12 και σήμερα. Μετά και το τελευταίο αποτέλεσμα στην Αγία Πετρούπολη, το υπόλοιπο της χρονιάς θα παραπέμπει περισσότερο σε στρατιωτική θητεία νεοσύλλεκτου, που μετράει τις μέρες για το απολυτήριο αντίστροφα. Είναι όμως ετσι ακριβώς? Νομίζω πως όχι. Υπάρχει ζωή στον πλανήτη Olympiacos BC? Νομίζω πως ναι. Η κινητικότητα της τελευταίας εβδομάδας, με την απόκτηση του Ellis αλλά και την διαφαινόμενη ενίσχυση της backcourt με Αμερικανό guard, καταδεικνύει, αν μη τι άλλο, ότι κάτι καινούριο πάει να γεννηθεί (;).
Στο πλαίσιο αυτό, η σημερνή αγωνιστική με αντίπαλο την παλιά γνώριμη Baskonia, με την οποία μοιραζόμαστε την ίδια θέση (προτελευταίοι με ρεκόρ 8-13), έχει τη δική της σημασία, όπως και κάθε επόμενη αγωνιστική, ανεξαρτήτως πλασαρίσματος. Βέβαια, όσο υφίσταται μαθηματική πιθανότητα οφείλεις να την εξαντλήσεις. Ολυμπιακός είσαι, δε δικαιολογείται νωχελικότητα. Άλλωστε, η έλευση του coach Μπαρτζώκα έγινε προς την κατεύθυνση της επανεκκίνησης.
Στο δια ταύτα τώρα. Με τους Βάσκους μας συνδέει μια παράδοση ετών, είτε ως Tau είτε ως Laboral είτε με την τωρινή της εκδοχή. Η αποψινή αναμέτρηση είναι η 40η, με το ισοζύγιο νικών – ηττών να γέρνει στο κόκκινο (23-16). Το τελευταίο όμως συναπάντημα των δύο μονομάχων, στη Βιτόρια στον πρώτο γύρο, μάλλον θέλουμε να το ξεχάσουμε γρήγορα, καθώς το 82-66 θεωρείται τιμητικό, όπως το διαβάζω ξανά. Η εικόνα και η έκταση της διαφοράς, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, το βραδύ της 25ης Οκτωβρίου του 2019 μου προκαλεί αποστροφή και συναισθήματα θυμού. Παρόλα αυτά, βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τη σημερινή μας αντίπαλο. Ξεκινήσαμε από την ίδια αφετηρία, θέσαμε παρόμοιες προσδοκίες, ταλαιπωρηθήκαμε από τα ίδια σχεδόν προβλήματα (κρίση αγωνιστικής ταυτότητας / χημείας, αλλαγή προπονητή, σκαμπανεβάσματα κ.α.) και απόψε θα εκθέσουμε τις κοινές μας ανασφάλειες στο παρκέ του ΣΕΦ. Όποιος επικρατήσει θα πάρει μια ουσιαστική ανάσα, ενώ ο χαμένος θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στη δίνη της εσωστρέφειας και του προβληματισμού.
Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, η επιστροφή του coach Ivanovic (ακόμα μία) σε γνώριμα λημέρια προσέδωσε έναν αέρα αλλαγής στο αγωνιστικό προφίλ των Βάσκων, κάτι που αποτυπώθηκε και στις τελευταίες δύο αναμετρήσεις, με την CSKA στη Μόσχα (οριακή ήττα με 94-90) και στη νίκη απέναντι στους έτερους Μοσχοβίτες της Khimki με ανατροπή (83-79). Με λίγα λόγια θυμίζει ξανά ομάδα Ivanovic και όχι Perasovic. Κοιτάζοντας τις επί μέρους στατιστικές κατηγορίες διαπιστώνουμε ότι υπερτερούμε εμφατικά σε ΟΛΕΣ, πλην των επιθετικών rebounds. Σουτάρουμε καλύτερα, σκοράρουμε πολύ περισσότερο, πασάρουμε περισσότερο, ενώ είμαστε καλύτεροι και στη γενική αξιολόγηση.
Δε θα βιαστώ όμως αυτή τη φορά να προβλέψω νικητή διαβάζοντας τους αριθμούς, όπως αφελώς έκανα την προηγούμενη αγωνιστική με τη Zenit. Οι αριθμοί δείχνουν ότι είμαστε ανώτερη ομάδα. Ταυτόχρονα βρισκόμαστε και σε περίοδο αλλαγής (;) του προηγούμενου DNA μας, οπότε οι προβλέψεις κρίνονται επισφαλείς. Άλλωστε, τα χαμένα αμυντικά rebounds (ή τα κερδισμένα επιθετικά των Ρώσων αν προτιμάτε) καθόρισαν το αποτέλεσμα την προηγούμενης Πέμπτη. Ποιος μου εγγυάται ότι δε θα έχουμε επανάληψη του ίδιου σκηνικού? Ο νεοφερμένος Ellis? Τα rebounds, ως γνωστόν, είναι κυρίως αποτέλεσμα ομαδικής λειτουργίας, αλλά και ατομικής διάθεσης.
Τι είναι όμως αυτό που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής στη Baskonia? Το σημείο αναφοράς της είναι ο πολυσχιδής Γεωργιανός ψηλός, Tornike Shengelia, που διανύει εκπληκτική σεζόν (16π, 58% 2π, 40% 3π, 5.6 rebs, 2.5 assists, 19 PIR), καθώς και η έφεσή της στις δεύτερες επιθέσεις, λόγω των υπόλοιπων ψηλών κορμιών που διαθέτει (Fall, Polonara, Diop). Οι πλαϊνοί της (Shields, Stauskas, Janning) είναι κίνδυνος θάνατος εφόσον μείνουν ελεύθεροι, αν και o τελευταίος τα «έχει σπάσει» φέτος (23,7% από 6,75). Σημαντικό στοιχείο η απώλεια, λόγω τραυματισμού (έρχεται να προστεθεί σε αυτή του Granger) του βασικού, μέχρι πρότινος, PG Pieria Henry, o οποίος είναι ο πρώτος «κλέφτης» της διοργάνωσης (1,8 ανά αγώνα) με πληθωρική στατιστική. Το βάρος θα πέσει στον έτερο PG, τον Αργεντινό Vildoza, αλλά και στον άρτι αφιχθέντα από την Limoges, Semaj Christon, ο οποίος αντικαθιστά (και μοιάζει να αποτελεί αντίγραφο) τον Henry.
Story to tell
Σε δύο ομάδες που έχουν αναμετρηθεί 40 φορές πολλά μπορούν να αναφερθούν. Στο δικό μου μυαλό συνδέονται με έναν παίκτη ορόσημο για τους μεν (Βάσκους) και το μεγαλύτερο what if στην ιστορία για εμάς. Φυσικά αναφέρομαι στον Λιθουανό bomber Arvydas Macijauskas. Οδήγησε τους Βάσκους, σε μια χρονιά ραψωδία για εκείνον, το 2005 στον τελικό του Final 4 της Μόσχας, έπειτα από νίκη επί της αήττητης οικοδέσποινας CSKA στον ημιτελικό, και με ενδιάμεσο σταθμό τη Νέα Ορλεάνη, κατέληξε το καλοκαίρι του 2006 στον Πειραιά. Ο τραυματισμός όμως στον αχίλλειο, σε μία ανύποπτη φάση ενός απλού φιλικού προετοιμασίας στην Ιταλία, στέρησε από εμάς τη δυνατότητα να χαρούμε το μεγαλείο αυτής της καλαθομηχανής που, αν έμενε υγιής, δε θα μάθουμε ποτέ που θα μπορούσε να μας οδηγήσει.
