Το σημερινό pre game είναι αφιερωμένο στην ατυχία. Τύχη και ατυχία δεν είναι πάντοτε αντώνυμα το ένα του αλλού, αλλά για μένα έχουν ουσιαστικές διάφορες στην ετυμολογία τους. Η τύχη είναι σαν ένα ουράνιο σώμα το οποίο κινείται ατέρμονα στο σύμπαν, ορισμένες φορές συγκρούεται με κάποιο άλλο και δημιουργείται μια συναστρία, άλλοτε εποικοδομητική και άλλοτε περνάει ανεκμετάλλευτη και χάνεται. Δεν μπορείς να ξέρεις αν και πότε θα συναντηθούν τα δυο ουράνια σώματα ξανά. Η ατυχία όμως είναι κάτι διαφορετικό. Είναι σαν μια παγιωμένη κατάρα που προσπαθείς να ξορκίσεις, αλλά και πάλι δεν είναι στο χέρι σου. Γαντζώνεται συνήθως σαν χταπόδι με πολλά πλοκάμια γύρω από το λαιμό σου, δυσκολεύοντας κάθε απόπειρα για να κολυμπήσεις στην επιφάνεια της θάλασσας που σε πνιγεί, άλλες φορές βουλιάζοντας μέσα σε αυτή ενώ έχεις προσπαθήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μένοντας στο τέλος ως αναφώνηση η συνήθης φράση: ήταν απλά άτυχος ! Προσέξτε, όχι δεν ήταν τυχερός, αλλά ήταν άτυχος!
Προς τι όλη αυτή η ασυνάρτητη εισαγωγή; Μα φυσικά για να καλωσορίσω στο pre game την πλέον άτυχη ομάδα αυτής της ηπείρου, την Efes, με τον πλέον άτυχο προπονητή, τον Ergin Ataman. Αν υπήρχε μια φωτογραφία δίπλα σε κάθε λεξικό με τον όρο ατυχία αυτή θα έπρεπε να ήταν το έμβλημα της τουρκικής ομάδας. Μιας ομάδας που ίσως μείνει διαχρονικά στην ιστορία ως η ομάδα που δεν πήρε (και ίσως δεν πάρει ποτέ;) αυτό που της αναλογούσε. Κι επειδή ψήνεται δεύτερο lock down και πολλοί μπορεί να ταυτιστείτε με τον όρο ατυχία, ή ακόμα και εμείς οι οπαδοί της σπυριάρας οι οποίοι μπορεί να στερηθούμε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά αυτό που αγαπάμε πάνω που συγκροτήθηκε μια ομάδα μετά από πολύ καιρό με καλά υλικά και αποτύπωσε ήδη τα πρώτα ψήγματα μπασκετικής ορθότητας στο παρκέ, τι να πει και η ομάδα της Πόλης που τα τελευταία 2 χρόνια παρουσίασε το πιο τρομακτικό μπάσκετ που έχει φανεί στα ευρωπαϊκά παρκέ, αλλά το timing του σύμπαντος δεν την άφησε να γευτεί αυτό που της άξιζε, τουλάχιστον πέρυσι. Το νέκταρ της κατάκτησης της Euroleague, ασκώντας bullying σε όποιον τόλμησε να βρεθεί στο δρόμο της πέρυσι, ανεξαρτήτως έδρας.
Το σύνολο το Τούρκου προπονητή – το οποίο έμεινε εντελώς αναλλοίωτο και φέτος σε σχέση με πέρυσι – ήταν από τα πιο καλοστημένα και πιο ισορροπημένα που συγκροτήθηκαν ποτέ με ακριβά, πλην όμως ποιοτικά, υλικά σε κάθε θέση, εξαργυρώνοντας στο γήπεδο κάθε ευρώ που δαπανήθηκε για αυτό, με πληρότητα από το “1” μέχρι το “5” και ισορροπία στα δίδυμα που απαρτίζουν κάθε θέση, αλλά ταυτόχρονα και πλουραλισμό σε αγωνιστικά στοιχεία. Και όλα αυτά με τη μαεστρική διαχείριση του coach Ataman, που κάθε άλλο παρά ταβερνιάρης αποδείχθηκε. Micic – Larkin, Simon – Anderson, Singleton – Moerman, Dunston – Pleiss, αλλά και X-factors όπως ο Beaubois ή ρολίστες με αμυντικές αρετές, οπως ο Balbay, συνέθεσαν το τέλειο μείγμα.
Είπα Larkin ε; Αλίμονο που δε θα είμασταν άτυχοι κι εμείς απόψε, βρήκε παιχνίδι να επιστρέψει ο Αμερικάνος guard. Μένει απλά να φανεί αν το ακραιφνές ταλέντο του παραμένει ανόθευτο από την 7μηνη αγωνιστική αδράνεια, ή αν θα συνεχίσει να τραμπουκίζει τις αντίπαλες άμυνες, όπως μόνο αυτός μπορεί. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το ρεκόρ τριών πόντων, με 10 σε ένα αγώνα, το έγραψε απέναντι μας στο κύκνειο άσμα της περσινής Euroleague, αφού ήταν το τελευταίο παιχνίδι που δόθηκε πριν την, τελικά, οριστική διακοπή. Η προϊστορία λέει ότι έχουμε κονταροχτυπηθεί 44 φορές, με τον Ολυμπιακό να υπερτερεί 24-20, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σημειώνονται στη σειρά πολλά διπλά, αφού έχουμε πάρει 9 φορές το ροζ φύλλο στην Πόλη ενώ εντός, ναι μεν, έχουμε 15 νίκες αλλά και 8 ήττες. Περιττό να αναφέρουμε ότι πέρυσι χάσαμε μέσα έξω, και ειδικά εντός πολύ εύκολα (και ποιος δεν έχασε πέρυσι από δαύτους). Άτυχοι κι εμείς άτυχοι και οι Τούρκοι, που μέχρι τώρα τον στερήθηκαν, αφού το νωθρό ξεκίνημα τους αποδεικνύει ότι όσο καλοδουλεμένο σύνολο κι αν είναι, χωρίς τονsuperstar της είναι άλλη, προς το χειρότερο, ομάδα. Το έτερον του ήμισυ, ο Σέρβος Micic, πετάει σε χαμηλές πτήσεις ως τώρα, δείχνοντας ότι ίσως του λείπει περισσότερο από όλους ο διπλανός του. Δημιουργικά βέβαια κινείται υψηλά, με 6.5 τελικές και 10 pir συνολικά, αλλά το 12.5% τρίποντο βγάζει μάτι. Συνολικά σκοράρουν με το, χαμηλό για τα δεδομένα τους, μ.ο. 76.5 πόντων, ενώ και το 34% από τη γραμμή του τριπόντου απέχει πολύ από τα περσινά standards. Βέβαια το 1-3 που βρίσκονται ως τώρα στην 15η θέση μοιάζει απόκοσμο για τα δεδομένα τους.
Παραμένει όμως με διαφορά η πρώτη ομάδα σε δημιουργία, με περίπου 20 ανά αγώνα, κάτι που τόνισε και ο coach Μπαρτζώκας στην συνέντευξη τύπου χθες, ότι δηλαδή διαθέτει παίχτες από το 1 μέχρι το 3 που είναι εξαιρετικοί δημιουργοί, και για τον εαυτό τους και για την ομάδα, με προεξέχοντα τον, κορυφαίο μέχρι τώρα σε index, παίχτη της διοργάνωσης, τον Κροάτη Simon, που τα κάνει όλα και συμφέρει, με 60% 3π., 4 rebounds, 4 assists, 16 πόντους και 23 pir, αποτελώντας όχι απλά τον καλύτερο δευτερεύοντα δημιουργό στη διοργάνωση αλλά αυτή τη στιγμή ίσως τον πληρέστερο περιφερειακό. Φανταστείτε λοιπόν και πάλι τη συνύπαρξη Larkin, Micic, Simon μαζί στο καλό τους σχήμα. Καλή για μας ενδεχόμενη απουσία του Pleiss, αφού με τις δεύτερες επιθέσεις που ανανεώνει και την απειλή από την περίμετρο θα έχουμε πρόβλημα. Όσον αφορά εμας, ελπίζω η εμφάνιση με τη Bayern, απότοκο υπεροψίας όπως είπε και ο coach, να αποτελεί μια κακή παρένθεση.
Να τολμήσω πρόβλεψη; Νομίζω αν πάρουμε τα rebounds, τομέας στον οποίο υπερέχουμε και τρέξουμε σε πρώτους χρόνους, με McKissic επικεφαλή, μπορούμε να το πάρουμε το ματσάκι. Σε κάθε περίπτωση, αργεί να πάει 21:00???
Match to remember
Τα πάντα έχει αυτή η σειρά από αγώνες regular μέχρι play-offs, που όλα κρίθηκαν σε 5 παιχνίδια. Μόνο Final-4 δεν έχει. Θα ξεχωρίσω όμως το τεράστιο διπλό στο Sinan Erdem Dome, με 62-74, στο game 4 των play off του 2017, που έφερε τη σειρά σε 5ο παιχνίδι, και τον Θρύλο εν τελεί στο Final-4 της Πόλης. Ίσως η καλύτερη φωτό που έχω δει ποτέ από αυτή την ομάδα, με τον Πρίντεζη να σηκώνει το Σπανούλη από το παρκέ!
