Ο απολογισμός της φετινής χρονιάς αφήνει γλυκόπικρη γεύση αφού η ομάδα έφτασε πολύ κοντά στο να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης και Ελλάδος αλλά στο τέλος κατέληξε διαλυμένη σωματικά, ψυχολογικά και κυρίως με πολλά ερωτηματικά για την επόμενη σαιζόν. Για το τι έφταιξε μπορούν να ειπωθούν πολλά και να βρεθούν και αντίστοιχες δικαιολογίες αλλά στο τέλος της ημέρας στον επαγγελματικό αθλητισμό αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα – και εκεί έγραψε 2 χαμένοι τελικοί και ειδικά στην Ελλάδα μια εικόνα κατάρρευσης. Όλοι μας λίγο πολύ αντιλαμβανόμαστε τους λόγους (ακόμα και όταν ο οπαδισμός μας φοράει παρωπίδες) και δεν έχει νόημα να ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους αλλά να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Χωρίς να μπορώ να ποσοτικοποιήσω επακριβώς το ποσοστό ευθύνης για την φετινή εικόνα. Για ένα είμαι βέβαιος – την μεγαλύτερη ευθύνη την φέρει η Διοίκηση. Σε παλαιότερη ανάρτηση την προηγούμενη σαιζόν είχα αναφερθεί σε “εμμονές και μέταλλα” και είχα ψέξει τον Coach Σφαιρόπουλο για την τακτική του προσέγγιση την διοίκηση για το “μοντέλο” και τον κόσμο για την επιλεκτική στόχευση συγκεκριμένων παικτών. Αν διαβάσει κανείς σήμερα τα διάφορα σχόλια στα social media, blogs και forums θα διαπιστώσει πολλά κοινά σημεία και απόψεις με τις τότε διαπιστώσεις μου. Και αυτό είναι φυσιολογικό γιατί σε μεγάλο βαθμό δεν έγινε τίποτα για να αλλάξει η φιλοσοφία της ομάδας παρότι ενισχύθηκε σημαντικά το περσινό ρόστερ. Και στην ζωή όταν δεν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα προβλήματα όσο και αν υποκρίνεσαι πως δεν υπάρχουν τόσο περισσότερο τα βρίσκεις εμπόδια στο δρόμο σου.
Προπονητής
Ο Σφαιρόπουλος είναι δουλευταράς, δίκαιος και ακέραιος χαρακτήρας. Όποιος έχει δουλέψει μαζί του και να ρωτήσεις θα σου πεί σοβαρός άνθρωπος και καλός προπονητής. Και όπως όλοι μας έτσι και αυτός έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες, οι οποίες όμως είναι το χαρακτηριστικό του ανδρός γιατί χωρίς αυτές δεν θα ήταν αυτός που είναι. Ο coach συμπλήρωσε 3 σαιζόν στην ομάδα στις οποίες έχει κατακτήσει 2 πρωταθλήματα και έχει οδηγήσει την ομάδα σε 2 τελικούς Euroleague. Στα 91 παιχνίδια που καθοδήγησε την ομάδα στην Ευρωλίγκα κέρδισε τα 59 (64%) και έχασε 2 τελικούς στην έδρα των αντιπάλων μας. Αυτό είναι ένα σημαντικό παράσημο ειδικά όταν η ποιότητα των αντιπάλων ομάδων είναι εξαιρετική – για να το πω και πιο απλά δεν έχασε σε ουδέτερο γήπεδο από καμία Μπανταλόνα… (σόρρυ Γιάνναρε αλλά hard facts) Αυτές οι επιτυχίες κατατάσσουν τον coach Σφαιρόπουλο στους πιο επιτυχημένους προπονητές που πέρασαν από την ομάδα. Και αυτό δεν μπορεί κανείς να μην του το αναγνωρίσει!
Από την άλλη στα πολύ μεγάλα παιχνίδια αποδεικνύεται κατώτερος τον περιστάσεων και με εξαίρεση τον Παναθηναϊκό (που είναι ματς ιδιαίτερων συνθηκών) όχι μόνο δεν κερδίζει αλλά χάνει και με κάτω τα χέρια. Ο λόγος δεν είναι οι ελλιπείς τεχνικές του γνώσεις (όπως αρκετοί του προσάπτουν) αλλά η εμμονή του στο αρχικό σχέδιο. Και είναι αρκετές οι περιπτώσεις που δεν τα καταφέρνει να κάνει την διαφορά γιατί δεν ρισκάρει και κινείται συντηρητικά. Παρακολουθώντας την ομάδα από το 1989 δεν θυμάμαι άλλον προπονητή με τέτοια προσήλωση στο βασικό playbook του στην διάρκεια μιας χρονιάς. Αυτό μπορεί να βοηθάει στην διαμόρφωση του τακτικού πλαισίου, των αρχών και στην ιεράρχηση των ρόλων της ομάδας αλλά τον κάνει και προβλέψιμο. Και όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ομάδες με βαθύτερο ρόστερ και υψηλότερη ποιότητα, το να ξέρουν από πριν τι θα πας να κάνεις – σου στερεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Είναι απαραίτητο να πλαισιωθεί από έναν 2ο προπονητή που θα τον κάνει challenge και θα του δώσει ιδέες τόσο στο αμυντικό κομμάτι όσο στο επιθετικό. Ίσως αυτό το ζήτημα και να είναι περισσότερο ευθύνη της διοίκησης που θα έπρεπε να διαγνώσει πως ο Μίλαν είναι περισσότερο team manager παρά assistant. Σε κάθε περίπτωση εκτιμώ πως αυτή θα είναι η τελευταία του χρονιά στο Λιμάνι εκτός και αν κατακτήσει την Ευρωλίγκα στο Βελιγράδι.
Ροστερ
Κοιτώντας το αρχικό ρόστερ τώρα και μετά το τέλος όλων των υποχρεώσεων καταλήγω πως ήταν καλός ο σχεδιασμός και ακόμα και το ρίσκο της μη απόκτησης παίκτη στο 4 ήταν σωστή επιλογή για να δώσει χώρο στους Παπαπέτρου και Αγραβάνη να πάρουν ποιοτικά λεπτά συμμετοχής. Τα λάθη που έγιναν ήταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς (όπως και πέρυσι με τις αστείες επιλογές ψηλών) ειδικά όμως φέτος με τις περιπτώσεις των Young και Χάκετ.
Ο Πάτρικ είναι σωματικά ένα τέρας της φύσεως αλλά δυστυχώς δεν έχει τα guts. Μετά τον σοβαρό του τραυματισμό έπρεπε να έχει αντικατασταθεί το καλοκαίρι με ένα ετοιμοπόλεμο σέντερ που θα έμπαινε στη φωτιά θα πήδαγε σε κάθε reebound και θα βούταγε σε κάθε PnR να πάρει θέση μέσα στη ρακέτα. Η ψυχολογία του και κυρίως η φοβία του να πατήσει δυνατά τον έκανε σε κάθε 1-2 φάσεις να παραπατά ή να πέφτει κάτω. Ως εκ τούτου ο Μπίρτς άρπαξε την ευκαιρία, κέρδισε την θέση του βασικού σέντερ και τα πήγαινε περίφημα όσο τον τάιζε με καλές πάσες ο Σπανούλης. Μέχρι και το σημείο που κατάλαβαν όλοι πως τακτικά δεν πολύ σκαμπάζει όπου και άρχισαν τα προβλήματα και οι τριβές με το τεχνικό επιτελείο. Με την πτώση της απόδοσης του Μπίρτς (έτσι και αλλιώς για 2ο τον είχαμε πάρει) καταλήξαμε να παίξουμε την χρονιά και τα μεγάλα παιχνίδια με κύριο σέντερ τον τίμιο Νικόλα Μιλουτίνοφ που απεδείχθη λίρα 100. Όμως ένας ψηλός δε φτάνει και προφανώς δεν μπορούσε να βγάζει 30 λεπτά σε σειρά αγώνων. Το γεγονός πως τελικά φτάσαμε τελικό της Ευρωλίγκα με ενάμιση ψηλό δείχνει πόσο καλοσχεδιασμένη και δουλεμένη ήταν η ομάδα αρχικά στα υπόλοιπα σημεία της.
Όμως το μεγαλύτερο σφάλμα έγινε στην αντικατάσταση του italian stalion. O Χάκετ ήρθε για να δώσει την αθλητικότητα που λείπει στην περιφέρεια – να τρέξει την ομάδα και να δώσει με το πάθος του μάχες και hustle plays. Και ήταν σωστή επιλογή γιατί ο Σπανούλης θα έτρεχε το PnR, o Green τα isolation, ο Μάντζαρης θα ανελάμβανε την οργάνωση στο half court και χρειαζόμασταν PG για το transition. Και όταν τραυματίστηκε έπρεπε να κινηθούμε για κάτι αντίστοιχο. Και δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε Χάκετ ελεύθερο και στην μέση της χρονιάς – αλλά σίγουρα έναν κοντό να μας τρέξει στο fast break μπορούσαμε να βρούμε και με τα ίδια χρήματα που έδωσαν στο Waters. Προφανώς τα κριτήρια επιλογής ήταν διαφορετικά από τον προπονητή και την διοίκηση… Το πόσο λανθασμένη ήταν αυτή η επιλογή απεδείχθη από την ελάχιστη συμμετοχή, του κατά τα άλλα συμπαθή Ντόμινικ, στο F4 και στην σειρά με τον ΠΑΟ.
Η κατάρρευση του αρχικού πλάνου ολοκληρώθηκε με τον επίσης σοβαρό τραυματισμό του Λοτζέσκι. (σε περίοδο που δεν μπορούσαμε να κάνουμε άλλη αλλαγή στους ξένους) Ο Αμερικανός με το βελγικό διαβατήριο αγωνίστηκε σε μόνο 46 από τα 71 παιχνίδια που έδωσε η ομάδα αλλά ήταν μακράν του 2ου ο πλέον αξιόπιστος σκόρερ 11.1μ.ο. και 13.7 PIR. Η ικανότητα του στο instant scoring αλλά και ευχέρεια του να σκοράρει με drive, 3P ή Mid-range ήταν δυσαναπλήρωτη (και με δεδομένο πως δεν θα ανανεώσει θα λείψει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο από το φετινό ρόστερ πλην Σπαν και Πριντεζη)
Αυτός ο καταραμένος τραυματισμός μας άφησε με 1 δημιουργό (Σπαν), 1 σκορερ (Green) αφού ο Πρίντεζης είχε ήδη καεί να παλεύει μόνος του στο post (απέναντι σε αθλητικούς PF), αλλά κυρίως χωρίς κανέναν άλλο περιφερειακό που να μπορεί να δημιουργήσει – έστω και για τον εαυτό του. Όσο τα παιχνίδια αυξάνονταν και όσο η κούραση συσσωρεύονταν τόσο πιο εμφανείς γίνονταν οι αδυναμίες της ομάδας και η επιθετική δυστοκία αφού δεν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε και καταλήγαμε είτε σε post με τον Μιλουτίνοφ είτε σε iso με Σπαν & Green είτε σε κάποιο μακρινό υπό πίεση. (Στην σειρά με τον ΠΑΟ το Offensive rating μειώθηκε από το 1.22 πόντους στο 0.79 πόντους ανά κατοχή μεταξύ 2ου και 5ου τελικού) Λογικό όταν έχεις να αντιμετωπίσεις καλές ομάδες και έμπειρους προπονητές που είναι απλά θέμα χρόνου να βρουν το κουμπί σου και να βρεθείς στο καναβάτσο.
Στο δε στοίχημα της μη επιλογής παίκτη στο 4 πίσω από τον Αι Γιώργη. Νομίζω πως και εκεί χάσαμε αφού ο Παπαπέτρου δεν μπόρεσε να σταθεί (σε ορισμένα ματς απογοήτευσε) και ο Αγραβάνης παρότι έδωσε μάχες λόγω σωματοδομής μοιάζει να ταιριάζει περισσότερο στο 5. Όμως αυτό δεν θα το μαθαίναμε ποτέ αν δεν τολμούσαμε να τους ρίξουμε στα βαθιά. Και σίγουρα θα βγούμε κερδισμένοι μακροπρόθεσμα αφού και οι παίκτες είναι κεφάλαιο για την ομάδα.
Διοίκηση
Εδώ νομίζω είναι και η ουσία του όλου προβλήματος. Οι Αφοί και κυρίως ο Γιώργος χτυπήθηκαν από μια φοβερή οικογενειακή τραγωδία και σκεπτόμενος το τι πρέπει να πέρασαν τα όποια τους λάθη μοιάζουν φυσικό επακόλουθο και ίσως ασήμαντα. Όμως αυτό θα ίσχυε εάν συνέβαινε μόνο φέτος και όχι σε μια σειρά επιλογών τους τα τελευταία χρόνια. Το μοναδικό τους μειονέκτημα είναι νομίζω η αλαζονεία που έχει προκύψει από τις επιτυχίες της ομάδας αλλά και την επιθυμία τους να κυριαρχήσουν με τους δικούς τους όρους. Για να τα βάλουμε όλα κάτω με μια σειρά όσα χρόνια οι Αφοι επένδυαν τρελά ποσά και έφερναν παιχταράδες στην ομάδα δεν τους ένοιαζε κανένα μοντέλο παρά μόνο η δικαίωση και η επιτυχία.
Το μοντέλο ήρθε ως τυχαίο αποτέλεσμα όταν αποφάσισαν να φύγουν και ο Ντούντα τους είπε να ρίξουν το μπάτζετ και να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια – με τα γνωστά αποτελέσματα. Το να θεωρείς λοιπόν το μοντέλο σαν δικό σου δημιούργημα και να το τηρείς ευλαβικά από τότε – ακόμα και όταν αυτό αποτυγχάνει απλά – δείχνει την διάθεση να τονίσεις ελιτίστικα την διαφορετικότητα σου. Ευτυχώς δεν υπάρχει στον επαγγελματικό αθλητισμό χρυσή φόρμουλα επιτυχίας! Αλλιώς θα την εφάρμοζαν και θα κέρδιζαν όλοι – πράγμα αδύνατο. Ο αθλητισμός όπως και η ζωή είναι ένα δυναμικό περιβάλλον όπου οι συνθήκες και τάσεις μεταβάλλονται στην διάρκεια του χρόνου. Κανένα μοντέλο δεν είναι επιτυχημένο διαχρονικά και εσαεί. Καλό θα είναι λοιπόν να συνειδητοποιήσουν οι διοικούντες πως ούτε την χρυσή φόρμουλα είχαν αλλά και ότι δεν χρειάζεται ολοκληρωτική αλλαγή φιλοσοφίας αλλά προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Και τι εννοώ:
2017 Facts
-
Με το νέο καλεντάρι οι ομάδα καλείται να δίνει 70+ αγώνες ετησίως σε υψηλότερο επίπεδο από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτό ισχύει στην Ευρωλίγκα λόγω τοπ16 αλλά και στην Ελλάδα όπου η κάθε ομάδα μπορεί να έχει 6 Αμερικάνους στην σύνθεση της.
-
Η αθλητικότητα έχει γίνει το σημείο αναφοράς καθώς λόγω της αύξησης του salary cup στο ΝΒΑ οι τεχνικά αρτιότεροι μπασκετμπολίστες βρίσκουν υψηλότερα συμβόλαια εκεί και στην Κίνα. Με αποτέλεσμα να παραμένουν διαθέσιμοι για την Ευρωπαική αγορά οι γηγενείς και από ξένους λίγοι που να πληρούν τις απαιτήσεις. Αυτό ανεβάζει τις απαιτήσεις αυτών των αθλητών και ταυτόχρονα περιορίζει τις επιλογές.
-
Σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν που οι μεγάλες ελληνικές ομάδες δεν είχαν μεγάλες αποκλίσεις στο buget με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές τώρα είμαστε στο 1/3 του budget τους.
-
Η Ελλάδα δεν είναι θελκτικός προορισμός για τους παίκτες λόγω υψηλής φορολογίας και capital control.
Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα απαιτείται ρόστερ 14-15 παικτών επιπέδου Euroleague, η τάση του παιχνιδιού ευνοεί την αθλητική ικανότητα, υπάρχει περιορισμένο pool επιλογής παικτών και λόγω φορολογίας και capital control δεν μπορούμε να προσελκύσουμε όσους θα θέλαμε. Αν λοιπόν δεν αυξηθεί το Budget (και αυτό είναι απόφαση της διοίκησης το τι θέλει και μπορεί να κάνει) καλό θα είναι να περιοριστούν οι φιλοδοξίες και οι δηλώσεις π.χ. πως είμαστε η καλύτερη ομάδα της 8ετίας ή πως δεν εντυπωσιαστήκαμε από την Φενέρ ενώ μας έχει πατήσει στον τελικό. Δεν κοιμήθηκε ο θεός και χάσαμε στον τελικό όπως και δεν είναι τυχαίο πως στο Tοπ16 κερδίσαμε 1/6 παιχνίδια με τις ομάδες που πήγαν στο Φ4. Οι συνθήκες άλλαξαν και πλέον δεν έχουμε το πάνω χέρι (ούτε αγωνιστικά ούτε ψυχολογικά στα μεγάλα παιχνίδια) και αυτό θα πρέπει να το καταλάβουμε. Το “κακό για εμάς” είναι πως βρίσκουμε την ΤΣΣΚ στους ημιτελικούς που έχει αναπτύξει “μεταφυσικό κόμπλεξ” απέναντι μας και αυτές οι νίκες μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.
Αν λοιπόν η διοίκηση συνεχίζει να έχει υψηλές φιλοδοξίες για τον σύλλογο και δεν μπορεί να διαθέσει τα αντίστοιχα κεφάλαια μπορεί είτε να συνεχίσει το moneyball αλλά χωρίς φανφάρες είτε να επιλέξει να επενδύσει σε 3-4 τοπ class ξένους παίκτες που πραγματικά θα κάνουν την διαφορά και να προωθήσει τους νέους Έλληνες π.χ. Τολιόπουλος, Αρσενόπουλος στο βασικό rotation. The less is more ιδίως αν έχουν την κατάλληλη ποιότητα. Σε κάθε περίπτωση ο δρόμος της δημιουργίας μιας σοβαρής ακαδημίας και θυγατρικής ομάδας που θα αναδείξει νέα ταλέντα είναι μονόδρομος – γιατί όσο και αν ενοχλεί προφανώς δεν μπορούμε να πληρώνουμε υψηλά συμβόλαια και εφορία για 15 επαγγελματίες. Μια καλή αρχή λοιπόν θα ήταν ο σχηματισμός ομάδας και η συμμετοχή στο πρωτάθλημα Next generation της Euroleague. Με αυτό τον τρόπο θα υπάρχει έλεγχος της πορείας των αθλητών από το δικό μας οργανισμό και good test με τον αντίστοιχο ανταγωνισμό. Και από εκέι και έπειτα με baby steps και υπομονή θα αρχίσουμε σιγά σιγά να βγάζουμε και εμείς αστέρες και με το κατάλληλο scouting να φέρουμε και ξένα ταλέντα στην ακαδημία. (Αφού πλέον τα καταφέρνουμε στο ποδόσφαιρο όπου και το know how είναι περιορισμένο στο μπάσκετ θα έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες.) Αυτό αγαπητοί Αφοί είναι περισσότερο αποδοτικό και από το moneyball και αν το κάνετε σωστά ίσως να δούμε αθλητές όπως ο Doncic, Herzonia, Saric να βγαίνουν από τα σπλάχνα της ομάδας. (με πολλαπλά οφέλη, αγωνιστικά και οικονομικά)
Σε ότι αφορά το ποιος θα πρέπει να είναι ο ηγέτης. Αν ο ηγέτης θα πρέπει να πληρώνεται χ ή ψ (έτσι καθορίζεται και το οικονομικό ταβάνι των συμβολαίων στο τρόπο λειτουργίας της ομάδας) αυτό ανεξάρτητα από το τι θεωρεί η διοίκηση θα το καθορίσει στο τέλος η αγορά και όχι το πόσα οι ίδιοι μπορούν η θέλουν να διαθέσουν. Αν π.χ. σταματήσει ο Σπανούλης και πρέπει να επιλέξουν τον νέο ηγέτη της ομάδας στο πρόσωπο π.χ. του Ντε Κολό και ο ανταγωνισμός του δίνει $4m τότε το μοντέλο τους θα μείνει χωρίς πραγματικό ηγέτη ή θα υποχρεωθούν να βάλουν την ταμπέλα του ηγέτη σε κάποιον παίκτη κατώτερης ποιότητας. Ας μην λοιπόν στρουθοκαμηλίζουν πως έχουν πιάσει τους άλλους κορόιδα με το Moneyball model γιατί αγόρασαν Παπαλουκά, Τεόντοσιτς, Σπανούλη και ένα κάρο άλλους υποψήφιους ηγέτες για να καταλήξουν εδώ που είναι σήμερα.
Τέλος σε ότι αφορά το κεφάλαιο Δ. Γιαννακόπουλος και Ελληνικό πρωτάθλημα. Υπάρχουν 2 δρόμοι είτε πέφτεις στο επίπεδο του και τον αντιμετωπίζεις με τα ίδια του τα όπλα – το οποίο δεν θα ήθελα να γίνει ποτέ. Είτε φτιάχνεις μια ομάδα που τους κερδίζει όλους μαζί και το σύστημα του. Και παρότι ο συγκεκριμένος “κύριος” εκπροσωπεί ότι συχαίνομαι σε αυτή την ζωή οφείλω να του αναγνωρίσω πως τα τελευταία 2 χρόνια έχει βάλει και χρήματα και έχει αγοράσει και μπασκετικές αξίες παίκτες και προπονητή. Αν λοιπόν δεν μπορείς να τον αντιμετωπίσεις στο παρασκήνιο τότε τα χώνεις αγοράζεις ποιότητα και τον κάνεις μάγκα μέσα στο γήπεδο. Ανακοινώσεις, μηνύσεις και καταγγελίες απλά ρίχνουν νερό στον μύλο της αντιπαράθεσης και πολώνουν την ήδη άρρωστη ατμόσφαιρα στην οποία εν λόγω “κύριος” ζει και βασιλεύει.
Τέλος στο ζήτημα των οπαδών / κάφρων. Η διοίκηση οφείλει να διώξει μια για πάντα αυτά τα άρρωστα και ανόητα άτομα από το γήπεδο. Είναι ξεκάθαρο πως έρχονται για να κάνουν επεισόδια, δεν πληρώνουν εισιτήρια και τιμωρούν την ομάδα και τους φιλάθλους που αγοράζουν διαρκείας. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να μην σταματήσει αυτό του είδους η “σχέση” αφού δεν βοηθούν πουθενά. Λύσεις υπάρχουν αρκεί να υπάρχει και η αντίστοιχη θέληση. Και εκεί θα περίμενα να έχουν ήδη πάρει θέση αφού είναι ξεκάθαρο το τι πρέπει να γίνει. Το ότι δεν κάνουν τίποτα με προβληματίζει περισσότερο από το να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι και να αποτύχει.
Εν κατακλείδι η ομάδα έχει προβλήματα που απαιτούν αποφασιστικές διοικητικές κινήσεις αλλά δεν υπάρχει λόγος για πανικό και total rebuild αλλά ούτε και περιθώριο για πασαλείμματα. Αν δεν γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες θα τα ξαναβρούμε όλα αυτά μπροστά μας αργά η γρήγορα. Για όσους αγαπάμε την ομάδα και καταλαβαίνουμε το παιχνίδι οφείλουμε αναγνωρίσουμε την ανωτερότητα των αντιπάλων μας, να αντιληφθούμε πως πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα αγωνιστικά και οικονομικά δεδομένα της εποχής και να ασχοληθούμε με το αγαπημένο μας σπορ την καλοκαιρινή μεταγραφολογία. Η μπάλα είναι πλέον στα χέρια της διοίκησης ως εκ τούτου υπομονή μέχρι να δούμε τις επιλογές της. Όταν ολοκληρωθεί το νέο μας ρόστερ αλλά και των ανταγωνιστών μας θα μπορέσουμε να θέσουμε τον πήχη για την επόμενη χρονιά. Μέχρι τότε ας κοιταχτούμε στον καθρέπτη και ας προσπαθήσουμε να δούμε αυτό που πραγματικά είμαστε..
