Καμμιά φορά η ανάγκη για νέους σωτήρες στον μικρόκοσμο μιας ομάδας είναι τόσο μαζική σαν feeling που δημιουργεί μια νέα δυναμική γύρω από έναν σύλλογο. Το παιχνίδι στη Μόσχα ήταν αυτό που χρειάζονταν ο κόσμος του Ολυμπιακού ώστε και τυπικά να ανακηρύξει τον Blatt νέο θρησκευτικό ηγέτη της ομάδας. Ο DB ήδη αντιμετωπίζεται ως ο προφήτης του μπασκετικού ορθολογισμού που έχει την τυφλή εμπιστοσύνη όλων, ως Μεσσίας μεταξύ κοινών θνητών που ήρθε στον Ολυμπιακό για να σώσει το τμήμα. Πολλοί ίσως να βλέπουν γύρω του μια καρτουνίστικη αύρα, δεν ξέρω. Ή να του έχουν αποδώσει μεταφυσικές ικανότητες. Ελπίζω μόνο να μην πεθάνει για τις αμαρτίες μας κι αυτός στο τέλος όπως γίνεται με όλους τους Μεσσίες.
Δε λέω πως με ενοχλεί όλη αυτή η κατάνυξη/ευλάβεια, το αντίθετο μάλιστα, έχει μια χαριτωμένη γλαφυρότητα που εμφανώς παρέχει ασφάλεια, ψυχραιμία και πίστωση χρόνου στην ομάδα. Για την ώρα η λάμψη του coach λειτουργεί σαν αδιαπέραστη ασπίδα που απορροφά την αρνητική ενέργεια. Με τον καιρό αυτό θα φθίνει, είναι γνωστό πως η οικειότητα γεννά περιφρόνηση. Γιατί οι νέοι προπονητές/παίκτες είναι πάντα σαν τις νέες σχέσεις: στην αρχή είναι όλοι ιδανικοί, δικαιολογεις τα πάντα στον άλλο και με τον καιρό σε ενοχλούν σχεδόν όλα, ακόμα κι αυτά που στην αρχή δικαιολογούσες. Το αρχικό «μην αλλάξεις» μετατρέπεται σε «πρέπει να αλλάξεις» για να γίνει στο τέλος «έχεις αλλάξει».
Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει ως τώρα στον coach είναι η λεκτική δεινότητα με την οποία χειρίζεται τις δηλώσεις του. Το καλοκαίρι σε ερώτηση για το αν μπορεί να υποσχεθεί επιστροφή στους τίτλους, απάντησε: “I’ve always believed that results, they follow, what leads is what you do in terms of your commitment, in terms of your focus and your performance” με σοβαρότητα ανθρώπου που σέβεται τη δουλειά του. Μετά το παιχνίδι στη Μόσχα, αναφορικά με τον Σπανούλη είπε: «Παραμένει ηγέτης. Έχει αλλάξει με το πώς πρέπει να μοιράσουμε τις ευθύνες για το τι συμβαίνει στο παρκέ. Και να μην βρίσκεται μονίμως το βάρος στους ώμους του και να του ζητάμε να κάνει πράγματα που ενδεχομένως να μην αρμόζουν στα χρόνια που υπηρετεί αυτή την ομάδα». Η τελευταία πρόταση συνοψίζει μαεστρικά τον σεβασμό στον παίκτη Σπανούλη αλλά και την ανάγκη για προσαρμογή στο 2019 χωρίς να αφήνει το παραμικρό περιθώριο για υπόνοιες.
Κατά τη γνώμη μου ο Ολυμπιακός απέναντι στην Khimki δεν ήταν πιο γρήγορος σε σχέση με πέρυσι από άποψη ρυθμού ή εκδήλωσης επιθέσεων. Ούτε το transition ανέβηκε δυο ταχύτητες. Φαίνονταν πιο γρήγορος επειδή είχε εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας η οποία πάει πακέτο με τις συνεχείς κινήσεις μακριά από την μπάλα. Αυτό που έκαναν κάποτε και οι Spurs δηλαδή ώστε να αντισταθμίσουν το έλλειμμα αθλητικότητας. Όταν δεν έχεις τα πιο γρήγορα πόδια (ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να ειναι ερωτηματικό σε αυτό, κυρίως στην frontline) τότε κάτι πρέπει να βρεις ώστε να το «κρύψεις». Κι αυτό σίγουρα δεν είναι η στατικότητα.
Επίσης είναι αξιοσημείωτο πως ο Ολυμπιακός δέχθηκε λιγότερους πόντους σε αυτό το γήπεδο από κάθε σεζόν που πήγαινε με «αμυντικογενή φιλοσοφία». Και μάλιστα σε παιχνίδι περισσότερων κατοχών, πράγμα πιο δύσκολο. Φυσικά επειδή πάντα παίζει ρόλο και ο αντίπαλος (στην Ελλάδα το ξεχνάμε πάντα αυτό) βοήθησε το γεγονός πως η Khimki ήταν οικτρή. Πρώτη αγωνιστική είναι ακόμα, ελπίζω (και πιστεύω) πως ο Μπαρτζώκας θα παρουσιάσει άλλη ομάδα.
Σε κάθε περίπτωση είναι νωρίς να βγάλουμε συμπεράσματα (όσο κλισέ κι αν ακούγεται) παρά μόνο να αναφερθούμε σε *τάσεις* που εν καιρώ θα φανεί αν γίνουν νόρμες. Δεν έχει καν νόημα να αναφερθούμε μεμονωμένα σε παίκτες, έχουμε πολύ καιρό μπροστά μας γι’αυτό. Κάθε ομάδα που αλλάζει τόσο δραματικά θα πρέπει αρχικά να θέτει ως στόχο να είναι καλύτερη από την προηγούμενη χρονιά. Και δύσκολες βραδιές θα έρθουν, και «κοιλιά» θα κάνει ο Ολυμπιακός. Η λογική (μου) λέει πως η επόμενη σεζόν θα είναι η καλή αυτής της ομάδας.
