Ο Κόκκινος Μονόκερος

Φτάσαμε αρχές Νοέμβρη και με 7 ματς Euroleague και 5 στην GBL (την Α1 ντε μην ψαρώνετε από αυτά τα νέο μαρκετίστικα) αποφάσισα να γράψω ένα σύντομο(;) κείμενο για τα μπασκετικά μας δρώμενα. Για την ακρίβεια δεν αποφάσισα, με έχωσε ο Αταραξίας που είναι μανούλα σε αυτά… αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα. Σε κάθε περίπτωση θέλω να γνωρίζει ότι τον συγχωρώ, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι έχει και αυτός τα άγχη του με τις Αμερικανικές εκλογές και την ανησυχία ότι η παγκόσμια επανάσταση κατά του καπιταλισμού μπορεί να καθυστερήσει λίγο ακόμα. Επανάσταση κανονική όμως είχαμε στην Ολυμπιακή μπασκετική μας καθημερινότητα, ως απότοκο των όσων έγιναν στην ερυθρόλευκη Off Season του περασμένου καλοκαιριού. Στην βάση αυτή, θα μπορούσα ως κριτικό πνεύμα να αδράξω την ευκαιρία και να κάνω αναδρομές σε παλαιότερα καλοκαίρια που αρκούσαν μια δύο (ακριβές) κινήσεις για να γίνει η ομάδα φόβητρο αλλά δεν έγιναν, για ψάρια που βαφτίστηκαν κρέας, για αβλεψίες, αστοχίες και ατυχίες και εμμονές (μέρος του ερυθρόλευκου μας DNA) αλλά δεν θα το κάνω. Όχι γιατί δεν είμαι αρκετά γκρινιάρης αλλά γιατί πολύ απλά η φετινή Off Season ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ. Το τι και πως τα γνωρίζετε ήδη, η ουσία είναι ό,τι <Drum Roll>

Hot Take που λένε και οι χούπηδες που μιλάνε με περισπούδαστη γλώσσα δανειζόμενη τους όρους σχολιασμού του ΝΒΑ. Και πριν αρχίσετε να λέτε ώπα ρε Emerald μήπως είσαι λίγο υπερβολικός;… θα δικαιολογήσω την άποψη μου. Καταρχήν η ομάδα έχει τεράστιο βάθος σε όλες τις θέσεις, εμπειρία EL και ποιότητα με την επάνοδο των Vezenkov, Dorsey και την απόκτηση των Fournier και Vildoza. Την ίδια στιγμή διατήρησε τον κορμό που την πήγε σε 3 συνεχόμενα Final-4. Όμως στα μάτια μου μοιάζει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό κάθε αυτό!

 

Κοιτώντας το παρελθόν μας αναρωτιέμαι πότε είχαμε καλύτερη Frontline;

Ήταν καλύτερη των mid 90s (Φασούλας, Tarlac, Paspaj, Tarpley, Παπαδάκης) ή της περιόδου 2011-12 (Hines, J. Dorsey, Παπαδόπουλος, Πρίντεζης, P. Antic)  vs (Fall, Milutinov, Vezenkov, Peters, Wright);

 

Πότε είχαμε καλύτερα wings από την τριπλέτα Fournier, Παπανικολάου, McKissic;

Σε βάθος δεν μπορώ να σκέφτω κάτι καλύτερο ως σύγκριση από το δίδυμο Παπανικολάου – Περπέρογλου ή Q. Woods – Βασιλόπουλου ή Childress – Βασιλόπουλου. Ενώ σε επίπεδο ατομικής αξίας ο Fournier συγκρίνεται ως καριέρα μόνο με τον τεράστιο Eddie Johnson και ήρθε στον Ολυμπιακό και σε πολύ καλή ηλικία.

 

Eddie vs Evan 

 

 

Ακόμη και στην περιφέρεια

Που σίγουρα δεν είμαστε καλύτεροι από την ομάδα του Back2Back, έχουμε 3 κοντούς από το top Tier της διοργάνωσης (Walkup, Goss, Vildoza), ένα SG (Dorsey) που συγκρίνεται με ελάχιστους από όσους έχουν φορέσει τα ερυθρόλευκα και στα pits τον Keenan Evans που αν γυρίσει υγιής (μεγάλο ερωτηματικό αυτό, τουλάχιστον για φέτος) ένα από τα καλύτερα combo της διοργάνωσης μετά τους Larkin, James και Nunn. Συν κάποια γεμίσματα τύπου Λαρεντζάκη και Mitrou Long που μόνο αμελητέοι παίκτες δεν είναι. Ναι, το ξέρω φίλε αναγνώστη ότι οι κοντοί κρίνουν το αποτέλεσμα στο Ευρωπαικό μπάσκετ, όμως επίσης αναγνωρίζω ότι στο μπάσκετ Μπαρτζώκα μέσα από την καλή κυκλοφορία της μπάλας αυτό ως παραδοχή για εμάς μπορεί να έχει και λιγότερη σημασία τελικά.

Στην βάση αυτού του συλλογισμού και με το δεδομένο ότι τόσο ακριβές και ποιοτικές ομάδες είχαμε μόνο 2 ακόμη φορές από τα 90ς (1994-95 και 2009-10) καταλήγω ότι αυτό που μας συμβαίνει φέτος είναι κάτι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ως τέτοιο οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε. Με την ολοκλήρωση του ρόστερ και την αναμενόμενη αποχώρηση του Petrusev που παρότι εξαιρετικό ταλέντο δεν χώραγε λόγω χρόνων φέτος – η προοπτική και ο στόχος της ομάδας είναι να κατακτήσει τα πάντα. Όποιος δεν το πιστεύει αυτό να κλείσει αμέσως το κείμενο και να πάει να διαβάσει ό,τι βρει στον www.GreenPowerForward.gr γιατί χάνει τον χρόνο του εδώ. Και ανεξάρτητα από την πλάκα δεν πρέπει να υπάρχει υγιώς σκεπτόμενος μπασκετικός που δεν αναγνωρίζει αυτή την ποιότητα του φετινού μας ρόστερ.

 

 

Θεωρώ λοιπόν ότι ένα τέτοιο ρόστερ με ένα προπονητή της αξίας του Γ. Μπαρτζώκα (που μόνο τυχαία δεν ανακηρύχθηκε 3 φορές προπονητής της χρονιάς στην Euroleague) είναι αρκετά πιθανό να έχει τέτοια καλή τύχη και αποτελέσματα. (Εντάξει δεν μας πάει και πολύ η τύχη το ξέρω, αλλά είπαμε έχει ο καιρός γυρίσματα…).

 

Και εδώ θα πρέπει να πούμε ότι η έναρξη της χρονιάς δεν ξεκίνησε ανάλογα με την εξαιρετική ποιότητα και το βάθος της ομάδας. Κακές εμφανίσεις απόρροια κάκιστης αμυντικής συμπεριφοράς και έλλειψης σκληράδας στα παιχνίδια με Fenerbahce, Anadolu Efes και Bayern Munich έφεραν 3 ήττες στην Euroleague. Ενώ οι μέτριες εμφανίσεις στην GBL με τον Άρη και η ήττα με κάτω τα χέρια στο ΣΕΦ από τον ΠAO έφεραν προβληματισμό (ενδεχομένως και απώλεια πλεονεκτήματος έδρας στην Ελλάδα) και ανησυχία σε όλους τους φίλους της ομάδας. Και κάπου εκεί, με το γνωστό βραχύ θυμικό που χαρακτηρίζει την φάρα μας, βγήκαν πολλοί και ανάμεσα τους και εγώ να αμφισβητήσουν τις επιλογές και ίσως και το κλίμα μέσα στην ομάδα.

Δεν είναι μεταφυσικό, ούτε υπάρχουν μυστικές φόρμουλες… υπάρχει τεχνογνωσία στην ομάδα και μια κουλτούρα που τους οδηγεί να κλείνονται μέσα στο προπονητήριο και στα αποδυτήρια και να δουλεύουν για να αποδείξουν τι μπορούν να επιτύχουν. Αυτό δεν έχει γίνει μια και δύο φορές, αλλά σχεδόν κάθε χρονιά τα τελευταία 15 χρόνια. Και αυτό έγινε και όπως φάνηκε στην εβδομάδα που ολοκληρώθηκε. Ο Ολυμπιακός μετά την ήττα στο ΣΕΦ κέρδισε Real Madrid, Barcelona και AEK με καλό μπάσκετ, ισοπεδωτική άμυνα και χαρακτήρα ομάδας που έχει μέταλλο για μεγάλα πράγματα.

Δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν τα καταφέρει και στο Glass Floor του ΟΑΚΑ την ερχόμενη αγωνιστική απέναντι στον πρωταθλητή ΠΑΟ. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πράσινοι του Αταμάν είναι η καλύτερη ομάδα μέχρι αποδείξεως του εναντίου και μπορεί να κέρδισαν εμφατικά στο Φάληρο, αλλά αυτό ήταν απλά η πρώτη (το Super Cup δεν το αξιολογώ ως σοβαρή αναμέτρηση γιατί ήταν και δυο εμφανώς ανέτοιμοι) μάχη. Και ενδεχομένως και να είναι πιο εύκολο να αγωνίζεσαι εκτός έδρας ως Πρωταθλητής γιατί η πίεση είναι όλη στον μεγάλο σου αντίπαλο που αγχώνεται και από την δική του εξέδρα. Ο Ολυμπιακός όμως δεν  την πάτησε από την ψυχολογική πίεση του συγκεκριμένου αγώνα, όσο τακτικά από την three guard line up του Ataman – αφού δεν προσάρμοσε σε κανένα σημείο την άμυνα του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι τρομεροί κοντοί των πράσινων να βρουν ελεύθερα σουτ και ψυχολογία μετά από τα πρώτα εύστοχα και να κερδίσουν άνετοι και αεράτοι. Λογικό, αφού κανείς δικός μας δεν τους πίεσε στα όρια της σημασίας ενός τέτοιου αγώνα.

Τώρα με υψηλό κίνητρο και με νωπή πληγή από την τελευταία ήττα, ο Ολυμπιακός θα υποχρεωθεί να παρουσιάσει νέα δεδομένα. Και ακόμη και αν χάσει (και πάλι δεν θα σημαίνει τίποτα για την συνέχεια), θα έχει κάνει ένα σημαντικό βήμα για το μέλλον υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει να είναι συμπαγής αμυντικά, ΚΥΡΙΩΣ μέσα στην ρακέτα του. Γιατί αποδεδειγμένα η επίθεση του θα λυθεί στο διάβα της περιόδου, όπως γίνεται σχεδόν πάντοτε με τις ομάδες του Μπαρτζώκα. Προφανώς αν οι πράσινοι έχουν ποσοστά ευστοχίας 50% στο 3π όπως στο ΣΕΦ λογικά θα έχουν και πάλι το πλεονέκτημα, αν όμως δεν είναι τόσο εύστοχοι ή υποχρεωθούν να κερδίσουν το ματς από το mid range ή με παιχνίδι στο post, τα πράγματα θα είναι αρκετά πιο απαιτητικά για εκείνους. Άμυνα με προσαρμογές λοιπόν (όχι μόνο αλλαγές) και έλεγχος του αμυντικού rebound και τα υπόλοιπα θα τα δούμε στο γήπεδο.

Αυτό που θα ήθελα όμως πρωτίστως να μοιραστώ μαζί σας, μετά από αυτή την σύντομη κατάθεση ορισμένων σκέψεων, είναι η έως τώρα απόδοση των παικτών μας. Όσοι παρακολουθείτε την σελίδα θα γνωρίζεται ότι παρουσιάσαμε από πέρυσι ένα μοντέλο αξιολόγησης, με άριστα το δέκα, της απόδοσης κάθε παίκτη σε σύγκριση με τους υπόλοιπους και των δύο ομάδων που αγωνίστηκαν σε κάθε παιχνίδι.

Με αυτό τον τρόπο θεωρούμε ότι αποφεύγουμε τις υποκειμενικές κριτικές και εστιάζουμε στο τι πραγματικά προσέφερε ποιος, συγκρινόμενος με συμπαίκτες και αντιπάλους σε ένα παιχνίδι. Τις κάρτες αυτές μαζί με κάποιες ακόμα θα τις βρείτε στην ενότητα #RedNotes.

Όπως θα διαπιστώσετε στους ακόλουθους πίνακες, παρουσιάζονται οι βαθμολογίες αξιολόγησης ανά αγώνα και παίκτη καθώς και μια σύνοψη για τις δύο διοργανώσεις Euroleague & GBL.

 

Euroleague 1

 

Euroleague 2

 

Στην Euroleague ξεχωρίζουν οι:

Vezenkov (RPG Rating: 7.4,  Με απόδοση μέτρια και άνω (>Fair%) στο 100% των αγώνων που αγωνίστηκε) και ακολουθούν:

Walkup (RR: 6.1, >Fair%: 86%)

McKissic (RR: 5.6, >Fair%: 71%)

Fournier (RR: 4.9, >Fair%: 71%)

Wright (RR: 4.9, >Fair%: 57%)

Dorsey (RR: 4.8, >Fair%: 57%)

Peters (RR: 4.5, >Fair%: 71%)

 

Και αυτοί που προβληματίζουν έως τώρα είναι οι:

Vildoza (RR: 4.3, Poor or Bad%: 57%)

Goss (RR: 4.2, Poor or Bad%: 50%)

Fall (RR: 4.4, Poor or Bad%: 50%)

Και αν μια καλή αιτιολόγηση των προβλημάτων που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός στο ξεκίνημα της χρονιάς είναι η μέτρια απόδοση των Fall και Milutinov στα όσα ματς  αγωνίστηκαν λόγω κάποιων τραυματισμών. Η μέτρια ως κακή εικόνα των Goss και Vildoza ίσως να είναι ένα καμπανάκι για το μέλλον.

 

GBL 1

 

GBL 2

Σε ότι αφορά την GBL όπου και θεωρητικά τα πράγματα είναι πιο εύκολα λόγω χαμηλότερου ανταγωνισμού οι περισσότεροι παίκτες μας έχουν μέτρια και άνω απόδοση.

Vezenkov (RR: 8.5, >Fair%: 100%)

Fournier (RR: 6.9, >Fair%: 100%)

Milutinov (RR: 6.5, >Fair%: 100%)

Walkup (RR: 6.3, >Fair%: 80%)

Wright (RR: 5.7, >Fair%: 80%)

Peters (RR: 5.7, >Fair%: 80%)

 

Όμως και εδώ αυτοί που προβληματίζουν είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι ίδιοι:

Vildoza (RR: 5.0, Poor or Bad%: 50%)

Goss (RR: 5.0, Poor or Bad%: 50%)

 

Καταλήγουμε κάπου με όλα αυτά;

Από την άλλη, δεδομένης της συνθήκης ότι ο Ολυμπιακός ακόμη ψάχνεται με τα σχήματα που θα κατασταλάξει ο προπονητής του, ίσως και όλο αυτό να είναι ένα false alarm. Θα δείξει..

Σε κάθε περίπτωση εγώ φέτος απολαμβάνω κάθε ματς και ευκαιρία που έχω για να παρακολουθήσω την ομάδα μας και κάτι μέσα μου λέει ότι δεν έχουμε δει ακόμη ούτε μικρό μέρος της απόδοσης της. Για το αν η φετινή ομάδα είναι όντως ένας Κόκκινος Μονόκερος ή όχι θα αποφανθεί και βάσει αποτελεσμάτων ο ιστορικός του μέλλοντος.

Στο μυαλό όμως του Red Emerald, σε ένα σύμπαν πέρα από τα όρια της μπασκετικής φαντασίας, εκεί όπου τα όνειρα παίρνουν μορφή και η μαγεία ρέει σαν ορμητικό ποτάμι, θα υπάρχει πάντα ο θρυλικός κόκκινος μονόκερος. Το λαμπερό του τρίχωμα, έντονο σαν τις φλόγες του ήλιου που βασιλεύει, ακτινοβολεί μια υπερκόσμια ενέργεια, προκαλώντας θαυμασμό και μαγνητίζοντας όποιον το αντικρίζει. Τα έντονα κόκκινα μάτια του μοιάζουν να κρύβουν τη σοφία ετών αλλά και την βαθιά θλίψη για τις χαμένες ευκαιρίες του Τελ Αβίβ και του Κάουνας που δεν μπορεί διαγράψει από την μνήμη του. Το κερατό του, σαν πυρωμένο σίδερο βαμμένο με το αίμα των εχθρών του, φέρει τη ανάμνηση της μάχης σε εκείνους που τόλμησαν να τον αμφισβητήσουν. Καθώς συνεχίζει το ταξίδι του ανάμεσα στους κακοτράχαλους λόφους της EL και τις λασπωμένες κοιλάδες της GBL, ο κόκκινος μονόκερος αφήνει πίσω του μια λάμψη αυτοπεποίθησης και ελπίδας. Ένα ρίγος για τους πιστούς του, σαν να υπόσχεται ότι δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Με κάτι τέτοιες αποφωνήσεις στα βραδινά του παραμύθια και με σιγανή φωνή προσπαθώ να βάλω τον γιο μου στο κρεββάτι του. Όμως δεν πιάνει τώρα τελευταία και έτσι η τελευταία μας συμφωνία προβλέπει ότι θα  βλέπει για 1 λεπτό στιγμιότυπα από τον τελευταίο αγώνα του Θρύλου.

Δεν ξέρω αν το να παρακολουθείτε μια ομάδα σας δημιουργεί κάποια έξαψη, πάντως σίγουρα στον γιό μου δημιουργεί, μαζί με αναπάντητες ερωτήσεις και απορίες, πάντοτε πριν πάει για ύπνο.

– Walkup! Walkup! Ναι το έβαλε και πάλιιιι!!!

-Γιώργο κλείσε το tablet θα δεις τα υπόλοιπα στιγμιότυπα αύριο.

-Μπαμπά μα δεν πέρασε το ένα λεπτό!!! Να σου πω κάτι; Θα τους σκίσουμε την επόμενη φορά!!!

-Δεν ξέρω Γιώργο κοιμήσου… αν παίξουμε όπως μπορούμε ίσως…

-Μα αφού είμαστε τρομεροί!

-Κοιμήσου καληνύχτα..

 

Μέχρι την επόμενη φορά να είστε καλά!