Και κάπου εδώ έφτασε η ώρα του ξυρίσματος. Καθίστε αναπαυτικά φίλοι συνοπαδοί του μπασκετικού μας ερυθρόλευκου μύθου, ακουμπήστε αναπαυτικά την πλατούλα σας στην πολυθρόνα, κοιταχτείτε στον καθρέφτη να καμαρώσετε την ομορφιά σας και αφεθείτε ως γαμπροί, που έφτασε η ώρα σας να σας περιποιηθεί ο δεξιοτέχνης μπαρμπέρης. Η λεπίδα του ξυραφιού είναι έτοιμη να σαρώσει αφρούς και τρίχες και να αποκαλύψει το τρυφερό μαγουλάκι μας. Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό και η στιγμή της ξούρας έφτασε, με τη μορφή του τελικού κυπέλλου Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού.
Γάμος ή κηδεία, αναφώνησε ο coach Μπαρτζώκας προχτές. Είχε δίκιο; Είναι ο τελικός αυτός τόσο κρίσιμος; Είναι το σημείο καμπής της φετινής χρονιάς και καταστροφή η ήττα; Είναι λογική τόση πίεση από εμάς τους οπαδούς προς την ομάδα; Είναι τόσο σημαντικό αυτό το παιχνίδι; Όχι, απαντώ ευθέως. Είναι ακόμα πιο σημαντικό από όσο πιστεύουμε. Είναι, με πολύ απλά λόγια, ο σημαντικότερος τελικός Κυπέλλου Ελλάδας εδώ και 10 χρόνια και σίγουρα το σημαντικότερο παιχνίδι που έχει δώσει η ομάδα μας από το 2018 και μετά. Τόσο απλά!
Ας το εξηγήσουμε σαν να πηγαίνουμε πρώτη δημοτικού, γιατί πραγματικά είναι τόσο βασική γνωστική δεξιότητα. Πάρτε μπροστά σας έναν άβακα και αρχίστε και μετακινείτε τους ρούμπους, από τη μια μεριά στην άλλη. Το τελευταίο κύπελλο που κατέκτησε η ομάδα τοποθετείται στο μακρινό 2011, 11 ολόκληρα χρόνια πίσω. Για πολλούς από εσάς, που διαβάζετε τα 11 αυτά χρόνια, είναι ίσως η μισή ενήλικη ζωή σας, ίσως και γενικά η μισή ζωή σας… Για τον Ολυμπιακό το να έχει να κερδίσει έναν τίτλο που διεκδικεί 11 χρόνια είναι μια αιωνιότητα. Σπρώξτε ένα ρούμπο λοιπόν στη μια πλευρά.
Είναι το κυπελλάκι της πλάκας θεσμός; Μπορεί. Αλλά, ως πονηρή αλεπού, φτάσε πρώτα τα τσαμπιά και μετά κάνε υψηλή κριτική περί της αξίας του σταφυλιού. Θα επικαλεστεί σαφώς κάποιος τα σταφύλια της οργής του για το κατεστημένο που μας εμπόδισε να κατακτήσουμε τρόπαια αυτά τα χρόνια. Μπορεί. Αλλά αν φτάνουμε να χάνουμε τελικούς, από ΑΕΚ π.χ., ή να αποκλειόμαστε από τα δεύτερα του ΠΑΟ, δεν μπορούμε να επικαλούμαστε μόνο το κατεστημένο. Πάμε στον επόμενο ρούμπο σημασίας. Η ομάδα έχει να κατακτήσει ΓΕΝΙΚΑ κάποιο τρόπαιο από το, επίσης μακρινό, 2016. Τότε ο Σπανούλης είχε 2-3 παιδιά λιγότερα, είχε περισσότερα μαλλιά και έσταζε τρίποντα μπροστά στον Διαμαντίδη. Πάνε πολλά χρόνια παιδιά και ο ρούμπος κυλάει μόνος του, άνευ πολυλογίας.
Οι επόμενοι ρούμποι σημασίας, που μετακινούνται στον άβακα, αφορούν την αξία που έχει αυτό το τρόπαιο για τους παίκτες και τον προπονητή. Οι παίκτες μεγαλώνουν στο βαθμό που μεγαλώνουν οι ομάδες που είναι μέλη. Και για τις μεγάλες ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός, τα τρόπαια αποτελούν το οξυγόνο. Δεν υπάρχει πολυτέλεια απώλειας του κυπέλλου. Μέσα από τέτοιες νίκες οι παίκτες αποκτούν την κατάλληλη ψυχολογία και αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια. Αν νομίζουμε ότι η σεζόν χωρίζεται σε υδατοστεγή διαμερίσματα, τα οποία προφυλάσσουν τους επόμενους στόχους από την πλημμύρα σε έναν από αυτούς, είμαστε γελασμένοι. Όπως λέει και ο γνωστός νόμος του Mέρφυ τα πράγματα έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Εμείς στην ομάδα το έχουμε ζήσει και άλλες φορές. Οπότε ας αποφύγουμε το κακό σε αυτή τη χρονική περίοδο, πάση θυσία. Οι παίκτες της ομάδας, είμαι βέβαιος ότι, καταλαβαίνουν τη μεγάλη σημασία του παιχνιδιού, περισσότερο από εμάς. Αυτή τη νίκη την οφείλουν πρώτα στο εαυτό τους και στον μπασκετικό τους εγωισμό. Τα ίδια ισχύουν και για τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο οποίος δεν έχει κατακτήσει ποτέ εγχώριο τίτλο. Έχει βρεθεί απέναντι σε Παναθηναϊκό σε τελικούς κυπέλλου ή πρωταθλήματος, σε καλές ή δύσκολες συγκυρίες, με ευνοϊκές ή λιγότερο ευνοϊκές συνθήκες και έχει μείνει αξύριστος, ή μάλλον ξυρίστικε, ως γαμπρός στα σκαλιά της εκκλησίας, αλλά η πολύφερνη νύφη της εγχώριας επιτυχίας τον άφησε σύξυλο να περιμένει. Νομίζω ότι καταλαβαίνει και ο ίδιος έφτασε η ώρα να έλθει εις γάμου κοινωνίαν με την εγχώρια επιτυχία, γιατί οι ευκαιρίες λιγοστεύουν, οι καλές νύφες στερεύουν και κινδυνεύει να μείνει σε κάποιο μπασκετικό ράφι.
Από τους πιο σημαντικούς ρούμπους της αξίας του αυριανού τελικού είναι αυτοί που συνδέονται με το μέχρι τέλους, με εμάς τους οπαδούς και κυρίως με τη διοίκηση της ομάδας. Η ομάδα θυσίασε πολλά πράγματα, απέχοντας αυτά τα δυόμιση ουσιαστικά χρόνια. Πληγώθηκε το γόητρο της, ενώ ζημιώθηκε αγωνιστικά και οικονομικά. Έφεραν όμως και κάποιο αποτέλεσμα, με τη μορφή αλλαγών, στους θεσμούς του αθλήματος. Κάτι φαίνεται να αλλάζει. Αλλά η πραγματική επιβράβευση για τους Αγγελόπουλους, και όλο τον οργανισμό και τον κόσμο της ομάδας που στήριξε την απόφαση αυτή, θα είναι η επιστροφή της ομάδας, η νέα αυτή εποχή, να συνδυαστεί με την κατάκτηση του πρώτου τροπαίου, που διεκδικούμε, απέναντι στον Παναθηναϊκό. Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που θέλει να λέγεται Ολυμπιακός και να μην έχει ονειρευτεί τη στιγμή που θα γυρνούσαμε και θα βλέπαμε τον Γιώργο Πρίντεζη να σηκώνει το κύπελλο, την ομάδα να πανηγυρίζει στο παρκέ και τους προέδρους μας ευτυχισμένους και δικαιωμένους. Ας μη κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Το θέλουμε αυτό το κύπελλο όσο τίποτα άλλο. Και ειδικά απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Λίγοι ρούμποι έμειναν στον άβακα πλέον, που να μην έχουν μετακινηθεί στην πλευρά της ΤΕΡΑΣΤΙΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ του τελικού κυπέλλου, αλλά και αυτοί θα πάνε μαζί με τους άλλους μαζεμένοι. Αφορούν βλέπετε την απόλυτη αξία που έχει η νίκη σε ένα τέτοιο παιχνίδι, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Ας είμαστε ειλικρινείς. Όσο αγαπάμε την ομάδα μας, άλλο τόσο απεχθανόμαστε τους πράσινους. Αυτή είναι η φύση μας. Να επιθυμούμε όχι μόνο την επιτυχία της δικής μας ομάδας αλλά και την αποτυχία των αιώνιων αντίπαλων μας. Και νομίζω έφτασε η στιγμή που ο, παρηκμασμένος, Παναθηναϊκός ΠΡΕΠΕΙ να μείνει με άδεια χέρια, μετά από 20 και πλέον έτη. Νιώθω ότι το αξίζουν. Ας μιλήσουμε λοιπό λίγο γι’ αυτούς κάνοντας πρώτα μια προσωπική παρένθεση,
Ξέρετε ποια είναι η μεγαλύτερη τραγωδία ενός ερυθρόλευκου οπαδού που αγαπάει το μπάσκετ; Να σας απαντήσω εγώ. Τα πρώτο παιχνίδι που θυμάται στη ζωή του να είναι ένα παιχνίδι που παίζει ο Παναθηναϊκός. Και να κερδίζει. Και να στέφεται πρωταθλητής. Η μνήμη μου γυρίζει σε μια ασπρόμαυρη οθόνη, σε ένα τελικό πρωταθλήματος άγνωστου αθλήματος, με αγνώστους παίκτες και άγνωστους κανόνες. Μου αρκούσε ότι έπαιζε ο αιώνιος αντίπαλος, που ΕΠΡΕΠΕ να χάσει. Θυμάμαι ακόμα τα τελευταία λεπτά, με κάποιον Κορωναίο να αστοχεί σε βολές έναν Γκάλη να τρέχει και να αστοχεί, τον εκφωνητή να ανακοινώνει νίκη του Παναθηναϊκού και τους παίκτες του να πανηγυρίζουν.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω την έκπληξη μου, το πόσο απόκοσμα μου φαινόντουσαν όλα αυτά. Υπήρχε λοιπόν κάποιο άθλημα που μπορούσε ο μισητός αντίπαλος να είναι πρωταθλητής; Που να είναι καλύτερος από την Ολυμπιακάρα; Αλλά μισό λεπτό. Που στον κόρακα ήταν ο Ολυμπιακός μου, αν όχι στον τελικό; Και κυρίως, αυτά τα στρογγυλά σίδερα που κρέμονται από κάτι τετράγωνα κοντραπλακέ, σε κάτι τσιμέντα δίπλα στο γήπεδο ποδοσφαίρου του χωριού, δεν είναι κάποια περίεργα όργανα γυμναστικής; Και τελικά έμαθα, πολύ καλά, τι σημαίνει μπάσκετ, πόσο μεγάλος ήταν ο Γκάλης και ο Άρης του, συντροφιά με τη φωνή του Φίλιππα Συρίγου. Γνώρισα και τον ανίσχυρο Ολυμπιακό της εποχής, που έμενε πάντα στη σκιά του αιωνίου αντιπάλου του. Τον αγάπησα αυτόν τον Ολυμπιακό. Ίσως στα παιδικά μου μάτια να έβλεπα ακριβώς άλλο ένα αδύναμο παιδί. Πάντα τον ονειρευόμουν μεγάλο, πανίσχυρο Πρωταθλητή. Και Κυπελλούχο!
Όμως, το μεγάλωμα του Ολυμπιακού πάντα προσέκρουε στους πράσινους, που με μπροστάρηδες τους αδελφούς Γιαννακόπουλου έγιναν μεγάλοι και τρανοί. Στην αρχή βέβαια, τη δεκαετία του 90’, ήταν δύσκολα τα πράγματα γι’ αυτούς. Χρειάστηκαν πολλά πολλά χρήματα για να καταφέρουν, προς το τέλος, της να φτιάξουν μια καλύτερη ομάδα από τη δική μας. Υπήρχε πολύ γκρίνια τότε και για την διαιτησία αλλά και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΟΚ. Αποχωρήσεις από τελικούς, ντου στα γραφεία και πολλά άλλα. Βλέπετε οι Γιαννακόπουλοι υπήρξαν οι πρώτοι «Καταγγελόπουλοι» του ελληνικού μπάσκετ. Και τίθεται το ρητορικό ερώτημα σε αυτό το σημείο.
Όταν ο Παναθηναϊκός έχανε τα πρωταθλήματα, τα έχανε από την αδικία του συστήματος, και όταν τα κέρδιζε από την ικανότητα του στο παρκέ; Αλλά τα ίδια έκαναν με την Euroleague και τον Bertomeu. Όταν αποτύγχαναν στην Ευρώπη τους κυνηγούσαν και όταν πετύχαιναν ήταν Πέμπτη. Καλές ομάδες είχαν, ας μην τα μηδενίζουμε όλα φυσικά, αλλά κυρίως είχαν πλούσιες ομάδες. Οι Γιαννακόπουλοι βλέπετε, Παύλος και Θανάσης, έγιναν θρύλοι επειδή ξόδευαν τεράστια ποσά. Και ήρθαν οι τίτλοι μαζί, με την πράσινη έπαρση και αλαζονεία. Ξέχασαν τι συνέβαινε τη δεκαετία του ’90, ποιος σάρωνε τα εγχώρια τρόπαια, ποιος γέμιζε ασφυκτικά το ΣΕΦ, ακόμα και σε άνευ σημασίας παιχνίδια, και ξέχασαν και ποιος τους ταπείνωνε στα ευρωπαϊκά Final-4.
Οι Γιαννακόπουλοι υπήρξαν, αναμφισβήτητα, σημείο αναφοράς, αλλά έκαναν και ένα μοιραίο σφάλμα. Δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν έναν υγιή και αυτάρκη οργανισμό, που να μπορεί να λειτουργεί χωρίς αυτούς και τα χρήματα τους. Και, ακόμα χειρότερα, τους διαδέχτηκε ο γιος του Παύλου. Ο εθισμένος, στα χρήματα των Γιαννακόπουλων, πράσινος λαός στην αρχή αγκάλιασε τον Δημήτρη. Στάθηκε δίπλα του στην κόντρα με τον Obradovic, τον δικαιολόγησε όταν επιτέθηκε στο θείο του δημόσια, χειροκρότησε τις βρισιές του προς παίκτες που τίμησαν την πράσινη φανέλα, ανέχθηκε κάθε γελοία συμπεριφορά του. Έβαζε βλέπετε αρκετά εκατομμύρια στην αρχή, κέρδιζε τρόπαια, γλεντούσε τους Αγγελόπουλους. Και έφτιαξε κίνημα. Τον τρακισμό.
Αυτοί βρέθηκαν απέναντι στο ίδιο άθλημα, την ίδια εποχή και αυτούς συγκρίνουμε. Ξέρετε, ο τωρινός τελικός κυπέλλου φέρνει αντιμέτωπα τα αποτελέσματα δύο διαφορετικών νοοτροπιών, δυο ξεχωριστών φιλοσοφιών και αντίθετων αξιακών συστημάτων. Φέρνει αντιμέτωπες, μια ομάδα άρρωστη από το μικρόβιο του τρακισμού και μια ομάδα με αρχές και αξίες μεγαλύτερες από αυτές που χωράνε στις τέσσερις γραμμές ενός παρκέ.
Αυτή είναι η πραγματικότητα φίλοι πράσινοι, όσο και αν πονάει, όσο και αν δεν μπορείτε να τη δεχτείτε. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε παρακμή. Όχι απλά γιατί σταμάτησε ο γιος του Παύλου να βάζει χρήματα, αλλά γιατί τον ανεχτήκατε (με εξαιρέσεις), τον χειροκροτήσατε και τον κάνατε σημαντικό. Και αφήσατε τον αρρωστημένο χαρακτήρα του να γίνει χαρακτήρας της ομάδας σας.
Σε αυτό το μίσος άλλωστε και στην καλλιέργεια του πάτησε και ο ΔΠΓ για να «μεγαλουργήσει». Την πατήσατε, και η απόδειξη ξέρετε ποια είναι; Ό,τι και να λέτε, ό,τι και να ισχυρίζεστε, οι περισσότεροι από εσάς νιώθω ότι, κατά βάθος, θα παρακαλούσατε από το 2011 και μετά να έχετε ιδιοκτήτες τους Αφούς. Στην πραγματικότητα Αγγελόπουλους ψάχνετε και σήμερα. Χρηματοδότες, που να βάζουν τρελά χρήματα αλλά, να μην είναι τόσο τρελοί όσο ο Γιαννακόπουλος. Καλή τύχη και καλό ταξίδι στην αναζήτηση των δικών σας Αφών…
Και έφτασε ο ΠΑΟ στη φετινή χρονιά, πνιγμένος από αγωνιστικά και οικονομικά προβλήματα βουτηγμένος στη μιζέρια και στην απελπισία να ελπίζει σε μια επιστροφή στην δική του κανονικότητα.
Δεν ξέρω αν βρεθεί λοιπόν κάποιος τρελός, που ψάχνετε, αλλά να είναι περισσότερο σκορποχέρης και λιγότερος τρελός από αυτόν που έχετε, αλλά καλά ξεμπερδέματα. Ελπίζω ως ειλικρινής Ολυμπιακός, που δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου, ο τελικός κυπέλλου να γίνει η απαρχή μια μεγάλης αγωνιστικής σας κατρακύλας και των δικών σας πέτρινων χρόνων. Εμείς περάσαμε από αυτό το βάσανο. Πονέσαμε και ωριμάσαμε. Μείναμε ίσως λίγοι, αλλά μάθαμε να αγαπάμε πραγματικά την ομάδα μας και το άθλημα, μακριά από τίτλους και επιτυχίες. Μάθαμε να εκτιμάμε ίσως και αυτούς που πραγματικά αξίζουν. Ακόμα και σε μια ήττα, σε έναν τελικό κυπέλλου ξανά, το πιθανότερο είναι να την καταπιούμε την πίκρα. Εσείς αντέχετε να μείνετε φέτος χωρίς τρόπαιο; Δεν ξέρω ίσως ήρθε και η δική σας σειρά να περάσετε μια πολυετή τέτοια διαδικασία κάθαρσης και άσκησης ταπεινότητας. Εμείς αντέξαμε πέτρινα χρόνια και επιστρέψαμε δυνατοί. Εσύ αλήθεια πράσινε λαέ πόσα πέτρινα χρόνια αντέχεις;
