by Angelka
Ο Ολυμπιακός γυρίζει ηττημένος από το F4 στο Abu Dhabi, τέταρτο συνεχόμενο που γυρίζει χωρίς το τρόπαιο. Μάλιστα, στα τρία εξ’ αυτών δεν έχει καταφέρει καν να νικήσει στον ημιτελικό, ενώ όλοι ξέρουμε την κατάληξη του τελικού του Κάουνας.
Η ομάδα εξ’ αρχής έθεσε ως στόχο την κατάκτηση της EuroLeague. Και πώς να μην το κάνει, μετά από τρεις παρουσίες σε F4 και την εκτόξευση του μπάτζετ σε δυσθεώρητα ύψη.
Τα λεφτά όμως δεν φέρνουν (από μόνα τους) την ευτυχία. Το ρόστερ γέμισε με πολλούς και ακριβούς παίκτες, που όμως δεν ταιριάζουν απαραίτητα μεταξύ τους. Πολυπληθές, ακριβοπληρωμένο ρόστερ με ασάφεια ρόλων. Η νοοτροπία «έχουμε να ξοδέψουμε, φέρνουμε παίκτες» δεν αποδείχθηκε σοφή. Πολλοί παίκτες να νιώθουν αδικημένοι, ενώ άλλοι να μην έχουν καν ρόλο στην ομάδα. Αυτή η αποτυχία, με πλέον εκκωφαντικό τρόπο (αφού στον ημιτελικό με τη Monaco εμφανίστηκε μόνος ο Evan Fournier), έφερε άδειασμα σε μεγάλο μέρος του κόσμου του Ολυμπιακού. Ένας κόσμος που μετέτρεψε σε Πειραιά τέσσερα διαφορετικά γήπεδα, σε τέσσερα συνεχόμενα F4 και έφυγε πίσω πικραμένος.
Η ομάδα έχει μπροστά της τους τελικούς της GBL, ένας στόχος που δεν έχει κανένα δικαίωμα να περιφρονήσει. Το οφείλει πρώτα στον κόσμο που την στηρίζει και μετά στον εαυτό της να μην κλείσει τη σεζόν με ένα Super Cup που δεν ασχολείται κανείς. Όμως, εγώ νιώθω την ανάγκη να καταγράψω τις σκέψεις μου, πιο πολύ για δική μου ψυχοθεραπεία, για μια ομάδα που μάλλον έκλεισε τον κύκλο της χωρίς να πετύχει τον μεγάλο της στόχο, που δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση της EuroLeague.
Τι πήγε λάθος;
Υπάρχουν πολλές απόψεις για το τι πήγε/πάει λάθος και η ομάδα δεν κατάφερε να κερδίσει το τρόπαιο. Μετά από τέσσερα χρόνια – αλλά ιδιαίτερα τα τελευταία δύο – προσωπικά πιστεύω ότι αρνούμαστε να δούμε τα λάθη μας, ενώ μάλιστα επιμένουμε εμμονικά σε αυτά. Να κάνεις κάποιο λάθος ή μια ιδέα σου να μην πετύχει είναι θεμιτό. Το να μην το βλέπεις ή να κάνεις ότι δεν το βλέπεις όμως είναι πρόβλημα.
Θα αφήσω έξω την ομάδα του ’22 στο Βελιγράδι, επειδή ήταν πρωτάρα. Που και πάλι είχε ευνοϊκότατες συνθήκες να κάνει κάτι καλύτερο από την ήττα στον ημιτελικό όπως ήρθε. Αλλά κατά την άποψή μου, η ομάδα προσπάθησε να διορθωθεί και να εξελιχθεί την επόμενη σεζόν προς μια σωστή κατεύθυνση.
Στο Κάουνας, η ομάδα δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί σε μια άμυνα ζώνης, δεν είχαμε ποτέ τα αντανακλαστικά να βρούμε λύσεις ή να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό από το συνηθισμένο πλάνο μας. Εγκλωβιστήκαμε, θολώσαμε, με αποτέλεσμα να χάσουμε έναν τελικό που έμοιαζε δικός μας. Μια τεράστια χαμένη ευκαιρία, σε μια ομάδα που παρήγαγε πολύ όμορφο μπάσκετ. Όμως, ακόμα και αυτό μπορεί να συμβεί. Είναι πολύ σκληρό δύο συνεχόμενα χρόνια να χάνεις στα τελευταία δευτερόλεπτα. Αλλά αυτό που έγινε μετά, κατά την άποψή μου, είναι χειρότερο.
Αυτή η ομάδα είχε στα γκαρντ έναν πολύ καλό παίκτη, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά τοξικό και διαλυτικό στοιχείο για τα αποδυτήρια, σε ευθεία κόντρα με τον προπονητή της ομάδας. Αυτός ο παίκτης έπρεπε – και σωστά – να αποτελέσει παρελθόν. Το πρόβλημα είναι ότι οι διοικούντες της ομάδας δεν είχαν καταλάβει πόσο μεγάλο ήταν το πρόβλημα, αλλά και πόσο τοξικός και τι μίσος έτρεφε αυτός ο άνθρωπος. Είχαμε σκηνικά με τετράωρα ραντεβού, αναμονές και χρονοτριβές για το τι θα γίνει με την ανανέωση. Μια ανανέωση που δεν θα γινόταν ποτέ. Αποκορύφωμα, η μετακίνηση αυτού του παίκτη απέναντι, ανεβάζοντας την τοξικότητα στο τέρμα.
Δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να αντιδράσει όπως θέλει. Όμως, η ομάδα πιάστηκε αδιάβαστη, και κυρίως ο προπονητής της μπήκε σε μια ευθεία δημόσια αντιπαράθεση με τον συγκεκριμένο παίκτη. Δηλώσεις και φιλοσοφίες περί ηγεσίας, και το «σύστημα πάνω από όλους». Όμως, δεν είναι έτσι.
Η παικτική του συμβολή δεν εκτιμήθηκε σωστά, μπήκαμε σε μια διαδικασία ότι «το σύστημα είναι πιο σημαντικό από το ποιοί παίζουν και το υπηρετούν». Οι μεταγραφικές επιλογές το έδειξαν αυτό, και μαζί με την φυγή του Σάσα για το NBA δημιούργησαν ένα ρόστερ αρκετά δυσλειτουργικό. Ακατανόητες επιλογές όπως ο Μπραζντέικις και ο Σίκμα, ενώ η στροφή στους δίδυμους πύργους Φαλ–Μιλουτίνοφ έδειχνε πιο πολύ σαν μια ιδέα να απαντήσουμε στο «πρόβλημα Ταβάρες», παρά σαν τρόπος να εξελιχθούμε. Αμφιλεγόμενη τότε επιλογή, που δύο χρόνια μετά μπορούμε να πούμε ότι απέτυχε ολοκληρωτικά, ενώ εμπεριείχε και πολύ συναισθηματισμό. Η επιλογή του Γκος για βασικό χειριστή και ένας καταιγισμός από φήμες, tweets και άρθρα για τον παικταρά guard που έρχεται. Εν τέλει, ο Τζέιμς έμεινε στη Μονακό και αργότερα ο Ναν πήγε απέναντι. Ο Σακ γύρισε σε άθλια κατάσταση από τις διακοπές, και η ομάδα απέκτησε τον Μπραζντέικις να καλύψει το κενό που υπήρχε. Η «λύση» στο κόλλημα της ζώνης ήταν στο μυαλό του επιτελείου να φορτώσουμε την ρακέτα με δύο «δεινόσαυρους» και έναν παίκτη σαν τον Σίκμα.
Η ομάδα αγκομαχούσε, ήταν δυσλειτουργική, ενώ δυσκολευόταν να μείνει και υγιής. Σε αυτό το προβληματικό σύνολο, πνοή έδωσε το δίδυμο Πετρούσεφ–Ράιτ, δύο μεταγραφές στη μέση της σεζόν. Έδωσαν αθλητικότητα και κινητικότητα στην επίθεσή μας. Η ομάδα έφτασε στο F4 του Βερολίνου, με άσχημο μπάσκετ και προσπαθώντας να ρίξει τον ρυθμό στα τάρταρα για να ελέγξει το παιχνίδι. Κυρίως γιατί αν ο ρυθμός ξέφευγε, δεν είχε καμία απάντηση λόγω έλλειψης ποιότητας. Το F4 έδειχνε το ταβάνι της, και ίσως πάνω από αυτό. Όμως, στον ημιτελικό με τη Ρεάλ ήταν σαν να μην μπήκαμε στο παρκέ. Δεν είχαμε τα φόντα να νικήσουμε εκείνη τη Ρεάλ, το ρόστερ ήταν κακοφτιαγμένο, αλλά η εικόνα ήταν απογοητευτική. Σαν να μην πίστευαν από πριν ότι έχουν κάποια πιθανότητα νίκης.
Αποκορύφωμα αυτής της σεζόν ήταν η reverse sweep στους τελικούς. Μέχρι τότε, παρ’ ότι ο ΠΑΟ είχε κατακτήσει την EuroLeague, έδειχνε η ομάδα μια υπεροχή στα μεταξύ μας παιχνίδια. Το αρχικό 2-0 στη σειρά φάνταζε ότι θα μας έδινε το πρωτάθλημα. Όμως, στο G4, η ομάδα φοβήθηκε να κερδίσει. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Μια απογοητευτική εικόνα, με παίκτες να μην μπορούν να βάλουν ελεύθερες βολές και να φαίνεται ότι τους έχει καταβάλει το άγχος από το πρώτο λεπτό. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: το πρωτάθλημα χάθηκε, και η χρονιά έληξε καταστροφικά.
Όταν έχεις φάει τέτοια κατραπάκια, περιμένεις μια αντίδραση από την ομάδα. Η αντίδραση θεωρητικά ήρθε: οι πρόεδροι αποφάσισαν να δαπανήσουν τεράστια ποσά, και ήρθαν αρκετοί παίκτες με πολύ υψηλά συμβόλαια. Το ρόστερ γέμισε ασφυκτικά. Ο Σάσα επέστρεψε με ένα συμβόλαιο κοντά στα 4 εκατομμύρια ετησίως, ο Ντόρσεϊ επίσης με 1,6. Η ομάδα έφερε – για αποθεραπεία, όπως αποδείχθηκε – τον Κίναν Έβανς, το «κενό» του (που εν τέλει μάλλον ακόμα σηκώνει πολυκατοικίες) ήρθε να το καλύψει ο Βιλντόζα, ενώ στο τέλος ήρθε και ο Φουρνιέ, ένας σταρ που προφανώς θα άλλαζε και τις ισορροπίες στο ρόστερ.
Μέσα σε αυτό, υπολογίστε και τις πρόωρες ανανεώσεις με αύξηση αποδοχών σε Πίτερς, Φαλ, αλλά και τις μεταγραφές μεσούσης σεζόν των Λι (με buyout) και Μένσα. Ο Πετρούσεφ άφησε νωρίς το καράβι, φεύγοντας δανεικός, αφού δύσκολα μπορούσε να φανταστεί πώς θα βρει χώρο σε αυτό το ρόστερ. Ο Ντόρσεϊ νωρίς βγήκε εκτός πλάνων, ο Ράιτ με πρόβλημα υγείας έμεινε έξω για αρκετό καιρό, ενώ τα βασικά μας σέντερ ήταν «μία μέσα, μία έξω». Προβλήματα ήρθαν και στα γκαρντ, με την απουσία του Θωμά για μήνες αλλά και πολλούς μικροτραυματισμούς. Δεύτερη σερί χρονιά που δεν μπορούσαμε να μείνουμε υγιείς.
Αυτό το περίεργο ρόστερ, με τόσους παίκτες, αποδείχθηκε προβληματικό. Δυσκολία κατανομής ρόλων, που το «μέσα-έξω» των τραυματισμών επιβάρυνε ακόμα περισσότερο. Αυτό, δεδομένα, φέρνει προβλήματα και γκρίνιες, που εκδηλώνονται αυτές τις μέρες από πολλούς παίκτες ανοικτά μετά την ήττα στον ημιτελικό. Μια κατάσταση απαράδεκτη, ενώ η σεζόν δεν έχει τελειώσει, αλλά θα επανέλθουμε αργότερα.
Στραβά αρμενίζουμε
Η πορεία στις σεζόν 21-22 & 22-23, μετά από μια δύσκολη περίοδο για το τμήμα, με όμορφο μπάσκετ και κατάκτηση όλων των εγχώριων τίτλων, έφερε μια αλαζονεία στον οργανισμό. Η άποψή μου είναι ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας χάλασε το μυαλό του σε μια κόντρα που δεν είχε να κερδίσει τίποτα από αυτή. Στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι «το σύστημα είναι πάνω από τους παίκτες» και ότι «αν το υπηρετείς, κερδίζεις», έστησε την ομάδα με εντελώς ανορθολογικό τρόπο.
Μόνο που τότε ο Ολυμπιακός δεν προερχόταν από μια σεζόν που φυτοζωούσε, αλλά από δύο χαμένα F4. Ο κόσμος διψάει για το ευρωπαϊκό, ενώ ο αιώνιος αντίπαλος ρίχνει πολλά λεφτά στην αγορά, επιστρέφει με καλή ομάδα και βάζει πίεση. Στον Ολυμπιακό δεν αξιολόγησαν σωστά τη συμβολή των παικτών στο ρόστερ, ενώ δεν διάβασαν σωστά – όπως αποδείχτηκε – ούτε τους λόγους που η ομάδα δεν έφτασε στην κατάκτηση της EuroLeague.
Το δίδυμο Φαλ–Μιλουτίνοφ δεν είχε λογική, σε συνδυασμό με την έλευση του Σίκμα αλλά και την απουσία ελίτ χειριστή στην περιφέρεια. Η χρονιά τελείωσε καταστροφικά. Όμως, δεν φάνηκε ξανά να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ενώ μπήκε και μια ακόμα παράμετρος στο παιχνίδι: ο φόβος.
Τόσο στις τάξεις της ομάδας όσο και στους οπαδούς, κυριάρχησε η ανασφάλεια του «να μην χάσουμε παίκτες για άλλη ομάδα» ή «μην πάνε παίκτες πάλι απέναντι». Αυτό έφερε μια πρόωρη ανανέωση στον Φαλ (για να μην πάει στη Μονακό), ο οποίος πληρώθηκε για όσα προσέφερε, αλλά δεν ήταν λογικό να πιστεύουν ότι στα 32 του δεν θα έχει επιβάρυνση με τέτοιο κορμί και κατακόρυφη πτώση απόδοσης και να του δώσουν νέο τριετές συμβόλαιο με 1,8 εκατομμύρια ετησίως. Ταυτόχρονα, εγκλώβισε την ομάδα και τη νέα σεζόν στο προβληματικό δίδυμο ψηλών. Ένα δίδυμο που, ενώ προοριζόταν για κυρίαρχο, αποδείχθηκε αχίλλειος πτέρνα. Με αυτά τα σέντερ, η ομάδα αδυνατεί να ανοίξει τον ρυθμό, ενώ και ο τρόπος παιχνιδιού της έδειχνε προβλέψιμος.
Παράλληλα, ανανεώσαμε πρόωρα και τον Πίτερς, ο οποίος έκανε μια εξαιρετική σεζόν και μάλλον το δικαιούταν, αλλά αργότερα το καλοκαίρι η επιστροφή του Σάσα έκανε και αυτή τη σύμβαση προβληματική.
Μετά από μια καταστροφική σεζόν, περιμένεις ότι η ομάδα θα διαβάσει τα λάθη της, θα δει ότι η ιδέα ότι «το πλάνο über alles» δεν μπορεί να ισχύει, και θα επιστρέψει δυνατότερη. Πράγμα που όμως δεν έγινε. Ή δεν έγινε απόλυτα. Το δίδυμο Ράιτ–Πετρούσεφ, που έδωσε πραγματική πνοή στην ομάδα του 23-24, μπήκε στο αρχείο. Πάλι, χωρίς να αξιολογήσουμε σωστά τι μας οδήγησε στο F4 και πού έπρεπε να στηριχτούμε. Επιστρέψαμε στο πλάνο με το οποίο αγκομαχούσαμε στην αρχή της σεζόν: ότι τα δύο βαριά σέντερ μας θα είναι η δύναμή μας βάζοντας απλά έξτρα ποιότητα στην περσινή συνταγή.
Το δίδυμο Σάσα–Πίτερς, που δεν πέτυχε σε συνύπαρξη το 22-23, υπήρχε πάλι, ενώ ο Πετρούσεφ πήγε δανεικός. Παράλληλα, υπήρχαν διάφορες θεωρίες ότι ο Πίτερς με τον Σάσα μπορούν να παίξουν ταυτόχρονα στο 3-4. Πράγμα που δεν δοκιμάστηκε όμως όταν η Ρεάλ μας έπαιζε ζώνη ούτε για μερικά λεπτά. Σχήμα που φέτος, όσες φορές δοκιμάστηκε, ήταν προβληματικό. Και πώς να μην είναι, όταν έχεις δύο παίκτες που κινούνται στους ίδιους χώρους, με παρόμοιο στυλ παιχνιδιού και παρόμοιες αδυναμίες; Η συνύπαρξή τους ήταν λειτουργική μόνο στο 4-5, σε ένα σχήμα «καράτε» που δοκιμάστηκε μέσα στη σεζόν, αλλά στον ημιτελικό ο κοουτς άργησε πάρα πολύ να το φέρει στο ματς, μήπως βρούμε κάποια απάντηση στα προβλήματα που μας έθετε η Μονακό.
Επιπλέον, στο Κάουνας ο Σάσα έκανε ασύλληπτο ματς, οπότε δικαιολογημένα ο Πίτερς δεν βρήκε χρόνο. Στον ημιτελικό με τη Μονακό όμως, ο Σάσα δεν μπορούσε να προσφέρει σχεδόν τίποτα, και πάλι ο κοουτς δεν εμπιστεύτηκε τον Πίτερς. Ποιο το νόημα να έχεις δύο πανομοιότυπους παίκτες, αν όταν ο σταρ σου Σάσα δεν είναι σε καλή μέρα στον ημιτελικό, δεν τολμάς να βάλεις τον άλλον; Και κυρίως, όταν και στους δύο ένα αθλητικό παιδί σαν τον Blossomgame τους δημιουργεί πολλά προβλήματα, γιατί λοιπόν να μην υπάρχει ένας διαφορετικός παίκτης εκεί να ματσάρει την ενέργεια, όταν ο «man» σου δεν ανταποκρίνεται;
Είδαμε στον ημιτελικό φέτος ξανά μια ομάδα φοβισμένη, χωρίς να ξέρει ακριβώς τι να κάνει, αλλά και παίκτες να «φοβούνται» να πάρουν ευθύνη. Με εξαίρεση τον Εβάν Φουρνιέ, που ήταν συγκινητικός αλλά και απελπιστικά μόνος, όλοι οι άλλοι ήταν από μέτριοι μέχρι άθλιοι. Το νούμερο 1 όπλο μας όλη τη σεζόν ήταν η επίθεση, και στον ημιτελικό δεν είχαμε κανένα τρόπο εκτός του one-man show από τον Φουρνιέ. Το περιβόητο πλάνο μας είχε διαβαστεί, μας έκλεισαν τις συνεργασίες, ο Blossomgame έσπαγε τα σκριν στις δράσεις μεταξύ χειριστή και τεσσάρων, χαλώντας μας τον τρόπο παιχνιδιού, ενώ η ομάδα έδειχνε μια ακραία επιμονή να παίξει με τον Σάσα, ο οποίος ήταν σε κακή βραδιά και φανερά αγχωμένος.
Δεν είχαμε ποτέ εναλλακτικό πλάνο, και δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη αντίδραση από τον πάγκο να βρούμε λύσεις. Μάλιστα, είδαμε και εξαιρετικά άσουτα σχήματα, όπως η τριάδα Γουόκαπ-Γκος-Μακίσικ ή και με τον Λι. Σχήματα που αποδείχτηκαν πολλάκις προβληματικά την περσινή σεζόν, αλλά η ομάδα δεν έδειξε να το καταλαβαίνει.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, μετά τον ημιτελικό, δήλωσε ότι «δεν εκτελέσαμε σωστά το πλάνο». Μια δήλωση που την έχει ξανακάνει σε αποτυχίες με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο. Δυστυχώς, η πράξη δείχνει ότι δεν είναι το πρόβλημα ότι «δεν εκτελούμε το πλάνο», αλλά ότι το πλάνο είναι προβληματικό και φυσικά η μη ύπαρξη εναλλακτικού σχεδίου. Δεν είναι στραβός ο γυαλός, κοουτς.
Το παιδί και το σκυλί, όπως τον μάθεις
Τις τελευταίες μέρες, αμέσως μετά την ήττα από τη Μονακό, έχουμε σωρεία δηλώσεων από παίκτες να γκρινιάζουν δημόσια σε μέσα ενημέρωσης. Κάποιοι άκομψα, κάποιοι εμπειρότεροι πιο διακριτικά.
Πριν από τον ημιτελικό, είχαμε το πρωτοφανές φαινόμενο ο Γκος να αναφέρει μεταγραφικά σενάρια για το μέλλον του! Προσωπικά, δεν θυμάμαι ξανά παίκτη να λέει ανοικτά για προτάσεις άλλων ομάδων πριν μπει να παίξει ένα F4. Ενώ μετά τον ημιτελικό, διέρρευσε στα ΜΜΕ ότι είναι δυσαρεστημένος από την ομάδα που δεν τον ανανέωσε. Όλα αυτά, ενώ η σεζόν δεν έχει τελειώσει και το πρωτάθλημα θα παιχτεί σε μερικές μέρες.
Ο Μακίσικ ανακοίνωσε ότι σκέφτεται την απόσυρση. Ο προπονητής του όμως δεν είχε ιδέα για αυτό, το έμαθε σε άλλη συνέντευξη και δήλωσε σοκαρισμένος. Βέβαια, η εικόνα του αθλητή Μακίσικ τον τελευταίο καιρό δικαιολογεί αυτή την απόφαση, αλλά θα περίμενες σε μια «οικογένεια» (όπως τους αρέσει να λένε) ότι θα το είχαν συζητήσει μεταξύ τους πριν δηλώσει κάτι τέτοιο δημόσια.
Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ έκανε δηλώσεις ότι «δεν ξέρει γιατί δεν αγωνίζεται» και «να ρωτήσουμε τον κόουτς», ενώ και ο Πίτερς εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για τον χρόνο του στον ημιτελικό. Ο Μιλουτίνοφ αποφάσισε να αφήσει να περάσει με ένα «no comment» ερώτηση για την αγωνιστική του χρησιμοποίηση και στόχευση. Όλα αυτά παραπέμπουν σε ένα δημόσιο ριάλιτι και όχι σε ομάδα που, μετά από μια αποτυχία, μαζεύει τα κομμάτια της να πάει να διεκδικήσει πρωτάθλημα. Φαίνεται όμως να μην τους νοιάζει. Και αυτό είναι το εξοργιστικό της υπόθεσης: ότι δεν σκέφτονται το καλό της ομάδας, και να εκφράσουν τα παράπονά τους μόλις τελειώσει η σεζόν εντελώς.
Δυστυχώς, δεν τους νοιάζει, διότι είναι ίσως η πιο «κακομαθημένη» φουρνιά παικτών του τμήματος. Μια φουρνιά με απόλυτη προστασία προς τα έξω, άκρως καλοπληρωμένη και χωρίς στα εγχώρια να έχει να τα βάλει με ένα σύστημα που μόνο σκοπό είχε να βλάψει τον Ολυμπιακό.
Παράλληλα, με ευθύνη και της διοίκησης αλλά κυρίως του προπονητή, όλοι αυτοί οι παίκτες είχαν «πλάτες» στις στραβές. Γεγονός που κατά την άποψή μου έδωσε την αίσθηση της ασυδοσίας στους παίκτες, ενώ δημιούργησε και ένα κλίμα «παιδιών και απόπαιδων» εντός της ομάδας. Και εξηγώ:
Ο Σακ, ένα παιδί που έχει προσφέρει στην ομάδα και είναι ιδιαίτερα αγαπητός, μετά την ανανέωση του συμβολαίου του αλλά και τον χαμένο τελικό του Κάουνας, γύρισε από τις καλοκαιρινές του διακοπές σε πολύ κακή κατάσταση. Κατάσταση που θα τον άφηνε εκτός γηπέδου για καιρό, σε μια χρονιά που έφυγαν δύο κομβικοί παίκτες και θα χρειαζόμασταν τους παλιούς να βάλουν πλάτη. Αυτός λοιπόν, αντί να τιμήσει τη γενναία αύξηση αποδοχών του και να έρθει να βγει μπροστά στην αρχή, κρέμασε την ομάδα με αυτόν τον τρόπο. Η ομάδα σκέφτηκε ορθώς την αποδέσμευσή του. Ο κόουτς Μπι, όπως είπε και μετά δημόσια, δεν πουλάει τους παίκτες του. Αυτό ακούγεται πολύ ωραίο, αλλά πρέπει να ισχύει για όλους και κυρίως δεν πρέπει να το εκμεταλλεύονται οι παίκτες. Ίσως αν τότε ο Σακ είχε αποτελέσει παρελθόν, να είχε δοθεί και το «παράδειγμα» στους υπόλοιπους: ότι η ομάδα είναι πάνω από όλους και ότι εδώ δεν παίζουμε.
Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, ένα από τα πιο αγαπητά παιδιά στον κόσμο του Ολυμπιακού, γύρισε εκείνο το καλοκαίρι. Θεωρώ ότι ο συναισθηματικός λόγος ήταν εξίσου – αν όχι περισσότερο – σημαντικός με τον αγωνιστικό. Η επιστροφή πλασαρίστηκε και ως επιστροφή ενός δικού μας παιδιού, ενός αθλητή που αγαπάει την ομάδα.
Δεν θα σταθώ στο αγωνιστικό, αλλά στο γεγονός ότι η σωματική του κατάσταση δεν ήταν καλή. Το δήλωσε μάλιστα και ο ίδιος ότι το κορμί του δεν ήταν όπως ήθελε τον Νοέμβριο του 2024. Παράλληλα, ο Μίλου έσπασε το δάχτυλο του ποδιού του την πρώτη χρονιά, επειδή κλώτσησε τραπεζάκι στο σπίτι του, νευριάζοντας που έχασε παίζοντας PlayStation. Ενώ οι φήμες και οι ιστορίες για την εξωγηπεδική του ζωή ήταν πάντοτε ένα θέμα συζήτησης. Η ομάδα σε όλα αυτά ήταν ασπίδα προστασίας και δεν εξέθεσε ποτέ τον αθλητή της. Όμως, και πάλι, κατά τη γνώμη μου, με αυτόν τον τρόπο αφήνεις να εννοηθεί ότι «κάντε ότι θέλετε, θα σας καλύψουμε».
Ο ίδιος παίκτης φαίνεται να έχει παράπονα με την ομάδα τώρα, αν και τα εκφράζει – η αλήθεια είναι – με ήπιο τρόπο.
Ο Γκος, εκτός από την τρομερή δήλωση για μεταγραφικά πριν το F4, δηλώνει ενοχλημένος με την ομάδα, όπως αναφέρουν κάποια ΜΜΕ. Ο Γκος, στους τελικούς πέρσυ, πήγε σε ζωντανή μετάδοση να ορμήξει στον προπονητή της ομάδας, και τον κράτησε ο Πίτερς. Η ομάδα και σε αυτό το σκηνικό δεν αντέδρασε, και ο παίκτης παρέμεινε στο ρόστερ και τη φετινή σεζόν.
Αν ο καθένας μπορεί να κάνει κάθε είδους παραπτώματα και να μην έχει συνέπειες, δημιουργεί ένα κλίμα παιδικής χαράς. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και έχει προστασία. Όμως από αυτό μένει απροστάτευτη η ομάδα. Και κυρίως δεν φαίνονται οι παίκτες να εκλαμβάνουν αυτό ως βοήθεια και να νιώσουν την ανάγκη να ανταποδώσουν. Αντίθετα, φαίνεται να μιλάνε χωρίς να σκέφτονται ότι μπορεί να έχουν συνέπειες, γιατί όπως έχει αποδειχτεί δεν θα έχουν. Αν ό,τι και να κάνεις δεν έχεις επιπτώσεις, γιατί λοιπόν να νοιαστείς για την ομάδα και τους τελικούς; Δυστυχώς η ομάδα μετέφερε ένα κλίμα χαλαρότητας ως προς αυτό, και γίναμε μάρτυρες να γίνεται ένα δημόσιο “ξεκατίνιασμα” της ομάδας με παράπονα και ενστάσεις παικτών.
Συναισθηματισμοί
Η ομάδα δρα με συναισθηματισμό πολλές φορές. Ένας κύριος λόγος είναι ότι και ο προπονητής είναι τέτοιος άνθρωπος. Η ενσυναίσθηση είναι μεγάλη αρετή. Αλλά δυστυχώς στον επαγγελματικό αθλητισμό χρειάζεται κυνικότητα. Σε αυτό δυστυχώς παίρνουμε πολύ χαμηλό βαθμό. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό έχει και η διοίκηση που λειτουργεί έτσι κι αυτή, έχοντας μια νοοτροπία να ευεργετήσουμε τα “δικά” μας παιδιά. Όμως δεν είναι λίγα τα παραδείγματα “δικών” μας παιδιών που μας πρόδωσαν ή που μας “έπαιξαν” για να καρπωθούν περισσότερα χρήματα.
Οι συναισθηματισμοί όμως δεν αφήνουν το τεχνικό τιμ να δει καθαρά κάποια πράγματα. Μετά την περσινή αποτυχία, ενώ λέγαμε για αλλαγές, εν τέλει από την ομάδα ουσιαστικά έφυγε μόνο ο Κάναν, αφού οι Σίκμα, Μπραζντέικις και Λούτζης δεν είχαν ρόλο στην ομάδα. Τρεις χρονιές αποτυχημένοι, η τελευταία πιο εκκωφαντικά, αλλά δεν χρειάστηκε να απομακρυνθεί άλλο μέλος του βασικού ροτέισον. Ένας προπονητής συναισθηματικά δεμένος με το σύνολο δεν μπορούσε να πάρει κυνικές αποφάσεις και να απομακρυνθούν παίκτες για το καλό της ομάδας. Σε αυτό θα βοηθούσε ένας ΤΔ, ένας προϊστάμενος στον κόουτς να θέτει όρια και να παίρνει σκληρές αποφάσεις. Όμως ο κόουτς κάνει το απόλυτο κουμάντο, και τον βαραίνει και αυτή η ευθύνη.
Πολύ φοβάμαι ότι ο κόουτς δεν μπορεί να βγει από αυτή τη συνθήκη, και σε συνδυασμό με τις δηλώσεις του ότι δεν εκτελέσαμε το πλάνο, δεν θα δει καθαρά ότι το πλάνο απέτυχε, η πλειοψηφία των παικτών απέτυχε και πρέπει να παρθούν αποφάσεις για να πάμε σε δομικές αλλαγές. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό απ’ όλα.
Υποχρέωση τελικών
Είναι τέτοια η απογοήτευσή μου σε συνδυασμό με την εικόνα διάλυσης και του δημόσιου reality show που έχουμε γίνει, που πραγματικά αδυνατώ να πιστέψω πως μπορεί αυτό το σύνολο να μαζευτεί να παίξει και να κερδίσει το πρωτάθλημα. Ήδη η δήλωση του κόουτς ότι θα πάει με όσους θέλουν και μπορούν, χτυπάει καμπανάκια ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο. Σαν να ήταν η κατάσταση έτοιμη να σκάσει – υπήρχε μια ομερτά υπό τον στόχο της Euroleague – και με το που χάθηκε, έσκασε. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι αποδεκτό. Και σε αυτό, μαζί με τον προπονητή, έχει τεράστια ευθύνη η διοίκηση που δεν έχει έναν άνθρωπο να ελέγξει αυτή την κατάσταση.
Οι παίκτες δεν πληρώνονται μόνο για την Euroleague και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να υποβαθμίζουν τη σημαντικότητα του πρωταθλήματος. Δεν γίνεται να είναι επαγγελματίες μόνο όταν διαπραγματεύονται συμβόλαια είτε με τον Ολυμπιακό είτε με άλλες ομάδες. Επαγγελματίες είναι για να δώσουν και την ψυχή τους στο παρκέ, ακόμα κι αν είναι το τελευταίο τους παιχνίδι με την ομάδα. Το οφείλουν πρώτα απ’ όλους στον κόσμο, που τους έχει δείξει αμέτρητη στήριξη και αγάπη. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι υποχρέωσή τους και πρέπει να βρουν τον τρόπο να το πάρουν. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Επόμενη μέρα
Στα μάτια μου είναι φανερό ότι ο κύκλος αυτής της ομάδας έχει κλείσει. Και μάλλον αργήσαμε να το καταλάβουμε κι εμείς αλλά κυρίως η ίδια η ομάδα. Αν συνεχίσουμε με την ίδια νοοτροπία – να μη φύγει κανείς, να μη στεναχωρήσουμε τα παιδιά, και άμα εκτελέσουμε το πλάνο θα πετύχουμε – θα έχουμε μία από τα ίδια.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ένας εξαιρετικός προπονητής. Ίσως ο καλύτερος στο να παίρνει οργανισμούς που θέλουν ανοικοδόμηση και να τους φτιάχνει ακόμα και χωρίς μεγάλα μπάτζετ. Για την ακρίβεια, φαίνεται να προτιμά περιορισμένα μπάτζετ. Νιώθει μάλλον πιο άνετα. Γι’ αυτό ήταν εξαιρετική επιλογή όταν έγινε, και γι’ αυτό έφτιαξε μια τόσο καλή ομάδα, με πλάνο και υπομονή. Όμως τότε αυτό του ζητήθηκε, και σε αυτό είναι εξαιρετικός. Τώρα το job description είναι άλλο. Έχουμε τεράστιο μπάτζετ και αυτό απαιτεί άμεση επιτυχία. Σε συνδυασμό με τον κύκλο της ομάδας που κλείνει, η ομάδα χρειάζεται rebuild ενώ ταυτόχρονα διεκδικεί όλους τους τίτλους. Ο κόουτς έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του ότι δεν θεωρεί τον εαυτό του ικανό να φτιάξει κάτι γρήγορα και άμεσα. Δεν του αρέσει να δουλεύει έτσι, και είναι θεμιτό. Όμως τώρα η ομάδα χρειάζεται γερό rebuild και ταυτόχρονα, από την πρώτη σεζόν, να διεκδικήσει και να πάρει την Euroleague. Δύσκολη δουλειά, και δεν ξέρω αν ο κόουτς είναι ο κατάλληλος για αυτό. Δεν ξέρω αν μπορεί να απομακρύνει τον εαυτό του από την ομάδα που έφτιαξε μέχρι σήμερα και να πάρει γενναίες αποφάσεις τόσο για το ρόστερ όσο και για το αγωνιστικό πλάνο.
Τέλος – και πιο σημαντικό – δυστυχώς δεν ξέρουμε αν ο κόουτς μπορεί να πείσει το σύνολο ότι μπορεί να κερδίσει. Η ομάδα, σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια τα τελευταία δύο χρόνια, μπήκε με άγχος και φοβικά: από τον ημιτελικό με τη Ρεάλ, στο G4 των τελικών και στον ημιτελικό με τη Μονακό. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι καταπληκτικός προπονητής, μπορεί όμως να πείσει το σύνολο να μπει να κερδίσει σε τέτοια ματς; Μέχρι στιγμής η απάντηση είναι αρνητική.
Αντί Επιλόγου
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ο πολυνίκης προπονητής της ομάδας. Έχει κατακτήσει μία Euroleague, ενώ έφερε ξανά πρωταθλήματα και χαρές στο τμήμα μετά από μια μαύρη περίοδο. Ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές μαζί του, αποθεώθηκε όσο λίγοι και έγινε ο ηγέτης της ομάδας. Συχνά, μάλιστα, παίρνοντας ευθύνες που δεν του αντιστοιχούσαν, όπως να τα βάλει με ένα μιντιακό σύστημα που τον πολεμούσε — χωρίς κάποια υποστήριξη από τη διοίκηση. Δεν ξέρω σε τι βαθμό το ήθελε και σε τι βαθμό αναγκάστηκε, αλλά όλος αυτός ο πόλεμος συσπείρωσε τον κόσμο μαζί του. Απέκτησε φανατικούς υποστηρικτές.
Η άκρατη προσωπολατρία όμως έχει και αρνητικά. Ο κόουτς κάπου το έχασε. Δεν έκανε την αυτοκριτική του, ενώ και γύρω του υπήρχε είτε πόλεμος είτε στήριξη σε οτιδήποτε κάνει. Οι φωνές λογικής κριτικής με γνώμονα την αγάπη προς τον σύλλογο ήταν και είναι ελάχιστες — και συχνά χάνονται. Ο οργανισμός δεν πρέπει να μπει σε καθεστώς “εμφυλίου” Μπαρτζωκοκλάστες – Μπαρτζωκολάτρεις, αλλά χρειάζεται ηρεμία και καθαρό μυαλό για την επόμενη μέρα.
Αν η επόμενη μέρα είναι με τον κόουτς, τότε πρέπει να διασφαλιστεί ότι θα γίνουν ριζικές αλλαγές. Διότι αν πάμε με το ίδιο σκεπτικό ξανά, πιθανότατα θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα.
Όλοι ξέρουμε πόσο αγαπάει την ομάδα ο κόουτς. Είναι φανατικός οπαδός της και συχνά το συναίσθημα τον υπερνικά. Θα ήταν εξαιρετική ιστορία — βγαλμένη από παραμύθι — να γυρίσει στην ομάδα, να τη βγάλει από τη δύσκολη περίοδο και να πάρει και Euroleague ξανά μαζί της. Αλλά δεν έρχονται στη ζωή τα πράγματα πάντα ευνοϊκά. Αν η επόμενη μέρα δεν περιλαμβάνει τον κόουτς, τότε θα μας μείνει αυτή η μικρή πίκρα. The fairytale gone bad.
Η αγάπη προς τον Γιώργο Μπαρτζώκα δεν θα αλλάξει. Έχει γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου. Αλλά ο Ολυμπιακός είναι πάνω από πρόσωπα, και ο ίδιος θα συμφωνούσε πρώτος σε αυτό. Αν το καλό του συλλόγου είναι να συνεχίσει χωρίς τον κόουτς, είμαι σίγουρος ότι και ο ίδιος θα βάλει το καλό του συλλόγου πάνω από το δικό του.
Πρώτα όμως έχουμε να πάρουμε ένα πρωτάθλημα!
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!