Σε γενικές γραμμές θα πρέπει να είμαστε σούπερ ευχαριστημένοι από την φετινή μας πορεία. Ξεκινήσαμε με την απορία αν έχουμε ξεφουσκώσει αγωνιστικά και αν ο Σφαιρόπουλος μπορεί να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική ομάδα (έχοντας στο μυαλό τα χάλια του ΤΟΠ16 της προηγούμενης σαιζόν και την ηλικία του Σπανούλη) και παιχνίδι με παιχνίδι αρχίσαμε να πιστεύουμε πως πράγματι κάτι καλό πάει να γίνει φέτος. Και όποιος είναι ειλικρινής με τον εαυτό του θα παραδεχθεί πως περίμενε πρόκριση στα Play Off αλλά δεν υπήρχε καμία βεβαιότητα για το πλεονέκτημα έδρας. Αν προσθέσουμε στην εξίσωση την αβεβαιότητα για το επίπεδο ετοιμότητας του Young αλλά και το ρίσκο της μη απόκτησης παίκτη στο 4 πίσω από τον Πρίντεζη, οι μισοί φίλοι της ομάδας τρωγόντουσαν με τα ρούχα τους και οι άλλοι μισοί ήταν αισιόδοξοι πως θα μας βγουν οι Παπαπέτρου και Αγραβάνης – αλλά σίγουρος για την πορεία μας κανείς.
Η ομάδα ξεκίνησε στο 1/3 της κανονικής περιόδου με 6/10 και στη 2η 10αδα αγώνων πάτησε το γκάζι και έκανε 8/10 ξεκαθαρίζοντας πως φέτος δαγκώνει και πολλές φορές άσχημα … Στην πορεία ήρθε ο σοβαρός τραυματισμός του Χάκετ, η αντικατάσταση του Waters, μερικές στιγμές αδιαφορίας / κούρασης, (που έφεραν μερικές απρόσμενες γκέλες) ο τραυματισμός του Λοτζέσκι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χάθηκε το θετικό momentum και καταλήξαμε σχετικά εύκολα με το πλεονέκτημα έδρας. Η regular season δεν ήταν όμως καθόλου εύκολη – εμείς την κάναμε να μοιάζει έτσι. Το νέο set up έβγαλε στη φόρα το χαρακτήρα αλλά κυρίως το βάθος της κάθε ομάδας και την αντοχή της στην αγωνιστική αλλά και ψυχολογική πίεση των 30 αγωνιστικών και των εβδομάδων με τους 2πλους αγώνες. Χημεία, εμπειρία και η δυνατότητα των ομάδων να καλύπτουν τραυματισμούς εκ των έσω έχοντας 1-2 παίκτες πασπαρτού σχεδόν καθόρισε την κατάταξη των ομάδων που προκρίθηκαν στα Play Off.
Όλα αυτά και κυρίως η διασταύρωση με την άπειρη ΕΦΕΣ για την πρόκριση στο F4 της Κωνσταντινούπολης δημιούργησαν μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα εύκολης πρόκρισης… Και όποιος χαλαρώνει με το πλεονέκτημα έδρας και ξεχνάει πως η μαγεία του ευρωπαϊκού μπάσκετ είναι οι “αγώνες αίμα και άμμος” που γίνονται στα Play Off και στo Final 4 – συνήθως την πατάει. (Ρωτήστε και τους φίλους μας τους Παναθηναικούς) Δεν ξέρω πόσοι το έχουν συνειδητοποιήσει καθώς η χαρά της πρόκρισης σήμερα τα έχει καλύψει όλα – όμως στην πραγματικότητα βρεθήκαμε μια ανάσα από τον αποκλεισμό. Και αν δεν είχαμε την ευτυχία να υπάρχει στο ρόστερ μας αυτός ο απίστευτος ηγέτης που λέγεται Βασίλης Σπανούλης σήμερα θα τα βλέπαμε όλα αλλιώς και η ανθρωποφάγος κριτική δεν θα άφηνε κανέναν εκτός κάδρου.
Ο Kill Bill όμως δεν καταλαβαίνει από τέτοια δύσκολα παιχνίδια – σε όλη την σειρά αλλά κυρίως στο 4ο αγώνα έδωσε ένα show που μόνος αυτός μπορεί. Υπήρχαν στιγμές που ακόμα και στο 2ο replay αυτών που έκανε, έτριβα τα μάτια μου τόσο για την επιλογή της προσπάθειας όσο και για την απίστευτη αποτελεσματικότητα του. Ελάχιστοι παίκτες στην Ευρώπη μπορούν να έχουν τέτοια επίδραση στο αποτέλεσμα ενός αγώνα πόσο μάλλον σε ολόκληρη σειρά Play Off. Ήταν τόσο καθοριστικά αυτά που έκανε που έμοιαζε σε κάποιες στιγμές η σούπερ αθλητική ΕΦΕΣ να μοιάζει ανίκανη να τον παρακολουθήσει – τεράστιο παράσημο για έναν αθλητή 34 ετών. Να υπενθυμίσω πως μιλάμε για 17π και 6 ασσίστ μ.ο. με 45% στο 3π σε 29 λεπτά συμμετοχής και με όλη την αντίπαλη ομάδα προσαρμοσμένη πάνω του!
Αλλά όλα αυτά τώρα είναι παρελθόν. Και αν οι περισσότεροι ζουν και αναπνέουν για τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚ – καλό θα είναι πριν αφήσουμε το συναίσθημα και πάλι να μας συνεπάρει, να συνειδητοποιήσουμε πως η ομάδα μας έκανε ακόμα μια υπέρβαση και για άλλη μια φορά θα εκπροσωπήσει το Ελληνικό μπάσκετ στο κορυφαίο συλλογικό επίπεδο. Και αυτή θα είναι η 6η φορά σε Final 4 τα τελευταία 9 χρόνια! Ο δε κύριος λόγος αυτής της επιτυχίας είναι η επιλογή της διοίκησης να φτιάξει και να στηρίξει αυτό μοντέλο – που για αυτό τόσα πλέον έχουν γραφεί. That‘s a fact κυρίες και κύριοι και για αυτό θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γιατί ζούμε την πιο χρυσή περίοδο στην ιστορία της ομάδας. Και είναι αποτέλεσμα επιλογών, σκληρής δουλειάς και όχι της τύχης.
Πιάσαμε όμως ταβάνι η έχει και άλλα αποθέματα το ρεζερβουάρ της ομάδας? Με δεδομένη την ποιότητα του ρόστερ μας αλλά και αυτά των αντιπάλων μας – το ότι πιάσαμε ταβάνι (τουλάχιστον για φέτος) θα ήταν η πιο λογική απάντηση – εάν βέβαια αυτή η ομάδα ήταν μια “φυσιολογική ομάδα” και χωρίς αυτή την ώρες ώρες μεταφυσική αύρα που την περικλείει…
Αλλά μοιάζει λες και η “κατάρα του Τελ Αβίβ” να έχει δώσει την θέση της σε μια αόρατη θεία εύνοια εδώ και κάποια χρόνια. Και σίγουρα απαιτείται σημαντική οικονομική επένδυση, οργάνωση, ταλέντο, σκληρή δουλειά και καλός σχεδιασμός για να είναι κάποιος για χρόνια στην κορυφή – αλλά πείτε μου με το χέρι στην καρδιά – κάθε φορά που φτάνει ο Ολυμπιακός αντιμέτωπος με μια μεγάλη πρόκληση – δεν σκεφτόμαστε όλοι μας υποσυνείδητα “τι θα δουν τα ματάκια μας πάλι σήμερα?” Υπήρχε κάποιος ο οποίος δεν περίμενε πως παρότι χάσαμε μέσα στο ΣΕΦ δεν θα παίρναμε 1 παιχνίδι στην Τουρκία? Και παρότι τα έσταζε από παντού ο Σπανούλης στον 4ο τελικό το μεταφυσικό του κρεσέντο δεν έμοιαζε σαν κάπως αναμενόμενο? Λες και βλέπεις μια κλασσική αμερικάνικη ταινία δράσης και περιμένεις τον ήρωα ή τους ήρωες να σε εκπλήξουν ευχάριστα με τις εξωπραγματικές τους επιδόσεις – και παρότι δεν ξέρεις τι, γνωρίζεις πως θα γίνει!
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό στην όλη κατάσταση παρά μόνο η ιδιαίτερη ικανότητα / χημεία της ομάδας που κάνει την κάθε πρόκληση πεδίο λαμπρό για ένα νέο θρίαμβο. Και είναι τόσο αγνό αυτό όλο το συναίσθημα και τόσο μεγάλο το πάθος που βγαίνει από την προσπάθεια αυτών των αθλητών – που υποχρεώνει ακόμα και τους αντιπάλους να είναι φιλικά προσκείμενοι και να το αναγνωρίζουν – ακόμα και όταν ευθέως δεν το παραδέχονται. Όπως όλοι θυμόμαστε όλο αυτό το τρελό ταξίδι ξεκίνησε στην ίδια πόλη στον τελικό του 2012 με την ΤΣΣΚ και από την στιγμή που βρεθήκαμε 19π πίσω στο σκορ. Και ξαφνικά λες και ο σκηνοθέτης της ταινίας της ζωής αποφάσισε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας της ομάδας και έγινε αυτό που έγινε…
Αυτό που παρακολουθήσαμε ήταν ένα μανιφέστο μπασκετικού Ολυμπιακού υπερρεαλισμού όπου η φαντασία, η τρέλα, και το ονειρικό στοιχείο κυριάρχησαν επί της λογικής. Για όποιον έχει ακούσει τις διάφορες μεταδόσεις του θαύματος της Κων/πολης θα ηχεί ακόμα στα αυτιά του η κραυγή κάποιου εκφωνητή να λέει “The team of destiny” – και μετά από πολλά χρόνια κάποιοι νεαροί σήμερα φίλοι της ομάδας και ιστορικοί του μέλλοντος θα μιλάνε με δέος για το τι έγινε σε εκείνο το παιχνίδι – χωρίς να μπορούν ακόμα να το εξηγήσουν λογικά. Αλλά η πορεία δεν σταμάτησε εκεί! Συνεχίστηκε με back to back τίτλους σε Euroleague αλλά και στην Ελλάδα ένα ακόμα Ευρωπαικό τελικό και μετά από μια αποτυχία πέρυσι – είμαστε και πάλι εδώ!
Επιστρέφουμε εκεί που ξεκίνησαν όλα πριν από μερικά χρόνια για να αντιμετωπίσουμε την ομάδα που όπου την έχουμε βρει σε Final 4 τους έχουμε κερδίσει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Ενδεχομένως, για να κλείσουμε τον κύκλο μιας μαγικής μπασκετικής ιστορίας με ένα ακόμα απρόσμενο επίλογο που μόνο η ίδια ζωή μπορεί να δημιουργήσει. Μπορεί π.χ. να δούμε the last dance από τον Σπανούλη στο τελευταίο του Final 4 ή την ανάδειξη ενός νέου αστέρα που θα κυριαρχήσει στα επόμενα χρόνια στην Ολυμπιακή μπασκετική πραγματικότητα. Γιατί αυτό ακριβώς κάνουν τα Final 4 δημιουργούν χαρακτήρες και αναδεικνύουν προσωπικότητες!
Ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚ θα είναι ένα από τα δυσκολότερα παιχνίδια που έχει δώσει ποτέ αυτή η ομάδα και όχι μόνο αγωνιστικά (αφού θα αντιμετωπίσει τον περυσινό πρωταθλητή και την καλύτερη ομάδα των τελευταίων 2 ετών) αλλά και σε επίπεδο ψυχολογικής διαχείρισης. Αφού είναι κοινό μυστικό πως η ομάδα θέλει όσο τίποτα την κατάκτηση της κορυφής για να την αφιερώσει σε αγαπημένους της ανθρώπους – που δεν βρίσκονται πλέον ανάμεσα μας. Και μπορεί το Final 4 για εμάς τους οπαδούς να είναι ένα μπασκετικό θέαμα με άγραφους κανόνες, στρατηγική, ικανότητα και τύχη αλλά για αυτούς τους τύπους με τα ερυθρόλευκα θα είναι μια πολύ ιδιαίτερη και συναισθηματική κατάσταση. Για ορισμένους θα είναι τα σημαντικότερα παιχνίδια της ζωής τους και μπορεί να μην έχουν ποτέ ξανά την ευκαιρία να φτάσουν εκεί.. με αποτέλεσμα το άγχος τους να λυγίζει σίδερα.
Ειδικά λοιπόν για τον ημιτελικό απαιτείται σοβαρή δουλειά στο κομμάτι της προετοιμασίας, στην διαχείριση των συναισθημάτων αλλά και του emotional intelligence. Και ο λόγος είναι προφανώς η σημασία του αγώνα αλλά και πως ο αντίπαλος είναι εξπέρ στο να αποσταθεροποιήσει τον τρόπο σκέψης της αντίπαλης ομάδας μέσα στο γήπεδο. Ο coach Ιτούδης είναι ένας εξαιρετικός προπονητής αλλά είναι ταυτόχρονα και πολύ ικανός στα mind games και στο να επηρεάσει την ψυχολογία των αντίπαλων αθλητών. Οι διαμαρτυρίες του στους διαιτητές (είτε έχει δίκιο είτε άδικο) δεν είναι τόσο για να επηρεάσει τα επόμενα σφυρίγματα αλλά για να εκνευρίσει τους αντίπαλους παίκτες και να πωρώσει τους δικούς του. Είναι σχεδόν σίγουρο πως θα ποστάρει τον Σπανούλη σε συνεχόμενες φάσεις για να τον βγάλει εκτός ρυθμού και να του πάρει κάποια φάουλ. Είναι επίσης αναμενόμενο πως θα δώσει συνειδητά ελεύθερα σουτ στον Μάντζαρη. Και προσωπικά περιμένω πως θα κάνει κάποια “προκλητική δήλωση” πριν τον αγώνα – για να παίξει με το μυαλό των Ερυθρόλευκων – αλλά και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού. Όπως κάθε τέτοιο μεγάλο παιχνίδι θα κριθεί στην Ψυχολογία, την Aγωνιστική ταυτότητα / χαρακτήρα των ομάδων και στην Τακτική.
Ψυχολογία:
α) Η πορεία του ημιτελικού θα κριθεί πρωτίστως από την ετοιμότητα και ευελιξία των 2 ομάδων να προσαρμοστούν σε καινούργια δεδομένα π.χ. Σκορ από παίκτες που δεν τους περιμένουν. Αδυναμία να διασφαλίσουν το αμυντικό rebound. Άγχος που θα μεταδοθεί από την εξέδρα.
β) Την αντίδραση τους στην φιλοσοφία των σφυριγμάτων. Π.χ. Αν σφυρίζονται όλες οι επαφές η ΤΣΣΚ με 82% Vs 74% του Ολυμπιακού στις βολές θα έχει πλεονέκτημα. Αν επιτραπεί το ξύλο μέσα στη ρακέτα το πλεονέκτημα θα είναι για τον Ολυμπιακό. Όποιος εκνευριστεί είτε έτσι είτε αλλιώς – το έχασε το παιχνίδι.
Αγωνιστικά:
α) Μεγάλο πλεονέκτημα για την ΤΣΣΚ η ύπαρξη 3ων σούπερ χειριστών στην περιφέρεια Τεόντοσιτς, Ντε Κολό, Τζάκσον. Της δίνει τη δυνατότητα να έχει 2 συνεχώς μέσα και έχει καλή κυκλοφορία της μπάλας. Και στα σημεία που δεν λειτουργήσουν οι περιστροφές – να οδηγεί τα Plays μετά από PnR σε παιχνίδι κοντού vs ψηλού και γρήγορα drive για σκορ η φθορά των αντίπαλων ψηλών.
β) Σημαντικό πλεονέκτημα για τον Ολυμπιακό το βάθος στην θέση 5 που αν αξιοποιηθεί σωστά σε τέτοιους αγώνες δίνει νίκες. Ειδικά αν ο Young αποδειχθεί έτοιμος (?) για 10-15 λεπτά (σε αυτό το επίπεδο) η ΤΣΣΚ δεν έχει το κορμί να τον ματσάρει. Πρέπει όμως να βρεθεί τρόπος να τροφοδοτηθούν οι ψηλοί και χωρίς τον Σπανούλη στην δημιουργία.
Τακτικά:
α) Η επιλογή του τρόπου άμυνας από πλευράς Ολυμπιακού στο PnR (αλλαγές, Switch, hedge) θα καθορίσει την ταχύτητα των περιστροφών στην επίθεση της ΤΣΣΚ και τους πόντους που παίρνει από το ομαδικό της παιχνίδι (η ΤΣΣΚ ήταν 2η σε ασσιστ 20,4 μ.ο. στη κανονική περίοδο) – και αυτό θα είναι το κλειδί για να περιοριστεί η επιθετική παραγωγικότητα των “Ρώσων”.
β) Η ΤΣΣΚ κυνηγάει πολύ να κλέψει μπάλες (είχε 7,1 steals μ.ο.) – ειδικά στην weak side με στόχο να δημιουργήσει καταστάσεις transition – θα χρειαστεί μεγάλη προσοχή από πλευράς Ολυμπιακού στην οργάνωση του παιχνιδιού και στην σωστή επιλογή της έξτρα πάσας.
Στο τέλος και οι 4 ομάδες θα έρθουν αντιμέτωπες νομοτελειακά με το πεπρωμένο τους και η πάλε ποτέ Team of destiny με το δικό της. Και παρότι αυτό ακούγεται κάπως μοιρολατρικό – σύμφωνα με την κινέζικη φιλοσοφία μπορεί και να σημαίνει πως όπως έστρωσες θα κοιμηθείς.
“Οι σκέψεις σου γίνονται λόγια
τα λόγια γίνονται πράξεις
οι πράξεις γίνονται συνήθειες
οι συνήθειες γίνονται ο χαρακτήρας σου
και ο χαρακτήρας σου γίνεται το πεπρωμένο σου”
Lao Tzu
