Έμπλεξα χτες .
Είδα λιγότερα από όσα ήθελα .
Για παράδειγμα δεν είδα τη ραψωδία του Πονίτκα, που σαν καλοκαιρινός έρωτας παρέσυρε στο διάβα του, παρέα με τον Λόιντ, το Λούκα τον Ντόνσιτς και τους φίλους του. Δεν τους αντέχει, ξέρει ότι μπορούν μέχρι ένα σημείο αλλά ο Λουκάς τους αγαπάει και είναι εκεί. Έχει αδυνατίσει κιόλας, κουκλάκι.
Το Βοσνία – Κύπρος δε θα το έβλεπα, ακόμα και αν αφορούσε μπαράζ για πρόκριση σε Μουντιάλ ή, ακόμα περισσότερο, head to head για πρόκριση σε τελικό Eurovision.
Αν στην παραπάνω παράγραφο αντικαταστήσετε το Βοσνία – Κύπρος με το Ισραήλ – Ισλανδία θα έχετε το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. Ωραίοι οι Χέρμανσον – Φρίντρικσον και άλλοι ξανθοί hipster, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Το Ισραήλ δε θα ήθελα να το δω γενικά στη διοργάνωση, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Ο όμιλος τους ευνοεί, έχουν καλό σύνολο θα τους δω στη συνέχεια.
Οι Γάλλοι μου αρέσουν πολύ & δεν περίμενα να παίξουν με τα ξαδελφάκια τους, τους Βέλγους, για να το εκφράσω. Είναι περισσότερο γεμάτοι από όσο μαρτυρούν τα ονόματα του ρόστερ τους, έχουν καταπληκτικούς αθλητές και σίγουρα η φετινή δομή τους έχει καλύτερη χημεία, περισσότερο ισορροπημένη κατανομή ρόλων και επικοινωνία από την περσινή, που πήρε το αργυρό στο Παρίσι. Δε διαθέτουν εμπειρία σε ένα κομβικό υποσύνολο του ρόστερ. Σαρρ, Ρισασέ, Κουλιμπαλί, που είναι ένα εξαιρετικά αθλητικό, σκληρό και ευπροσάρμοστο αμυντικά τρίγωνο και δεν έχουν εικόνες από τέτοια τουρνουά. Βάλ’ τε στο μίγμα και τον Ιφί. Αν είχαν αυτοί οι 3+1 ένα τουρνουά ακόμα στην πλάτη τους προσωπικά θα τους έδινα σοβαρές πιθανότητες να κοντράρουν πολύ πολύ σοβαρά τους Σέρβους. Μετά από χρόνια έχουν 3 guards που μπορούν να δημιουργήσουν ροή επίθεσης και πλεονέκτημα, οι Κορντινιέ – TLC γίνονται δευτερεύοντες λήπτες αποφάσεων και η επίθεση τους βγάζει κίνηση. Στην άμυνα η άπειρη τριάδα που ανέφερα παραπάνω τους επιτρέπει να αμυνθούν με κάθε κάλυψη. Switch all, Drop, hedge υποστηρίζονται απόλυτα, από την ίδια πεντάδα σε πολλές περιπτώσεις.
Αρκετά με τους συνεχιστές του Φουρνιέ και πάμε να περάσουμε στην Ισπανία του Χουάντσο και του Αλντάμα. Ναι αυτό είναι το πρόβλημα. Οι Ισπανοί προσπαθούν να ψήσουν την επόμενη γενιά γκαρντ στα πρόσωπα του ΣεντΣουπέρι και του Λαρόα και έχουν μοναδικό έμπειρο γκαρντ τον τίμιο, και φουλ αντιπαθή σε εμένα, Μπριθουέλα που δεν είναι και ο ιδανικότερος κύριος χειριστής. Γνωρίζοντας όλα τα παραπάνω καλύτερα από μένα, ο Σκαριόλο έφτιαξε ένα ρόστερ που προφανώς έχει ροπή στη frontline και στόχο να καταστρέψει το μπάσκετ των υπολοίπων .Το ίδιο έκανε και στην προηγούμενη διοργάνωση, απλά τότε είχε Λορέντζο.
Μπορεί και τώρα να κάνει κηδεία, απλά πρέπει αρχικά να κερδίσει τα παιχνίδια απέναντι σε ομάδες που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να παίξουν «κανονικό» μπάσκετ, όπως η Γεωργία.
Ο γάτος Τζίκιτς πλαισίωσε τους τρεις καλύτερους παίχτες του Τόκο – Μάμου – Γκόγκα με ένα αθλητικό νατουραλιζε γκαρντ και φροντίζει να τους παρουσιάζει πάντα μαζί στο γήπεδο. Ύψος, χέρια, ενέργεια, σε μια διοργάνωση που οι συμμετέχοντες δεν έχουν χρόνο να χτίσουν αυτοματισμούς και απέναντι σε αντιπάλους με έλλειψη ελίτ απόφασης / εκτέλεσης από τα γκαρντς, πετυχαίνοντας να μικρύνει το γήπεδο και να πνίξει την Ισπανία σε μια μάχη μεγέθους και δύναμης που δεδομένα δεν μπορούσε να κερδίσει. Ο Μάμου σαν heavy SF, που απλά θα πάρει δεξιά ντρίμπλα με φόρα να παρασύρει όποιον Ισπανό βρεθεί μπροστά του παίρνει όλη τη δόξα, αλλά Μπάλντγουιν, Γκογκα και το Νο7 έχουν δώσει λύσεις στα λεπτά που Τόκο και Μάμου έπαιρναν ανάσες. Αν δεν αυτοκτονήσουν, όπως συχνά κάνουν οι Γεωργιανοί, μπορούν να βγουν τρίτοι.
Κλείνω φυσικά με τα δικά μας.
Σπουδαία νίκη στην οικονομία του τουρνουά, αλλά δεν νομίζω ότι ο τρόπος που επιτεύχθηκε είναι βιώσιμος. Ναι προφανώς ο Γιάννης μπορεί να υποστηρίξει ανελέητο bully ball, αλλά αυτό κρυώνει όλη την υπόλοιπη ομάδα. Βέβαια μεταξύ μας φίλες και φίλοι, ο μόνος τρόπος να πετύχει κάτι παραπάνω αυτή η Εθνική είναι να προσπαθήσει να πετύχει ότι και ο Ολυμπιακός του ‘24. Να πεθάνει το μπάσκετ, να ζήσουμε εμείς. Λίγες κατοχές, σφιχτή άμυνα χωρίς πολλά ρίσκα, αλλά με στόχο να ανάψει το φωτάκι της λήξης χρόνου επίθεσης & μπροστά έχει ο Γιάννης και ό,τι προκύψει από τους υπόλοιπους, όταν και αν πάρουν την μπάλα. Χτες η άμυνα μας ήταν παραπάνω από καλή. Ο Φοντέκιο δεν βρήκε καθαρές εκτελέσεις και κυρίως βολικά ματσάρισματα (Παπ εξαιρετικός). Το Μέλι – Γκαλινάρι σαν εναλλαγή στο 5, μετά το παρκάρισμα του Ντίουφ, θα μπορούσε να μας βάλει δύσκολα, αλλά ο Θανάσης ήρθε να με δικάσει για όσα έγραψα χτες. Κώτσος και Μήτογλου ήταν οριακά απογοητευτικοί αμυντικά και πρέπει κάτι να γίνει, ειδικά με τον παίχτη του ΠΑΟ που δε γίνεται να θυμίζει αμυντικά Νοβίτσκι στα 35’, χωρίς όμως το επιθετικό touch του όμορφου Γερμανού παιχταρά στην αντίστοιχη ηλικία. Ο Μέλι τον ταλαιπώρησε τον Ντίνο.
Οι καημένοι οι Ιταλοί έχουν καλή ομάδα, αλλά δεν έχουν προπονητή. Χτες άργησε να εμπιστευτεί τον Σπανιόλο, που θύμιζε πράιμ Σπανούλη, τιμωρώντας το mid drop μας. Τους λείπει και μέγεθος στη ρακέτα δεδομένα, αλλά και στο πλάι. Μάλλον θα πρέπει να πάνε all in small ball στην συνέχεια .
Αυτά σε γενικές γραμμές.
Πιάνω δουλειά.
Αλλά το ΣΚ με την οικογένεια στα Τρίκαλα θα χτυπήσω νέα αντικοινωνικά υψηλά και θα βγω εκτός σπιτιού μόνο για να κατουρήσει η Κιάρα και για να κουρευτώ.
Βέβαια μόλις είδα πως το σημερινό βραδινό ματς είναι Σερβία –Πορτογαλία.
Ας είναι, θα πάρω KFC.