ των κορυφαίων! Η έφεση του στο σκοράρισμα και η δυσκολία να αντιμετωπιστεί στο ανοιχτό γήπεδο ήταν κάτι που δύσκολα συναντά κανείς, ακόμη και τη σήμερον ημέρα.
Και πάμε στη front line, μια «γραμμή», η οποία τρομάζει με τους παίκτες που διαθέτει! Στο 4 έχουμε τον Άγιο Γεώργιο Πρίντεζη, που ταυτίστηκε με τα ερυθρόλευκα και «έγραψε» με χρυσά γράμματα το όνομα του στην ιστορία της ομάδας με το θρυλικό buzzer beater στον τελικό της Πόλης, αλλά και με τη μακροχρόνια παρουσία του στον Ολυμπιακό.
Δίπλα του, ο Roy Tarpley γνωστός και ως Tarp the Shark, ένας ψηλός που, στη σύγχρονη εποχή, θα μπορούσε να σταθεί απέναντι σε κάθε Embiid και Towns, ένας PF με τέτοια ποικιλία κινήσεων, που ήξερε μπάσκετ σαν περιφερειακός και είχε τη δύναμη ενός … Ηρακλή!
Στο 5, άλλος ένας ζωντανός θρύλος της ομάδας, ο «Ηρακλής τσέπης» Kyle Hines που, με το στυλ παιχνιδιού του, δημιούργησε νέα δεδομένα στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ και μέχρι σήμερα μνημονεύεται με τα καλύτερα λόγια στις τάξεις των οπαδών του Ολυμπιακού.
Και την ομάδα μου, συμπληρώνουν δύο center των 90ς, που αποτέλεσαν το άρμα μάχης των Ιωαννίδη και Ivkovic, οι Φασούλας και Tarlac.
Κλείνοντας, είχα τη δύσκολη απόφαση να επιλέξω προπονητή για αυτό το «απίστευτο» ρόστερ! Όσο και αν ο Ivkovic με τη διπλή «χρυσή» παρουσία του στην ομάδα είναι must, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη συμβολή του Ξανθού στην αναγέννηση του Ολυμπιακού και στην εδραίωση της κυριαρχίας στην Ελλάδα.
Ωστόσο, λόγω του ότι ο Ivkovic, εν πολλοίς, ήταν η αφετηρία και για τη 2η σύγχρονη εποχή της ομάδας, κατέληξα σε αυτόν. Εξάλλου, μόνο ένας «Σοφός» θα μπορούσε να κουμαντάρει ένα τέτοιο ονειρικό σύνολο!
Αυτή, λοιπόν, ήταν η καλύτερη 12άδα των ερυθρόλευκων, από το 1990 μέχρι σήμερα, σύμφωνα με τη δική μου οπτική.
Ένα ρόστερ που λίγες ομάδες, στην ίδια περίοδο, έχουν τη δυνατότητα να επιδείξουν. NBAers, θρύλοι του ευρωπαϊκού και ελληνικού μπάσκετ, με πλούσιο ταλέντο και πληθώρα τίτλων.
Και ως φύσει αισιόδοξος, περιμένω καρτερικά, ακόμα και σε αυτά τα χρόνια που η ομάδα, βρίσκεται στην παρακμή της, την ώρα που θα σηκωθεί και πάλι και θα σταθεί ξανά γερά στα πόδια της!
Ας ελπίσουμε τη νέα δεκαετία, κάποια στιγμή, να πάρει σάρκα και οστά αυτή η επιθυμία όλων μας και να γίνουμε μάρτυρες ενός νέου μπασκετικού Ολυμπιακού θαύματος.
Καλή χρονιά, καλή νέα δεκαετία!!!
