Ζαλγκίριο Αρένα 21 Μαΐου 2023, λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-ΝΑΙΙΙΙΙΙ!
-Επιτέλους ρε μ@λ@κ@!
-Το έβαλε η κοντούρα, σας το είπα, αυτός θα μας το δώσει!
-Πάμε τώρα, ΑΜΥΝΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Δύο λεπτά, 6 πόντοι μπροστά, δε μπορεί, το παίρνουμε!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Προετοιμασία – Παρέλαση
Κλείσαμε τα εισιτήρια των αγώνων από νωρίς, η πρότασή μου για διαδρομή με αεροπορικά για Βαρσοβία και από εκεί αυτοκίνητα για Λιθουανία πέρασε παμψηφεί, όλα έτοιμα από Νοέμβρη-Δεκέμβρη και απλά θαυμάζαμε την αρμάδα του Μπαρτζώκα να σπέρνει τρόμο σε μια τρομερή ερυθρόλευκη κανονική περίοδο Ευρωλίγκας. Όπως πρέπον για Ολυμπιακό στο μπάσκετ, θα είχαμε ως πρώτοι μια πολύ δύσκολη διασταύρωση στα Ρ.Ο. με την Φενέρ. Μας έβγαλαν τα συκώτια, αλλά τους περάσαμε σε ένα ζόρικο πέμπτο ματς και πλέον δεν περνούσαν οι μέρες.
Ζαλγκίριο Αρένα 21 Μαΐου 2023, λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-Γιατί ρε Θωμάαααααα;!
-Πως τον άφησε να περάσει έτσι; γ@μωωωωωω!
-Πάμε το καλάθι τώρα, ΤΟ ΚΑΛΑΘΙΙΙΙΙΙ!
Ροκανίζουν οι φάκινγκ λέτζεντς, που θα έλεγε αργότερα ο Νάβα
Μέσω Βαρσοβίας, πρώτη βραδιά Βίλνιους
Το μισό αεροπλάνο γαύροι, το παρεάκι μας, πόσοι, 10-12 ατομάρες, σύσσωμη μέσα, βολτάρουμε στον διάδρομο και τα λέμε, στο τέλος πάμε όλοι χέρια και «Ολυμπιακος! Ολυμπιακός!» Ούτε να κοιμηθώ δεν με άφησαν οι κωλόγαυροι!
Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα μετά από πολλή ώρα στα γκισέ, παρόλο που τα είχαμε ήδη κλεισμένα. Τρομερή δωρεάν αναβάθμιση σε Q5, άνεση και για τους πέντε μας στο αμάξι και βουρ! Κομβόι τριών αυτοκινήτων Βαρσοβία-Βίλνιους, αφού εκεί βρήκαμε διαμονή, σε 9 ώρες, διότι με πρωτοβουλία μου κόψαμε μέσα από τα δάση, οριακά δεν χαθήκαμε! Αλλά ήταν πανέμορφα μέσα εκεί, οπότε αποζημιωθήκαμε. Εγώ τουλάχιστον, διότι η γκρίνια κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων δεν λέγεται!
Τακτοποιούμαστε, και το βράδυ μαζευόμαστε στο μπαράκι Bix Baras, δίνουμε και σήμα σε φίλους και γνωστούς, περνάνε πολλοί και τρωγοπίνουμε, παρά την κούραση, μέχρι αργά. Οι μπύρες (αυτές με την κανάτα ε), τα μπέργκερ και τα φίνγκερφουντ πάνε και έρχονται, τρομερή διάθεση. Ο φίλος μου ο Ίωνας, ήταν και Βελιγράδι και σε πολλά Φ4, σκάει με τον ξάδερφό του που μένει Κολομβία; Βενεζουέλα; Χιλή; Λατινική Αμερική τελοσπάντων, Όχι! Χιλή ναι το θυμήθηκα – τρομερό! Ευθυμία, πίστη. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Ζαλγκίριο Αρένα, λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-Βάλτο ρε Κώσταααα!
-Μόνος του ήταν ρε γαμώτο
Σα να σκιαζόμαστε να το πάρουμε, σκέφτομαι
Μέρα Ημιτελικού, μέρα όμορφη
Ξυπνάμε, βρισκόμαστε, πρωινό, το δικό μας αυτοκίνητο φεύγει τελευταίο για Κάουνας και έχει λέει κίνηση και ένα ατύχημα στην Εθνική. Παρά την αποτυχία, χρονικά, της προηγούμενης παράκαμψης που πρότεινα, πάμε πάλι από επαρχιακό δρόμο, εξίσου μη πω και περισσότερο όμορφο, φτάνουμε με άνεση Κάουνας, μπαίνουμε από άλλη είσοδο από ότι οι περισσότεροι στην πόλη και σκάμε εύκολα στο γήπεδο. Οι τρεις πεζόδρομοι που είναι «όλο το Κάουνας» είναι ήδη γεμάτοι από τον κόκκινο λαό, κάνουμε την βόλτα μας και πάμε στον ημιτελικό μας. Η Μονακό ιδιαίτερα ζόρικη στην αρχή, μας αναγκάζει στο ιστορικό 27-2 της τρίτης περιόδου (όταν και «ξύπνησε ο Μπαρτζώκας» κατά τους επιστήμονες) και είμαστε τελικό! Αντίπαλοι η Ρεάλ, που πέτσωσε πάλι την Μπάρσα. Παρηγορήσαμε και έναν Καταλανό που έκλαιγε απαρηγόρητος και μόνος σε μια γωνία, little did we know…
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-ΝΑΙΙΙΙΙ!
…Ο Ταβάρες χάνει τη μπάλα…
-ΠΑΜΕ ΤΟ ΚΑΛΑΘΙ ΤΩΡΑΑΑΑΑ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Η μέρα πριν τον τελικό, μια υπέροχη μέρα
Τελικός, μετά από πέντε χρόνια! Η ατμόσφαιρα σε όλη την Λιθουανία ηλεκτρισμένη, Κάουνας-Βίλνιους οι δύο πόλεις-πόλοι που φορτίζουν όλη την χώρα. Κάνουμε τις βόλτες μας στο Βίλνιους, πανέμορφη πόλη και ψάχνουμε πυρετωδώς κάπου να δώσουμε στίγμα αναφοράς για να μαζευτούμε όσοι αλληλοεπιδρούμε μέσω της σελίδας μας. Κάνω κονέ, τελικά άκαρπο από όλες τις απόψεις, για πιθανή τακτοποίηση του θέματος με την ιδιοκτήτρια ενός πανέμορφου καφέ για να το ανοίξει το βράδυ μόνο για πάρτη μας, αλλά τελικά τα βρίσκω με τον μουσάτο παλιοροκά μπαρμάνο του Slojikai, το βράδυ θα καναμε το καμός! Στη συνέχεια της μέρας, με άλλους δύο συνεργούς, αντί να κάνουμε την Ντόλτσε Βίτα, επισκεφτήκαμε το «μουσείο της KGB”, μια πολύ δυνατή υπενθύμιση της θηριωδίας του ανθρώπου, από την οποία για να συνέλθουμε χρειάστηκε να ξαπλώσουμε για ώρες στο γρασίδι δίπλα στο ποτάμι. Αλλά αυτό είναι ένα αυτόνομο κείμενο, απλά ευχαριστώ τα παιδιά που δεν με άφησαν μόνο μου σε αυτό, όταν είπα ότι θέλω να πάω.
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-Βάλτο ρε Σάσαααααα!
-‘Ελα ρε μ@λ@κ@, είχε και πάσα δίπλα του!
-Δε πειράζει, ο MVP είναι, άμυνα τώρα.
-ΑΜΥΝΑΑΑΑΑΑΑ!
Το βράδυ, κάνουμε ώπα το Slojikai
Το βράδυ λοιπόν, μαζευόμαστε στο μπαράκι, μετά από συνεννόηση και με το “αδερφό σωματείο” Σ.ΦΙ.Ν.Α.ΣΚΑ.ΠΑ. με Αρχιμανδρίτη αν θυμάμαι καλά, και είναι αλήθεια πολύ όμορφα. Βάζουμε πρόσωπα δίπλα από “ακκαου”, γνωρίζουμε από κοντά ανθρώπους που “γνωρίζαμε” καιρό! Μετά από κάμποσες μπύρες και καθέκαστα που δεν δημοσιεύονται (ας πω μόνο το πόσο συμπάθησε η Θάλεια τον Θύμιο εκείνη τη βραδιά), σε μια γωνιά με μπασκετόγαυρους φίλους της σελίδας (νομίζω θυμάμαι μικροαστικό γουρούνι; Ας επιβεβαιώσει κάποιος αν θέλει), φτάνω σε μια ολοκάθαρη πνευματική κατάσταση και το ξεφουρνίζω. «Μ@λ@κες, τους φοβάμαι αυτούς, δεν θα έπρεπε καν να είναι εδώ, φοβάμαι θα μας κάνουν καμμιά κηδεία, έχει σφιχτεί το στομάχι μου». Μη λες μ@λ@κίες και τα ρέστα, είναι που έχεις άγχος και τα λοιπά, κοπανάω και δύο σφηνάκια, τα ξεχνάω όλα, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!» Φωνάζουμε όλοι μαζί, κλείνοντας τον δρόμο έξω από το μαγαζί!
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-Πως το βλέπεις;
-Έχουμε κολλήσει ρε συ, αλλά θα το πάρουμε!
-Καλά, ένα σουτ, μια γ@#$%ένη άμυνα είναι!
-Δεν καταλαβαίνω, δεν έχουμε καθαρό μυαλό, χαμένες βολές, ξέρεις πόση σημασία δίνω…
-Πάμε ρε!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Ατέλειωτο βράδυ προσμονής, ξανά για Κάουνας
Δεν κοιμηθήκαμε το βράδυ, ψευτοξαπλώναμε κάτι εικοσάλεπτα και σχεδόν όλη τη βραδιά στο μπαλκόνι. Συζητήσεις για την ζωή και τον Ολυμπιακό, ενώ βλέπουμε την περίεργη Δύση και Ανατολή του Ήλιου του ανοιξιάτικου Βορρά, με ελάχιστες μοίρες απόκλιση. Στιγμές που σε δένουν για τα καλά. «Σηκωνόμαστε», βρισκόμαστε και τραβάμε πάλι για Κάουνας, ναι από τα ίδια λιβάδια, είμαστε όλοι παιδιά και εγγόνια του Γιάννη Ιωαννίδη!
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-Πουτα Μαδριδ, βάμος Ολυμπιακός!
Έχουμε καθίσει κοντά με Καταλανούς, οι οποίοι παίζει να είναι το ίδιο αγχωμένοι με μας, το προαιώνιο μίσος για την Βασίλισσα τους έχει μανιάσει, τη βλέπουν να πλησιάζει και ξελαρυγγιάζονται
Κάουνας πριν τον τελικό
Οι «τρεις πεζόδρομοι» κοχλάζουν από ερυθρόλευκη λάβα, συνθήματα και πάθος για την Κούπα! Μιλάμε για τον Ερυθρόλευκο Ποταμό που παρασέρνει τα πάντα, πολύς λαός, έχουν έρθει πάρα πολλοί μόνο για τον τελικό! Αν δεν κάνω λάθος κάποιος τηλεφωνεί στον Γιώργο τον Πρίντεζη, ο οποίος αποθεώνεται τηλεφωνικά από χιλιάδες γαύρους. Λίγο φανζόουν (ποτέ δεν μου άρεσαν αυτά), πολλή μπύρα, πίτσες, περαντζάδα, όλο το μέρος ερυθρόλευκο, ωραία πράματα. Δε θυμάμαι ούτε σφιξίματα ούτε φόβους, πάμε να το σηκώσουμε!
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-Ρε ξεκόλλα, μπροστά είμαστε, έχουμε ακόμα!
-Το βλέπω να έρχεται Τεό…
Η Μαίρη είναι ήδη δακρυσμένη. Δε μιλάω, παλεύει η πίστη μου με τους εφιάλτες του παρελθόντος, και επιστρέφει το γαμημένο σφίξιμο στο στομάχι που είχα το προηγούμενο βράδυ…
Ανάμεσα μικρό και μεγάλο τελικό
Έχουμε βγει να πάρουμε τον αέρα μας, μιλάμε με άλλους κωλόγαυρους, ένα παλληκάρι μας παίρνει τα μυαλά. Ταξίδι μέσω Ρίγας, τελευταία στιγμή, εισιτήρια-διαμονές στα ύψη, τρώει και ένα σφόλι από κάποιο λαμόγιο κανά 200άρι για εισιτήριο τελικού που δεν ισχύει, βρίσκει απ’έξω, ξεβρακώνεται κανονικά… μας λέει πονεμένα, διότι δεν του περισσεύουν, ότι τελικά του έχει πάει κοντά στα δυόμισι χιλιάρικα το όλο κουστουμάκι για να είναι εκεί, μαζί μας, μαζί με τον Ολυμπιακό μας. «Αλλά χαλάλι» μονολογεί, και σκάει αυτό το μισότρελο χαμόγελο με τη λάμψη του ψυχάκια, αυτό που τόσες φορές έχουμε δει ο ένας στον άλλον, όταν τραβάμε μαζί το Ματωμένο Μονοπάτι.
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-ΟΧΙΙΙΙΙ!
-Τι έβαλε ο καργιόλης ο Τσάτσο
-Τάημ κόουτς!
-Ένα καλάθι, ένα καλάθι γ@μωωωω!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Στου δρόμου τα μισά
Στο ημίχρονο είμαστε μουδιασμένοι. Μετά από ένα τρομερό πρώτο δεκάλεπτο, οι φακιν λέτζεντς ροκανίζουν και είμαστε στο ημίχρονο ισοπαλία. Τραβάνε Σάσα, Ησαΐας και Σακ, οι υπόλοιποι λίγα πράγματα, η ζώνη μας έχει ζορίσει πολύ.
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
–Τι γ@μησέτ@ επίθεση κάναμε ρεεεε!
– Ποιος Φαλ από τα τρία μέτρα ρε μαλάκες;
-(Μία άμυνα, μια άμυνα)…
Δέκα-πέντε-δύο λεπτά για την αποθέωση!
Έχουμε με νύχια και με δόντια ξαναπάρει το προβάδισμα, 4-5 πόντους, λίγο πιο εύστοχος να ήταν ο Σάσα, θα είχαμε ξεφύγει πολύ στο τρίτο δεκάλεπτο. Είμαστε «εκεί», είμαστε καλά, πάμε γέρα! Συνεχίζουμε λίιιγο πιο καλά στο τέταρτο, τσιμπάμε με κόπο το γκάζι, πότε στους επτά, πότε στους οκτώ, η ομάδα σηκώνει τον βράχο του Σίσυφου και έχουμε όλοι χωθεί από κάτω να βάλουμε πλάτη. Μένει ενάμισι λεπτό, έξι πόντους διαφορά με το δίποντο του Ησαΐα, ΤΡΩΜΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ! ΔΕΝ ΤΟ ΧΑΝΟΥΜΕ! ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
-Κάντε φάουυυλ!
-Τι φάουλ ρε μ@λ@κ@, δεν σταυρώνουμε καλάθι!
-ΑΜΥΝΑ!!!
Η καμπύλη του Γιούλ καμπυλώνει τον χωροχρόνο. Που είμαι; Θολώνει το γύρω μου, σα σε όνειρο, εφιάλτη. Σκοτοδίνη. Η Μαίρη και ο Τεό δίπλα μου, με τα κεφάλια χωμένα μέσα στα χέρια. Πόσο μένει;
Έμενε λίγο ακόμα
Είναι φανερό ότι έχει αλλάξει το κλίμα, είμαστε πλέον το θήραμα, η πούτα μας κυνηγά, αλλά είναι το άγχος το δικό μας που μας σφίγγει. Λιγο-λίγο, ανάσα την ανάσα, πιο πολύ, κάθε φορά και πιο πνιγηρά. Σα να σκιαζόμαστε να το πάρουμε
Ζαλγκίριο Αρένα λίγο πριν-λίγο μετά από «εκείνο» το σουτ
Το ‘χασε ο Κώστας. Κρίμα, και ήταν καλό σουτ.
Όλοι στα Τάρταρα.
Τουλάχιστον, είμαστε εδώ, μαζί.
…
Σέρνουμε τα κορμιά μας στο ραντεβού που έχουμε έξω, βρισκόμαστε και αγκαλιαζόμαστε.
-Δεν μας άξιζε αυτό…
-Δεν έχει σημασία Θάλεια μου.
Το «Ματωμένο Μονοπάτι» βρίσκει και την Λιθουανική εκδοχή του. Σε αυτό το μονοπάτι μένουμε και εμείς. «…Το μονοπάτι που ακολουθούμε όσοι αντέχουμε να είμαστε όλα αυτά τα πολλά ή λίγα χρόνια, κουβαλώντας το μπασκετικό τμήμα του Συνδέσμου. Το μονοπάτι που κόβεται από χείμαρρους, έχει αγκάθια, γκρεμνά, δηλητήριο στον αέρα, αδιέξοδα, θεριά, τέρατα… που αξιώνουν «αίμα» για να συνεχίσεις.»
-Πες μου κάτι… Να με ηρεμήσεις… Πες μου γιατί;
«Για να βρεθείς σε αυτές τις σπάνιες δενδρόφυτες ισιάδες στην εξοχή, δίπλα σε ήρεμες ποταμιές, με λουλουδιασμένα λιβάδια και καρπερά μποστάνια, όταν αποκαμωμένος, ενώ ρουφάς το μεδούλι της στιγμής, μετράς τις πληγές σου και βλέπεις στο γελαστό βλέμμα σου μέσα στο γελαστό βλέμμα των άλλων μπασκετόγαυρων, ότι αξίζαν τον κόπο τόσα βάσανα»… Σκέφτομαι, μα δεν το λέω.
-Θα το βρεις μέσα σου, Μαίρη, θα το βρούμε όλοι μαζί, θα προχωρήσουμε.
Ο κόσμος έξω βαδίζει σαν φαντάσματα, αμίλητοι σαν τον Τεό, ή μαλώνουμε μεταξύ μας δακρυσμένοι, να, σαν την παρέα του Νίκου του Μυγδάλη που πετυχαίνουμε στον δρόμο για τα αμάξια
-Ξεκολλάτε ρέ! Θα πάμε του χρόνου ξανά και θα το σηκώσουμε!
-Σε έψαχνα ρε Διονύση…
το κουβεντιάζουμε λίγο, αγκαλιαζόμαστε… «κρατώντας γερά ο ένας τον άλλον, μην παραπέσουμε πουθενά».
Στο αυτοκίνητο, μπαίνουμε Απεριτίφ, ο Νάβα πάλι έχει το βαρύ φορτίο του οικοδεσπότη της πίκρας… Μιλάμε και ο καθένας από το αμάξι που μας γυρνάει Βίλνιους, το δικό μας αποφασίζει να πει το σύνθημα, δεν ξελαφρώνουμε και πολύ αλλά… κάτι γίνεται.
Σκέφτομαι τα δεκάδες αυτοκίνητα που επιστρέφουμε στο Βίλνιους, τα εκατοντάδες φαντάσματα που προχωρούσαμε ακόμα μέσα στο Κάουνας, όσους από οπουδήποτε προσπαθούσαν να κάνουν το μυαλό τους να επιστρέψει από τις σκοτεινές σκέψεις, το Ματωμένο Μονοπάτι με τις χίλιες διακλαδώσεις «Όσο αντέχεις το περπατάς μαζί με όσους ήταν, ήρθαν, έφυγαν και μπορεί να ξαναήρθαν.»
Είναι πιο σκληρό από το Βελιγράδι. Είναι το νέο, διαφορετικό ΤελΑβίβ, το άλλο Βερολίνο, το κάζο αυτής της γενιάς. Που θα αφήσει πίσω του αγιάτρευτες πληγές, που θα πεισμώσει, θα ατσαλώσει ή θα απομακρύνει. «Μέχρι να φτάσει πάλι εκείνη η ώρα που ο Έφηβος θα πάρει ορμή και από την δική μας επιμονή και μαζί μας θα θριαμβεύσει ξανά!»
Το ταξίδι της επιστροφής, βαρύ και ασήκωτο. Άυπνοι, αμίλητοι, κακόκεφοι, πολλά γαύρικα αυτοκίνητα την ίδια βαριά επιστροφή μέχρι την μόνη σκέψη, ότι εμείς θα είμαστε πάντα μαζί με τον Θρύλο και του χρόνου θα πάμε να το σηκώσουμε!
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!