Από το πρωί που σηκώθηκα και διάβασα την φρικτή είδηση της δολοφονίας του φίλου της ΑΕΚ έξω από το γήπεδο της ομάδας του νιώθω μια κατήφεια, μια θλίψη. Και αναρωτιέμαι τι σχέση μπορώ να έχω εγώ και η πλειοψηφία των οπαδών, όλων των ομάδων, με αυτά τα άτομα. Πως γίνεται ο αθλητισμός μας, που προσφέρει τόσα διδάγματα που μπορούν να εφαρμοστούν στη ζωή μας εκτός του αθλητικού πεδίου, να έχει οποιαδήποτε σύνδεση μαζί τους;
Ο αθλητισμός διδάσκει την αξία της σκληρής δουλειάς και της αφοσίωσης προς την επίτευξη των στόχων. Οι αθλητές μοχθούν και επιδεικνύουν ανθεκτικότητα, προσήλωση και επίμονη προσπάθεια για να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους.
Οι αθλητικές ομάδες απαιτούν από τα μέλη τους να μάθουν να συνεργάζονται, να επικοινωνούν και να ενισχύουν ο ένας τον άλλον. Αυτό το δίδαγμα είναι εφαρμόσιμο σε πολλούς τομείς της ζωής, τόσο στην η επαγγελματική σταδιοδρομία όσο και στις οι κοινωνικές σχέσεις.
Ο αθλητισμός διδάσκει πώς να αντιμετωπίζουμε αποτυχίες και αντιξοότητες. Οι αθλητές μαθαίνουν να σηκώνονται μετά από ήττες, να αναλύουν τα λάθη τους και να βελτιώνονται. Και εμείς τους θαυμάζουμε και τους κάνουμε παραδείγματα για τις δικές μας ζωές.
Ο αθλητισμός προωθεί την αθλητική ηθική, περιλαμβανομένης της εντιμότητας, του ανταγωνισμού με ηθικό τρόπο «ευ αγωνίζεσθαι» και του σεβασμού προς τους αντιπάλους.
Ο αθλητισμός βάζει τους αθλητές σε καταστάσεις υψηλής πίεσης και απαιτήσεων. Τους διδάσκει να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους για τον χειρισμό του άγχους και τη διατήρηση της συγκέντρωσής τους.
Ο αθλητισμός διδάσκει πειθαρχία και ευθύνη. Οι αθλητές πρέπει να τηρούν προπονητικά προγράμματα, να τηρούν κανόνες και να είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.
Ο αθλητισμός υπογραμμίζει τη σημασία της φυσικής ενασχόλησης και της υγιεινής διατροφής για τη συνολική ευεξία.
Ο αθλητισμός διδάσκει την αξία της θέσπισης στόχων και της προσπάθειας για την επίτευξή τους.
Αυτά και πολλά άλλα είναι τα διδάγματα του αθλητισμού και όλοι όσοι έχουμε ασχοληθεί με κάποιο/α σπορ λίγο ή πολύ έχουμε γίνει κοινωνοί αυτών των ιδεών.
Στα 35+ χρόνια που ασχολούμαι με τον αθλητισμό πάντοτε με σόκαραν τα επεισόδια στα γήπεδα, από το Χέιζελ μέχρι τα δικά μας. Οι οπαδικές μάχες στο ΟΑΚΑ, στον Βόλο, στην Τούμπα, στην Φιλαδέλφεια πάντοτε μου έφερναν αναγούλα και αναστολές… ρε τι δουλειά έχω εγώ να βρίσκομαι ανάμεσα σε αυτά τα αποβράσματα σκεφτόμουν. Όμως η αγάπη μου για τον Ολυμπιακό με έκανε να τα ξεχνώ και την επόμενη εβδομάδα να πηγαίνω και πάλι στο γήπεδο. Αν δεν πας να μπλέξεις σκεφτόμουν δεν θα κινδυνεύσεις, και όντως έτσι ήταν. Με τα χρόνια όμως οι απρόκλητες επιθέσεις σε σταθμούς τρένων, καφετέριες ακόμα και γύρω από τα γήπεδα έγιναν συνηθισμένη πρακτική.
Με τον καιρό οι συμμορίες των χούλιγκαν μεταμορφώθηκαν σε οργανωμένους στρατούς με ιεραρχία, απέκτησαν την τεχνογνωσία και την οργάνωση να χτυπούν με στρατιωτική ακρίβεια και οπλισμό. Στα ραντεβού που έδιναν έφερναν και συμμάχους άλλους χούλιγκαν από «αδελφοποιημένα σωματεία». Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το κακό, όπως και έγινε στο ραντεβού θανάτου στην Παιανία ή στην απρόσκλητη επίθεση στην Θεσσαλονίκη που στοίχισαν την ζωή σε 2 ανθρώπους. Εχθές το βράδυ είχαμε ακόμα ένα ακραίο επεισόδιο «οπαδικής» βίας. Σύμφωνα με δημοσιεύματα υπήρξε κάποιου είδους συνεννόηση, ένα «πανευρωπαϊκό» κάλεσμα για ραντεβού στην Αθήνα. Αυτά τα άτομα δεν ήρθαν απλά από την Κροατία και με την βοήθεια ντόπιων χούλιγκαν πήγαν να δείρουν όποιον άτυχο βρισκόταν εκεί. Υπήρχε κάποιο πλάνο, κάποια στόχευση.
Κάποιος χρηματοδοτεί την ύπαρξη τους και τις εφόδους τους. Κάποιος τους πληρώνει τους γιατρούς που τους φροντίζουν και τους δικηγόρους που τους βγάζουν από τις φυλακές. Δεν είναι αθλητικό φαινόμενο, είναι ένα ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο με οπαδικό μανδύα που κάνουμε πως δεν το βλέπουμε, πως δεν το καταλαβαίνουμε. Συμβαίνει ανά την Ευρώπη και λέγεται οργανωμένη Βία.
Η “οργανωμένη βία” ως ορισμός αναφέρεται στη χρήση βίας ή απειλής βίας από ομάδες ή οργανώσεις που έχουν καθορισμένους στόχους, ιδεολογίες ή αιτήματα. Αυτή η βία συνήθως συνδέεται με αθλητικές, πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές ή εθνοτικές ομάδες, που επιδιώκουν να επιβάλουν τις απόψεις τους, να αποκτήσουν εξουσία ή να επιτύχουν άλλους στόχους μέσω της βίας.
Όταν του βάλεις (πολιτικό, αθλητικό, κοινωνικό, θρησκευτικό ή εθνοτικό) φίλτρο μπορείς να δώσεις και εναλλακτικές ερμηνείες και αιτιολόγηση στο φαινόμενο, αλλά στην βάση του παραμένει οργανωμένη βία δηλαδή ΦΑΣΙΣΜΟΣ που είναι χρήσιμη για όποιον/ους κράτη, κόμματα, κινήματα και ιδιώτες την χρειάζονται να την μισθώνουν. Αυτοί είναι και οι υποκινητές και οι χρηματοδότες του φαινομένου και αν θέλουμε μπορεί να σταματήσει, τουλάχιστον στην χώρα μας. Το πραγματικό ερώτημα είναι θέλουμε; Γιατί είμαι βέβαιος ότι σε 48 ώρες θα το έχουμε ξεχάσει. Η κοινωνία παρακολουθεί αμήχανη, άτολμη και στην δική της ανοχή απάνω η Πολιτεία… «ξεχνά».. και η ζωή συνεχίζεται για όσους ήμασταν τυχεροί και δεν περνάγαμε από εκεί. Ποιος ξέρει ίσως την επόμενη φορά να μην είμαστε.
Αν θέλουμε να μπει ένα τέλος πρέπει να το απαιτήσουμε δυναμικά και όχι με ανούσια post στα social media. H βία δεν μπορεί να είναι ανεκτή στις σύγχρονες κοινωνίες, από όπου και αν προέρχεται.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάζει το άτυχο παλικάρι και μακάρι να είναι το τελευταίο θύμα της οργανωμένης βίας, αν και πολύ αμφιβάλω.
