Πιστεύω πως μετά από καιρό, θα συζητάμε αυτή τη χρονιά και το τι έγινε ως σημείο αναφοράς. Γιατί πραγματικά όλα όσα συμβαίνουν παρότι αλλοπρόσαλλά έχουν σταθερά την ίδια κατεύθυνση και μοιάζουν να έρχονται νομοτελειακά – όπως π.χ. ο νόμος της βαρύτητας του Νεύτωνα. Από που να ξεκινήσει και που να καταλήξει ο φίλος του μπασκετικού Ολυμπιακού φέτος; Η περσυνή χρονιά ήταν εκ του αποτελέσματος αποτυχημένη. Και μπορεί κάποιος να σκέφτεται πως η ομάδα έφτασε στο τελικό της Ευρωλίγκα (και αυτό είναι εν μέρη επιτυχία) αλλά η ουσία παραμένει πως δεν μπόρεσε για μια ακόμα φορά να φανεί ανταγωνιστική σε ένα τέτοιας σημασίας παιχνίδι – FACT.
Και όσο και αν νιώθουμε περήφανοι που φτάσαμε εκεί για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια και το πως περάσαμε από τον ημιτελικό – δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα έγραψε πως έχασες με 20π. και μετριάζει τις όποιες θετικές εντυπώσεις. Ταυτόχρονα όσο και αν ήθελαν οι Αφοι Αγγελόπουλοι να μας πείσουν πως δεν εντυπωσιάστηκαν από την Φενέρ τόσο περισσότερο μείωναν το όποιο επίτευγμα της ομάδας. Βγές και πες πως ο αντίπαλος ήταν καλύτερος και στάσου στο ύψος των περιστάσεων κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα σε κατηγορήσει γιατί έχασες αφού είναι μέρος του αθλητισμού αλλά μην μειώνεις την αξία του νικητή γιατί αυτό είναι μικροπρέπεια.. και ασέβεια προς τους πρωταθλητές. Και ο αθλητισμός it’s all about fair play.
Η συνέχεια της χρονιάς είχε περισσότερο δράμα αφού ο Ολυμπιακός διασύρθηκε αγωνιστικά από τον Παο στην σειρά του πρωταθλήματος με τρόπο που θα έπρεπε αν μη τι άλλο να ανοίξει τα μάτια στην διοίκηση και στο τεχνικό τιμ. Τι έγινε στην σειρά αυτή; No tactical magic – απλά μας έτρεξαν, πήγαν το παιχνίδι στην αθλητικότητα στο 1-ον-1 και κοινώς μας έσκασαν. Η δε αδυναμία μας να μαρκάρουμε αμυντικά στο 1-ον-1 ήταν εμφανής σε όλες τις θέσεις – και όχι μόνο απέναντι στον Ρίβερς. Τι μάθαμε από αυτό το μάθημα / πάθημα … μάλλον τίποτα – και αυτό φάνηκε στην διαμόρφωση του φετινού ρόστερ. Δεν θα εξετάσω εάν οι Χάκετ, Γκριν, Μπιρτς και Λοτζέσκι ήταν οι κατάλληλοι παίκτες και αν έπρεπε να μείνουν η να φύγουν. Αλλά σίγουρα ήταν αθλητικοί και μπορούσαν να σταθούν στο στυλ του σύγχρονου παιχνιδιού που βλέπουμε στην Ευρώπη και κυρίως μας πλήγωσε στην σειρά των τελικών με τον Παο.
Αντί για αυτού τους αντικαταστήσαμε με έναν αμερικανό που είναι φιλότιμος αλλά soft στην άμυνα (Μακλίν) έχοντας για κύριο σέντερ ένα 7 footer και τρίτο έναν ψηλό που επίσης δεν φημίζεται για την ταχύτητα η την ικανότητα του για άμυνα above the rim. Δεν κυνηγήσαμε PG από το πάνω ράφι αλλά ψάξαμε το κελεπούρι μέσα στο γνωστό πεδίο (γνώστης των Ευρωπαικών συνθηκών, χωρίς ηγετική προσωπικότητα, μέτριος σε πολλά αλλά όχι εξαιρετικός σε κάτι, medium budget). Προσθέσαμε ένα ΝΒΑερ με γεμάτες χρονιές και ικανότητα στο σκορ και στο 3π – ο οποίος μάλλον δεν κατάλαβε πως προοριζόταν για garbage time. Και τέλος κάναμε 2 εξαιρετικές κινήσεις αποκτώντας τον Στρελνιεκς (εκ των καλύτερων combo guards των τελευταίων ετών) και τον Τιλι που είναι το ιδανικό συμπλήρωμα για τον ταλαιπωρημένο Πρίντεζη. Όλα αυτά και σε συνδυασμό με τους συνηθισμένους για εμάς τραυματισμούς έφτιαξαν ένα σύνολο που δεν μπορεί να παίζει για πολύ ώρα στα κόκκινα, λόγω φθοράς και ηλικίας των βασικών του γραναζιών, έλλειψης αθλητικότητας, και ευνουχισμένης επιθετικής λειτουργίας όταν δεν βγουν οι βασικές περιστροφές.
Το χειρότερο όλων είναι πως η διαχείριση (λόγω και τραυματισμών) μπέρδεψε ακόμα και τους ήδη παγιωμένους ρόλους και οδήγησε τον έτσι και αλλιώς αμυντικογενή προπονητή να καταφύγει σε αυτό που τον έκανε να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια. Δηλαδή να δίνει έμφαση και δουλεύει όλα τα παιχνίδια του γύρω από την άμυνα είτε έπαιζε με την ΤΣΣΚ είτε έπαιζε με την κάτω ραχούλα. Ο Ολυμπιακός όντως δούλεψε τόσο αποτελεσματικά που έφτιαξε ένα τρομερό αμυντικό μηχανισμό που εξαντλεί τον αντίπαλο μέσα από στοχευμένες βοήθειες και έξυπνες αλλαγές. Η εμμονή στην άμυνα έγινε συνώνυμη του φετινού αγωνιστικού προφίλ της ομάδας. (υπάρχουν στιγμές που γυρνάει ο γκάρντ να δει τι Play του ζητάει ο προπονητής ενώ ξεκινάει μια επίθεση και αυτός του φωνάζει κάτι για την προηγούμενη άμυνα).
Tαυτόχρονα ο coach Σφαιρόπουλος προσπάθησε να εντάξει μερικές καινοτομίες φέτος στην επίθεση.
- Αρκετό παιχνίδι στο Post και δημιουργίες high – low κυρίως με τους Μιλουτίνοφ / Πριντεζη.
- Φάσεις pick n pop με τον Μακλίν.
- Στην περιφέρεια παρότι η βασική επιλογή ήταν να τρέξει, απεδείχθη πως κανείς από τους γκαρντ δεν μπορεί να τρέξει την ομάδα στο transition αλλά και κανείς πλην Σπανούλη δεν μπορεί να δημιουργήσει σε καταστάσεις σετ με ελάχιστες μικρο τροποποιήσεις και πόντους από cut στην baseline του Παπανικολάου.
- Το υπόλοιπο σετ αναλώνεται κυρίως σε κεντρικό η πλάγιο πικ με τον Σπανούλη και pull up 3p shots.
Με τον τραυματισμό Σπανούλη και Τίλι η ομάδα μπήκε σε κατάσταση ανά-προσαρμογής ρόλων και χρόνου συμμετοχής παικτών για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και είναι όντως κατόρθωμα πως έχει επιτύχει τόσες νίκες στην Ευρωλίγκα με αυτές τις αντιξοότητες. Αλλά παρόλες τις νίκες είναι κοινή διαπίστωση των περισσότερων πως υπάρχουν εμφανείς αδυναμίες. Με μια σύνοψη:
- Έλλειψη αθλητικότητας
- Προβλέψιμο Επιθετικό παιχνίδι
- Εξάρτηση από τη δημιουργία του Σπανούλη
- Απουσία ρόλων και περιορισμένα Plays για τους Αμερικανούς στο επιθετικό κομμάτι του παιχνιδιού
- Αδυναμία να αντιμετωπίσει αμυντικά το 1-on-1 (ειδικά στην περιφερειακή άμυνα)
Και δυστυχώς η κατάληξη είναι αυτό που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Οι αντίπαλες ομάδες το διάβασαν και μας χτυπάνε στο κομμάτι που πονάμε την περιορισμένη αθλητικότητα και επιθετική δημιουργικότητα του ρόστερ. Ο κόσμος ζει με τις εικόνες του παρελθόντος αλλά στην πραγματικότητα μόλις ο αντίπαλος πάρει μια διαφορά στο σκορ και συνεχίσει να τρέχει δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε. Έτσι ήρθαν και οι πρόσφατες μεγάλες ήττες.
Η διοίκηση αντιμετώπισε την κρίση με την γνωστή της στωικότητα και αρκετή κουβέντα εντός των τειχών – αλλά οι εποχές που όλα τα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν με ψυχολογικές ντόπες και να φιλτραριστούν αγωνιστικά από την μπασκετική ιδιοφυΐα και την μοναδική ικανότητα του Σπανούλη να κάνει τους πάντες γύρω του να μοιάζουν καλύτεροι πέρασαν. Ο μεγάλος αρχηγός δεν μπορεί πλέον να κάνει ότι χρειάζεται ανά περίσταση για να δώσει στην ομάδα αυτό που της λείπει – γιατί κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον χρόνο. Για να μπορέσει να φανεί ο Kill Bill χρειάζεται περισσότερο από ποτέ δίπλα του μια αθλητική ομάδα που να μπορεί να δώσει μάχες και για αυτόν (το οποίο έγινε την περίοδο 2012-13 που ήταν και στα ντουζένια του). Αντί για αυτού περνάει τον χρόνο του μέσα στο παρκέ με παίκτες που παίζουν περισσότερο με το μυαλό παρά με τα αθλητικά τους προσόντα – και δεν νιώθουν ικανοί να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους όταν απαιτείται. Το δε second unit παρουσιάζεται ευνουχισμένο πρωτοβουλιών και ιδεών με εξαίρεση τον συμπαθή Λετονο – ο οποιός μπορεί να δημιουργεί μόνος του φάσεις για τον εαυτό του.
Ποιος φταίει;
Οι ευθύνες είναι 50% στην διοίκηση που εξέθρεψε και ζεί μέσα σε ένα ουτοπικό μοντέλο λειτουργίας. Η ιδέα πως έχουν βρεί την χρυσή φόρμουλα που μετατρέπει μέτριους παίκτες σε υπερ εργαλεία έχει καταρρεύσει. Γιατί αυτό ακόμα και αν έγινε για μερικά χρόνια η εξέλιξη του παιχνιδιού και ο ανταγωνισμός έφεραν νέα δεδομένα. Η ιδέα πως οι Έλληνες επειδή πονάνε την ομάδα και μένουν περισσότερο καιρό άρα πρέπει να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο επίσης κατέρρευσε. Το ταλέντο θα κυριαρχήσει σε βάθος χρόνου και όχι η χημεία μεταξύ των παικτών και η ποιότητα των χαρακτήρων τους. Όσο για το ταλέντο – αν οι Έλληνες ήταν τόσο ταλαντούχοι μπασκετμπολίστες θα είχαν μετακομίσει στο ΝΒΑ και θα έπαιρναν τις θέσεις των Ισπανών, Ιταλών και Γάλλων – άρα ας μην παραμυθιαζόμαστε. Τέλος η λογική πως επειδή έχουμε ένα οικονομικό ταβάνι και ιεραρχία στα αποδυτήρια σημαίνει πως δεν αμείβουμε αντίστοιχα γιατί μπορεί να χαλάσει τις σχέσεις / ισορροπίες είναι ακόμα ένα λάθος – γιατί το αόρατο χέρι της αγοράς θα τον πάρει από το χεράκι και θα τον πάει στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Και μετά πληρώνεις υπεραξίες σε ατάλαντους χωρίς να το καταλάβεις.
Ευθύνη 50% όμως έχει και ο προπονητής. Ένας προπονητής που στηρίχθηκε όσο κανένας στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Και μπορεί να είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος και εργατικότατος αλλά την δουλειά την πήρε για να φέρει αποτελέσματα. Ο Σφαιρόπουλος έφερε 2 τίτλους αλλά έχασε και άλλους τόσους. Έχει χάσει με κάτω τα χέρια σε 2 τελικούς Euroleague και παρότι έπαιζε και τις 2 φορές «εκτός έδρας» δεν έδειξε πως έχει καν τα guts να το διεκδικήσει. Έχει αποκλειστεί σε φάση Τοπ16 που δεν είχε συμβεί στην ομάδα για 10 χρόνια. Έχει χάσει αγώνες με 30αρες, πλέον δεν χάνει μονο b2b από τον Παναθηναικο αλλά και από ομάδες μικρότερου βεληνεκούς και Budget στην Ελλάδα. Η στήριξη στο πρόσωπο του δεν έχει προηγούμενο. Αυτό που θα περίμενε κανείς είναι βρεί τρόπο να αξιοποιήσει το υλικό που ο ίδιος επέλεξε. Αντί για αυτού βλέπουμε να μην μπορεί να βρει ρόλους σε αμερικανούς με χρόνια στο ΝΒΑ – και να ακούγονται κατηγορίες πως δεν μπορούν να καταλάβουν τα συστήματα της ομάδας. Να μην έχει προσαρμόσει το παιχνίδι του στα μέτρα της εποχής – και να μιλάει εμμονικά για την άμυνα λες και του ζήτησε κανείς να κρατήσει τις Θερμοπύλες. Ο φετινός Ολυμπιακός σε αρκετά παιχνίδια δεν περνάει τους 65 πόντους (εκ των χειρότερων επιθέσεων στην Ευρωλίγκα) και μοιάζει ομάδα κοπής των 90’s. Λες και βλέπουμε την έκδοση του Γιάννη Ιωαννίδη εν έτη 2018. Δεν ξέρω ακριβώς τι έχει γίνει μέσα στο μυαλό του coach αλλά μοιάζει να έχει χάσει την αύρα και το momentum που είχε όταν πρωτοήρθε στην ομάδα.
Η γνώμη μου είναι πως ομάδα χρειάζεται ένα ηλεκτροσοκ για να κλείσει τον κύκλο της με ψηλά το κεφάλι. Γιατί είναι φανερό πως από το καλοκαίρι θα μπούμε σε νέα εποχή με νέο προπονητή και ίσως χωρίς τον Σπανούλη. Αυτό σημαίνει αλλαγή προπονητή η παικτών ή και τα 2. Αρκετοί θεωρούν αυτή την πρόταση ως υψηλού ρίσκου στο μέσο της χρονιάς και με την ομάδα στην 2η θέση της Euroleague να διεκδικεί το πλεονέκτημα έδρας – και ίσως να έχουν δίκιο. Αλλά με την ομάδα σε διαρκή κρίση μηνών μοιάζει νομοτελειακό το τελικό αποτέλεσμα είτε τώρα είτε λίγο αργότερα.
Το ερώτημα είναι ένα η διοίκηση θέλει και μπορεί να αναλάβει τώρα την ευθύνη της αλλαγής η αυτή θα γίνει ως αποτέλεσμα του νομού της βαρύτητας; Προς το παρόν πάμε καρφί προς τα κάτω με 9.81 m/s² και πολύ φοβάμαι πως πλησιάζουμε σύντομα την πρόσκρουση …
