Το τελευταίο άρθρο είχε ακριβώς τον τίτλο – σύνθημα που όλοι όσοι αγαπάμε πραγματικά και όχι εποχικά – ευκαιριακά την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού τραγουδούσαμε μετά τον χαμένο τελικό με αντίπαλο την Fenerbahce (Και αν δεν γίνει αυτό…). Εντάξει μπορεί να μην είναι ακριβώς στα φρύδια μας τα δυο αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να κακίσει την ομάδα ότι δεν έκανε ότι καλύτερο μπορούσε τη φετινή σεζόν.
Το final-4 μας βρήκε να τελειώνουμε ιδανικά (και ουχί ονειρικά) την ευρωπαϊκή πορεία. Mία κατάληξη που αφήνει γλυκόπικρη γεύση, όπως ακριβώς και το 2015, απλά η πορεία ήταν τελείως διαφορετική και πολύ πιο απαιτητική σε σύγκριση με αυτή που κατέληξε στο final-4 της Μαδρίτης. Μου άρεσε που μετά από ένα ακόμα ΕΠΟΣ εναντίον της CSKA οι παίκτες φαινόντουσαν προσγειωμένοι, που ο Σφαιρόπουλος μετά τις εύστοχες βολές του Green που διαμόρφωσαν το 82-78 γύρισε στον πάγκο και έκανε νόημα για ηρεμία, που γενικά έμοιαζε να έχουμε το μυαλό μέσα στο κεφάλι σε αντίθεση με το 2015 που μοιάζαμε σίγουροι μετά τον ημιτελικό, ότι αφού κερδίσαμε αυτόν τον αγώνα δεν χάνουμε τον τελικό κτλ. Το είπαν και στις δηλώσεις τους άλλωστε ότι σταματάμε τα πανηγύρια, δεν έχει τελειώσει τίποτα, έχουμε έναν ακόμα αγώνα. Μπορεί να ήταν κάπως κλισέ οι δηλώσεις αυτές αλλά το ύφος τους ήταν αποφασιστικό, ήξεραν τι είχαν να αντιμετωπίσουν. Πιο πολλή σιγουριά είχαμε εμείς οι φίλαθλοι. Το δικαίωμα μας το έχει δώσει η ομάδα αυτή, η ομάδα των θαυμάτων, η ομάδα των υπερβάσεων όπως έχει χαρακτηριστεί. Υπερβολή ή όχι δεν θα το κρίνω εγώ αλλά η ιστορία. Και νομίζω βάσει συνθηκών κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί το αντίθετο.
Ο τελικός όμως, δυστυχώς, ήταν μία από τα ίδια. Διαφέρει λίγο η αρχή, καθώς ο Ολυμπιακός στη Μαδρίτη είχε μπει καλύτερα όμως και τότε όπως και φέτος έφτασε κοντά στο σκορ (το 2015 μάλιστα είχε περάσει και μπροστά) και κάπου εκεί θαρρείς και κάποιος πέρασε και τους ρούφηξε όλη την ενέργεια. Σίγουρα παίζει ρόλο και το ποιον έχεις απέναντί σου. Με την Real πριν 2 χρόνια νομίζω οι παίκτες κάπου έχασαν το μυαλό τους, τα παράτησαν πολύ νωρίς και μπήκαν ακριβώς στη διαδικασία που ήθελε ο αντίπαλος. Με τη Fener απλά δεν μπορούσαν. Απόδειξη ότι 2 φορές που πλησιάσαμε στους 4 πόντους κάναμε όλες τις λάθος επιλογές που θα μπορούσαμε, ή πιο σωστά οδηγηθήκαμε σε όλες τις λάθος επιλογές. O Obradovic έχει στα χέρια του ένα πολυεργαλείο που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες σε ένα παιχνίδι κι αυτό δεν είναι άλλο από τον Udoh, τον MVP του final-4. Ο Σέρβος πολυνίκης του θεσμού ήξερε ότι θα έπρεπε να γίνουν πράγματα και θαύματα για να καταφέρει η Fener να χάσει από τον Milutinov και τον Birch. Προτίμησε λοιπόν στις pick n’ roll επιθέσεις των «ερυθρόλευκων» να βγάλει τον Αμερικανό στην περιφέρεια και να τολμήσει τα miss match που δημιουργούνταν στο ζωγραφιστό. O Udoh έχει φοβερά γρήγορα πόδια, χαμηλώνει εκπληκτικά για το ύψος του (2,08 m) ενώ το άνοιγμα χεριών του είναι 2,25m (δύο μέτρα και είκοσι πέντε εκατοστά). Που να δεις ορίζοντα όταν έχεις αυτό το θηρίο μπροστά σου; Εντάξει προφανώς και υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης της κατάστασης αλλά είναι ακόμα πιο προφανές ότι το παιδί αυτό κάτι κάνει καλά. Και γι αυτό δεν τον βλέπω να μένει και για πολύ στα ευρωπαϊκά λημέρια. Ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης, κυρίως του Σπανούλη, μείωσε δραστικά τον χρόνο συμμετοχής του Dixon (σχεδόν στο μισό σε σχέση με τους μέσους όρους στην κανονική περίοδο και στα playoffs) καθώς προτιμήθηκαν ψηλές πεντάδες ώστε να αντιμετωπιστεί όσο το δυνατόν καλύτερα το πλεονέκτημα των ψηλών του Ολυμπιακού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καλή εμφάνιση των Birch και Milutinov και πέραν τούτου ουδέν. Ο οποίος Birch ειρήσθω εν παρόδω είχε 0 (μηδέν) rebound και ο Milutinov 4. Από την άλλη πλευρά Udoh και Vesely είχαν μαζί 17 (9 και 8 αντίστοιχα). Κι επειδή ο Vesely έπαιξε κατά βάση στο 4, Πρίντεζης και Αγραβάνης είχαν 1 και 3 rebound αντίστοιχα.
Φοβερό dominance των δύο παικτών της Fener. Σκιάχτρα πραγματικά. Εκτός από τα rebound βέβαια αυτό φαίνεται και σε άλλες δύο στατιστικές που έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο. Τάπες και άστοχα σουτ. Η αντιμετώπιση των 3 πρώτων σκόρερ του ημιτελικού με την CSKA (Παπανικολάου, Πρίντεζης, Σπανούλης) είναι η μέρα με τη νύχτα στα 2 παιχνίδια. Τα άστοχα σουτ υποδηλώνουν αυτό που αναφέραμε και πιο πάνω ότι υπήρχαν 2 παίχτες σκιάχτρα. Ακόμα κι όταν ο Udoh δεν ήταν μέσα, ο Σπανούλης είχε μπροστά του κάποιον αρκετά ψηλότερο. Θα ήθελα να ξαναδώ το παιχνίδι και να μετρήσω πόσα από τα λεπτά που έπαιξε ο Σπανούλης δεν ήταν μέσα ο Αμερικάνος. Πιστεύω δεν θα είναι παραπάνω από 2-3 κατοχές. Ο Πρίντεζης έπαιζε βιαστικά. Μπορεί να μην δέχτηκε κάποιο block αλλά ξέροντας την ικανότητα των αντιπάλων προσπαθούσε να εκτελέσει γρήγορα, τόσο γρήγορα που 2 ή 3 φορές έχασε εύκολα lay-up. Ο Παπ είναι γνωστό ότι είναι παίκτης ψυχολογίας. Του μπήκε το 1ο σουτ στη συνέχεια δεν του βγήκε το παιχνίδι, τον πήρε από κάτω και δεν «ξανανέβηκε» ποτέ. Οι τρεις τους λοιπόν είχαν συνολικά με την Fenerbahce 6/30. 24 χαμένες προσπάθειες εκ των οποίων οι 7 ήταν block (3 δέχτηκε ο Σπανούλης και 4!!! ο Παπ). Ακόμα και τα κερδισμένα φάουλ δείχνουν το πόσο έξυπνα αντιμετώπισε η Fener τον Ολυμπιακό στον τελικό. Με την CSKA οι 3 «ερυθρόλευκοι» είχαν 7 κερδισμένοι φάουλ και εκτέλεσαν 14 βολές (καμία ο Παπ, 6 ο Σπανούλης και 8 ο Πρίντεζης). Στον τελικό οι τρεις τους κέρδισαν μόλις 2 φάουλ και αυτά τα κέρδισε ο Σπανούλης, ενώ οδηγήθηκε μόλις μία φορά στη γραμμή της φιλανθρωπίας, στο 1ο ημίχρονο σε μία προσπάθεια 3 πόντων. Η άμυνα των, κατ’ όνομα, Τούρκων προσπάθησε να τους βγάλει εκτός παιχνιδιού και το κατάφεραν όσο κανένας άλλος κατά τη διάρκεια της σεζόν. Δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε την ανωτερότητα της ομάδας του Obradovic και να πούμε ότι με βάση τη φόρμα από την έναρξη των play-off και μετά είναι η δίκαιη νικήτρια του τροπαίου καθώς τα έκανε σχεδόν όλα τέλεια και όλες οι νίκες οφείλονται στην ανωτερότητά της έναντι του εκάστοτε αντιπάλου.
Μπορούμε λοιπόν να της δώσουμε τα συγχαρητήρια μας. KAI ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ. Δεν πρόκειται ποτέ να θαυμάσω μία ομάδα που έχει ξοδέψει τόσα λεφτά για να καταφέρει να βγει πρώτη, μόνο και μόνο για να πει ότι είναι η πρώτη τουρκική ομάδα που πήρε Euroleague. Που οι μισοί από τα πρώτα βιολιά της, αν όχι φέτος, του χρόνου το καλοκαίρι θα κάνουν το υπερατλαντικό ταξίδι για να αγωνιστούν στο ΝΒΑ. Χωρίς Τούρκους παίκτες, χωρίς Τούρκο προπονητή. Μιλάμε για απίστευτα λεφτά. Στα 4 χρόνια που βρίσκεται ο Obradovic εκεί, έχουν ξοδευτεί αρκετά περισσότερα από 100 εκατομμύρια €. Και αν δεν είχαν ξοδευτεί ο Σέρβος δεν θα έμενε εκεί 4 χρόνια, και δεν θα συνέχιζε αν δεν είχε τα εχέγγυα ότι θα εξακολουθήσει να ξοδεύει «αλόγιστα». Και οι χορηγοί που έρχονται μπορούν να του το εξασφαλίσουν αυτό στο μέγιστο βαθμό. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το έχει κερδίσει με το σπαθί του ο Σέρβος. Έχει καταφέρει και έχει φτιάξει ομαδάρες, οι οποίες έχουν παίξει κατά διαστήματα εκπληκτικό μπάσκετ, σύγχρονο, οπότε έχει κάθε δικαίωμα να έχει απαιτήσεις που του εξασφαλίζουν ότι θα συνεχίσει να είναι επιτυχημένος. Και του το εξασφαλίζουν γιατί ακριβώς ξέρει ότι έχει την ικανότητα. Η τελευταία φορά που πήγε σε final-4 ως outsider (και το κατέκτησε), με ομάδα που δεν μπορείς να πεις ότι είχε κάποιον ή κάποιους star, ήταν το μακρινό 1994 με την Badalona. Σίγουρα έφτιαξε και παίκτες (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Διαμαντίδη κατά τη γνώμη μου) αλλά ποτέ δεν είχε ομάδα που να βασίζεται στους γηγενείς, σε μικρούς ηλικιακά. Ακόμα κι αν είχε στην ομάδα τέτοιους, είχε κάποιους άλλους να τραβάνε το κουπί. Καμία σχέση δηλαδή με τον Ολυμπιακό, που προφανώς εκεί θέλω να το πάω. Γι αυτό θα συμφωνήσω 1000% με τους αδελφούς Αγγελόπουλους και τις δηλώσεις τους, για τις οποίες τους έχουν περάσει πριονοκορδέλα. Συγχαρητήρια ναι, δίκαια 100%, θαυμασμός σε καμία περίπτωση. Το μόνο που με ξενίζει είναι ο τρόπος τους, που θα μπορούσε να είναι λιγότερο απότομος. Και οι δημοσιογράφοι τη δουλειά τους κάνουν, άλλοι σωστά άλλοι λάθος βέβαια. Αυτοί που την κάνουν, κατά την άποψή μου, λάθος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με κύριο επιχείρημα «και γιατί κράζουν τη Fener, τα ίδια έκαναν το ’09 και το ’10, με τα λεφτά πήγαν final 4, τι πειράζει που έχει μόνο ξένους αφού έχει φτιάξει ομαδάρα». Βέβαια το γεγονός ότι το 2009 ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό 3 Έλληνες παίκτες (Παπαλουκάς, Μπουρούσης, Πρίντεζης) και το 2010 σε ημιτελικό και τελικό 5 Έλληνες (Παπαλουκάς, Βασιλόπουλος, Μπουρούσης, Μαυροκεφαλίδης, Σχορτσιανίτης) προφανώς δεν παίζουν κανένα ρόλο στο μικρόκοσμο της ψευτοαντικειμενικότητάς τους. Όταν παλαιότερα ο Ολυμπιακός ζητούσε την αύξηση των ξένων, φώναζαν υπερασπιζόμενοι τους Έλληνες παίκτες. Φέτος που άλλαξε ο κανονισμός ενώ οι περισσότερες ομάδες (από τις μικρότερες) είχαν κάνει το σχεδιασμό τους δεν «άνοιξε μύτη», όλα ήταν (και είναι προφανώς) καλώς καμωμένα στο «φάρο» του ελληνικού αθλητισμού, καθώς σύμφωνα και με το αποτέλεσμα του τελικού “και τι πειράζει αν υπάρχουν μόνο ξένοι;”.
Όπως λοιπόν μου αρέσει να βλέπω τους Αγγελόπουλους να σέβονται τους δημοσιογράφους έτσι θα ήθελα να βλέπω και τους δημοσιογράφους να σέβονται τους Αγγελόπουλους, την προσπάθεια που κάνουν αλλά και το μπάσκετ γενικότερα. Δημοσιογράφος μπορεί να μην είμαι αλλά η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα κύριοι. Έχετε την υποχρέωση να μεταφέρετε τα γεγονότα ως έχουν. Δεν είστε οπαδοί. Και τέλος πάντων αν είστε, να το δηλώνετε. Αυτούς που, έμμεσα ή άμεσα, το δηλώνουν ξέρουμε να τους ξεχωρίζουμε και να επιλέγουμε από ποιους θα ενημερωνόμαστε. Υπάρχουν όμως και οι δήθεν αντικειμενικοί. Αυτοί που κάθε χρόνο πριν τους τελικούς βλέπουν προτάσεις για τους παίκτες μόνο μίας ομάδας, αυτούς που καταδικάζουν δηλώσεις μόνο της μίας πλευράς, αυτούς που ζουν από το αν τα άρθρα τους θα έχουν 10 ή 1000 «αναγνώσεις». Τους έχουμε μάθει πλέον. Κι αν δεν τους έχουμε μάθει όλοι εμείς τους έχουν μάθει οι παίκτες και γενικότερα τα μέλη της ομάδας του Ολυμπιακού. Και δίνουν απαντήσεις στο γήπεδο. Τελευταία φορά που επηρεάστηκαν ήταν το 2013, που οι παράγοντες του Παναθηναϊκού πετούσαν σπόντες για ντοπαρίσματα που έκαναν σαματά για anti-doping control και ακολουθούσαν όλοι οι αυλοκόλακες – δημοσιογράφοι. Ασφαλώς ο Ολυμπιακός δεν έχασε εκείνο το πρωτάθλημα γι αυτό το λόγο, αλλά λόγω ελλιπούς ψυχολογικής προετοιμασίας. Και για τα εντός και για τα εκτός παρκέ.
Τέλος, κάτι που μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση. Ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια έχει επανέλθει στα top clubs. Παρ’ όλα αυτά η διοργανώτρια αρχή δεν έχει καν σκεφτεί να κάνει κάποιον τελικό εντός ελληνικών συνόρων. Αντίθετα στα χρόνια που οι υπόλοιπες ομάδες πρωταγωνιστούσαν μια χαρά φρόντιζε να τις “ανταμείψει”. Από το 2002 και μετά έχουμε και λέμε: 2003 – Βαρκελώνη (Barcelona – 1η), 2004 – Τel Aviv (Maccabi – 1η), 2005 – Μόσχα ( CSKA – 4η αλλά αήττητη μέχρι το final 4), 2007 – Αθήνα (Παναθηναϊκός – 1ος), 2008 – Μαδρίτη (Tau Ceramica – 4η), 2011 – Βαρκελώνη (η Barcelona ήταν το μεγάλο φαβορί εκείνη τη χρονιά αλλά ο Παναθηναϊκός την απέκλεισε στους 8 και έφτασε μέχρι την κατάκτηση), 2015 – Μαδρίτη (Real – 1η), 2017 – Κωνσταντινούπολη (Fenerbache – 1η). 10 χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που διεξήχθη final 4 στην Ελλάδα. Έχοντας δύο ομάδες που πρωταγωνιστούν το λες και προκλητικό. Και μιας και αναφέρθηκα σε εντός έδρας final 4 θα ήθελα να πω (χωρίς σε καμία περίπτωση να μειώνεται η επιτυχία του) ότι ο Obradovic από τους 9 τίτλους που έχει κατακτήσει, στους 4 οι ομάδες στις οποίες ήταν προπονητής έπαιζαν εντός έδρας (1995 Real – Zaragoza, 2000 Παναθηναϊκός – Θεσσαλονίκη, 2007 Παναθηναϊκός – Αθήνα, 2015 Fenerbahce – Κωνσταντινούπολη). Νομίζω ότι αν, για παράδειγμα, κάποια από τις 6 φορές που οι ομάδες του Γιάννη Ιωαννίδη πήγαν final 4 (3 o Άρης, 2 ο Ολυμπιακός, 1 η ΑΕΚ) έπαιζαν εντός έδρας θα μπορούσε να έχει και 2 και 3 τίτλους.
Η επόμενη μέρα λοιπόν δεν έχει μεταγραφές, δεν έχει ανανεώσεις, δεν έχει τίποτα που να αφορά την επόμενη χρονιά. Έχει έναν και μοναδικό στόχο. Το 3ο συνεχόμενο πρωτάθλημα. Κάτι που μπορεί να καθιερώσει ακόμα περισσότερο αυτή την ομάδα στη συνείδηση των πανηγυρτζήδων, που σύμφωνα με τη δική τους λογική αυτά που έχει καταφέρει από το 2012 και μετά δεν φτάνουν για να έχει παραπάνω από 2.000-2.500 κόσμο (μπορεί να λέω και πολύ) στα εντός έδρας ματς του ελληνικού πρωταθλήματος.
