Έχετε διαβάσει το αριστούργημα του Gabriel Garcia Marquez, «Ο έρωτας στα χρόνια της Χολέρας»; Επειδή ο Παναγιώτης aka Charles Bronson ειρωνεύεται το πνευματικό μας επίπεδο και την ευρυμάθεια μας θα ξεκινήσω με βιβλιοπαρουσίαση. Πάμε λοιπόν.
Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ, αλλά βρήκαν διάφορα εμπόδια για να ζήσουν τον έρωτά τους. Ο συναισθηματικά ανάπηρος Φλορεντίνο έδινε την αίσθηση της σκιάς και κανείς δεν τον γνώριζε πραγματικά. Δεν ξεπέρασε ποτέ τη γυναίκα που αγάπησε. Και η Φερμίνα, αν και υποκύπτει στα θέλγητρα του γοητευτικού και έμπειρου γιατρού και εκλογικεύει την απώλεια του πρώτου άντρα στη ζωή της, κάποτε αποφασίζει πως πρέπει να ακολουθήσει το μεγάλο της έρωτα στο λίγο χρόνο ζωής που της μένει. Το πάθος και η εμμονή του Φλορεντίνο να κερδίσει την Φερμίνα, το πείσμα και η προσκόλλησή του για να την αποκτήσει, αφήνει μια γλυκιά αίσθηση-άλλοθι σε εκείνους που θυσιάζονται για ένα ιδανικό, ένα συναίσθημα ή μια ιδέα. Δε σε χάλασε Καρολάκο ε;
Όμως εδώ αγαπητέ αναγνώστη για να εξηγήσω τον τίτλο του παρόντος κειμένου τίθεται το αμείλικτο ερώτημα,
Ο κρυόμπλαστρος Λιθουανός μπασκετογιατρός, ο Φλορεντίνο Σάρας; Μην τα κάνουμε και όλα ίσωμα στο όνομα μιας μπασκετικής κορεκτίλας!
Μοναδική λοιπόν η σχέση πάθους μας με τον coach B σε σημείο που το τελευταίο δίμηνο ζούμε τις δικές μας εννιάμισι βδομάδες, το ερωτικό έπος που σημάδεψε ανεξίτηλα τα εφηβικά μας χρόνια, με τη θρυλική Kim Bassinger να ξεγυμνώνεται υπό τους φιλήδονους ήχους του “You can leave your hat on”.
Εννιάμισι βδομάδες, σχεδόν, coach B και στο φόντο ένα στριπτίζ, όχι μιας έκπαγλου καλλονής γυναικός αλλά της ομάδας. Ξεβρακωθήκαμε κυρίες και κύριοι. Και δυστυχώς κάτω από το ρούχο δεν κρυβόταν ένα υγιές καλοσχηματισμένο σώμα αλλά μια αρρώστια, μια χολέρα.
Και προέκυψε και ο νυμφίος αγαπημένος μας Γιώργος Μπαρτζώκας εν τω μέσω της βαθείας νυκτός, στη χρονιά της χολέρας.
Πραγματικά η φετινή χρονιά, για να κάνουμε και μια σύνδεση με την ανησυχητική επικαιρότητα, πρέπει να γίνει αντικείμενο επιδημιολόγων. Καταρχήν έχουμε καθαρά αγωνιστικά την εξής προβληματική και αρρωστημένη κατάσταση:
Διότι αυτό που παρέλαβε ο Μπαρτζώκας την αυγή τη νέας δεκαετίας μαζί με την χειροτονία του, δεν ήταν χρυσοποίκιλτο ράσο αλλά κουρελού.
Μπορεί ο Πάνος (ο Navaho ντε) να ‘χει κάψει φλάντζες με τον Blatt αλλά η αλήθεια είναι ότι, βλέποντας τα απομεινάρια των επιλογών του υπό τις οδηγίες ενός κανονικού προπονητή, δεν ήταν τόσο άστοχες τελικά. Τουλάχιστον όχι όλες. Ο Rubit για παράδειγμα εντυπωσιάζει. Ο Baldwin επίσης βρήκε κάποιο ρόλο και παρόλο τα σκαμπανεβάσματα του έχει βοηθήσει σημαντικά. Ουδείς αμφισβητεί επίσης την αξία του Paul. Επίσης… επίσης… ουπς.
Αυτοί είναι δεν έχει άλλους διότι επενέβη ο συμπαθής βοηθός του Kemzura που προσπάθησε να βάλει τη δική του σφραγίδα. Αυτή δεν ήταν επέμβαση αγαπητοί μου, το άγγιγμα του Μίδα ήταν…
Έχω την υποψία ότι αν τον είχαν μπροστά τους τόσο ο Blatt όσο και ο Μπαρτζώκας θα του πετούσαν τούρτα στη μούρη (οκ… κλεμμένη ατάκα από Κάρολο είναι). Κατέστρεψε με τις επιλογές του και αυτό που, πιθανόν να, είχε στο μυαλό του ο David και, ίσως, αυτό που θα ήθελε να βρει ο Μπαρτζώκας. Ο οποίος Μπαρτζώκας τον Punter, τον Cherry και τον Kuzminskas δεν θα τους έδιωχνε ποτέ πιθανότατα, o δε Rochestie δεν θα ερχόταν ποτέ, αντίθετα με τον Ellis που είναι δυστυχώς η απόδειξη ότι καμιά φορά και ο τελευταίος οπαδός μπορεί να έχει δίκιο. Χρειαζόμασταν αγαπητέ coach Blatt αθλητικό ψηλό, defence stopper, περισσότερο απ’ ότι αναζητάει ο Μάνος aka @filman, το Κολωνάκι. Σαν κολασμένοι.
Άλλα φτάσαμε στο τώρα και στο έτσι όπως είμαστε στο μέσο της χρονιάς της χολέρας. Αρχικά ήρθε ο Ellis, παρουσιάστηκαν νέες ιδέες στο παιχνίδι μας και κάποια προσπάθεια για αμυντικό συμμάζεμα. Και ναι, μα τω θεώ, επέστρεψε και η ηρεμία!!! Ηρεμία που προέρχεται από τον πάγκο. Στην άκρη του οποίου δεν κάθεται ο Δαλάι Λάμα, άλλα ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Τεράστιο μπράβο του. Λίγο μετά τον Μπαρτζώκα όμως ήρθαν αρχικά και οι τραυματισμοί. Του Rochestie αλλά κυρίως του Σπανούλη, ο οποίος χάνει όλη τη χρονιά. Η οποία χρονιά εξελισσόταν, κυρίως από τς γιορτές και μετά, ως η καλύτερη του από το 2015 και μετά πράγμα απίστευτο για οποιονδήποτε άλλο παίκτη σε αυτό τον πλανήτη εκτός του Αρχηγού. Και ναι, μπορούμε να πούμε ότι σίγουρα αυτό είναι έργο Μπαρτζώκα. Σοφά σκεπτόμενος ο coach έδωσε την μπαγκέτα στα χέρια του πιο ποιοτικού του παίκτη, του 38χρονου Βασίλη.
Μεγάλο προσόν ο πραγματισμός τη σήμερον ημέρα και μπράβο του. Άλλα δυστυχώς ακόμα και αυτή η κουρελού που παρέλαβε, δεν φτάνανε τα χάλια τα ασυμμάζευτα με τους τραυματισμούς άνοιξε και τρύπες. Και φτάσαμε έτσι εις τον χρυσόν αιώνα του συντρόφου Μανολίτο!
Η κρίση λένε δημιουργεί ευκαιρίες. Την ανάγκη για προσθήκες διείδε ο άρχοντας του scouting στις 5 ηπείρους Μανολο, και κατέκλυσε την φίλαθλη αγορά με ονόματα. Από κοντά και ο Red Insider που μας πληροφόρησε πρώτος για τις επιλογές του Μπαρτζώκα και φτάσαμε σε Mckissic και Buycks. Και οι δύο πολύ καλές επιλογές για την εποχή, με καλές πιθανότητες να συνεχίσουν και την επόμενη. Στα δύο πολύ καλά scouting report μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά και για τις δύο περιπτώσεις. Εγώ είμαι από τους πιο αισιόδοξους, ειδικά για την περίπτωση Buycks, τον οποίο θεωρώ 2-way combo guard και μάλιστα εν δυνάμει από τα καλύτερα στην Euroleague. Με ισορροπία, τόσο στην εκτέλεση όσο και στη δημιουργία, και με ικανότητα στα αμυντικά του καθήκοντα.
Αλλά, στα χρόνια της χολέρας πολλά τα βάσανα της ομάδας και άγνωσται αι βουλαί του Αλλάχ καημένε Κεμάλ… Μπι… whatever.
Και μέσα σε όλα αυτά, Ban ηκούσθη στον αέρα μια ωραία χειμωνιάτικη πρωία. Δεν θα σταθώ πολύ στο πώς και στο γιατί. Στα κείμενα, στις αναρτήσεις μας αλλά και στα podcast έχουμε αναφερθεί διεξοδικά. Ζούμε ένα δράμα χωρίς αμφιβολία. Προσωπικά έχω γίνει ο περίγελος της γυναίκας μου. Τινάζομαι τα βράδια στο ύπνο μου (ύπνος γράφω και ξέρω ότι πληγώνω τον τριών εβδομάδων πατέρα Νικ) και φωνάζω κάθιδρος:
Δίνοντας τη δυνατότητα στη γυναίκα μου να μου δώσει μια κλοτσιά και να με εκτοπίσει από τη συζυγική κλίνη.
Πρόεδροι κάντε κάτι, δεν αντέχουμε άλλο. Βγείτε και μιλήστε επιτέλους. Αξίζει η ομάδα και ο coach να κάνουν την προσπάθεια τους με τις καλύτερες συνθήκες, τις τελευταίες αγωνιστικές. Πονάνε και τα πλευρά μου από τις κλοτσιές. Ευτυχώς δεν πονάνε μονό τα δικά μου όμως, αλλά και των αντιπάλων μας τελευταίως.
Εκτός από ξύλο όμως παίζουμε και μπάσκετ. Μυστηριωδώς θα πει κάποιος, Μπαρτζωκοειδώς θα πω εγώ. Υπάρχει σχέδιο, πλάνο και φαντασία, μαζί με ρίσκο, που βγαίνει. Παίκτες αποκαλύπτουν τις δυνατότητες τους (πχ Vezenkov, Ellis) άλλοι το ταλέντο τους (Νικολαΐδης), άλλοι την διαχρονική τους αξία (πχ Πρίντεζης, Milutinov) και άλλοι είναι απλά ο Κώστας Παπανικολάου.
Ο συγκεκριμένος είναι μια κατηγορία μόνος του, ζει για τέτοιες καταστάσεις, δείγμα του πόσο μεγάλη αξία έχει το κίνητρο για την απόδοση και την εξέλιξη του. Πόσο σημαντικό τελικά είναι να «πειράξεις» θετικά το μυαλό του. Τόνοι μελανιού και δισεκατομμύρια bytes έχουν καταναλωθεί για την περίπτωση του. Υπάρχουν πολλοί υποστηρικτές και πολλοί «σκεπτικιστές» για τον Παπανικολάου. Θα «πειράξω» λίγο ένα μουσικό ανέκδοτο και θα το αφιερώσω στον ευτυχή πατέρα τον Νικ aka @redemerald. Συναντιούνται δυο φίλοι ας πούμε ο Mike Φιγκιουρ και ο Nik Εμεραλντ.
– Τι κάνεις Νιk;
– Όλα καλά Mike να, πάω στην προπόνηση.
– Ποια προπόνηση;
– Άκου Mike. Έχω αναλάβει coach σε μια ομάδα μικρότερης κατηγορίας και προσπαθώ να την ανεβάσω. Κάναμε και καλές μεταγραφές.
– Αλήθεια Νικ , για πες;
– Να π.χ. στο 5 πήρα τον Βουγιούκα.
– Σοβαρά, τον Ιαν;
– Όοοχι μωρέ τον Ιαν. Τον Πέτρο Βουγιούκα άλλα κάλος είναι και αυτός. Ε, στο 4 πήρα τον Χρυσικόπουλο.
– Σοβαρά; Τον Λίνο ρε θηρίο Νικ έκλεισες;
– Όχι μωρέ, τον Βρασίδα Χρυσικόπουλο άλλα μια χαρά και αυτός. Άσσο πήρα τον Μποχωρίδη.
– Έλα ρε… Τον Λευτέρη του Άρη;
– Όχι ρε Mike, τον Αγαμέμνων Μποχωρίδη… Άλλα καλός είναι και αυτός. Σούτινγκ Γκαρντ, πήρα τον Βασιλειάδη.
– Σοβαρά τον Κώστα πήρες ρε Νικ; Όχι μωρέ, τον Ευκλείδη Βασιλειάδη, δεν τον ξέρεις άλλα είναι καλός.
– Ρε Νικ, στο 3 δεν μου είπες ποιον υπέγραψες;
– Α… στο 3… Τον Παπανικολάου!
– Ποιον ρε Νικ; Τον Κώστα του Ολυμπιακού;
– Ναι ρε γαμώτο, δυστυχώς..
Τα φιλιά μου και την αγάπη μου Νικ. Να σας ζήσει το νέο ερυθρόλευκο μέλος της οικογένειας.
Μετά από την μικρή παρένθεση ας συνεχίσω με τη χρονιά της χολέρας. Ή μάλλον όχι δεν θα συνεχίσω. Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι, από εδώ και πέρα, η ομάδα μόνο να κερδίσει έχει από αυτή τη χρονιά. Και σίγουρα η αισιοδοξία μου πηγάζει από, εδράζεται σε, περιστρέφεται γύρω από και προβάλλεται σε ένα όνομα. Γιωργος Μπαρτζώκας. Είμαι βέβαιος ότι με ban χωρίς ban με 12, 10 ή 6 παίκτες η ομάδα θα εμφανιστεί όπως πρέπει.
Ελπίζω το καλύτερο, χωρίς πλέον να με φοβίζει το χειρότερο.
Το σημαντικό είναι ότι θα καταφέρει ο coach να βάλει τα απαραίτητα συμπεράσματα για το ρόστερ και για το τι θα χρειαστεί την επόμενη σεζόν η ομάδα. Έχει την δυνατότητα να αξιολογήσει τους παίκτες του σε πραγματικές απαιτητικές συνθήκες. Σε πίεση για το αποτέλεσμα. Δεν ξέρω πόσο θα είναι το μπάτζετ της επόμενης χρονιάς. Για ένα είμαι βέβαιος!
Ότι κάθε γαμημένο ευρώ ο coach θα το εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αποτελεί ο ίδιος ίσως το φετινό μας τρόπαιο. Οι κορυφαίες ομάδες στην ευρωλίγκα διαχρονικά στηρίχτηκαν σε προπονητές τους οποίους νωρίτερα είχαν στηρίξει για μεγάλο διάστημα οι διοικήσεις. Αναρίθμητα τα παραδείγματα. Obradovic, Ivkovic, Pasqual, Laso, Ιτούδης κλπ κλπ.
Ας φροντίσουν οι πρόεδροι μας να επενδύσουν πάνω στον coach… τώρα στο γύρισμα των κύκλων στην αυγή της νέας γέννας… Στο τέλος των χρόνων της χολέρας!
