Κάπου μεταξύ του ημιτελικού κυπέλλου και του ίσως τελευταίου επεισοδίου (ελπίζω μόνο του κύκλου που διανύει) μιας εκ των αγαπημένων μου σειρών, θα ήθελα να αναφερθώ σε μερικά βασικά στοιχεία που κάνουν την ομάδα που υποστηρίζω τόσο αντιφατική. Πριν τα αναλύσω θα ήθελα να ευχαριστήσω φυσικά τον red_emerald για την πρόσκληση σ αυτόν το πολύ όμορφο χώρο που έχει δημιουργήσει. Πέρα απ’ τα υποκειμενικά σχόλια των όσων γράφουν σε αυτόν, αποτελεί πραγματικά και μια βιβλιοθήκη στατιστικών, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα όρεξη και πάθος γι’ αυτό που κάνει.
Η αλήθεια είναι ότι για ξεκίνημα έχοντας ως αφορμή το εκ προ δεκαπενθήμερου ντερμπι για την ευρωλίγκα, ήθελα να κάνω μια αναφορά στη σημασία που έχουν οι ρόλοι σε μια ομάδα και πολλές φορές μας ξεγελάνε κυρίως ως προς την ποιότητα και αξία ορισμένων παιχτών. Μου ήταν δύσκολο όμως να μην αναφερθώ σε όσα υπερβολικά και μη, διάβασα αυτές τις μέρες. Να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικά όποτε πιάνω τον εαυτό μου να στεναχωριέται για ήττες της ομάδας μου (πόνεσα πολύ με Μπανταλόνα, γιουβε, μεταλιστ και 4ο τελικο του 14΄) ανατρέχω στη στιγμή που με έκανε γαύρο (ή μήπως γάβρο;). Μετά από πίεση του παοκτση και κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερου αδελφού μου, στην τρυφερή ηλικία των 5 χρονών έπρεπε να διαλέξω ομάδα. Αφού ρώτησα τι ομάδα είναι όλη η οικογένεια (από μικρός είχα φαίνεται κλίση στη στατιστική) πήγα όπως ήταν λογικό με την επικρατούσα τιμή και τον Ολυμπιακό. Φυσικά και σέβομαι τους λόγους και τα κριτήρια που ο καθένας διαλέγει μια ομάδα και σίγουρα θα είναι πιο ισχυρά απ’ τα δικά μου, όμως αυτή η αναδρομή με βοηθά στο να επανέρχομαι πιο γρήγορα στα φυσιολογικά μου, ψύχραιμα επίπεδα, μέσα σε το πολύ ένα βράδυ.
Σε ένα τέτοιο αντίστοιχο βράδυ η διοίκηση του οσφπ έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει με ένα σωρό αστέρες της, έχοντας καταλήξει για δικούς της λόγους σε μια αισθητή μείωση του Budget. Δεν ήμουν φυσικά παρών, όμως ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή κανείς δε φανταζόταν ποια θα ήταν η κατάληξη της χρονιάς (τελικός της Πόλης). Με κάθε σεβασμό σε όσους πιστεύουν το αντίθετο αλλά ότι ζούμε τα τελευταία έξι χρόνια είναι προϊόν μιας συγκυρίας. Δύο άνθρωποι που είχαν βαρεθεί να βάζουν χρήματα, χωρίς ανταπόκριση οικονομική αλλά και σε επίπεδο αναγνώρισης (βλ. δηλώσεις Μπουρούση) αποφάσισαν να κάνουν στροφή 180 μοιρών σε ότι είχαν δείξει με τη μέχρι τότε πολιτική τους. Αποφάσισαν απ’ τους Παπαλουκά, Teodosic, Σπανούλη και έχοντας τη δυνατότητα να κρατήσουν μόνο έναν να επιλέξουν ίσως τον πιο άκαυτο στις αποτυχίες αλλά και πιο πρόσφατο μεταγραφικό απόκτημα (φυσικά με τη σημασία που είχε). Για να χτιστεί όμως η ομάδα του μετέπειτα back2back χρειάστηκαν άλλες δυο μετέπειτα κινήσεις, που αφορούσαν τις αντικαταστάσεις των Lucas και Howard. Η ομάδα λοιπόν ακόμα κι εκεί έπιασε την κέντα (σφήνα κιόλας). Πρώτο στόχο του σοφού αποτελούσε ο Rasic της Partizan (ο sober μπορεί να με επιβεβαιώσει ή διαψεύσει), οι συζητήσεις δεν προχώρησαν και στο λιμάνι κατέληξε ο τότε συμπαίχτης του Rasic, που για πολλούς αποτελεί έναν εκ των κορυφαίων παιχτών που αγωνίστηκε ποτέ με την ερυθρόλευκη. Ο Acie law iv. Σε αυτό το σημείο να πω ότι ο Οσφπ ποτέ δε με έπεισε ότι αν κρατούσε τον κορμό του back2back θα έπαιρνε άλλες δύο κούπες. Πότε δεν αποτελέσαμε ομάδα με χρονιά κυριαρχίας. Ούτε της Πόλης ήταν τέτοια, ούτε φυσικά του Λονδίνου (πρόχειρα θυμάμαι ότι πλεονέκτημα πήραμε ελέω Μπαρτσα). Τι να πουν δηλαδή και ομάδες όπως η Maccabi του δικού της back2back, η Cska των τόσων αποτυχιών και φυσικά η Real των τελευταίων τεσσάρων ετών, με μόνο ένα τίτλο. Φυσικά όλοι πονάμε να βλέπουμε παίχτες «δικούς μας», στο final4 του 15-16 αλλά κακά τα ψέματα, σε μας δε θα είχαν τον ίδιο ρόλο (μοναδική εξαίρεση ο Hines). Ο Οσφπ τα τελευταία χρόνια είναι μια ομάδα χτισμένη (λόγω budget και mentality) ώστε να είναι εκεί κοντά όταν κρίνονται οι τίτλοι και αυτό είναι κάτι για το οποίο θα παλέψει και φέτος.
Ωραία φίλε μας έπεισες, είμαστε απλά μια τυχερή ομάδα, μόνο οι άλλοι ξέρουν, εμείς με δυο ευρωπαϊκά και δύο τελικούς σε διάστημα εφτά χρόνων δε ξέρουμε τίποτα. Φυσικά και δεν εννοώ αυτό. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω ότι αυτή η ομάδα της Πόλης μετά και το πρωτάθλημα του 11 φορτώθηκε μια αδικαιολόγητη νομίζω πίεση. Να δώσει αναδρομικά χαρές για όλες εκείνες τις πίκρες που είχε δώσει το μπασκετικό τμήμα στον κόσμο, τα προηγούμενα χρόνια. Μια πίεση που οδήγησε μετά την αποθέωση στην κατακραυγή. Ανακηρύξαμε τον παίχτη με το ίσως πιο ισχυρό winner mentality στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ σε loser. Μηδενίσαμε την ομάδα που συνολικά μας χάρισε την ίσως πιο όμορφη μπασκετική χρονιά (Λονδίνο 2012-13) για την μετέπειτα «σκούπα» απ’ τον αιώνιο αντίπαλο. Εκδιώξαμε τον προπονητή εκείνης της χρονιάς στο πρώτο μάτς της επόμενης. Δεν έχει να κάνει με τη συμπάθεια ή όχι προς το πρόσωπο του Γιώργου Μπαρτζώκα, όσο στο ότι με πιάνει αηδία όταν οι αποφάσεις για το μέλλον της ομάδας κρίνονται απ’ την πόλωση που προκαλούσε η αιώνια διαμάχη με τον Παο και απ’ τους οπαδούς που παρακολουθούν μόνο τα ματς τίτλων. Μία πόλωση την οποία έντεχνα συντηρούσε και συντηρεί η διοίκησή του αιώνιου αντιπάλου. Σημάδια λοιπόν απ’ την μπασκετική αρρώστια εκείνων των δύο χρόνων, διέκρινα και στο ματς της Δευτέρας. Θεωρώ λοιπόν μέγα σφάλμα να μπούμε πάλι σ’ αυτό το τριπάκι της διαμαρτυρίας για διαιτησίες και συναφή.
Πολλές φορές ίσως και λόγω όρων ίσως και λόγω επίδειξης γνώσεων κάνουμε το μπάσκετ πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι είναι. Αναφέρομαι φυσικά στο διάβασμα του αγώνα και στην κριτική απ’ τους ειδικούς. Μπορεί να μην πείσω κανέναν αλλά εγώ είδα ένα παιχνίδι καρμπόν με αυτό της euroleague. Ο coach για άλλη μία φορά επέλεξε να αποκόψει τον Καλάθη απ’ τη δημιουργία, περιορίζοντας τις συνεργασίες των πρασίνων, θέλοντας να τους οδηγήσει σε ένα παιχνίδι ένας εναντίον ενός ρισκάροντας τη ζημιά ενός ή δύο παιχτών. Απ’ το όχι τόσο μικρό πλέον δείγμα του coach θεωρώ ότι θα συνεχίσει σε αυτήν τη πολιτική αντιμετώπισης σε όσα ματς ακολουθήσουν με τον Παο (παρά την κοντά 30αρα από ριβερς και πιο πριν από τζειμς). Γιατί τότε χάσαμε το ένα και κερδίσαμε το άλλο παιχνίδι, θα ήταν μια λογική ερώτηση. Γιατί πολύ απλά δε βρήκαμε εκείνο το διάστημα απ’ τα μέσα της τρίτης περιόδου μέχρι και τις αρχές της τέταρτης ώστε να «πνίξουμε» αμυντικά τον αντίπαλο και να πετύχουμε εύκολους πόντους στο transition με δίποντα αλλά και τρίποντα των μετρ του είδους, γκριν και λοτζεσκι. Ο λόγος απλός, ο Παο έβγαλε με τον γκαμπριελ κυρίως, τρομερή ένταση στο επιθετικό ριμπαουντ κάτι που δυσκόλεψε πολύ τη δική μας transition επίθεση δίνοντας στους παίχτες του δυνατότητα για καλύτερες επιστροφές. Έλειψε με λίγα λόγια το πιο σημαντικό στοιχείο στο σύγχρονο μπάσκετ. Πώς να νικήσεις έτσι ;
Μετά από έξι λοιπόν συνεχόμενες νίκες (δε θυμάμαι αντίστοιχο σερί) και τρείς μες τη χρονιά ήρθε η ήττα. So what? Φυσικά και πόνεσε φυσικά και δεν ισχύουν οι αστεϊσμοί περί κυπελλακίων της Ε.Ο.Κ. Φυσικά και μετράνε οι τίτλοι αλλά υπάρχουν και προτεραιότητες. Το σημαντικό από εδώ και πέρα είναι να μην επιτρέψουν στην ομάδα αυτή η ήττα και οι επόμενες (ελπίζω όχι αρκετές για να μας στερήσουν κάποιον άλλο τίτλο) που όπως είναι λογικό θα έρθουν, να χαλάσει το μυαλό της ομάδας. Ο Πεδουλάκης κατάφερνε μετά το Λονδίνο να χαλάσει το μυαλό του ίσως πιο φορμαρισμένου και ασταμάτητου παίχτη στην Ευρώπη με αγωνιστικά tricks, ας μη γίνει το ίδιο σ ολόκληρη την ομάδα με εξωαγωνιστικά.
Υ.γ : Η φράση elementary, dear Watson είναι μια φράση την οποία ο Sherlock δεν χρησιμοποίησε πoτέ. Φυσικά χρησιμοποιούσε κατά κόρον τις λέξεις αυτές, ποτέ όμως στην ίδια πρόταση. Η έξαρση των social media και γενικότερα της διαδικτυακής ενημέρωσης χρίζει πολύ μεγάλης κριτικής ικανότητας για τον αναγνώστη. Από εκεί που διάβαζε μια εφημερίδα την εβδομάδα, έχει φτάσει σε σημείο να διαβάζει μέχρι κι εμένα. Είναι λοιπόν δύσκολο για κάποιον να το διαχειριστεί αυτό. Ας μείνουμε λοιπόν καλύτερα όλοι στα βασικά, στα στοιχειώδη και κυρίως σε αυτά που μπορούμε να κατανοήσουμε.
