Η season ολοκληρώθηκε με απρόσμενα άσχημο τρόπο για τον Ολυμπιακό, που έχασε το πρωτάθλημα ενώ βρισκόταν μπροστά με 2-0 στους τελικούς της Basket League, ενώ μερικές ημέρες νωρίτερα κατέρρευσε στο Final 4 του Βερολίνου στον ημιτελικό με την Real Madrid. Η κυριαρχία του ΠAO μετά από μια δύσκολη 12ετία στην Euroleague και το 3ο διαδοχικό ερυθρόλευκο Final 4 δίχως επιτυχία, έχει ρίξει τους μπασκετόγαυρους σε βαριά κατάθλιψη. Δεν θέλει και πολύ άλλωστε με τους Παναθηναϊκούς των Σλούκα, Ataman και του «παρορμητικού» τους προέδρου να πανηγυρίζουν δικαίως – όσο ‘να ‘ναι επηρεάζεσαι.
Μα κάτσε, λέει η φράξια των «Δικαιολογιστών», γιατί πρέπει να ετεροπροσδιοριζόμαστε; Εμείς είμαστε εμείς! Γιατί ρε παίδες, σας είπαμε εμείς ότι είμαστε κάποιοι άλλοι; Αλλά δεν γίνεται να κρύβουμε το κεφάλι στην άμμο. Γιατί πολύ απλά παίζουμε σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, που η επιτυχία ή η αποτυχία μας εξαρτάται από την σύγκριση μας με τους άλλους. Γιατί πάνω στον ίδιο ετεροπροσδιορισμό, ήμασταν καβάλα στο άλογο εδώ και 3 χρόνια και μετράγαμε νίκες και τίτλους μεταξύ μας στην Basket League και πόσες φορές έχουμε πάει σε F4 και πόσους τελικούς και τίτλους Euroleague είχαμε από το 2012 (τελευταία φορά που βρέθηκαν οι απέναντι σε Final 4). Ας μην γινόμαστε λοιπόν γλοιώδεις υποκριτές, όπως οι πράσινοι που μέχρι πέρυσι το έπαιζαν αντι-προεδρικοί και τώρα τσακώνονται ποιος θα τον πρωτοαποθεώσει. Ο Ολυμπιακός που μας παρέδωσαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας έχει σημαία την ντομπροσύνη και, ιδιαίτερα στην ήττα, πρέπει να θυμόμαστε και ποιοι είμαστε και από που προερχόμαστε.
Είναι γνωστό ότι ο κόσμος της ομάδας μας ζει διαχρονικά στις παρυφές μιας παράλογης συναισθηματικής ισορροπίας. Οι επιτυχίες μεγεθύνονται και οι αποτυχίες προσομοιάζονται με το απόλυτο τέλος – τον θάνατο. Μέση κατάσταση δύσκολα βρίσκεις στην ολυμπιακή καθημερινότητα και αυτή η αχίλλειος πτέρνα μας γίνεται συχνά αντικείμενο επικοινωνιακής εκμετάλλευσης. Σκεφτείτε πόση απόσταση χωρίζει το #MexriTelous με το #ThisistheEnd που ζούμε εδώ και μερικές ημέρες – ίσως μόλις μια σωστή επαναφορά στο ΟΑΚΑ – μπορεί και όχι.
Αφού λοιπόν μιλάμε για θανατικά, το Red Point Guard, που βρίσκεται πάντοτε δίπλα στην ομάδα θα πρέπει να κάνει ένα ιδιότυπο post mortem – μια νεκροψία που θα προσπαθήσει να αποκαλύψει τα αίτια. Κάτι που θα περιμέναμε να το έκαναν άλλοι πιο «σοβαροί» και πιο «έγκυροι», αλλά δυστυχώς δεν το τόλμησαν. Εμείς πάλι δεν πρόκειται να κρυφτούμε στους κάδους και σίγουρα δεν περιμένουμε κανένα non paper από την ΚΑΕ, για να καβαλήσουμε το δικό της αφήγημα. Άσε που οι δικοί μας δεν μιλάνε στις αποτυχίες – εκτός αν πρέπει να μιλήσουν για σπασμένα ταβάνια. Πριν όμως πούμε το οτιδήποτε θα θέλαμε να περιχαράξουμε το πλαίσιο αυτής της άσκησης.
A Fact is Information minus Εmotion.
An Opinion is Information plus Experience.
Ignorance is an Opinion lacking Information.
And, Stupidity is an Opinion that ignores a Fact.
Όσο θα διαβάζετε τις απόψεις μας λοιπόν σας καλούμε να αποβάλλεται το όποιο συναίσθημα και να αναζητήσετε τα FACTS σε όσα λέμε. Κάπως έτσι και ο δημόσιος διάλογος (για αθλητικά ζητήματα παρότι επουσιώδη μπροστά στα σημαντικά της ζωής) ίσως να αποκτήσει και πάλι κάποιο νόημα. Στις επόμενες γραμμές ο σκληρός πυρήνας του RPG παίρνει θέση σε μια σειρά κρίσιμων ερωτήσεων, με την ελπίδα τα όσα θα καταγράψουμε να σας βοηθήσουν να αποτιμήσετε το αποτέλεσμα της φετινής χρονιάς αλλά και τα όποια αίτια.
[Navaho] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Αν ήθελα να γίνω αρεστός, να χαϊδέψω αυτιά, να πάρω likes θα έλεγα χωρίς πολλή σκέψη πως ο Ολυμπιακός είχε μια όχι αποτυχημένη χρονιά.
Επίσης αν ήμουν νηφάλιος παρατηρητής, όχι οπαδός της νίκης και είχα τη δυνατότητα να εμβαθύνω στα γεγονότα πάλι τα ίδια θα έλεγα.
Πήρε Κύπελλο (Ναι δεν ξέχασα το Supercup), πήγε για τρίτη διαδοχική χρονιά σε F4 για πρώτη φορά στην ιστορία του, έχασε το πρωτάθλημα με μειονέκτημα από τον ΠΑΟ, γενικά πρωταγωνίστησε σε υψηλό επίπεδο.
Επειδή όμως δεν είμαι τίποτα από όσα περιέγραψα στις δυο πρώτες παραγράφους θα πω χωρίς περιστροφές πως ο Θρύλος μας απέτυχε.
Η προσπάθεια να δοθεί μια υπερβατική υπόσταση στην επίτευξη του στόχου του F4, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι υπερβολική και αβάσιμη. Στην αρχή της season που μόλις ολοκληρώθηκε ειδικοί και ανειδίκευτοι θεωρούσαν πως ο Θρύλος είναι από τα φαβορί για μια θέση εκεί και για το πλεονέκτημα.
Οι αστοχίες στο σχεδιασμό και η υποαπόδοση ορισμένων παιχτών / σχημάτων έριξε τον Ολυμπιακό από το top tier της διοργάνωσης μέσα στη season και έδωσε την εντύπωση πως τελικά πέτυχε κάτι που δεν ήταν στις δυνατότητες του.
Σε μια λίγκα που βρίθει μετριότητας οι πραγματικοί διεκδικητές του F4 ήταν ελάχιστοι.
Ο Ολυμπιακός μην ξεχνάμε έπαιξε την πρόκριση για το Βερολίνο απέναντι σε μια ομάδα που θεωρούνταν, και ήταν, αποδυναμωμένη με έναν παντελώς άπειρο προπονητή και όχι αρκούντως ενισχυμένη ποιοτικά.
Δεν ήταν η Barcelona φόβητρο, δεν την υπολόγιζε κανείς για τόσο ψηλά, δεν έπεισε ποτέ και κανέναν κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης ότι είναι.
Και επειδή η αρχή του ετεροπροσδιορισμού διέπει την ενασχόληση με τα αθλητικά δρώμενα, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο πως τελικά την κούπα την κατέκτησε μια ομάδα με 12 μεταγραφές το προηγούμενο Καλοκαίρι.
Ολογράφως ΔΩΔΕΚΑ.
Ούτε η μόνιμη επωδός στους τραυματισμούς έχει βάση. Όλες οι ομάδες είχαν πολλούς και ενίοτε σοβαρούς τραυματισμούς.
Άλλωστε στο κλείσιμο της σεζόν, σε PO & F4 ο Θρύλος ήταν πλήρης.
Στα εγχώρια η απώλεια πρωταθλήματος με μειονέκτημα από μόνη της δε θα ήταν καταστροφή, όμως πως να σ’ αφήσει να αγιάσεις η πικρή πραγματικότητα της απώλειας του σε μια best of 5 σειρά στην οποία είσαι 0-2 και μάλιστα έχεις το δεύτερο παιχνίδι Τίτλου στην έδρα σου;
Οι 3 διαδοχικές ήττες σε διάστημα 5 ημερών είναι κάτι ιστορικό και σπάνιο. Πνευματική και ψυχολογική κατάρρευση, αποτυχία διαχείρισης του «πρέπει», πολύ λάδι αλλά από τηγανίτα τίποτα δυστυχώς.
Στην πρώτη χρονιά που αυτή η ομάδα είχε πραγματικό ανταγωνισμό στα εγχώρια κατέρρευσε.
Σκληρό αλλά αληθές.
Το να αποτυγχάνεις δεν είναι κακό.
Αρκεί να το αναγνωρίζεις και να προσπαθήσεις να διορθώσεις τις αστοχίες σου.
Τι έφταιξε και δεν κατέκτησε ο Ολυμπιακός τους στόχους του;
Τι έφταιξε τελικά για την αποτυχία ή, για να είμαι πιο γλυκός, για τη μη επίτευξη της κατάκτησης του πρωταθλήματος είναι μια μεγάλη κουβέντα.
Δε βάζω στην κουβέντα την κατάκτηση της Euroleague γιατί είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις ακριβώς.
Μπορώ βέβαια να τοποθετήσω σαν στόχο το να είσαι ανταγωνιστικός στον ημιτελικό, κάτι που δεν ήταν ο Θρύλος στο Βερολίνο.
Όπως και να έχει η αρχή των προβλημάτων βρίσκεται στο περασμένο καλοκαίρι.
Ο Μπαρτζώκας και το επιτελείο του έκριναν πως, ο συνδυασμός των απωλειών του Σλούκα και του Σάσα και η ταυτόχρονη ένδεια της αγοράς σε ποιοτικά guards με εμπειρία Euroleague, θα πρέπει να αλλάξουν το πλάνο ως προς την βαρυτικό του κέντρο.
Η οδυνηρή εμπειρία του περσινού τελικού στο Κάουνας που σημαδεύτηκε από τον φόβο για τον Tavares, έφερε τον Milutinov στο Λιμάνι, έφερε τον Sikma και γενικά έφερε μέγεθος και grid για να αντικαταστήσει τη ροή και την πλαστικότητα που στερήθηκε η ομάδα.
Το παιχνίδι θα το καθόριζε το post, ο ρυθμός θα ελεγχόταν με αυτόν τον τρόπο και στόχος ήταν να επιβάλουμε τα αγωνιστικά μας θέλω μέσω του μεγέθους σχεδόν σε κάθε θέση.
Όταν δεν ευοδώθηκε η «ευκαιρία» με James η ομάδα στράφηκε σε ένα παιδί με μέγεθος που στηρίζει το παιχνίδι του στη γνώση – πως είναι δυνατότερος και ψηλότερος από τους περισσότερους αντιπάλους στην ίδια θέση.
Πολύ σωστά καταλάβατε, στον Iggy αναφέρομαι.
Αυτός και ο Sikma είναι δυο μεταγραφικές επιλογές που με κάνουν να πιστεύω πως δεν υπήρχε ξεκάθαρη άποψη για το τι μπορούν να κάνουν πραγματικά καλά και πως, μάλλον, υπερτιμήθηκε η ικανότητα του πλάνου να τους απορροφήσει.
Βέβαια και η συνύπαρξη Fall – Militinov δεν απέδωσε όσα ευελπιστούσε το team του Μπαρτζώκα.
Και οι δυο είχαν καλές περιόδους, αλλά ποτέ κι οι δυο ταυτόχρονα.
Η αμυντική εξάρτηση της ομάδας από τον Fall και οι αυτοματισμοί που έχουν στηθεί στην επίθεση γύρω του, τον κάνουν σχεδόν αναντικατάστατο .
Οι πρώτες δηλώσεις του Μπι μετά τους τελικούς ήταν για την απουσία του.
Ο Milutinov δεν κουμπώνει ακριβώς στη επίθεση μας, ψάχνει τα σημεία του και κυρίως κάποιον να συνεργαστεί.
Κάπως έτσι λοιπόν μια βαριά ομάδα χρειάστηκε να κάνει εισαγωγή σπιρτάδας και versatility για να φτάσει το ταβάνι της. Αφού όμως έχασε με τραυματισμό το Milutinov, Wright και Petrusev έσωσαν τη χρονιά επι της ουσίας.
Έδωσαν σε ένα δυσκίνητο ρόστερ λίγη περισσότερη ευελιξία σε άμυνα κι επίθεση και του έδωσαν τη δυνατότητα να γίνει λίγο λιγότερο προβλέψιμο και αργό.
Όμως αυτό το δίδυμο δε το είδαμε στους τελικούς και γενικά το είδαμε ελάχιστα στο κλείσιμο της σεζόν.
Κατανοητό να θες να έχεις όσα περισσότερα guards μπορείς διαθέσιμα αλλά δεν απεμπολείς τόσο εύκολα το μεγάλο σου στρατηγικό πλεονέκτημα.
Στην τελική φίλες και φίλοι είχες 2 DnP (Coach Decision) μόνιμα στους τελικούς που ήταν και τα δυο Έλληνες guards, τον έναν μάλιστα τον πρόσθεσες το χειμώνα για αυτό το λόγο.
Γενικά ο Ολυμπιακός στήριξε τη δομή του στο πλήθος.
Πολλές λύσεις / επιλογές, που θα φθείρουν τον αντίπαλο και θα διατηρήσουν την ένταση τη ομάδας σε μεγαλύτερη διάρκεια.
Τελικά όμως ουκ εν τω πολλώ το ευ.
Milutinov & Petrusev & Wright έπαιξαν ελάχιστα έως λίγο στον ημιτελικό με τη Real, ο Φίλιππος έπαιξε λίγο και στους τελικούς αν συνυπολογίσουμε τα δεδομένα, ο Λαρεντζάκης για 3η σεζόν ρίχνει τα λεπτά του στη post season , Sikma, Braz με πολιτικά, Naz, Λούντζης, Τανούλης δεν υπολογίζονται και κάπως έτσι το πλήθος δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα.
Το σύστημα είναι πάντοτε σημαντικό αλλά ποτέ δεν είναι σημαντικότερο από τους παίχτες που το υλοποιούν.
[RednGun] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαικές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Ο Ολυμπιακός με το πέρας της περσινής σεζόν, στα μάτια μάλλον του περισσότερου κόσμου, έμοιαζε να βρίσκεται μία κίνηση από την απόλυτη κυριαρχία. Κι αν η απώλεια Vezenkov ήταν αναμενόμενη, οι κινήσεις στα guards ήταν μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Οι ερυθρόλευκοι σε καμία περίπτωση δεν έθελξαν με το μπάσκετ που παρουσίασαν κατά τη διάρκεια της σεζόν. Βέβαια κατά τη διάρκεια της προηγούμενης σεζόν ήταν η καλύτερη ομάδα (τουλάχιστον στην Euroleague, στο πρωτάθλημα δεν υπήρχε συναγωνισμός) όμως η κατάληξη ήταν η ίδια (ου μην και χειρότερη για το ψυχολογικό κομμάτι). Έγιναν οι επιλογές κατά της διάρκεια της offseason, για τις οποίες αρκετός κόσμος είχε τις αμφιβολίες του. Κι αν για το κομμάτι της «ομορφιάς» τα είπαμε ήρθε η ώρα να κρίνουμε και το κομμάτι της «επιτυχίας». Κατά την άποψή μου η χρονιά δεν μπορεί παρά να κριθεί αποτυχημένη. Το μπασκετικό τμήμα δεν είναι ένα τμήμα που είναι γεμάτο με τίτλους, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα του Συνδέσμου, όμως μετά τις περσινές κατακτήσεις δεν μπορεί ένα Super Cup κι ένα Κύπελλο να συνθέτουν μία επιτυχημένη χρονιά. Η παράδοση όπλων στον ημιτελικό της Euroleague με την Real Madrid και η απώλεια του Πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό, ενώ είσαι μπροστά με 2-0 και θες μόλις μία νίκη, κάνουν τη κρίση μας πιο αυστηρή (ειδικά το δεύτερο σκέλος). Μπορεί να φτάσαμε ένα μόλις σουτ (ή/και μία επαναφορά) από την ανατροπή στην ανατροπή όμως αυτό τελικά δεν έγινε. Η μεγάλη ευκαιρία είχε χαθεί πιθανόν στο 4ο ματς της σειράς στο ΣΕΦ, εκεί που ο Ολυμπιακός ήταν κατώτερος των προσδοκιών. Ίσως σε μία απεικόνιση / μικρογραφία ολόκληρης της αγωνιστικής σεζόν 2023-2024.
Πως επηρέασαν οι τραυματισμοί βασικών παικτών την πορεία της ομάδας;
Το θέμα των τραυματισμών έχει διπλή ανάγνωση. Από τη μία πλευρά δυσκόλεψε πάρα πολύ το έργο του coach Μπαρτζώκα, κυρίως στο στρώσιμο της ομάδας στην αρχή της χρονιάς. Οι αλλαγές πέρσι το καλοκαίρι ήταν τελικά αρκετές, συνεπώς και ο χρόνος που χρειαζόταν η ομάδα ήταν αρκετά περισσότερος, ώστε να φτάσει στα θέλω του coach. Το παγκόσμιο πρωτάθλημα σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς έφεραν την ομάδα αρκετά πίσω. Από την άλλη οι τραυματισμοί ήταν αυτοί που έφεραν στο προσκήνιο τον Moses Wright, έναν ψηλό που στην πορεία φάνηκε ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν, ασχέτως αν λόγω των υπόλοιπων επιλογών (κυρίως πέρσι το καλοκαίρι) έμεινε εκτός τελικών. Σε ένα συνολικό πλαίσιο η ομάδα άργησε να βρει ρυθμό, όμως στα κρίσιμα ήταν σχεδόν πλήρης (playoff με Barcelona) ή/και πλήρης (Final 4). Σίγουρα στο «face to face» με τον Παναθηναϊκό η απώλεια του Fall ήταν σημαντική αλλά εκ του αποτελέσματος, ίσως και να μην ήταν αυτό που έλλειψε.
[Spanoularos] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαικές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Η χρονιά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κριθεί πετυχημένη. Αν μπορούσα να αξιολογήσω την απόδοση της ομάδας στην Euroleague θα την χώριζα σε 2 κατηγορίες. RS – Playoffs και F4. Επιπλέον, θα πρέπει να θέσουμε μία ακόμα παράμετρο. Τον ανταγωνισμό και ποιος είναι ο στόχος του Ολυμπιακού.
Ο ανταγωνισμός δεν είναι σε υψηλά επίπεδα από τις θέσεις 8-18. Μη γελιόμαστε, το επίπεδο είναι χαμηλό για πολλές από τις ομάδες που τερματίζουν κάτω από την θέση 8. Με συγχωρείτε, αλλά δεν μπορώ να ακούω «ναι αλλά δείτε τι κάνει η Milano με τόσο μεγάλο budget»
Άρα θα θέσω ένα ερώτημα. Ποια Milano και ποια Partizan; Το επίπεδο έχει πέσει αρκετά. Οπότε όσον αφορά τον ανταγωνισμό είναι μικρός για να μπεις play offs, μεγάλος όμως για να κατακτήσεις την κούπα.
Στόχος; Στόχος πρέπει να είναι να περάσεις στο f4. Πέρασες; Πέρασες. Ήσουν έτοιμος; Σε καμία περίπτωση και αυτό πρέπει να μας προβληματίσει αρκετά. Γι’ άλλο ένα final 4 ξεκινήσαμε να κυνηγάμε. Η ομάδα δεν κατάλαβε πότε έχασε το ματς. Σε αυτό θεωρώ ο coach θα βρει την λύση. Όμως δεν πρέπει να είμαστε χαρούμενοι απλά με την συμμετοχή στο f4. Πρέπει να πάμε να το πάρουμε. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του Ολυμπιακού.
Άρα πλήρη αποτυχία στο F4. Όμως στο πρώτο πρωτάθλημα της Euroleague, δηλαδή της κανονικής διάρκειας και των playoff, η ομάδα πήρε καλό βαθμό. Έκανε πολύ καλό finish που την έφερε να έχει το momentum την κατάλληλη στιγμή και να αποκλείσει μία ομάδα που δεν θα σε απέκλειε ποτέ.
Όσον αφορά στην εγχώριες διοργανώσεις, αποτυχία. Καλό το κύπελλο, καλό το super cup αλλά όλα αυτά τα σκέφτεσαι και τα αναφέρεις όταν πετυχαίνεις τους σημαντικούς τίτλους. Είναι το κερασάκι στη τούρτα των τίτλων όταν τους κατακτάς όλους. Από 2-0 σε 2-3 είναι αποτυχία. Οι δύο ομάδες είναι πολύ κοντά ή να το πω καλύτερα, ήταν πολύ κοντά. Όμως να χάνεις στην έδρα σου, πάλι παιχνίδι για τίτλο είναι βαρύ. Η ομάδα φάνηκε λίγη όταν έπρεπε. Πνευματικά ανέτοιμη, ενώ τακτικά δεν θεωρώ πως ήταν ανέτοιμη. Η ομάδα προσπάθησε μαζί με τον προπονητή και στο 5ο ματς τα έδωσε όλα. Όμως το ματς στο Σ.Ε.Φ. θα το κουβαλάμε για χρόνια.
Πως επηρέασαν οι τραυματισμοί βασικών παικτών την πορεία της ομάδας;
Σίγουρα επηρεάστηκαν από τους τραυματισμούς. Ο Fall είναι πολύ κρίσιμος παράγοντας για την άμυνα μας. Ειδικά η drop άμυνα αποκτάει νόημα με τον Fall, όπως και οι αλλαγές. Κλείνει τους χώρους, τις γραμμές πάσας αλλά και κλείνει κυρίως το spacing. Δεν δίνει την δυνατότητα με την μεταφορά δυνατής / αδύνατης να δημιουργήσει spacing. Οπότε σίγουρα θεωρώ έπαιξαν ρόλο οι τραυματισμοί, όπως και η μη δήλωση του Wright στους τελικούς. ΟΜΩΣ δεν πρέπει να σταθούμε εκεί. Μπάσκετ παίζουμε, Ολυμπιακός είμαστε, δεν πρέπει να κρίνεται η επιτυχία / αποτυχία από 1 τραυματισμό. Όποιος και να είναι. Γιατί η κατάσταση ναι μεν ήταν άτυχη, αλλά εδώ ήμασταν όταν λέγαμε να κόψει τον Canaan και να πάει με 3 πεντάρια. Και μετά φίλες και φίλοι ας ερχόταν να σε κερδίσει. Γιατί μόνος του πάλευε ο Milutinov, που επιτέλους έπαιξε όπως πρέπει και όπως μπορεί. Αλλά δεν μας έφτασε.
Εν κατακλείδι, η χρονιά είναι αποτυχημένη. Και θα πρέπει να κριθεί η ομάδα με βάση την αποτυχία, χωρίς ναι μεν αλλά. Η κριτική πρέπει να μας κάνει καλό.
ΥΓ.1 Είναι η 1η χρονιά που οι Αφοί έχουν να αντιμετωπίσουν τον Παναθηναϊκό ως πρωταθλητή Ευρώπης, από την στιγμή της αλλαγής πολιτικής.
[Filman] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Έφτασε λοιπόν η στιγμή της σεζόν που τα φώτα στη σκηνή έσβησαν, οι καλλιτέχνες αποχώρησαν για τα καμαρίνια τους, οι συντελεστές για τα σπίτια τους κι εμείς οι απλοί θεατές να αξιολογήσουμε την παράσταση που είδαμε τους τελευταίους 10 μήνες, είτε από monitors είτε δια ζώσης. Το μίγμα του casting έμοιαζε εξ αρχής αμφίβολο καθότι συγκροτήθηκε κάπως άναρχα και βιαστικά. Είτε ως αποτέλεσμα κακών συγκυριών, είτε ως αποτέλεσμα κακών επιλογών του σκηνοθέτη, η ουσία είναι πως από τις πρώτες εικόνες η ομάδα παρουσίασε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που συνηθίσαμε την αμέσως προηγούμενη διετία. Άλλαξε δέρμα και επέμεινε σε μια αμυντική προσήλωση, η οποία πίστευε πως θα λειτουργεί όπως κάποτε η πενικιλίνη του Φλέμινγκ. Και πράγματι υπήρξαν βραδιές που λειτούργησε, η ομάδα όταν έπιανε υψηλά αμυντικά standards και επιδείκνυε πειθαρχημένο αλτρουισμό στην επιθετική της λειτουργία, ξεκλείδωνε τις κλειδωμένες πόρτες που όρθωνε μπροστά της ο αγωνιστικός ανταγωνισμός. Φάνηκε όμως ότι ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό. Όση συνέπεια κι αν επιχείρησε να παγιώσει στο game plan, αστάθμητοι παράγοντες όπως κόπωση, τραυματισμοί, ανομοιογενή σχήματα με δομικά κενά, άφηναν τις περισσότερες φορές ξινη γεύση. Ξινή, όχι πικρή. Αυτή εγκαταστάθηκε στον ουρανίσκο της ψυχής μετά την 25η Μαΐου, όταν οριστικά το οποίο εγχείρημα έπεσε από τη ξύλινη σκηνή (παρκέ) κι έκανε κρότο εκκωφαντικό. Εκεί που ο ρεαλισμός σε κοίταξε κατάματα με μορφή δικαστή και σου είπε: κύριε κρίνεσαι ένοχος λόγω ανεπάρκειας ταλέντου. Διότι στο ρημάδι το άθλημα, που είναι ένα άθροισμα πολλών παραγόντων, αυτό που πάντα τελικά βασιλεύει και νικάει είναι το ταλέντο. Σε κάθε εκδοχή του αθλητισμού, ομαδικού ή ατομικού, το ταλέντο ήταν αυτό που φορούσε το μετάλλιο στο θώρακα. Προφανώς και υπήρχε/υπάρχει αρκετό ταλέντο στην ομάδα. Προφανώς και η κατάληξη στα εγχώρια κεκτημένα θα μπορούσε να είναι διαφορετική, αν ο Fall αποτελούσε τον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας όπως μόνο εκείνος ξέρει. Αλλά με τα αν κανείς ποτέ δεν κέρδισε κάτι.
Στο ερώτημα μεγαλύτερη ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Πως θα ιεραρχούσες Διοίκηση, Προπονητής / επιτελείο, παίκτες;
Προφανώς και οι παίχτες φέρουν την μικρότερη ευθύνη, υπάλληλοι είναι κι αυτοί όπως κι εμείς, ακόμα κι αν είναι καλοπληρωμένοι δε σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένοι να φτάσουν χωρίς εναέρια μέσα στο φεγγάρι ξέρω γω, επειδή τους ζητήθηκε. Η διοίκηση θεωρώ φέτος ήταν κάπου στη μέση. Όταν κλήθηκε να επιδείξει αντανακλαστικά το έκανε και με το παραπάνω. Wright και Petrusev άλλαξαν την εικόνα της ομάδας προς το καλύτερο και αυτό πιστώνεται και σε εκείνους. Προφανώς και σε αυτές τις περιπτώσεις το μεγαλύτερο ανάθεμα πέφτει στον σκηνοθέτη και τους βοηθούς του. Προφανώς και υπήρξαν τρανταχτές αστοχίες στη στελέχωση. Ενδεχομένως να υπερεκτιμήθηκαν οι δυνατότητες κάποιων (το μεγαλύτερο λάθος του coach B κατ εμέ), ταυτόχρονα όμως αναδείχθηκαν και σε πρωταγωνιστές παίχτες που μέχρι πέρυσι ήταν φευγάτοι (Peters) και αυτό οφείλεται και στο πρόγραμμα του οργανισμού. Άρα και θετικά και αρνητικά πρόσημα στο προπονητικό staff που για μένα όμως φέτος φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη. Το μοναδικό ερώτημα που πλανάται για του χρόνου, είναι το εξής: Tο μήνυμα ελήφθη; Μένει να φανεί στα προσεχώς…
[P3nny Hardaway] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Η season 2023-24 έφτασε στο τέλος της και ήρθε η ώρα να κάνουμε έναν απολογισμό για την απόδοση της ομάδας, στις εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Ξεκινώντας από την Euroleague και γυρνώντας στις αρχές Οκτωβρίου όταν είχε ολοκληρωθεί το roster, προσωπικά είχα προβλέψει ότι η ομάδα θα τερμάτιζε από την 4η ως την 6η θέση στο τέλος της κανονικής διάρκειας. Το ρόστερ είχε χάσει αρκετά σε ποιότητα με την φυγή των Σλούκα και Βεζένκοφ και ο coach αποφάσισε να καλύψει το συγκεκριμένο κενό ποσοτικά και με διαφορετική λογική σε χαρακτηριστικά των νεοαποκτηθέντων παικτών. Εκεί ακριβώς εντοπίζονταν οι 2 βασικοί μου προβληματισμοί για τη στελέχωση, δηλαδή ότι: δύο μέτριοι παίκτες δεν κάνουν ένα πολύ ποιοτικό. Σε αυτή την κατηγορία ανήκαν οι μεταγραφές των Goss – Brazdeikis, οι οποίες προορίζονταν να καλύψουν το κενό του Σλούκα, με διαφορετικό τρόπο και εκεί χτύπησε για μένα ένα βασικό καμπανάκι. Ποιος παίχτης από αυτούς θα χειριζόταν τις πολύ κρίσιμες κατοχές στο κλείσιμο ενός αγώνα που πάει πόντο-πόντο; Ποιος θα έπαιρνε τα μεγάλα σουτ, εφόσον οι δύο παίκτες στους οποίους στηριχτήκαμε την προηγούμενη σεζόν έφυγαν; Ποιος θα ήταν ο closer της ομάδας στο κλείσιμο ενός αγώνα, όταν το μπάσκετ των συνεργασιών δεν προτιμάται από τον ίδιο τον coach, κάτι που ίσχυε και τα προηγούμενα 2 χρόνια; Ποιός θα εκμεταλλευόταν ένα screen στη μπάλα για να παράξει κάτι καλό, όταν η αντίπαλη άμυνα θα έριχνε πάνω μας τα πιο δυνατά της αμυντικά εργαλεία; Αυτό δεν αφορά μόνο την crunch time αλλά και το υπόλοιπο διάστημα ενός αγώνα, αλλά για αυτό θα στηριζόμασταν στη χημεία του ρόστερ και σε ένα τόπ προπονητή, όπως ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Βέβαια όταν παίζεις με τη φωτιά υπάρχει και το ενδεχόμενο να καείς, όπως και έγινε στον ημιτελικό με τη Real.
Στο ερώτημα μεγαλύτερη ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Πως θα ιεραρχούσες Διοίκηση, Προπονητής / επιτελείο, παίκτες;
Όταν ξεκινάς να στελεχώσεις μια ομάδα κοιτάς τι χαρακτηριστικά σου λείπουν και δεν πας με τον καλύτερο διαθέσιμο αλλά με το καλύτερο fit. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει κυρίως η μεταγραφή του Milutinov και σε μικρότερο βαθμό η μεταγραφή του Sikma. Εφόσον είχαμε ένα παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Fall στο “5”, χρειαζόμασταν εξαρχής έναν Wright. Ο Μιλού είναι ποιοτικός παίκτης αλλά όχι αυτό που μας έλειπε, ειδικά εφόσον μιλάμε για το μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ομάδα. Πρόσφερε το παιδί προφανώς αλλά στο μπάσκετ όσα περισσότερα κουτάκια τικάρει ένα ρόστερ σε θέματα επιλογών, τόσο καλύτερο είναι. Για τον Sikma δε χρειάζεται να πoύμε κάτι, και εκεί φάνηκαν πολλά όταν μπήκε στην ομάδα ο Petrusev.
Έκανα μια μίνι αξιολόγηση του ρόστερ γιατί η αξιολόγηση της απόδοσης και του που φτάσαμε εν τέλει εξαρτάται άμεσα από αυτό. Η στελέχωση αρχικά ήταν επιεικώς μέτρια, στην συνέχεια μακιγιάραμε τις αδυναμίες μας με Wright – Petrusev, αλλά δεν ήταν αρκετό ώστε να αλλάξει ουσιαστικά η απόδοσή μας, αν ο στόχος ήταν η κορυφή της Ευρώπης. Όταν έχεις χάσει τους 2 καλύτερούς σου παίκτες από την προηγούμενη σεζόν, μια μέτρια διαχείριση σε ταβανιάζει. Με όλα αυτά τα δεδομένα για μένα η πρόκριση στο Final Four ήταν επιτυχία, γιατί δεν ήταν καθόλου δεδομένη έτσι όπως εξελίχθηκε η χρονιά, συνυπολογίζοντας και τους τραυματισμούς, που δεν μας έδωσαν την ευκαιρία να παίξουμε για πολύ καιρό με πλήρες roster. Είναι λόγος να χαιρόμαστε; Προφανώς όχι, η συμμετοχή δεν είναι ποτέ αρκετή, αλλά μη γελιόμαστε δεν ήμασταν για παραπάνω.
Τώρα σε σε ότι έχει να κάνει με την Ελλάδα, νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς, απλά αποτύχαμε. Δεν θα απαξιώσω κανέναν, αλλά όλοι φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Η απουσία του Fall βόλεψε αρκετά τον Παναθηναϊκό, αλλά ακόμη και έτσι είχαμε τις ευκαιρίες μας τις οποίες πετάξαμε επανειλημμένα στον κάλαθο των αχρήστων.
Τις πταίει λοιπόν; Βασικά όλοι, μπορούμε αλήθεια να αφήσουμε κάποιον εκτός κάδρου; Ρητορική ερώτηση…Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη την είχαν οι παίκτες, γιατί αυτοί είναι μέσα στο παρκέ, αυτοί έχασαν τις βολές στο Game 4, αυτοί έχασαν τα σουτ στο ίδιο παιχνίδι για να πάει το ματς στην παράταση, ο Goss έχασε το σουτ στο Game 5 που θα μας έβαζε μπροστά, αλλά τους παίκτες κάποιος τους επέλεξε. Άρα προσωπικά θεωρώ ότι οι παίκτες είχαν μάλλον τη μικρότερη ευθύνη, γιατί αυτό μπορούσαν αυτό έδωσαν. Τώρα αν περιμέναμε από τον Goss να γίνει Σπανούλης, και από τον Canaan να ντυθεί Larkin, τότε κάτι δεν σκεφτόμαστε καλά, αλλά αυτό δεν ισχύει γιατί ειδάλλως δε θα ζητούσαμε James – Dorsey – Vezenkov για την επόμενη σεζόν. Αν το roster ήταν τόσο καλό θα μιλούσαμε για πινελιές, όχι για απόκτηση 2 παικτών με τίτλο MVP…. Άρα εδώ η κύρια ευθύνη βαραίνει coach και Αγγελόπουλους. Η στελέχωση φέτος δεν ήταν από τις καλές του Μπι, συμβαίνει και στους καλύτερους, αλλά ο ίδιος έχει πει στο παρελθόν ότι η διοίκηση δε του χαλάει ποτέ χατίρι και του δίνει ελευθερία κινήσεων και ως προς το δεύτερο σκέλος είναι σωστό, αλλά το “δε χαλάω χατίρι” εντάσσεται στο πλαίσιο των διαθέσιμων πόρων. Δεν του χαλάνε χατίρι, αλλά ξέρει πόσα λεφτά μπορούμε να ξοδέψουμε. Δεν έχει διαθέσιμα 5 εκατομμύρια για 2 παίκτες και επιλέγει Goss και Brazdeikis. Επομένως εδώ πρέπει να αποδώσουμε και στους Αγγελόπουλους τις ευθύνες που τους αναλογούν. Ας αφήσουμε στην άκρη εμάς που είμαστε απλά οπαδοί, αλήθεια, βλέποντας τον αιώνιο αντίπαλο να έχει βελτιωθεί σε τεράστιο βαθμό και να είναι έτοιμος να το κάνει ακόμη περισσότερο την επόμενη χρονιά, οι ίδιοι οι Αγγελόπουλοι θεωρούν ότι δεν χρειάζονται να αποκτηθούν τουλάχιστον 2 ποιοτικότατοι παίκτες; Θα διατεθούν αυτά τα χρήματα όταν θα κάτσουν να μιλήσουν με τον coach για το πλάνο; Το ένα φέρνει το άλλο και η σεζόν που μόλις τελείωσε αποτελεί reality check για ιδιοκτήτες και coach κυρίως. Στο χέρι τους είναι να βοηθήσουν να αλλάξουμε προς το (πολύ) καλύτερο.
[Terrence Nesquick] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Ο Ιούνιος του 24 έγραψε τελικά, αυτό που είχε ήδη γραφτεί από τα μέσα Φλεβάρη. Απολογισμός Σούπερ Καπ και Κύπελλο Ελλάδας. Ήττα στον ημιτελικό της Euroleague και reverse sweep στους εγχώριους τελικούς. – Προσωπική άποψη – χρονιά αποτυχημένη (με κερδισμένο ελληνικό πρωτάθλημα θα μιλούσαμε αλλιώς).
Η ομάδα τα τελευταία 3 χρόνια έχει αλλάξει status, κανείς δεν το αρνείται αυτό, ωστόσο η 3η σερί αποτυχία σε F4 και ο τρόπος που χάθηκε το πρωτάθλημα, τη σεζόν που στην ουσία ο αντίπαλος ‘επέστρεψε’, κρίνουν τη χρονιά ως αποτυχημένη. Η πρόκριση στο φάιναλ φορ με μειονέκτημα έδρας απέναντι στην Barcelona, έδειξε ότι έχουμε μάθει πια να παίρνουμε αυτό που θέλουμε. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είμαστε κάθε χρόνο εκεί, κάτι διόλου ασήμαντο. Παρόλα αυτά πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τα θέλω μας. Είμαστε οκ με το να είμαστε κάπου εκεί κάθε χρόνο με τη λογική του ‘’τρυπάμε ταβάνια’’, υψηλά αντίπαλα μπατζετ κλπ κλπ ; Ή θέλουμε ως Σύνδεσμος να έχουμε κάθε χρόνο ως στόχο να κερδίζουμε όλους τους τίτλους που διεκδικούμε;
Στο ερώτημα μεγαλύτερη ευθύνη για το τελικό αποτέλεσμα. Πως θα ιεραρχούσες Διοίκηση, Προπονητής / επιτελείο, παίκτες;
Γιατί φοβόμαστε ως οργανισμός να πούμε το αυτονόητο κάθε Οκτώβρη στις αρχές της σεζόν; Ότι στόχος δεν είναι καμία 8αδα και καμία συμμετοχή σε F4, στόχος είναι η κούπα…ή μάλλον καλύτερα, οι κούπες! Το ότι υπάρχουν μεγαλύτερα μπατζετ από τα δικά μας δεν θα αλλάξει, η ομάδα έχει δείξει ότι με το μπατζετ που διαθέτει αυτά τα χρόνια (καθόλου μικρό μάλιστα) όταν χρειαστεί θα πάρει τα αποτελέσματα που πρέπει. Γιατί πρέπει να φτάνουμε κάθε χρόνο στο 3ημερο του F4 για να πούμε το αυτονόητο; Ότι πάμε για την κούπα… δεν λέω να είμαστε αλαζόνες και να κάνουμε δηλώσεις επί δηλώσεων, αλλά αν θες να συγκαταλέγεσαι στην ελίτ, πρέπει και να το πιστεύεις ότι βρίσκεσαι εκεί. Με την αξία σου, όχι τυχαία, και με συνεχή παρουσία. Πρώτα απ’ όλα λοιπόν μιλάμε για το πως επικοινωνείται όλο αυτό (διοίκηση) και τελικά πως και αν γίνεται πράξη ( προπονητής – σχεδιασμός – μεταγραφές – προπονητικό πλάνο)
Αν λοιπόν θέλουμε κούπες, δε βρίσκω το λόγο να μην επικοινωνείται αυτό. Ακόμα και σαν νοοτροπία για το που έρχεται ο κάθε νέος παίχτης. Αν παρόλα αυτά μας αρκούν τα τρυπημένα ταβάνια, τότε οκ καλώς και δεν επικοινωνείται έτσι.
Ακούμε ότι το μπατζετ θα ανεβεί και θα παρθούν σημαντικές αποφάσεις σχετικά με το ρόστερ. Αυτό γιατί θα γίνει; (Αν γίνει), γιατί φαντάζομαι ότι προφανώς δεν μας αρκούν οι πορείες και τα συνεχόμενα Final 4, αλλά γιατί μας λείπει η κούπα (ας πούμε για την Ευρωλίγκα)… πέρασαν 11 και 12 χρόνια πια από τις τελευταίες.
Η ιεραρχία λοιπόν σε οποιαδήποτε αποτυχία ή επιτυχία θα είναι αυτή – Διοίκηση – Προπονητής – παίχτες.
Οι πρώτοι δυο θέτουν στόχους, φτιάχνουν πλάνο-σχεδιασμό και φέρνουν παίχτες για να το κάνουν πράξη. Η συζήτηση για το αν η χρόνια είναι πετυχημένη ή αποτυχημένη είναι για μένα άστοχη παρόλα αυτά, διότι θα έπρεπε να μπορεί να απαντηθεί χωρίς να χρειάζεται υποκειμενικότητα. Από τη στιγμή όμως που οι στόχοι δεν είναι ξεκάθαροι στην αρχή της σεζόν, έτσι θα έχουμε τέτοιες συζητήσεις στο τέλος της. Ας ελπίσουμε ότι φέτος θα θέσουμε τους σωστούς στόχους και θα πούμε ως Ολυμπιακός, ότι στόχος μας για του χρόνου είναι να πάρουμε όλους τους τίτλους που διεκδικούμε. Τότε πιθανά του χρόνου τέτοιο καιρό να μη χρειαζόμαστε τέτοιους είδους αρθρογραφία…
[Ataraxias] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Για να αξιολογηθεί η season, πρέπει να πούμε ως προς ποιες παραμέτρους. Για μένα αυτές είναι δύο και η πρώτη είναι η σύγκριση με περσινή χρονιά, ειδικά μέσα στο πλαίσιο συνέχισης του τριετούς-τετραετούς ήδη προτζεκτ της ομάδας από την επιστροφή του Μπαρτζώκα.
Το πρότζεκτ λοιπόν θα έπρεπε να είναι στα καλύτερά του, να είναι η χρονιά της αποκορύφωσης και αυτό το καλοκαίρι να μιλάμε για την διαφοροποίηση/αναδιάταξή του. Κάτι που θα χρειαζόταν ούτως ή άλλως, άλλωστε αυτή η χρονική διάρκεια, τρία-τέσσερα χρόνια, είναι η βέλτιστη διάρκεια των πρότζεκτς, σύμφωνα με μελέτες στον αθλητισμό.
Η ομάδα πέρσι έπαιξε το πιο όμορφο μπάσκετ, την παραδέχθηκε όλη η Ευρώπη, ενώ και πρόπερσι είχε δώσει τέτοια δείγματα. Κατατάχθηκε στην πρώτη θέση της RS και στην δεύτερη αντίστοιχα. Παρομοίως, έφτασε ένα σουτ από την κατάκτηση της Euroleague, κι ένα σουτ από τον Τελικό. Την φετινή χρονιά θα έπρεπε να βελτιωθεί, τόσο ώστε να πάρει την Euroleague, ολοκληρώνοντας την ανοδική πορεία του προγράμματος.
Η ομάδα πήρε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα (και όλους τους λοιπούς εγχώριους τίτλους). Φέτος λοιπόν θα έπρεπε, ενόψει και της ενίσχυσης του αντιπάλου, να έχει τον τρόπο να πάρει τρίτο συνεχόμενο, να εγκαθιδρύσει μια μικρή αυτοκρατορία και να επιστρέψει σε εποχές της κυριαρχίας του ’90.
Η ομάδα φέτος είχε απόδοση χαμηλότερη των δύο προηγούμενων ετών, πόσο μάλλον αν συγκρίνουμε με την περσινή. Από το όμορφο – κυριαρχικό – επιθετικό αλλά με στιβαρή άμυνα μπάσκετ, πέρασε σε ένα στριφνό, αργό, αμυντικογενές μπάσκετ, που απλά προσπαθούσε να είναι αποτελεσματικό. Προσωπικά μου αρέσει το αμυντικογενές μπάσκετ, αρκεί να είναι συνειδητοποιημένη στόχευση και να υπηρετείται σωστά (π.χ. σε συνδυασμό με πολλούς αιφνιδιασμούς), όχι να είναι αποτέλεσμα ανάγκης. Ακόμα και έτσι το αποδέχομαι και το υποστηρίζω, αρκεί να είναι αποτελεσματικό. Σε μεγάλη διάρκεια δεν ήταν, αλλά το σημαντικό είναι ότι δεν έφερε αποτέλεσμα ούτε στα κρίσιμα. Απέτυχε λοιπόν η ομάδα να κερδίσει την Euroleague, όπως ήταν λογικό θεωρητικά βάσει της πορείας της. Στα 2/3 της RS είχε μέτρια πορεία, έκανε ένα αποτελεσματικό τελευταίο τρίτο RS, επιτυχημένα Ρ.Ο., αλλά απογοήτευσε στο F4. Τελικά απέτυχε να κερδίσει το Πρωτάθλημα Ελλάδας με μειονέκτημα έδρας, υποκύπτοντας με 3-2, ενώ προηγήθηκε με 0-2! Αυτό πέρα από ποιοτικό, έδειξε ξεκάθαρα και πνευματικό έλλειμα, αν αυτό δεν είχε γίνει κατανοητό από το πρώτο δεκάλεπτο του ημιτελικού F4.
Η άλλη παράμετρος είναι η απόδοση βάσει του roster, που τελικά επέτρεψαν να υπάρχει στην ομάδα η καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος και οι προσθήκες στη σεζόν. Βάσει λοιπόν αυτής, είμαι αρκετά ικανοποιημένος από την ομάδα, καθώς με ένα roster ανισοβαρές, ετεροβαρές για τις ανάγκες της Euroleague και του σύγχρονου τουλάχιστον μπάσκετ και με σοβαρές ελλείψεις ακόμα και στην πληρότητά του (χώρια την μεγάλη κουβέντα για τα σχετικά μπάτζετ) η ομάδα βρήκε τελικά, αφού επέτρεψαν για λίγο και οι τραυματισμοί, ένα modus operandi που την έκανε να καλπάσει με 10/11 τελευταία ματς της RS. Κατάφερε να περάσει έναν δύσκολο αντίπαλο με μειονέκτημα στα Ρ.Ο. και να βγει τελικά τρίτη στην EL. Στο Πρωτάθλημα δε, έχοντας μειονέκτημα και με κρίσιμο τραυματισμό που μετέτρεψε, μαζί με τους περιορισμούς στα διαβατήρια ως απότοκο της κακή offseason, το πλεονέκτημα στην ρακέτα σε μειονέκτημα, έφερε στο πέμπτο ματς τον τίτλο, που το έχασε ουσιαστικά για ένα, ελεύθερο σου ή/και μια κακή επαναφορά.
Τελικά ναι μεν βάσει του διαθέσιμου roster η ομάδα έκανε ακόμα και υπέρβαση θα έλεγε κανείς, αλλά συνολικά μιλάμε για απογοήτευση. Δεν πρέπει να ξοδεύεται έτσι το κεφάλαιο υπεραπόδοσης που έχει η ομάδα λόγω του Συνδέσμου και της ποιότητας του προπονητή και του οργανισμού.
Ποιες ήταν οι βασικές προκλήσεις που αντιμετώπισε η ομάδα κατά τη διάρκεια της σεζόν και πώς τις ξεπέρασε;
Η ομάδα πέρασε μια δύσκολη offseason με απώλειες του Σάσα και του Σλούκα, ενώ ήδη χρειαζόταν κάτι επιπλέον στην περιφέρεια και μια αναβάθμιση στο “5”, όπου ο Fall κάποιες φορές αισθανόταν μοναξιά.
Η απώλεια του Σάσα, έφερε αναβάθμιση του Peters και τον Sikma αρχικά (αν και ακούστηκε ηχηρά προσπάθεια για Mirotic), ενώ στην συνέχεια εξ ανάγκης έφερε τον Petrusev. Συχνά χρειάστηκε να καλύψει την θέση ο Παπανικολάου.
Η απώλεια του Σλούκα καλύφθηκε τελικά με τον Goss, που αν καταλαβαίνω καλά ήταν αρχικά το «κάτι επιπλέον». Στην πορεία αποκτήθηκε για να βοηθήσει και ο Μήτρου-Λονγκ.
Το «κάτι επιπλέον», μετά την απώλεια Σλούκα, εκεί που αρχικά μαθαίναμε ότι ήταν παίκτης επιπέδου James ή Nunn, κατέληξε να είναι ο Brazdeikis, με πληρωμή buy-out παρακαλώ.
Η αναβάθμιση στο “5” ήρθε με τον «πολύ» Milutinov στη θέση Bolomboy–Black, γεμίζοντας με ποιότητα αλλά στερώντας απαραίτητα χαρακτηριστικά και αναγκαία ποσότητα στην νευραλγική αυτή θέση.
Οι βασικές προκλήσεις λοιπόν ήταν αρχικά πως θα αντικαταστήσουμε τους πόντους, την δημιουργία, το rebound αλλά κυρίως την βαρύτητα των Σάσα και Κώστα στην ομάδα.
Ο Alec Peters αντικατέστησε σε 80% τους πόντους του Σάσα, πήρε και τα rebs του, μπορεί να έπαιξε και καλύτερη άμυνα, γενικά έκανε ένα step-up μεγαλύτερο από ό,τι περίμενα. Παρών και στα περισσότερα βαριά ματς, μάγκας, καπέλο. Αλλά αντικατέστησε σε μικρό βαθμό την κινητικότητα και σε καμία περίπτωση το βαρυτικό πεδίο του Σάσα. Η αέναη κίνηση του Βούλγαρου, που δημιουργούσε θραυστικά κύματα στις αντίπαλες άμυνες, χώρους και σουτ από το πουθενά, ξεχασμένους συμπαίκτες να κόβουν ανενόχλητοι και να ταΐζονται από Θωμά και Σλου, έπαψε να υπάρχει.
Η έλευση του Φίλιππου έδωσε νέες διαστάσεις στην θέση “4”, όπου έπαιξε μάλλον εξ’ανάγκης, βοήθησε να καλυφθεί περισσότερο το κενό του Σάσα, είναι μια περίπτωση που έχει φόντα MVP contenter, αλλά δεν έφτασε μάλλον. Δεν μιλάω για Sikma, ο συμπαθής μαθητής του Οπενχάιμερ, όπως αναμενόταν, βοήθησε λίγο και περιστασιακά.
Τελικά, ο Σάσα δεν καλύφθηκε, ειδικά στην επίδραση της βαρυτικής κίνησης που επέτρεπε σε όλη την ομάδα να γίνεται καλύτερη. Αυτό νομίζω φάνηκε κυρίως από το γεγονός ότι πολλές φορές και κυρίως οι ελιτ ομάδες κατάφερναν να αποδιοργανώνουν το μπάσκετ της πρώτης πεντάδας, μιας πεντάδας που πέρσι με Σάσα σκόρπαγε τον τρόμο σε όλη την Ευρώπη. Και σε αυτό δεν κατηγορώ τον Αλέκο.
Ο Goss αντικατέστησε το scoring του Σλούκα, αλλά όχι την θέαση του γηπέδου, έβλεπε μισή πάσα εκεί που ο Κώστας έβλεπε τρεις, δεν συνδέθηκε ποτέ αξιόπιστα και με συνέπεια με τους συμπαίκτες του, ούτε επέβαλλε την προσοχή της αντίπαλης άμυνας, που ελάχιστες φορές ασχολήθηκε να στείλει βοήθειες σε αυτόν. Πήρε πολλές κρίσιμες κατοχές, και σε πολλές δεν κατάφερε να παράξει πόντους για την ομάδα, από τον ίδιο ή από ασσίστ του, ενώ εκεί ο Σλούκας ήταν πιο αποδοτικός. Ξανά λοιπόν βλέπουμε μια έλλειψη σε χαρακτηριστικά που πέρα από την στατιστική, δημιουργεί προϋποθέσεις στους υπόλοιπους συμπαίκτες να γίνουν καλύτεροι. Πιο μεγάλο παράδειγμα είναι η απόδοση του Θωμά, που πέρα από την κούραση του Παγκοσμίου, παιδευόταν πολύ να περάσει τις πάσες που πέρναγε, ελέω Σάσα, ή να σκοράρει χωρίς ιδιαίτερη πίεση πάνω του, ελέω Σλούκα πχ. Έκανε λάθη και ήταν πολύ άστοχος σε σχέση με πέρσι, χωρίς να φταίει ο ίδιος.
Το κάτι παραπάνω στην περιφέρεια ήταν να δοθεί από Μπραζ. Πλήρης αποτυχία, ενώ υπήρχαν οι θεωρητικές δυνατότητες, δεν του δόθηκε μάλλον η ευκαιρία να κάνει αυτά που ξέρει καλά, ή δεν μπόρεσε να τα κάνει στο πλαίσιο του Μπι και πέρασε τα κρίσιμα σε DNP. Για τον συμπαθή λαθέρ NMΛ, εντάξει, θα βοηθήσει περισσότερο στο μέλλον αλλά δε θα φτάσει λογικά να είναι καν Λαρεντζάκης.
Στο 5 τώρα, το υπερόπλο Μιλου έμεινε πολύ καιρό στα pits, ενώ οι αιτιάσεις ότι φέρνει ελίτ χαρακτηριστικά που όμως δεν είναι ακριβώς αυτά που χρειαζόμαστε φάνηκαν βάσιμες. Επίσης στην πράξη φάνηκε ότι δεν μπορούσαν στο ίδιο ματς να είναι κυριαρχικοί όπως μπορούν οι Fall και Μίλου. Μόνο ένας από τους δυο και μάλιστα καλύτερα όταν ο άλλος έλειπε τελείως. Η έλευση του Μωυσή έφερε νέο αέρα και χαρακτηριστικά που έλειπαν, στα κρίσιμα όμως δεν απέδωσε, υπάρχει και η απειρία, ενώ στους τελικούς ήταν εκτός.
Συμπερασματικά, η ομάδα δεν κατάφερε να ξεπεράσει πλήρως και επιτυχώς τις προκλήσεις της σεζόν, τουλάχιστον αν οι απαιτήσεις συνάδουν με το μέγεθος του Συνδέσμου και την δυναμική του τρέχοντος πρότζεκτ, για να το συνδέσω και με το άλλο ερώτημα. Αλλιώς η προσπάθεια ήταν καλή, με ωραίες ιδέες, πολλή δουλειά και πείσμα. Δεν έφτασε όμως.
[Charles Bronson] (twitter-X)
Πώς αξιολογείς την απόδοση του Ολυμπιακού στις εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις αυτή την σεζόν;
Νομίζω ότι με ασφάλεια μπορούμε να πούμε ότι η απόδοση στις εγχώριες διοργανώσεις μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη. Ναι μεν πήραμε σούπερ καπ και κύπελλο (τίτλους τους οποίους δεν υποβαθμίζει καθόλου, ίσα ίσα που όταν έρχονται απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο έχουν βαρύνουσα σημασία), αποτύχαμε όμως παταγωδώς και θορυβωδώς στο μεγάλο ας στόχο: το πρωτάθλημα.
Ο τρόπος δε που χάθηκε το φετινό πρωτάθλημα, πιστεύω ότι θα μας στοιχειώνει για πολύ-πολύ καιρό, κάτι που υποδηλώνει ακόμα πιο έντονα το μέγεθος της αποτυχίας.
Όπως είπε και μια ψυχή, από το 2-0 δεν πρέπει να στο γυρνάνε ακόμα κι αν λέγεσαι Περιστέρι ή Ηρακλής, πόσο μάλλον όταν είσαι ο Ολυμπιακός.
Κι όπως έχει πει επίσης ένας άλλος σοφός , ο Ολυμπιακός έχει δύο υποχρεώσεις: Να κερδίζει τον βάζελο και να παίρνει τίτλους.
Δυστυχώς η ομάδα φέτος κρίθηκε ανεπαρκής, ως προς αυτήν την ηθική υποχρέωση, στο χρονικό σημείο που μέτραγε πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη στιγμή.
Οπότε, είμαι ξεκάθαρος φίλοι μου: Αποτυχημένη η πορεία στο εσωτερικό.
Πάμε τώρα στα πιο δύσκολα, στα λίγο πιο περίεργα: Απόδοση στην Euroleague.
Έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα παράδοξο τη φετινή χρονιά. Η ομάδα έφτασε F4 (τρίτο σερί, για πρώτη φορά στην ιστορία της), όμως η γεύση που μας έχει μείνει είναι πιο άσχημη κι από πόσιμη Augmentin.
Το γιατί είναι προφανές, χαίρω πολύ: Επειδή πέτυχε ο βάζελος (με την πρώτη) εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε συστηματικά.
Μήπως παραείμαστε όμως αυστηροί με την ομάδα; Μήπως κρίνουμε λάθος στο συγκεκριμένο θέμα, ελέω της πίκρας μας;
Η απάντηση, για μένα τουλάχιστον, είναι ξεκάθαρη και σταράτη: Όχι.
Καλώς ή κακώς ανέκαθεν οι δύο αιώνιοι ετεροκαθορίζονται και ορίζουν το τι εστί αποτυχία/επιτυχία και από την απόδοση του απέναντι.
Επίσης, καλώς ή κακώς, οφείλουμε να παραδεχτούμε η ομάδα μας δείχνει ένα αέναο θόλωμα όταν απέχει ελάχιστα από την πηγή – συνήθως δεν πίνουμε το νερό, πνιγόμαστε με αυτό.
Ε, είμαστε Ολυμπιακός ρε παιδιά. Τι να κάνουμε; Να παραμένουμε ευχαριστημένοι με πορείες; Δεν γίνεται αυτό, Sorry but not sorry.
Δεν είναι δυνατόν προφανώς να το παίρνεις πάντα, αλλά οκ…το ποσοστό μας είναι εξαιρετικά κακό και πλέον, για μένα ξαναλέω, η πίκρα κι η στεναχώρια από τις αποτυχημένες παρουσίες σε F4 είναι πολύ μεγαλύτερη από την χαρά της συμμετοχής.
Σθεναρά και γενναία λοιπόν τοποθετούμαι: Η παρουσία μας φέτος, δυστυχώς, ήταν αποτυχημένη.
Και για να μη μπερδευόμαστε, εμείς φίλοι μου είμαστε ο Ολυμπιακός. Κι όχι μια οποιαδήποτε έκδοση του Ολυμπιακού, αλλά η συνέχεια της περσινής ομάδας που έκανε την Ευρώπη να παραμιλάει με το μπασκετ που έπαιξε και που στο τέλος δεν πανηγύρισε για ένα σουτ.
Ε, για αυτήν την ομάδα λοιπόν είναι αποτυχία να μπαίνει ασθμαίνοντας στο F4 και να αποτελεί κομπάρσο του ημιτελικού της.
Τι έφταιξε που ο Ολυμπιακός δεν κατέκτησε τους κύριους στόχους του;
Το μαύρο κουτί της φετινής σεζόν έχει πολλές ενδιαφέρον πληροφορίες, μα πάνω από όλα είναι γεμάτο με ξεροκεφαλιές, αλαζονεία και ιδεοληψίες.
Δυστυχώς ο κακός προγραμματισμός, που προσωπικά θεωρώ ότι ήταν απόρροια των τριών προαναφερθέντων δεινών, σε καταδίκασε σε μια χρονιά μετριότητα, συνεχούς αγώνα για επιβίωση και, εντέλει, αβάσταγου πόνου.
Συνδυάστε τις μέτριες εώς αποτυχημένες επιλογές παιχτών με την παροιμιακά “καλορίζικη αύρα” του Ολυμπιακού στο μπάσκετ κι έχετε το αποτέλεσμα εύκολα και γρήγορα μπροστά σας: Pain and suffering.
Προσωπικά δε θα καταλάβω ποτέ γιατί ξηλώσαμε την περσινή ομάδα και δεν συνεχίσαμε την εξέλιξη και τον εμπλουτισμό της, και εξηγούμαι: Τι σημαίνει ξήλωμα για μένα;
Ξήλωμα σημαίνει η αποψίλωση ποιοτικών διαβατηρίων, κάτι που σε οδήγησε να παίζει με λειψή ομάδα το πρωτάθλημα.
Ξήλωμα σημαίνει το εμφανέστατη downgrade στη γραμμή των κοντών, καθώς από εκεί που ήταν κοινά αποδεκτό ότι ήθελες (και κοίταζες) για έναν έξτρα χειριστή, έμεινες με τον χειρισμό στο χέρι. Δυστυχώς φέτος είχαμε μακράν το χειρότερη περιφέρεια που έχει περάσει από τον Ολυμπιακό, κάτι που μας στοίχισε πολύ.
Ξήλωμα σημαίνει το να αλλάζεις συνειδητά ρότα στη στελέχωση των ψηλών σου και να αφήνεις την πετυχημένη συνταγή του αθλητικού σέντερ, επιλέγοντας να πορευτείς με παιδιά παρομοίων χαρακτηριστικών που δεν σου επιτρέπουν να παίξεις με τον τρόπο που ξέρεις και έχεις πετύχει.
Ξήλωμα για μένα είναι η ακατανόητη απόφαση να αποκτήσεις γενικά παιδιά που δεν σουτάρουν. Όλες οι φετινές προσθήκες χαρακτηρίζεται από χτίστες εώς στρηκ. Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω γιατί μια ομάδα όπως αυτός ο Ολυμπιακός (που 2 χρόνια τώρα είχε μάθει να λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και να δημιουργεί πολύ καλές συνθήκες για τους σουτέρ του) επέλεξε να ρίξει τόσο πολύ την αποδοτικότητα του έξω από γραμμή των 6.75 – και δε θα το καταλάβω ποτέ.
Επίλογος
Ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει ποτέ, όπως είπε ο μεγάλος Milan Tomic. Όμως επειδή η ζωή και ιδιαίτερα ο αθλητισμός είναι ένα «παιχνίδι» στο οποίο πρέπει να αρπάξεις τις όποιες ευκαιρίες σου δίνονται, αν τις χάνεις και αν ψάχνεις συνεχώς δικαιολογίες για την «ατυχία» σου στο τέλος μικραίνεις. Το τμήμα μπάσκετ του Συνδέσμου είναι το πιο επιτυχημένο σε ότι αφορά την κατάκτηση ευρωπαϊκών τίτλων αλλά και διαχρονικής παρουσίας σε Play Off, F4 και τελικούς. Και για εμάς στο Red Point Guard είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ομάδα. Όμως νιώθουμε (και πιστεύουμε ότι αυτό εκφράζει μεγάλο μέρος του ολυμπιακού κόσμου) ότι αδικεί τον εαυτό της. Θα θέλαμε να ελπίζουμε ότι η φετινή αποτυχία θα είναι αφορμή για αλλαγή νοοτροπίας, πρωτίστως σε διοικητικό επίπεδο και στην συνέχεια αυτό να μεταλαμπαδευτεί σε όλο τον υπόλοιπο οργανισμό. Να δούμε την πραγματικότητα και τα facts στα μάτια να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις και να πορευτούμε προς ένα καλύτερο / ομορφότερο μέλλον. Εμείς από την πλευρά μας και τους αγαπάμε και τους στηρίζουμε στις δύσκολες στιγμές και αποδεχόμαστε ότι δεν αγωνιζόμαστε μόνοι μας. Όμως στην ζωή ΟΛΟΙ κρινόμαστε από τα αποτελέσματα. Και όπως είπε πολύ σοφά ο Φλωμπέρ:
«Η Κριτική είναι η δέκατη Μούσα και η Ομορφιά είναι η τέταρτη Χάρις»