Ολίγιστοι

Η Euroleague 2025 ολοκληρώθηκε με την Fenerbahce μεγάλη νικήτρια και εμάς σε μια κατάσταση θλίψης και απογοήτευσης. Πως να νιώσεις άλλωστε – αν είσαι hardcore μπασκετόγαυρος – μετά από μια τέτοια εικόνα ομάδας. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Το δια ταύτα του Final4 Abu Dhabi 2025

Το Final Four της EuroLeague, που διοργανώθηκε στο Abu Dhabi, αποτέλεσε ένα ιστορικό γεγονός για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, καθώς για πρώτη φορά μετά από 21 χρόνια η κορυφαία διοργάνωση πραγματοποιήθηκε εκτός Ευρώπης. (Η προηγούμενη ήταν στο Τελ Αβίβ το 1994). Στα βάθη της Αραβίας λοιπόν η Fenerbahçe κατέκτησε τον δεύτερο ευρωπαϊκό της τίτλο, μετά από οκτώ χρόνια, νικώντας την πρωτάρα σε τελικούς Monaco με (81-70). Η διοργάνωση συνδύασε υψηλής έντασης αθλητικό θέαμα με καινοτόμες εμπειρίες ψυχαγωγίας στο Etihad Arena. Η επιλογή στα χαρτιά του Abu Dhabi, αντικατοπτρίζει τη στρατηγική της Euroleague για διεθνοποίηση και επέκταση της εμβέλειας του αθλήματος σε νέες αγορές. Όμως πιθανότατα αυτό και να ήταν μια κάποιου είδους εμπορική απάντηση στα μέλη της, ως αντίβαρο στην απειλή του Project ΝΒΑ Europe που προσπαθεί να υλοποιήσει η FIBA τα επόμενα χρόνια. Ταυτόχρονα, η συμφωνία που επιτεύχθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2025 μεταξύ της EuroLeague, του Τμήματος Πολιτισμού και Τουρισμού του Abu Dhabi, και του Etihad Arena, υπογραμμίζει τη σημασία που αποδίδεται στην ανάπτυξη του αγαπημένου μας σπορ στην Μέση Ανατολή και δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε να γίνουν και νέα Final4 εκεί στο μέλλον.

Το κατά πόσο ήταν μια επιτυχημένη διοργάνωση η φετινή ή όχι ας το κρίνουν οι διοργανωτές της και οι μέτοχοι. Για εμάς πάντως, τους εξ αποστάσεως τηλεθεατές, ήταν αρκετά θολό το πως εξελίχθηκε το μεγάλο μπασκετικό ραντεβού παρότι φάνηκε ότι είχε σύγχρονες υποδομές και τεχνολογικά προηγμένες εγκαταστάσεις. Η παρουσία σπουδαίων Hall of Famer στις κερκίδες όπως των Dino Radja, Vlade Divac του τρεις φορές MVP του Final Four και πρώην παίκτη του NBA, Toni Kukoc και πολλών Euroleague Legends στις προωθητικές ενέργειες του τουρνουά στο Abu Dhabi, ενίσχυσε περαιτέρω το κύρος της διοργάνωσης. Ενώ και το τηλεοπτικό προϊόν ήταν αρκετά καλό, αρκεί να μην έπρεπε να ακούς την μετάδοση από την Nova. Αρκετά με τα σάλια όμως γιατί δεν είμαστε εδώ γι’ αυτό σήμερα.

Ημιτελικοί και Διαμόρφωση του Τελικού

Σε ότι αφορά το αγωνιστικό σκέλος στον πρώτο ημιτελικό, η Fenerbahçe επικράτησε του ΠΟΑ με σκορ (82-76), σε έναν αγώνα που ανέδειξε τις αδυναμίες των πρώην πρωταθλητών, κυρίως στην επίθεση, καθώς βασικοί παίκτες όπως οι Hernangómez (5pts), Yurtseven (2pts), Σλούκας (2pts), και Μήτογλου (0pts) απέτυχαν να συνεισφέρουν στο σκοράρισμα. Ταυτόχρονα, τα πέντε λάθη στο πρώτο δεκάλεπτο έδωσαν στους Τούρκους τη δυνατότητα να πάρουν από νωρίς το προβάδισμα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο ΠΟΑ ήταν μόνο για τα 2 πρώτα λεπτά μπροστά στο σκορ και δεν μπόρεσε να απειλήσει ποτέ για το come back. Παρά τις προσπάθειες των πράσινων να μειώσουν στο ημίχρονο, η απώλεια του Kendrick Nunn λόγω φάουλ με 5:45 λεπτά στο τέλος (όταν ήταν πρώτος σκόρερ με 19pts) αποδείχθηκε καθοριστική. Αξιοσημείωτη επίσης ήταν η επιστροφή του Mathias Lessort, που είχε μείνει εκτός για 150 ημέρες λόγω σοβαρού τραυματισμού, αν και μας ζάλισαν οι αγαπητικοί του στα mass media με το πόσο καλά περπατάει και πως ανεμίζει η κόμη του. Εν τέλει η παρουσία του Lessort, αν και σημαντική συμβολικά, δεν κατάφερε να επηρεάσει ουσιαστικά το αποτέλεσμα. Από την άλλη πλευρά, η Fenerbahçe απέδειξε ότι διέθετε τόσο ποιότητα όσο και βάθος στην περιφέρεια της, με τους Hall (18pts), Biberovic (15pts), McCollum (13pts) και Baldwin (10pts) να συνεισφέρουν τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα. Κάπως έτσι οι Τούρκοι έκαναν μια επαγγελματική νίκη χωρίς πίεση και πέρασαν στον τελικό της Κυριακής.

Στον δεύτερο χρονικά τον δικό μας ημιτελικό ο Ολυμπιακός απεδείχθη απροετοίμαστος τακτικά και πνευματικά ολίγιστος, καθώς δεν μπόρεσε να ματσάρει την αθλητικότητα της Monaco στην άμυνα, ενώ στην επίθεση μπλόκαρε στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα χωρίς να μπορέσει να παρουσιάσει έστω και ένα σχήμα που να μπορέσει να προβληματίσει τους Μονεγάσκους. Τα χέρια έτρεμαν, η μπάλα δεν κυκλοφορούσε και οι αποφάσεις ήταν σχεδόν πάντοτε αργές και λανθασμένες. Ο Ολυμπιακός πνιγόταν μέσα στο ίδιο του άγχος, χωρίς να μπορεί κανείς να τον βοηθήσει ούτε ο πάγκος του ούτε ο κόσμος στην κερκίδα, που κέρδισε την μάχη και τις εντυπώσεις. Ο μόνος που το πάλεψε ήταν ο Evan Fournier (31pts) που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γυρίσει το παιχνίδι, όμως δεν βρήκε ούτε ένα συμπαραστάτη. Το χειρότερο όμως όλων ήταν η γενικότερη λιγοψυχία στο παρκέ και στον πάγκο.

Μια εικόνα ομάδας που αποτελεί ΝΤΡΟΠΗ για το μέγεθος και την ιστορία του τμήματος. Και αν για εμάς στο Red Point Guard αποτέλεσε ένα εφιαλτικό βράδυ δεν φάνηκε να ενοχλεί και μεγάλους αστέρες της ομάδας μας, που το μόνο που σκέφτηκαν ήταν να κατεβάσουν τους λογαριασμούς τους από τα social media δέκα λεπτά μετά το τέλος του αγώνα. (μετά περιμένουμε εμείς να τραβήξουν το κάρο στα δύσκολα αθλητές που δεν μπορούν να δεχθούν το κράξιμο στα social). Το ελάχιστο που θα περιμέναμε να συμβεί θα ήταν μια συγνώμη από τον κόσμο που τραβήχθηκε στους 45 βαθμούς, πληρώνοντας ένα σκασμό λεφτά για να τους στηρίξει. Εκ του αποτελέσματος, ο μόνος που ΕΝΙΩΘΕ και μάλιστα το έκανε – ήταν ο Evan που δεν θα έπρεπε καν με την απόδοση που είχε μέσα στο γήπεδο. Αντιθέτως οι λαλίστατοι στο παρελθόν συμπαίκτες του έφυγαν τρέχοντας για τα αποδυτήρια, για να αποφύγουν να πάρουν θέση για το τι έφταιξε. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό είχαμε και Tweet από την ΚΑΕ να μας λέει ότι η ιστορία γράφετε με δάκρυα, προσπάθεια και πίστη. Εμείς βάλαμε το πρώτο και το τελευταίο από το μότο σας κύριοι – μακάρι να βάζατε και εσείς την προσπάθεια. Αλλά αφού πιάσαμε τα ολυμπιακά ρητά εμείς μεγαλώσαμε με τέτοιους στίχους από τους πατεράδες μας «Φτερά στα πόδια, καρδιά μεσ’ στα στήθια πού δωσαν θριάμβους, σαν παραμύθια» τα δάκρυα μας στέρεψαν για αδικοχαμένα αδέρφια και όχι για τα choke σας.

Στην Παρασκευιάτικη  Ιλαροτραγωδία επίσης με προβλημάτησαν οι δηλώσεις του Coach B που μας είπε μετά το τέλος του αγώνα:

Χωρίς φυσικά για ακόμη μια φορά να αναλάβει την ευθύνη της ήττας. Ποιανού δουλειά ήταν coach να είμαστε έτοιμοι; Τι κάνατε για να διαχειριστείτε την πίεση; Γιατί για εσάς είναι πρόβλημα η πίεση και για άλλους κίνητρο; Δεν θα πάρουμε ποτέ απαντήσεις σε όλα αυτά.

Βέβαια κάποιοι ήμασταν αρκετά υποψιασμένοι και έμπειροι (αφού έχουμε δει όλα τα Final4 από τα late 80ς), για να καταλάβουμε από τι μέταλλο ήταν φτιαγμένη αυτή η ομάδα νωρίτερα μέσα στην σεζόν. Την ίδια ώρα που κάποιοι άλλοι – λόγω υπερβολικής αγάπης ή περιορισμένης μπασκετικής αντίληψης έβλεπαν εχθρούς στα όσα έγραφα και έλεγα. Ειδικά στα περί πνευματικής ικανότητας στην άμυνα και στο hustle πραγματικά πρέπει να ήσουν τυφλός να μην το δεις. Λογικά πλέον θα κατάλαβαν και … αυτοί, ότι η πνευματική σκληράδα και το στοιχείο του μαχητή αγνοείται τόσο στις πριμαντόνες όσο και στα εργαλεία που είχε αυτό το ρόστερ. Αν δεν το κατάλαβαν ακόμη θα έχουν άλλη μια ευκαιρία στους τελικούς της Basket League.

Ποιος πέτυχε λοιπόν και ποιος απέτυχε σε αυτό το Final4?

Όπως πάντα σε κάθε τέτοια διοργάνωση τρεις απέτυχαν και ένας θριάμβευσε. Ο πολύς κος Saras πέτυχε εκτός από την πρώτη του μεγάλη κούπα, ως προπονητής, να μην γίνει και ο Λιθουανός Aito Garcia Reneses, μετά από τόσες αποτυχίες. Ενώ η Fenerbahce πέτυχε να γίνει και πάλι σημαντικό μέγεθος, χωρίς τον Ζοτς στον πάγκο της. Ο ΠΟΑ ως κάτοχος του τίτλου απέτυχε στο να τον υπερασπιστεί, αλλά και να δικαιολογήσει όλο το επικοινωνιακό σπρώξιμο που δεχόταν από τα ελληνικά ΜΜΕ σε κάθε ευκαιρία. Κανείς δεν θα του στερήσει την περυσινή του επιτυχία, όμως πλέον θα υπάρχει και η ανησυχία στους φίλους του ότι ίσως ήταν πυροτέχνημα με εσάνς Difallah. Ενώ και η Monaco έχασε μια μοναδική ευκαιρία για τρόπαιο, καθώς δεν ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά της από την Fenerbahce (παρότι οι Τούρκοι είχαν βαθύτερο ρόστερ) και ποτέ δεν ξέρει αν και υπό ποιες συνθήκες θα ξαναβρεθεί σε αυτή την θέση. Αυτό όμως που νοιάζει τους περισσότερους που διαβάζουν αυτό το κείμενο είναι ότι Ολυμπιακός απέτυχε παταγωδώς. Και αυτό συνέβη σε μια χρονιά που έκανε μια τεράστια επένδυση. Και για να γίνει ακόμη χειρότερο κατέληξε για τρίτο Final4 στα τελευταία τέσσερα – να αποκλείεται στον ημιτελικό. Βαρύ για μια ομάδα που τουλάχιστον έφτανε στο παρελθόν σε τελικούς. Και δεν φτάνει που έχασε αλλά έχασε και hands down back to back, όπως και πέρυσι!

Το ξέραμε καλά, όλοι όσοι ασχολούμαστε συστηματικά πως ο Ολυμπιακός είναι προβλέψιμος και στερείται παρέμβασης, όταν δεν δουλεύει το αρχικό του πλάνο. Ειδικά δε στο παιχνίδι με την Monaco έμοιαζε και απροετοίμαστος για να βάλει ένα εναλλακτικό game plan  και να προβληματίσει τον αντίπαλο του, σε σημείο που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι δούλευαν 3 εβδομάδες σε τόσες προπονήσεις!! Καταλαβαίνω ότι κάποιοι θα ενοχλείστε από όσα γράφω, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα και όσο αρνείται να την δει ο οργανισμός τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα. Ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατούσε στο μυαλό του Coach ήταν οι χθεσινές εικόνες, που τον δείχνουν να την πέφτει για 2η φορά φέτος σε οπαδό (σε κάποιον πιτσιρικά στην κερκίδα) ο οποίος κάτι του είπε. Θα μου πει κάποιος σου φταίει ο Μπαρτζώκας όταν οι ακριβοπληρωμένοι του παίκτες και μάλιστα όχι ένας δύο αλλά σχεδόν όλοι εξαφανίστηκαν σε τέτοιας σημασίας παιχνίδι; Η απάντηση είναι πολύπλοκη.

Τις πταίει;

Η διοίκηση τον επέλεξε σε μια πολύ δύσκολη συνθήκη για την ομάδα και ο Coach B βγήκε μπροστά και δημιούργησε ένα σπουδαίο σύνολο, που έφτασε σε τέσσερα Final4 ενώ ταυτόχρονα πήρε 8 τίτλους στην Ελλάδα την περίοδο 2022-24. (ανεξάρτητα από το επίπεδο του ΠΟΑ την ίδια χρονική περίοδο – με αυτούς παίζαμε τι να κάνουμε). Ταυτόχρονα όμως ο Coach ερωτεύτηκε τις ιδέες του. Εξιδανίκευσε τον τρόπο παιχνιδιού του βάζοντας τον πάνω από οτιδήποτε άλλο σαν να είχε βρει μπασκετική φιλοσοφική λίθο. Για μια ιδέα που μπορεί να ακούγεται υπέροχη στα λόγια όμως αντικειμενικά δεν έχει δικαιωθεί ποτέ στο ευρωπαικό μπάσκετ. Δηλώσεις του τύπου:

Έφτιαξαν μια κοσμοθεωρία περί «Σοσιαλιστικού Μπάσκετ», που άρχισε να γίνεται πιο σημαντική από τα ίδια τα αποτελέσματα. Και επειδή στον Ολυμπιακό διαχρονικά τα 3 προπατορικά αμαρτήματα είναι η αλαζονεία, οι δικαιολογίες και ο μεσσιανισμός την πατήσαμε σαν σύγχρονοι μπασκετικοί νάρκισσοι, κάνοντας tick in all the boxes.

Την ίδια στιγμή η τοξική στόχευση του πράσινου συστήματος προς το πρόσωπο του και οι γκεμπελίστικες τακτικές που το χαρακτηρίζουν τον οδήγησαν σε ολοένα και μεγαλύτερη εμμονή στο να πετύχει «his way». Αν αυτό συνδυαστεί με την κοσμοθεωρία και τον Ελιτισμό των Αφων “Our Way” καταλαβαίνουμε ότι κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Η ομάδα μπήκε από μόνη της σε μια, χωρίς λόγο, προσωπική σταυροφορία του να επιτύχει με τους δικούς της όρους. Κάπου εκεί η επιτυχία λογίστηκε ως μονόδρομος και απότοκο του τρόπου παιχνιδιού της ομάδας, χωρίς να μπολιαστεί με τις αλλαγές του παιχνιδιού που γίνονται νομοτελειακά κάθε χρόνο, αλλά και αδιαφορώντας για σημαντικές αλλαγές παικτών – προγραμματισμένες και μη. Η ομάδα διατυμπάνιζε σε κάθε ευκαιρία ότι δεν προσαρμόζει το παιχνίδι της στον αντίπαλο. Μια μπασκετική ύβρις, αφού αν υπήρχε χρυσή φόρμουλα επιτυχίας θα την είχαν ήδη ανακαλύψει και εφαρμόσει και άλλοι. Άσε που αν την ξέραμε μόνο εμείς θα είχαμε σαρώσει τις κούπες. Κάπως έτσι φτάσαμε στον διασυρμό της Παρασκευής. Η ομάδα, προπονητής και staff πεποισμένοι ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και πως απλά πρέπει να την εφαρμόσουν. Μας το έλεγαν με δηλώσεις σε όλη την διάρκεια της περιόδου.

Και κάπου εκεί εμφανίζεται ο Coach Spanoulis, που ξέρει καλά το σύστημα του Μπαρτζώκα και το αποσυντονίζει με πίεση στη μπάλα και οδηγώντας τον Ολυμπιακό στο να ζήσει μόνο με σκορ από προσωπική δημιουργία. Την απάντηση σε αυτό την ξέρουμε. Την συζητάμε 3 χρόνια, λέγαμε μας λείπει ο ISO man, o closer. Φέραμε τον Evan έβαλε 31pts αλλά και πάλι δεν έφτανε! Ταυτόχρονα έγινε εμφανές ότι οι ακόμη και άλλοι σπουδαίοι ηγέτες της ομάδας μέσα στο γήπεδο (Vezenkov, Walkup, Peters) παιδιά της «σοσιαλιστικής κίνησης» της μπάλας – εν τη απουσία της – δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε συνθήκες on ball. Και το επιθετικό μας flow κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Φταίνε λοιπόν οι παίκτες που επί 4 χρόνια δεν μπόρεσαν να κυριαρχήσουν μέσα από το σύστημα ή το ίδιο το σύστημα; Και αφού αυτό έχει συμβεί τόσες φορές γιατί δεν είχαμε έτοιμο ένα Plan B;

Σε ότι αφορά την frontline η φιλοσοφία του Coach B άλλαξε σε σύγκριση με όσα πρέσβευε στο παρελθόν: 

Τότε αναρωτηθήκαμε πολλοί πως θα υποστηρίξουν αυτοί οι δύο παίκτες την αμυντική του φιλοσοφία που για όσους τον παρακολουθούν χρόνια ήταν:

– Επιθετική αντιμετώπιση στο pick ‘n roll

– Αναγνώσεις στις αλλαγές matchups

– Ψηλά κορμιά με γρήγορα πόδια για αλλαγές σε όλα και

– Pack the paint

Στο γήπεδο αποδείχθηκε περίτρανα για 2η σεζόν ότι το σενάριο με την Dinosaur Frontline έμπαζε νερά. Αφενός και οι δύο ψηλοί ήταν ευπαθείς σε τραυματισμούς και αφετέρου ο Fall όχι μόνο δεν ήταν το αμυντικό φόβητρο του 2023 αλλά κατέληξε σε μια πολύ προβληματική έκδοση 7 footer. Ο δε Milutinov, με εξαίρεση το αμυντικό ριμπάουντ, πλέον είναι liability στις περισσότερες αμυντικές δράσεις λόγω ποδιών και φυσικής κατάστασης. Ταυτόχρονα η Frontline συμπληρωνόταν από τους Vezenkov και Peters που στην καλύτερη περίπτωση είναι μέτριοι αμυντικοί, δημιουργώντας έτσι μια πρωτοφανή αμυντική ανισορροπία για αυτό το επίπεδο και δημιουργώντας ευκαιρία σε όποιον ήθελε να την εκμεταλλευτεί. Ο Coach B μετά το μέσο της σεζόν, συνειδητοποιώντας το πρόβλημα, επένδυσε στην ικανότητα των Goss, Vildoza και Παπανικολάου στην πίεση πάνω στα αντίπαλα guard, για να καλύψει τα αμυντικά κενά περιμένοντας την επιστροφή του Walkup.

Έφτασε στο σημείο να προσθέσει ακόμη ένα guard τον Saben Lee μόλις ένα μήνα πριν τα Play Off.  Όμως ο τραυματισμός και η καθυστερημένη επάνοδος του Θωμά και η ηλικία του αρχηγού δεν επέτρεψαν να γίνουν θαύματα. Κάπως έτσι βρεθήκαμε στο Final4 παίρνοντάς σχετικά εύκολα την πρόκριση απέναντι στη χειρότερη Real Madrid της 15ετίας (λόγω έδρας και επιθετικής ικανότητας). Μία πρόκριση που αντιμετωπίστηκε από τον κόσμο της ομάδας με έπαρση, δυσανάλογη της δυναμικής μας. Δυστυχώς όμως για εμάς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ when things get tough the defense gets going. Στον ημιτελικό με την Monaco ο 35χρ Mike James (17pts) εξέθεσε την άμυνα μας συνολικά και ο Jaiteh (11pts, 6reb) τους ψηλούς μας ειδικά, ενώ ο Ολυμπιακός έμοιαζε ανίδεος για το πως θα μπορούσε να τους περιορίσει και έπαιζε αθλητικά μια ταχύτητα κάτω. Την ίδια στιγμή Blossomgame (12pts, 5 reb) και Diallo (22pts, 6reb) έκαναν κυριολεκτικά ότι ήθελαν τα δικά μας forward και guard και μας ρούφηξαν την ψυχή, όπως θα έλεγε και ένα παλαιό τσιτάτο της σελίδας.

Η επόμενη ημέρα δεν θα μπορεί παρά να είναι ημέρα κατήφειας και προβληματισμού. Είναι ηλίου φανερότερο ότι αυτή η ομάδα έκλεισε τον κύκλο της. Οι δηλώσεις των Fournier και Vezenkov έβγαλαν ένα άδειασμα (αλήθεια οι υπόλοιποι που χάθηκαν;),  ενώ οι συνηθισμένες επιπλήξεις από τους βοηθούς προπονητές, προς το πόπολο που δεν καταλάβαινεμπάσκετ, δεν έγιναν γιατί κρύφτηκαν όλοι στο καβούκι τους. Η διοίκηση, η οποία και φέρει εξίσου αν όχι περισσότερο την ευθύνη για το ότι επέτρεψε να φτάσουμε ως εδώ και θα κλαίει τώρα τα λεφτά που έριξε, θα αναρωτιέται γιατί αποτύχαμε και φέτος. Ενώ κάποιοι παίκτες, εξ όσων φαίνεται από τις δηλώσεις τους, είναι ήδη κάπου αλλού. Μπροστά μας έχουμε τους Τελικούς της Basket League που θα προσφέρουν μια τελευταία ευκαιρία εξιλέωσης. Το ερώτημα είναι αν μπορούν να βγάλουν έστω και τώρα λίγο εγωισμό και ικανότητα ώστε να διεκδικήσουν με αξιώσεις τον τελευταίο χρονικά τίτλο (αλλά και τόσο σημαντικό για εμάς). Δεν πρέπει να λες ποτέ στο μπάσκετ αλλά κρίνοντας από αντίστοιχες συνθήκες στο παρελθόν δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος.