Η 1η διπλή εβδομάδα βρήκε τον Ολυμπιακό λαβωμένο από τραυματισμούς και τον έστειλε απέναντι σε δυο εκ διαμέτρου αντίθετης προσέγγισης αντιπάλους.
Την Τρίτη στον ιταλικό βορρά τον υποδέχτηκε η low tempo Armani, ενώ την πέμπτη στο ΣΕΦ έπρεπε να ανταπεξέλθει σε μια πιο Αλέγκρα ομάδα όπως η Partizan.
Μια νίκη εντός έδρας, μια ήττα εκτός ο απολογισμός, καθόλου άσχημα θα έλεγα, όπως και καθόλου μη αναμενόμενα.
Επειδή κάπως θα πρέπει να δικαιολογήσω την καθυστέρηση του κειμένου θα το χαρακτηρίσω μετά ανάλυση, για το βαρύγδουπο της έννοιας και για να καταδείξω πως έγινε σοβαρή δουλειά. (δεν έγινε)
Στο Μιλάνο ο Messina λανσάροντας ένα σχήμα με 3 ψηλά forwards και τον νεοαφιχθέντα Mirotic σε θέση SF, είχε σαν σκοπό με το μέγεθός του να περιορίσει την κυκλοφορία μπάλας του Ολυμπιακού και να βρει όσα περισσότερα mismatch μπορούσε μέσα στο παρκέ.
Η τοποθέτηση του Mirotic στο «3» μπορεί να κάνει βαρύ το σχήμα και κάπως δυσκοίλιο, αλλά αν σκεφτούμε ποια είναι τα δυνατά σημεία του Μαυροβούνιου θα δούμε πως έχει λογική.
Έχοντας αντιπάλους κοντύτερους παίχτες μπορεί να εκτελέσει στατικά πάνω από τα χέρια των περισσότερων, ενώ μέσα από τα διαφορά cross screens στη βασική γραμμή έχει τη δυνατότητα να ποστάρει διαρκώς κοντύτερους αντιπάλους.
Αυτό συνέβη κι με αντίπαλο τον Παπανικολάου.
Άλλωστε στην 1η περίοδο οι Ιταλοί σαν στόχο είχαν είτε να βάλουν την μπάλα εκεί που βολεύεται να εκτελέσει ο Mirotic είτε να ψάξουν τα iso plays του Shields απέναντι στον Walkup, που είχε αναλάβει το μαρκάρισμά του, είτε απέναντι στον Peters ψάχνοντας πάντα το screen από τη θέση “4”, που ο Ολυμπιακός πάντα αλλάζει.
Εδώ κάπου οφείλω να βάλω στην κουβέντα τις επιλογές στα ματσαρίσματα στη ρακέτα.
Ο Έκτορας αποφάσισε σε όλο το πρώτο ημίχρονο να ρίχνει στην άμυνα στο Milutinov πάντα έναν εκ των Melli & Poythress. Είχε επενδύσει πως ο δυναμισμός και η ταχύτητα στις τοποθετήσεις των δυο αυτών θα ήταν ένα κάποιο αντίμετρο απέναντι στο Σέρβο.
Απέτυχε οικτρά. Ειδικά στα πρώτα 4-5 λεπτά της αναμέτρησεις ο Νικόλας έκανε πλάκα τελειώνοντας όλες τις φάσεις με κάθε τρόπο και φορτώνοντας φάουλ τους αντιπάλους του.
Ο Ολυμπιακός τον έψαχνε με συνέπεια φροντίζοντας να παίρνει το πλάτος του γηπέδου και να τον αφήνει ολομόναχο, με κάποιο δύσμοιρο αντίπαλο κάτω από το καλάθι.
Για ένα ολόκληρο ημίχρονο λύση στο ζήτημα Milutinov ο Έκτορας δεν έβρισκε.
Ίσως και γιατί η λύση είχε έναν άλλο ρόλο.
Ο Voightmann με το versatility και το μέγεθος τους ήταν αφοσιωμένος στο πως μα βγάλει από το παιχνίδι τον, σημαντικότατο, Peters. Του δυσκόλεψε τις εκτελέσεις κοντά και μακριά από το καλάθι. Την ίδια στιγμή επειδή στην επίθεση είχε απέναντι του τον Milutinov, έδινε πλάτος στην ομάδα του και ήταν ένας ασφαλής τρόπος να περάσει η μπάλα χαμηλά, αφού με το ύψος τους μπορεί να πασάρει πάνω από τον οποιονδήποτε.
Με τον Peters εκτός παιχνιδιού επί της ουσίας, στο δεύτερο ημίχρονο ο Γερμανός ανέλαβε και το μαρκάρισμα του Milutinov και τα πήγε αρκετά καλά. Το πάρτυ τελείωσε και μαζί με αυτό ο μόνος ασφαλής τρόπος να σκοράρει με συνέπεια ο Ολυμπιακός.
Στην απουσία επιθετικών λύσεων έβαλε το χεράκι του και ο, νευρικός, Ησαΐας με δυο τεχνικές ποινές και αποβολή από το πρώτο ημίχρονο. Οι Ιταλοί άλλαζαν σε κάθε κίνηση του Canaan μακριά από την μπάλα, βγάζοντας τον από το παιχνίδι. Έτσι χωρίς αυτόν, με τον Goss ανέτοιμο, ο Walkup έπρεπε να επωμιστεί όλο το βάρος της οργάνωσης αλλά και της εκτέλεσης.
Οι ειδικές συνθήκες οδήγησαν τον Μπαρτζώκα στο 3ο δεκάλεπτο κυρίως να δώσει αρκετές μπάλες και αποφάσεις στον Brazdeikis. Ο Λιθουανός δούλεψε τα screens στην μπάλα, με το μέγεθος του προσπάθησε ν τοποθετηθεί σε σημεία στο midpost για να εκτελέσει, αλλά είχε απέναντι του εξίσου μεγάλα κορμιά και μέχρι να φτάσει στην εκτέλεση έμοιαζε ξεψυχισμένος.
Τραγικά ποσοστά, που εν πολλοίς οφείλονται, στα δικά μου μάτια και, στην όχι και πολύ καλή φυσική του κατάσταση.
Ο Λαρεντζάκης, που ήταν η άλλη εναλλακτική πηγή δημιουργίας καταστάσεων ήταν σε κακό βράδυ και κλασικά ταλαιπωρήθηκε, όπως συμβαίνει πάντα, όταν βρίσκει απέναντι του μεγάλα και σκληρά κορμιά.
Γενικά το παιχνίδι ήταν μια ταλαιπωρία, βγαλμένο από χρυσά 90s.
Ειδικά τα δεύτερα rotations και των δυο ομάδων ήταν τουλάχιστον προβληματικά. Ο Messina χωρίς guards και αυτός προσπαθούσε με Flaccadori & Tonut μέσα από side PnR να βρει λύσεις.
Από την άλλη ο Μπαρτζώκας προσπάθησε να βρει κυκλοφορία και ροή βάζοντας τον Sikma σαν άξονα, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Και οι δυο Αμερικανοί forwards του Ολυμπιακού στο Μιλάνο δεν απέδωσαν και αποτέλεσαν και στόχο της επίθεσης της Milano. Αρχικά ψάχνοντας την αλλαγή πάνω τους κάτι που οδήγησε τον Μπι να στραφεί στα hedge out μετά από ένα σημείο.
Την τελική κυριαρχία στην αναμέτρηση η Milano την επέβαλε όταν ενέπλεξε ενεργά και τον Pangos στο ματς.Ο Καναδός έβαλε κάποια μεγάλα καλάθια και κυρίως ήταν έτοιμος να εκτελέσει, τιμωρώντας την βοήθεια.
Δε νομίζω να χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο για το παιχνίδι.
Περνάω λοιπόν στο νικηφόρο θρίλερ της Πέμπτης.
Εκεί τα πράγματα και πάλι κινήθηκαν γύρω από το μόνιμο mismatch που είχαν οι ψηλοί του Ολυμπιακού στη ρακέτα. Kaminsky, Smailagic, Coprivica δεν μπορούσαν να ματσάρουν σε μέγεθος και δύναμη τα ερυθρόλευκα θηρία.
Ο Μπαρτζώκας είχε τη μέθοδο να ακουμπήσει με ασφάλεια την μπάλα πάνω τους (θα δείτε τα βίντεο) και να φορτώσει τους πάντες με φάουλ, παράγοντας που έπαιξε ρόλο στην ανατροπή της 4ης περιόδου και στην τελική επικράτηση της παράτασης.
Πιο πριν ήταν η κύρια αιτία που ο Ολυμπιακός ήταν σταθερά μπροστά.
Μαζί φυσικά με τον πνιγμό που επέβαλαν, με πρώτο τον Canaan οι guards του Ολυμπιακού στον Abramovic, που δεν κατάφερε να οργανώσει και να ξεκουράσει τον Punter, αλλά κι αργότερα στον Yaramaz.
Ο Dozier, που με το μέγεθος του έβαλε κάποια ερωτήματα, είναι ασταθής και το κυριότερο είναι πως μοιάζει να έχει γεννηθεί με δυο φάουλ.
Η Partizan λοιπόν έκλεισε το ματς με τον Leday στο “5” και με τον Smailagic για αρκετή ώρα με 4 φάουλ να αδυνατεί να αμυνθεί.
Ο Σέρβος tweener ήταν η κύρια αιτία που η Partizan γύρισε το παιχνίδι στην 3η περίοδο. Η τοποθέτηση του στο “5” και το ζευγάρωμα του με τον Leday, έδωσαν πολύ versatility στην σερβική frontline, που μέσα από PNP του Σέρβου καράφλα, βρήκε 11 pts. Γενικά ο Fall ταλαιπωρήθηκε σε αυτό το διάστημα, κυρίως με την ικανότητα του Smailagic να επιτίθεται και με ντρίμπλα δημιουργώντας ανισορροπία .
Σε όλο το ματς ο Obradovic χτυπούσε με screen στην μπάλα από τη θέση “4” την αλλαγή ή με τον Leday τον Peters στα πόδια.
Όπως κι στο Μιλάνο, έτσι και στο Σεφ, ο Peters υπήρξε αμυντικός στόχος.
Αυτό ήταν και η κύρια αιτία που ο Μπι επέλεξε κι στα δυο ματς να κλείσει με τον Παπ (συγκλονιστικός αμυντικά στο Σεφ και καίριος στην ανατροπή και επιθετικά) στο “4”, για να ματσάρει το versatility των αντιπάλων.
Παρόλα αυτά όμως η Partizan βρήκε τρόπο δίνοντας πολλές εκτελέσεις στους άστοχους Goss & Walkup, να εκμεταλλευτεί τη διστακτικότητα του Canaan στην εκτέλεση και να κλείσει τη ρακέτα της επιβάλλοντας πλήρως το ρυθμό της.
Η ανατροπή ήρθε όταν ο Ολυμπιακός, αποφάσισε να γίνει επιθετικός στην άμυνα στην μπάλα.
Με Walkup, Λάρε (συγκινητική αμυντική προσπάθεια πέρα από την ψυχραιμία σε εκτελέσεις και βολές) και Goss συν Παπ, έβαλε πολλή πίεση σε Anjusic, Avramovic και Punter, που μπορεί να έβαλε μεγάλα καλάθια βρίσκοντας τρόπο (μέσα από ballscreens) να πάει στα σημεία του, αλλά υπέπεσε και σε πολλά λάθη.
Η Partizan αν και ανέδειξε πολλές από τις αδυναμίες του Ολυμπιακού, δεν είχε την σκληράδα να αμυνθεί όπως η Armani και, σε συνδυασμό με την ανάγκη της να ανεβάζει το τέμπο και τις κατοχές, δεν κατάφερε να περιορίσει τον Ολυμπιακό.
Επειδή έχω πήξει στην υπερωρία όλη τη βδομάδα κάπου εδώ τελειώνει η πάρλα μου και σας παραθέτω 5 βίντεο με τα πιο ενδιαφέροντα τακτικά δεδομένα από τα δυο ματς.
Πολλά από αυτά θα φανούν χρήσιμα και στο επερχόμενο ματς με την heavy PnR Efes, που όμως έχει εξίσου αδύναμη frontline με της Partizan, αλλά αρκετό versatility στη θέση “4”.
Τα φιλιά μου.
