Όπως είχα αναφέρει στο προηγούμενο σημείωμα «Δευτέρα θα ασχοληθώ με το μετάλλιο της εθνικής».
Ο Γιάννης, ο Σπανούλης και οι λοιποί θαρραλέοι ευτυχώς δικαίωσαν την πρόβλεψη. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δικαίωσαν τους ίδιους τους εαυτούς τους και την προσπάθειά τους.
Ο Γιάννης που είναι εδώ, έστω και με εύθραυστη ισορροπία, σχεδόν πάντα δίνοντας τα πάντα. Ήταν κρίμα να μην έχει ένα μετάλλιο με την Εθνική. Το πέτυχε και αυτό και αφήνει μικρά, αλαζονικά αγοράκια να ψαρώνουν με τα επιτεύγματά του. Ναι Alperen σε εσένα αναφέρομαι μικρέ φαφλατά.
Ο Παπανικολάου που μαζί με τον Σλούκα από παιδάκια δίνουν τα καλοκαίρια τους στην Εθνική και μια επιτυχία μαζί της ήταν το μόνο που έλειπε στην τεράστια καριέρα τους, και που έδωσαν τα πάντα σε αυτό το τουρνουά .
Ο Θανάσης και ο Κώστας, ειδικά ο πρώτος, που πάντα ακολουθεί & δίνει ότι έχει .
Ο Τολιόπουλος που, έστω και αργά, αναγνωρίζεται και είναι εκεί ακόμα και στα «παράθυρα», όπως και ο Καλαϊτζακης, ο Λάρε, ο Μήτογλου, ο Κατσίβελης που αντιπροσωπεύουν όλα εκείνα τα παιδιά που είναι πάντα εκεί και ας ξέρουν ότι θα είναι ρεζέρβες.
Ο Dorsey, που τόσο υποτιμάται σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, που ο χαρακτήρας και το physique του δεν τον κάνουν προσιτό, αλλά και διαθέσιμος δηλώνει όταν τον καλούν και στην πραγματικότητα είναι σχεδόν πάντα παρών σε μεγάλα παιχνίδια.
Φυσικά ο Σπανούλης που ανέλαβε σε μια πολύ πολύ περίεργη περίοδο για την εθνική, μετά από μια κατραπακιά στο προηγούμενο Eurobasket & μια τυπική συμμετοχή στο τελευταίο παγκόσμιο. Με γερασμένο τον ποιοτικό κορμό και περίεργη διαθεσιμότητα.
Τελικά έχει να λέει πως πήγε στην 8αδα των Ολυμπιακών και πήρε χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ & τα προσθέτει στο Final 4 του BCL με το Περιστέρι & στον τελικό της EuroLeague με τη Monaco.
Το άξιζαν, το πίστεψαν, το δούλεψαν, το κυνήγησαν και το πήραν.
Αυτή η επιτυχία θα γίνει προσπάθεια να μειωθεί, κυρίως λόγω ομαδικών αντιλήψεων αλλά ειλικρινά κάθε προσπάθεια τέτοια θα είναι για γέλια.
Άλλωστε η πληρέστατη Σερβία έφυγε νωρίς, η υπερταλαντούχα Γαλλία το ίδιο η Ισπανία ακόμα νωρίτερα.
Στο τέλος τέλος η επικράτηση επί της Φινλανδίας δεν είναι αμελητέα. Ο Markkanen και οι σύντροφοι του είναι ένα αξιοθαύμαστο σύνολο που αποδίδει εξαιρετικό μπάσκετ βασισμένο σε όλες τις αρχές του σύγχρονου μπάσκετ.
Το πλάνο μας ήταν ίδιο με το αντίστοιχο με την Τουρκία. Απλά υπήρχαν δύο σημαντικότατες διαφορές. Η πρώτη είναι πως το double team στον Markkanen ήταν low risk, γιατί ο Lauri δεν έχει τη δημιουργία και το vision του Shengun. Η δεύτερη διαφορά είναι η ένταση που έβγαζαν στην πίεση στην μπάλα τα guards της Φινλανδίας. Ο Maxunin, o Little, o Valtonen δεν είναι Sipahi – Hazer σε μέγεθος και αμυντική προσήλωση. Επίσης εκεί δεν υπήρχε πλάγιος με τα στοιχεία και το μέγεθος του Osman.
Φυσικά και εμείς κάναμε τις προσαρμογές μας. Ο Παπ ανέλαβε και τον Markkanen (δείτε προηγούμενο σημείωμα) όπως είχε προβλεφθεί, είχαμε μεγαλύτερη συγκέντρωση και προσοχή στο να διασφαλίσουμε το αμυντικό rebound από τα guards μας, γιατί αυτοί θα πήγαιναν επιθετικά στην ανανέωση κατοχών και τέλος ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι με τον Παπ σαν ενδιάμεσο μετά από screen the screener actions ή με flash όταν χρειαζόταν, να βγάλουμε την μπάλα από τα χέρια του Γιάννη στα double team & να την πάμε στην περιφερικά. Εκεί ο Dorsey έκανε ό,τι και με την Ισπανία και ο Τολιόπουλος ό,τι με τη Λιθουανία. Φυσικά υπήρξε και ο Μήτογλου σε αυτό το κομμάτι.
Γενικά ο Σπανούλης προσπάθησε με Dorsey να κουβαλάει μπάλα να αποσυμφορήσει Σλούκα και Τολιόπουλο. Γενικά η διαχείριση του rotation ήταν κοντά στο ιδεατό αναλογιζόμενοι τις συνθήκες.
Ο Κώτσος εκνευρίστηκε από τον προκλητικό Muurinen, ηρέμησε και μπήκε στο 2ο ημίχρονο και προσέφερε βγάζοντας τον μικρό τραμπούκο από το παιχνίδι. Ο Καλαϊτζάκης έβγαλε το Maxunin από το παιχνίδι, ο Σαμοντούροφ έδωσε μάκρος όταν έπρεπε να ψηλώσει το σχήμα για να ματσάρουμε την προσαρμογή των Φινλανδών να επιτεθούν με το Markkanen στο Post.
Η εθνική πέτυχε στα πρώτα 25 λεπτά να έχει πετύχει 17 πόντους από αιφνιδιασμό και οι Φινλανδοί που τρέφονται από αυτό μόνο 5. Μέχρι το 36 που προηγηθήκαμε για δεύτερη φορά με 17 οι Φινλανδοί απλά δεν είχαν καμία ευκαιρία να τρέξουν και να εκτελέσουν γρήγορα.
Μετά ξαφνικά όλα άλλαξαν. Ναι πίεσαν παραπάνω, ναι το 2-1-2 zone press μας μπέρδεψε, αλλά κι εμείς βάλαμε το χέρι μας. Δεν είναι ότι παίξαμε ακριβώς με το ρολόι. Περισσότερο επιτεθήκαμε με λάθος επιλογές, σε λάθος χρόνους και τους δώσαμε την ευκαιρία να βρουν πολλά γρήγορα σουτ.
Σίγουρα κάποια σφυρίγματα ήταν αμφισβητούμενα, αλλά δε χρειαζόταν όλο αυτό το δράμα.
Τέλος καλό όλα καλά και αυτό που μένει είναι τα χαμόγελα και το χάλκινο μετάλλιο, που μετά από 16 χρόνια μας επανατοποθετεί στο προσκήνιο στην πράξη και όχι στη θεωρία.
Ας το χαρούμε, γιατί δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα έρθει η επόμενη τέτοια χαρά.