Καιρό έχουμε να τα πούμε από αυτή την μπασκετική γωνιά αλλά ο Ολυμπιακός συνεχίζει ακάθεκτος. Και μπορεί ο στόχος του κυπέλλου να χάθηκε αλλά το πλεονέκτημα έδρας στην Ελλάδα είναι, μετά από την εκτός έδρας νίκη με την ΑΕΚ, σχεδόν εξασφαλισμένο ενώ και στην Euroleague ο Θρύλος κατά πάσα πιθανότητα θα είναι στους 8 με το αβαντάζ ότι θα παίξει (αν χρειαστεί) το 5ο ματς εντός έδρας.
Περί Κυπέλλου
Όποιος ισχυρίζεται ότι η απώλεια του κυπέλλου είναι κάτι που τον αφήνει αδιάφορο (και δη όταν αυτή περιλαμβάνει και ήττα από τον μεγάλο σου αντίπαλο) νομίζω ότι είναι απλά εκτός πραγματικότητας. Το να θέτεις την κατάκτηση του ως τον τελευταίο στόχο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι παραμένει στόχος. Όταν λοιπόν οι ίδιοι οι παίκτες στεναχωριούνται και επηρεάζονται, το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Δεν είναι ότι μας περισσεύουν κιόλας.
Τώρα θα μου πείτε, γιατί να είναι τελευταίος στόχος? Ο θεσμός το προκαλεί αυτό και ουχί ο αντίπαλος ή η ίδια η ομάδα. Ένας θεσμός πραγματική θλίψη. Τον βάζεις στη ζυγαριά με τους αντίστοιχους θεσμούς στις υπόλοιπες χώρες τις Ευρώπης και πραγματικά αναρωτιέσαι αν είναι μπάσκετ αυτό που βλέπουμε. Ισπανία, Ιταλία και Τουρκία διοργανώνουν final-8 και η Γερμανία final-4, σε ΜΙΑ πόλη, με οπαδούς ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ να παρακολουθούν καθήμενοι ο ένας δίπλα στον άλλο (ή τέλος πάντων πολύ κοντά), χωρίς να γίνονται επεισόδια και με αθλητικό πολιτισμό να αποπνέει σε όλες τις εκφάνσεις των εν λόγω διοργανώσεων. Στην Ψαροκώσταινα γίνεται συμβούλιο από την διοργανώτρια αρχή, και τα μέλη της βγάζουν απόφαση, ότι θα γίνει συμβούλιο για να αποφασίσουν (οι ίδιοι) για το που θα γίνει ο τελικός. Μιλάμε για ανθρώπους που για να δικαιολογήσουν αποφάσεις, εμπλέκονται σε ρατσιστικά παραληρήματα και για άλλους το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κατάκτηση του τροπαίου και σε καμία περίπτωση να πάει το μπάσκετ μπροστά. Μόνο με καινοτόμες λύσεις θα εξελίξουμε το προϊόν αλλά το μόνο που κοιτάνε κάποιοι είναι το μικροοπαδικό και δημοσιοσχετίστικο συμφέρον τους. Τι γνώση έχουν άλλωστε οι Κροάτες (Βράνκοβιτς), Τούρκοι (Τούρκογλου), Κιριλένκο (Ρωσία), Ισπανοί (Γκαρμπαχόσα), Λιθουανοί (Σαμπόνις), Σέρβοι (Ντανίλοβιτς) και εσχάτως οι Κινέζοι (Γιάο Μινγκ); Σάμπως πάει καλύτερα το μπάσκετ στις χώρες αυτές…..;
Περί Πρωταθλήματος
Σε αυτή τη διοργάνωση νομίζω ότι ο Ολυμπιακός έχει βάλει τον αυτόματο και απλά περιμένει να φτάσουν τα playoff. Για να μην πω οι τελικοί των playoff και γίνω υπερβολικός. Ένα θεωρητικά δύσκολο ματς (το τελευταίο) ήταν αυτό με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και μέχρι το ημίχρονο έτσι έμοιαζε να είναι. Mε τους Σπανούλη και Πρίντεζη σε μία από τις (ταυτόχρονα) χειρότερες βραδιές τους ο Ματ πήρε την «μπαγκέτα» και οδήγησε την ομάδα σε μία, σχετικά, εύκολη επικράτηση. Το τσιπάκι γύρισε στο ημίχρονο γιατί προπονητής και (κυρίως) παίκτες αποφάσισαν ότι για να πάρουν το ματς πρέπει να παίξουν άμυνα μιας και επιθετικά έβλεπαν τη μπάλα να γλιστράει από τη στεφάνη λες και την τελευταία την είχαν αλλοίψει με βαζελίνη. Αμέτρητα χαμένα λέι-απ και αρκετός εκνευρισμός, ο οποίος εξαλείφθηκε μετά τις πρώτες καλές άμυνες στις αρχές του 2ου ημιχρόνου. Ο Ολυμπιακός μπήκε σε θέση οδηγού και δεν έφυγε ποτέ από αυτή, ακόμα κι όταν η ΑΕΚ με ένα μικρό σερί πλησίασε στους 4 πόντους. Με καθαρό μυαλό και τους μπαρουτοκαπνισμένους στο παρκέ, τελικά, δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να πάρει το ροζ φύλλο αγώνα. 5 αγωνιστικές απομένουν και το πιο δύσκολο παιχνίδι είναι το εντός με τον «Δικέφαλο του Βορρά», την ώρα που ο Παναθηναϊκός έχει να αντιμετωπίσει και «εκτός» έδρας την ΑΕΚ και εντός έδρας τον ΠΑΟΚ. Νομίζω ότι και με την συγκεκριμένη διοργάνωση θα πρέπει να ξανασχοληθούμε από Μάιο και μετά. Άλλωστε προέχει το final-4.
Περί Euroleague
Final-4 είπαμε και για μένα εδώ είναι όλο το «τυράκι» της σεζόν. Και όχι γιατί το θεωρώ επιτυχία απλά να πας εκεί, απλά αν πας έχεις αποδείξει ότι μπορείς. Κι αν δεν μπορέσεις θα παλέψεις μέχρι εσχάτων. Και το πρώτο πράγμα που θέλουμε είναι η κατάθεση ψυχής. Αυτή εκτιμάμε περισσότερο από όλα.
Από άποψη αποτελεσμάτων είμαστε πολύ καλύτερα του (από τους πολλούς) αναμενόμενου. Διάφοροι φωστήρες άλλωστε έλεγαν στην αρχή της χρονιάς ότι θα παλέψουμε για να μπούμε στην 8αδα. Και 5 αγωνιστικές πριν το τέλος, πρέπει να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα για να μην έχουμε και το πλεονέκτημα έδρας. Βασίστηκαν αρκετοί στην περσινή κακή ευρωπαϊκά χρονιά αλλά βιάστηκαν. Ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Βαγγέλης, ο Κώστας και τα άλλα παιδιά τους διέψευσαν και συνεχίζουν να τους διαψεύδουν. Ακόμα και όταν έλειπε ο Σπανούλης, η ομάδα έδειχνε ότι βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση. Με τον Γκριν να αναλαμβάνει ρόλο πρωταγωνιστή και τον Παπανικολάου να είναι αισθητά βελτιωμένος και να πλησιάζει τα επίπεδα της τελευταίας του χρονιάς στο λιμάνι, πριν αναχωρήσει για την Βαρκελώνη. Με τον Πρίντεζη να είναι και πάλι εκεί, και να έχει ξεπεράσει εδώ και αρκετό καιρό τον τραυματισμό του στο γόνατο, που ευτυχώς αποδείχτηκε περαστικός. Και κυρίως με κανέναν να μην υστερεί.
Έγινε και μία ήττα από την Αρμάνι, στην Ιταλία η οποία κατά τη γνώμη μου δεν άλλαξε και πολλά πράγματα. Πολλοί την είπαν εκτός προγράμματος. Δεν θα τη χαρακτηρίσω έτσι. Κι άλλες ομάδες έχουν χάσει παιχνίδια που αναμένονταν να κερδίσουν, ο Ολυμπιακός δεν θα μπορούσε να είναι απ’ έξω σε όλο αυτό. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία. Είναι τέτοια η σεζόν που κάπου χαλαρώνεις, κάπου θα γκελάρεις, όλοι θα το πάθουν και όλοι το έχουν πάθει. Το θέμα είναι η διαχείριση μιας τέτοιας ήττας. Και ο Ολυμπιακός σε όλες τις περιπτώσεις έχει αντιδράσει σαν ομάδα που ξέρει τι θέλει, ξέρει τι μπορεί και ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει. Μέχρι το τέλος. Μέχρι την Πόλη, μέχρι την δικιά του πόλη. Οι «ερυθρόλευκοι» θέλουν να επιστρέψουν στον τόπο του εγκλήματος, εκεί που το 2012 γράφτηκε ένα από τα μεγαλύτερα έπη. Ίσως να μην είναι τόσο εύκολο όσο το παρουσιάζω αλλά αυτή η ομάδα μας έχει δώσει κάθε δικαίωμα να ελπίζουμε.
Γίνανε και πολλές νίκες οι οποίες, αν θες να λες ότι έχεις σαν στόχο να πας στο final-4 πρέπει να τις κάνεις. Και τις έκανες. Και κόντρα σε όλους και σε όλα πάλεψες και ένα ματς από το οποίο σε είχαν όλοι ξεγραμμένο. Χωρίς Σπανούλη εναντίον της Fenerbahce, μέσα στην Τουρκία. 2 οι στόχοι σε αυτό το παιχνίδι. Προφανώς η νίκη και κατά δεύτερο λόγο η διατήρηση της διαφοράς (+9) του πρώτου παιχνιδιού έτσι ώστε να είσαι από πάνω σε περίπτωση ισοβαθμίας. Το τελευταίο οι παίκτες το είχαν στο μυαλό τους μόνο στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα. Το παιχνίδι κρίθηκε στο 4ο δεκάλεπτο, όταν ο Ολυμπιακός δέχτηκε ένα σερί 15-0 (7’01” χωρίς πόντο). Χωρίς καθαρό μυαλό για μεγάλο διάστημα. Και πολλά λάθη από παίκτες όπως ο Μάντζαρης και ο Παπανικολάου, που μόνο άπειροι δεν θεωρούνται. Εκεί ακριβώς είναι απαραίτητος ο Σπανούλης. Να είναι μέσα σε τέτοιες στιγμές να πάρει ένα φάουλ, να βάλει ένα σουτ, να κάνει κάτι που θα σωπάσει το γήπεδο που κόχλαζε. Δεν με πείραξε καθόλου η ήττα. Για μεγάλη διάρκεια η ομάδα έβγαλε χαρακτήρα. Περιμένω τους Τούρκους στο final-4, κι ας παίζουν εντός έδρας ουσιαστικά. Άλλα παιχνίδια. Και δεν θα λείπει και ο Σπανούλης.
Χημεία ή … Πυρηνική Φυσική
Στο προηγούμενο άρθρο (Περί Hackett, Άι Γιώργη και… Gentile) είχα κάνει μια μικρή αναφορά στην απόκτηση του Gentile από τον Παναθηναϊκό. Μάλιστα είχα γράψει επί λέξει «Ο παίκτης αποτελούσε διακαή πόθο του Pascual και το θέμα είναι να καταφέρει να τον βάλει στο κλίμα της ομάδας του και να του βρει ρόλο (αποδεκτό και από αυτόν και από τους συμπαίκτες του)». Ο ρόλος αυτός δεν βρέθηκε ποτέ για τον Gentile. Στην πραγματικότητα έγινε μία προσπάθεια να βοηθήσει η ομάδα τον παίκτη και όχι ο παίκτης την ομάδα. Οι «πράσινοι» πιο πολύ ζημιώθηκαν από αυτή την ιστορία παρά κέρδισαν κάτι. Η χημεία είναι κάτι που χτίζεται με τον χρόνο και όταν υπάρχουν συνεχείς αλλαγές, τα βήματα είναι προς τα πίσω.
Την ίδια περίοδο με τον Gentile ήρθε στον Ολυμπιακό σαν αντικαταστάτης του Hackett, ο Dominic Waters. Μια μεταγραφή που είχε το 1/20 της απήχησης αυτής του Ιταλού στον Παναθηναϊκό. Παρ’ όλα αυτά έδεσε με την ομάδα. Κυρίως σαν χαρακτήρας. Ηπίων τόνων ο Αμερικάνος αποδέχτηκε το ρόλο του και βοηθάει όσο μπορεί. Σίγουρα δεν είναι master του pick n’ roll. Πιο πολύ θυμίζει shooting guard, εγκλωβισμένο σε σώμα point guard. Γι αυτό και τον βλέπουμε πιο πολύ να εκτελεί, κυρίως από μέση απόσταση παρά να ψάχνει να εκμεταλλευτεί τον ψηλό που «ρολάρει» μετά το screen. To σουτ είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν που έψαχνε το τεχνικό επιτελείο μετά τον τραυματισμό του Hackett. Πιθανολογώ πως όχι. Το πιθανότερο είναι να μην βρήκαν αυτό που ήθελαν και να έψαξαν κάτι διαφορετικό. Κάτι που να ήξεραν πως με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα «κολλήσει». Και κόλλησε ως ένα βαθμό. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ποσταρίσματα αγάπης προς τους οπαδούς στα social media, χωρίς τίποτα το περιττό.
Social media είπα και θυμήθηκα τον Patrick Young. Τι παλικάρι κι αυτό. Περιπτωσάρα όχι αστεία. Το λάθος της ομάδας δεν είναι ότι τον περίμενε, και τον περιμένει ακόμα (αλήθεια δεν πέρασαν τα γενέθλιά του;) αλλά ότι κατά τη διάρκεια της αποθεραπείας του και της επανένταξής του δεν είχε προσλάβει έναν ψυχολόγο για να τον έχει από κοντά. Μόνο και μόνο το «άνοιξε-κλείσε» των λογαριασμών του στα κοινωνικά δίκτυα μου δείχνει έναν άνθρωπο ανισόρροπο. Καινούριος Dorsey μας βρήκε. Πάλι καλά ο σουβλακοφαγέας Patrick είναι λιγότερο εκρηκτικός χαρακτήρας από τον καρδιοκατακτητή cheerleader Joey. Να ναι καλά ο Milutinov που έχει κάνει πραγματικό step-up φέτος και καλύπτει όσο μπορεί την ανυπαρξία του Young.
