Red Point Guards – Team of the Century

Έχουν περάσει ήδη 21 έτη από την πρώτη χρονιά της Euroleague υπό την νέα της διοίκηση και σκεφτήκαμε να κάνουμε μια προσπάθεια αξιολόγησης των παικτών που υπηρέτησαν τον Θρύλο μας όλα αυτά τα χρόνια. Στηριγμένοι σε αντικειμενικά κριτήρια, επτά τον αριθμό, πιο συγκεκριμένα, το καλύτερο PIR σε μια χρονιά, τον αριθμό αγώνων, τον μέσο όρο του PIR στην καριέρα του παίκτη, το μέσο όρο usage στα παιχνίδια που συμμετείχε, τον μέσο όρο λεπτών, τα Winshares και την επιτυχία της ομάδας όσο έπαιζαν για μας. Μακριά από τις υποκειμενικές αντιλήψεις και προτιμήσεις λοιπόν, κατατάξαμε τους παίκτες σε έναν κατάλογο ανάλογα την προσφορά τους στην ομάδα. Ελπίζουμε να δημιουργήσουμε την βάση για μια συζήτηση, να ανταλλάξουμε απόψεις και να φτάσουμε ο καθένας και όλοι μαζί στα συμπεράσματά μας, πάντα υπό το πρίσμα της άδολης αγάπης για το Παιχνίδι και τον Σύνδεσμο.

Στο πρώτο μέρος, η κατάταξη των Point guards… Ποιός είναι πρώτος; Ποιοί στην τριάδα; Στην δεκάδα; Όλες οι απαντήσεις αμέσως τώρα.

29) Παναγιώτης Καυκής

Αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό για μόλις μία σεζόν και εμφανίστηκε σε 11 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα με λιγοστά λεπτά συμμετοχής. Αποκτήθηκε για να παίξει το ρόλο του 5ου-6ου γκαρντ σε μια backcourt που ήταν εξ’ αρχής δύσκολο να βρει ενεργό ρόλο, αφού αποτελούταν από τους Μανώλη Παπαμακάριο, Milos Teodosic, Roderick Blakney, Lynn Greer και Arvydas Macijauskas. Ψηλό γκαρντ, καλή περιφερειακή άμυνα και συμπαθητικό σουτάκι για τον τίμιο Παναγιώτη Καυκή.

28) Αντώνης Κόνιαρης

Άλλο ένα ψηλό γκαρντ, με πιο πρόσφατη φυσικά παρουσία με μία σχεδόν γεμάτη σεζόν (2019-2020) με 24 παιχνίδια και 13,5 λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο. Ένα παιδί με πολύ καλά σωματικά προσόντα και καλό στατικό σουτ (20/48 – 41.7%) που πολλές φορές ωστόσο φαινόταν παραπάνω απ’ όσο έπρεπε διστακτικός και με επιπόλαιες επιλογές.

27) Will Cherry

Ένα όνομα, μια ιστορία. Ο συμπαθέστατος Will βρέθηκε στην ομάδα σε πολύ κακό φεγγάρι. Ο κόσμος περίμενε μια άλλη προσθήκη στη θέση του για την ολοκλήρωση του ρόστερ και η ανακοίνωσή του, έπεσε κάπως βαριά. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν θάμπωσε με τις εμφανίσεις του (μάλλον το αντίθετο). Πρόλαβε κι έπαιξε 13 παιχνίδια με 5,4 πόντους κατά μέσο όρο, πριν αποχωρήσει μετά από ”θερμό” επεισόδιο που είχε με τον Wade Baldwin σε μια απλή προπόνηση του Γενάρη του 2020. Μπορεί να μην έπιασε ο Will στον Ολυμπιακό όμως έχει το προνόμιο να του έχει γράψει ο @Charles Bronson την δική του μπαλάντα <ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ>

26) Misan Nikagbatse

Ήρθε στον Ολυμπιακό μόλις 19 ετών, έπαιξε συνολικά 1.5 σεζόν με 18 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Ένα δυάρι σε σώμα playmaker θα λέγαμε, με στυλ βγαλμένο από τα ανοιχτά γηπεδάκια της Αμερικής. Φοβερά αθλητικός παίχτης, έψαχνε συνεχώς το κλέψιμο πιέζοντας την μπάλα, για να βγει στον αιφνιδιασμό και να καρφώσει, με το σουτ του ωστόσο να μην είναι τόσο σταθερό. Για την εποχή θεωρούταν μεγάλο ταλέντο, με συμμετοχές σε μια πετυχημένη φουρνιά Γερμανών με 2 μετάλλια (Χάλκινο στο Παγκόσμιο του 2002 και Αργυρό στο Ευρωμπάσκετ του 2005), ωστόσο δεν έκανε ποτέ τη μεγάλη καριέρα. Highlight το κάρφωμα πάνω στον Yao Ming στο Παγκόσμιο της Indianapolis

25) Βασίλης Τολιόπουλος

Τέσσερις σεζόν (παρά κάτι) στον Ολυμπιακό, πριν μετακομίσει στον Άρη, την ΑΕΚ και πλέον τον Ιωνικό. Ήρθε στην ομάδα στα 19 του και στα λίγα λεπτά που έπαιρνε (όποτε γινόταν αυτό), όλοι μιλούσαν για το μπασκετικό ”θράσος” που έβγαζε καθώς και με το επιθετικό ταλέντο του να περισσεύει, φαινόταν να μην ”μασάει”. Παρόλα αυτά δεν κατάφερε ποτέ να έχει ενεργό ρόλο στην ομάδα, έχοντας ωστόσο αξιοπρεπείς σεζόν πλέον στα γήπεδα της Α1.

24) Γιάννης Αθηναίου

Ήρθε για να παίξει το ρόλο του 5ου γκαρντ της σεζόν 2015-2016, και να δώσει φυσικά το αξιόπιστο μακρινό του σουτ. Σε μια κακή σεζόν για την ομάδα μας στην Ευρώπη (αποκλεισμός στο top-16), ο Γιάννης ήταν αξιοπρεπής όποτε του ζητήθηκε με αποτέλεσμα να ανανεώσει για ακόμα μία χρονιά. Συνολικά 25 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα με 35% στα σουτ τριών πόντων.

23) Δημήτρης Κατσίβελης

Μέλος της γενιάς των νέων που μας έφεραν τις δύο Ευρωλίγκες, με σαφώς μικρότερο ρόλο φυσικά όντας και 1 χρόνο μικρότερος από τους γνωστούς-άγνωστους Σλούκα-Μάντζαρη-Παπ (1991 γεννηθείς). Ο Κατσίβελης με φοβερά σωματικά προσόντα για τη θέση του playmaker (1.98 με 2.03 άνοιγμα χεριών) δεν κατάφερε ποτέ να γίνει αυτό που πίστευαν κάποιοι (τουλάχιστον ο γράφων), ίσως γιατί δεν δούλεψε και όσο χρειάστηκε. Τα πολύ καλά του στοιχεία σε άμυνα (πίεση στην μπάλα και δυνατότητα να μαρκάρει και μεγαλύτερα κορμιά στο πλάι) και στην επίθεση (καλή οργάνωση και μακρινό σουτ), μάλλον έμειναν στάσιμα για το επίπεδο της Ευρωλίγκας με τον ίδιο βέβαια να έχει καλές χρονιές στην Ελλάδα σε ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Προμηθέα.

22) Wade Baldwin

Άλλο ένα πολυσυζητημένο πρόσωπο, ειδικά μετά τη σεζόν που διανύουμε με τον Baldwin να κάνει μια πολύ γεμάτη χρονιά στην Bayern, με τον Trinchieri να του δίνει όλες τις ελευθερίες που χρειάζεται για να… καλπάσει. Εκρηκτικός παίχτης τόσο στο γήπεδο, όσο και εκτός, με τους γυμναστές του Ολυμπιακού να λένε ότι είναι ίσως ο πιο αθλητικός παίχτης που έχει περάσει από την ομάδα την τελευταία δεκαετία. Έπρεπε να μείνει ή όχι; Kι αν έμενε θα έκανε τη χρονιά που τον είδαμε να κάνει στην Bayern; Oι απόψεις διίστανται…

(5.5 πόντους και 2 ασίστ σε περίπου 17 λεπτά συμμετοχής στον Ολυμπιακό.)

(15.5 πόντους και 4 ασίστ σε περίπου 27 λεπτά συμμετοχής στην Bayern.)

21) Νίκος Μπουντούρης

Ένας παίχτης ομάδας, υπόδειγμα επαγγελματία, έμεινε για 3 σεζόν στον Ολυμπιακό, απόλυτα συνειδητοποιημένος στο ρόλο του. Έπαιζε δίπλα στα βαριά χαρτιά της ομάδας (Rivers, Tomic, Ford, Evans) χωρίς να ζητάει πολλές μπάλες, ωστόσο ήταν πάντα εκεί για να βάλει τα μακρινά σουτ όταν χρειαζόταν και να πάρει σωστές επιλογές με την εμπειρία και το μπασκετικό του μυαλό. Μετά τον Ολυμπιακό έπαιξε και στο πλάι του Βασίλη Σπανούλη στα πρώτα του βήματα στο Μαρούσι. Μοναδικό μου παράπονο όταν ήμουν σε ηλικία 8-9 χρονών και τον έβλεπα να παίζει ήταν γιατί δεν σουτάρει πιο πολύ αφού τα βάζει.

20) Taylor Rochestie

O Τaylor ήταν προσθήκη της περσινής πολύπαθης χρονιάς, ήρθε περίπου τον Νοέμβριο, σε μια κίνηση το λιγότερο περίεργη, με τον ίδιο στα 34 του να μην είναι φυσικά ο παίχτης που βγήκε πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας 5 χρόνια πριν. Παρόλα αυτά έπαιξε σε 21 παιχνίδια, βοηθώντας περισσότερο οργανωτικά παρά εκτελεστικά, αντιμετωπίζοντας φυσικά πολλά προβλήματα στην πίσω μεριά του παρκέ.

19) Patrick Beverley

Πού είναι αυτές οι ωραίες εποχές που ο Ολυμπιακός έφερνε για 5ο γκαρντ έναν παίχτη σαν τον Pat; Kάποιοι κακεντρεχείς είπαν εκείνο το καλοκαίρι πως πρόκειται για μανατζεροδουλειά στο deal της μεταγραφής Childress. Όπως και να ήρθε, μικρή σημασία έχει… έπαιξε 19 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα με περίπου 9 λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο, πριν φύγει για τη Ρωσία και τη Spartak St. Petersburg για να βγει MVP του Eurocup και να καταλήξει φυσικά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εκεί όπου μετράει 9 σεζόν μέχρι σήμερα (και 7 στα playoffs) με το Houston και πλέον τους Clippers και 3 συμμετοχές στις καλύτερες αμυντικές πεντάδες της χρονιάς. Θα τον θυμόμαστε για την φοβερή αθλητικότητά του, το θράσος του σε άμυνα και επίθεση και την άγνοια κινδύνου.

(εδώ στο φιλικό απέναντι στους Cleveland Cavaliers των Lebron-Shaq)

18) Dominic Waters

Ήρθε στην ομάδα μεσούσης της σεζόν 2016-2017, μετά τον τραυματισμό Hackett, εξαργυρώνοντας στην ουσία την καλή χρονιά με τον Άρη ένα χρόνο πριν. Ερχόταν από τον πάγκο, στη θέση του Mάντζαρη, παίζοντας δίπλα στον Erick Green. Στα 21 παιχνίδια που έπαιξε θα τον θυμόμαστε για το αξιόπιστο και αγαπημένο του σουτ από τα 5-6 μέτρα (56% στα δίποντα) και πιο συγκεκριμένα για εκείνο το goal-foul στο break απέναντι στην Efes στα playoff εκείνης της σεζόν.

17) Roderick Blackney

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον εμπιστεύτηκε για το ρόλο του αναπληρωματικού point-guard (πίσω από τον Teodosic), μετά και την πετυχημένη κοινή τους παρουσία για μια τριετία στο Μαρούσι. Καλός οργανωτής, έφερε εμπειρία και αξιόπιστο μακρινό σουτ (41% τρίποντο) μεταξύ άλλων, με τα καλύτερα του παιχνίδια να είναι αυτά των Playoff του 2008 απέναντι στην CSKA, όπου έγραψε 9.3 πόντους και 3 ασίστ στο 1-2 υπέρ των Ρώσων.

16) Brian Roberts

Μετά από 6 σεζόν και 318 παιχνίδια στο NBA ο Roberts αποφάσισε να έρθει στον Ολυμπιακό και να μοιραστεί το ρόλο του play-maker μαζί με τον Μάντζαρη. Εξαιρετικός σουτέρ, τόσο στατικά όσο και μετά από ντρίμπλα (43% τρίποντο και 96.5% βολές με 55/57 ! ) και γενικά σωστές επιλογές επιθετικά χωρίς ωστόσο να είναι αυτό που λέμε καθαρός άσος, αφού δημιουργικά υστερούσε (1.4 ασίστ) και μαζί και με το έλλειμμα αθλητικότητας τον έκαναν συνήθως στόχο αμυντικά. Θα τον θυμόμαστε για τις δύο τρελές βραδιές του σε Πόλη και Μαρούσι για τα δύο διπλά απέναντι σε Fener και ΠΑΟ αντίστοιχα.

15) David Rivers

Φυσικά θα αναρωτιέστε τι κάνει ο Rivers τόσο χαμηλά. H εξήγηση είναι ότι η λίστα αναφέρεται στους point-guards της ομάδας από το 2000 και μετά όποτε μιλάμε συγκεκριμένα για τη δεύτερη θητεία του David στην ομάδα, αυτή της σεζόν 2000-2001. O Aμερικάνος φυσικά δεν ήταν ο ίδιος παίχτης με αυτόν που σάρωσε σε Ελλάδα και Ευρώπη λίγα χρόνια πριν και έγραψε 9.6 πόντους μαζί με 2.2 ασίστ σε μόλις 11 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Μετά από αυτή τη σεζόν, έμεινε για 2 χρόνια ανενεργός μεχρί να επιστρέψει στο Αντίμπ για να κλείσει την καριέρα του στη δεύτερη κατηγορία της Γαλλίας και την ομάδα από την οποία είχε έρθει την πρώτη φορά στον Ολυμπιακό.

14) Ivan Zoroski

‘Ενας από τους πολλούς Σέρβους που έχουν περάσει κατά καιρούς από την ομάδας μας, ο οποίος ήρθε σε πολύ καλή ηλικία (25) αλλά μάλλον σε μια πολύ κακή περίοδο για το τμήμα. Μιλάμε φυσικά για τις περίφημες χρονιές του Κορυδαλλού. Παρόλα αυτά ο Zoroski είχε αξιοπρεπή παρουσία σημειώνοντας 10 πόντους κατά μέσο όρο με περίπου 2 ασίστ και 1.5 κλεψίματα σε 13 συνολικά παιχνίδια.

13) Χρήστος Χαρίσης

Όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις διαφορετικές θητείες είχε ο Χρήστος στον Ολυμπιακό και συνολικά 4 σεζόν για συνολικά 78 παιχνίδια στην Ευρωλίγκα. Ένα γκαρντ με περισσότερο εκτελεστικό παρά οργανωτικό ένστικτο, οξυδερκής παίχτης με σωστές επιλογές επιθετικά. Στα αξιοσημείωτα ότι είναι πρωταθλητής Ισπανίας, με την Taugres, αλλά και πρωταθλητής Πολωνίας με την Prokom. Θα τον θυμόμαστε για τις πολλές clutch στιγμές του και για το πόσο λάτρευε να παίρνει αυτές τις προσπάθειες με χαρακτηριστικότερες το καλάθι απέναντι στην ΑΕΚ στον προημιτελικό του Κυπέλλου το 2003, αλλά και αυτό απέναντι στην Κροατία, με την Εθνική στο Ευρωμπάσκετ του 2003. Δείτε το ακόλουθο βίντεο (στο 12.30)

12) Oliver Lafayette

Ο coach Μπαρτζώκας εμπιστεύτηκε τον Αμερικανό pointguard για να μοιραστεί τη θέση με τον Βαγγέλη Μάντζαρη το καλοκαίρι του 2014. Σ’ ένα ομολογουμένως αρκετά καλό σχεδιασμό για την ομάδα μας, με τους Lafayette–Mάντζαρη και τους Σλούκα-Σπανούλη να κουμπώνουν αρκετά καλά στις θέσεις των guard και να φτάνουμε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, υπό τις οδηγίες του coach Σφαιρόπουλου. Πίεση στην μπάλα, καλό περιφερειακό σουτ (41% τρίποντο) και οργάνωση χωρίς πολλά λάθη για τον Αμερικάνο. Θα τον θυμόμαστε για το κλέψιμο απέναντι στον Satoransky και την πάσα στον Πρίντεζη, στο 4ο παιχνίδι των playoff απέναντι στην Barcelona που μας έφερε στο +1, λίγες φάσεις πριν το τρίποντου του Αγίου Γεωργίου.

11) Daniel Hackett

Πολλά είχαν ακουστεί για τον ”προβληματικό” χαρακτήρα του, το καλοκαίρι της απόκτησής του (2015). Ο επαγγελματισμός του και η αγάπη του προς το club, μόνο το αντίθετο έδειξαν τελικά. Παίχτης που κόλλησε αμέσως με την ιδιοσυγκρασία του συλλόγου, αγαπήθηκε από τους οπαδούς και μέχρι και σήμερα κάθε τόσο συζητιέται σε πηγαδάκια η επιστροφή του. Η εμπειρία του πλέον, και ο χαρακτήρας που βγάζει όποτε τον χρειάζεται η τωρινή του ομάδα (CSKA) είναι αξιοσημείωτα και κάνενα λόγο δεν θα έχουν οι Ρώσοι να τον αφήσουν να φύγει. Η αλήθεια είναι ότι σε απόλυτους αριθμούς δεν εντυπωσίασε όσο ήταν εδώ (7 πόντους και 2 ασίστ κατά μέσο όρο σε 35 παιχνίδια) και φυσικά είχε τη μεγάλη ατυχία με τον τραυματισμό του τη δεύτερη χρονιά με την ομάδα να τον χάνει και να της λείπει πολύ στο final-4 της Πόλης. Έναν τραυματισμό που πιθανά ήταν αυτός που έκανε τους ανθρώπους της ομάδας να μην του ανανεώσουν το συμβόλαιο του καλοκαίρι του 2017.

10) Marque Perry

O λατρεμένος Μαρκί, ήρθε κι αυτός σε μια δύσκολη εποχή για το σύλλογο, τη σεζόν 2004-2005. Ένας παίχτης βία 1.85 ύψος, σβούρας, του άρεσε να ανεβαίνει μέχρι το καλάθι, σουτάροντας ωστόσο καλά από την περίμετρο (40% τρίποντο). Τελείωσε με καλούς αριθμούς εκείνη τη σεζόν με 13 πόντους μέσο όρο, τράβηξε το κουπί επιθετικά εκείνη τη σεζόν για τον Jonas Kazlauskas παρέα με τον Roger Mason Jr.

9) Νigel Williams Goss

Για την περίπτωσή του και την ιστορία του με τον Ολυμπιακό θα μπορούσαμε να γράψουμε ξεχωριστό άρθρο. Ο David Blatt είδε στο πρόσωπό του τον παίχτη που θα έφερνε ομαλά την επόμενη μέρα στην ομάδα, κάτι που αμφισβητήθηκε έντονα από μεγάλη μερίδα του κόσμου. O Aμερικάνος έγραψε στη rookie season του 9.5 πόντους και 4.5 ασίστ σε 24 παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Η ομάδα (για πολλούς λόγους) απέτυχε, ο κόσμος γκρίνιαζε για τα περίφημα floater, και η πρόταση των Utah Jazz, οι οποίοι κάλυψαν τη ρήτρα των 750χιλιάδων δολλαρίων (μέσω του συμβολαίου του παίχτη, όπως συνήθως συμβαίνει), παρουσιάστηκε εκείνο το καλοκαίρι σαν βολική εξέλιξη. Ο παίχτης 1.5 χρόνο μετά έφυγε από το NBA για να τελειώσει τη φετινή χρονιά στο Kuban με τη Lokomotiv και να γράψει πολλές μεγάλες εμφανίσεις, οι οποίες τον κάνουν τη στιγμή που μιλάμε περιζήτητο. Μεταξύ τους και ο Ολυμπιακός αλλά και πολλοί μετανιωμένοι οπαδοί… Οψόμεθα !

8) Βαγγέλης Μάντζαρης

Στα άδυτα του RedPointGuard συζητήθηκε αρκετά η τελική θέση του Βαγγέλη σ’ αυτή τη λίστα, η γνώμη μου είναι ότι η 8η θέση τον αδικεί συνολικά όπως ενδεχομένως και η γεύση που έχει αφήσει στον κόσμο η παρουσία του τα τελευταία δύο χρόνια στην ομάδα. Ήταν εκεί σε όλες τις μεγάλες επιτυχίες αυτής της ομάδας από το 2011-2012 και για 7 σεζόν συνολικά. Μάλλον ο καταλληλότερος παρτενέρ για τον Βασίλη, τόσο για την αμυντική του ικανότητα όσο και για το στατικό σουτ το οποίο συχνά άνοιγε το γήπεδο για τους υπόλοιπους. 210 παιχνίδια με 36% στο τρίποντο, πολλά μεγάλα σουτ, μεγάλες άμυνες και αμέτρητες όμορφες στιγμές για τον Βαγγέλη με highlights το τρίποντο στο ΟΑΚΑ, το 6/6 απέναντι στη Real, το μεγάλο final-4 το 2017 και  φυσικά τη συμβολή του σε άμυνα και επίθεση στην ανατροπή του 2012.

7) Milan Tomic

Τι να πω για τον Milan; Αντίστοιχα με τον Rivers θα αναρωτιέστε τι κάνει εδώ, είπαμε μιλάμε για το 2000 και μετά και όχι για τη συνολική παρουσία. Ζωντανός θρύλος της ομάδας, με 5 σεζόν από το 2000 και μετά, τη μία ως παίχτης-προπονητής, 8 πόντοι 2 ασίστ και 31% τρίποντο για τον μεγάλο Μίλαν. Παραθέτω το αφιέρωμα του RednGun αλλά και την προ διμήνου συζήτηση μας, όταν μας έκανε την τιμή να έρθει καλεσμένος σε ένα podcast μας.

6) Acie Law

”Oι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε και μου θυμίζουνε τα περασμένα…” λέει ο Τόλης Βοσκόπουλος στο λαϊκό άσμα. Κάπως έτσι θυμόμαστε τον Acie, o oποίος ήρθε στα μέσα της σεζόν 2011-2012 μαζί με τον Joey Dorsey για να αλλάξει πλήρως την εικόνα της ομάδας, να ταιριάξει ιδανικά με τον Βασίλη και να είναι βασικό μέλος της ομάδας του Back2back. Τα προβλήματα τραυματισμών και η φυγή του στα μέσα της χρονιάς 2013-2014, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι μπορεί να είχε καταφέρει αυτή η ομάδα αν o Αcie ήταν υγιής και έμενε στην ομάδα για μερικά χρόνια ακόμα. Χαρακτηριστική εμφάνιση φυσικά ο τελικός του Λονδίνου, στον οποίο ήταν και MVP με 20 πόντους 5 ριμπάουντ και 5 ασίστ. Aκόμα χαρακτηριστικότερη στιγμή του όμως, η εμφάνιση του στη 12άδα του τελικού της Πόλης, αφού όλα τα προγνωστικά τον έδιναν εκτός λόγω διαστρέμματος στον ημιτελικό 2 μέρες πριν.

5) Scoonie Penn

Άλλο ένα όνομα που ξυπνάει πολλές αναμνήσεις στο άκουσμα του για μάλλον όχι και τόσο ευχάριστες στιγμές για το τμήμα, χωρίς ωστόσο να φταίει ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Scoonie ο οποίος έκανε 2 θητείες στην ομάδα. Μία ως βασικός playmaker υπό τις οδηγίες του Pini Gherson, με χαρακτηριστική στιγμή του το περιβόητο non-call, και άλλη μία (λειψή) τη σεζόν 2009-2010 όπου ήρθε ως παίχτης με συγκεκριμένο ρόλο, με τον Παναγιώτη Γιαννάκη να του ζητάει πίεση στην μπάλα και το μακρινό σουτ με καλύτερη στιγμή του μάλλον τα 2 τρίποντα στον τελικό του Κυπέλλου απέναντι στον Παναθηναϊκό.

4) Θοδωρής Παπαλουκάς

Άλλο ένα τεράστιο όνομα συνολικά για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, με δύο θητείες στην ομάδα μας. Μία τη σεζόν 2001-2002 στα 24 του όπου εξαργύρωσε την καλή του χρονιά με τον Πανιώνιο, και άλλη μία φυσικά μετά το πολυετές πέρασμά του στην CSKA. Δύο Final-4 και 3 κύπελλα Ελλάδας κατάφερε με την ομάδα αλλά όχι έναν μεγάλο τίτλο, κάτι που τόσο ήθελε να πετύχει ειδικά μετά την επιστροφή του στην ομάδα το 2008. Πολύς κόσμος θα θυμάται τις χαμένες βολές στο ΟΑΚΑ (στον 4ο τελικό του 2011) σε μια μεγάλη ευκαιρία για break, λιγότεροι βέβαια θα θυμούνται την τάπα του απέναντι στον Nicholas μία φάση μετά που έδωσε την ευκαιρία στον Μαυροκεφαλίδη να μας φέρει μπροστά (κάτι που δεν κατάφερε με 1/2 βολές και το ματς πήγε στην παράταση). Όπως και να’ χει μπορεί να μην κατάφερε αυτό που ο ίδιος μάλλον ήθελε περισσότερο απ’ όλους μας, ωστόσο μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους αθλητές στην ιστορία του τμήματος (και όχι μόνο). Άλλο ένα αφιέρωμα του RednGun

3) Tyus Edney

Προσωπική μου καψούρα, από τους παίχτες που με μεγάλωσαν και είχαν την ατυχία οι επόμενοι να τους συγκρίνω μαζί του. Ο MVP του Final-4 του 1999 με την Zalgiris, μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης για 2 σεζόν με την Benetton (2002,2003), ήρθε στον Ολυμπιακό σε σχετικά προχωρημένη ηλικία (32 στα 33) και πολλοί είχαν αμφιβολίες για την κατάστασή του. O Edney φυσικά τους διέψευσε, σε μια μεταβατική χρονιά για την ομάδα η οποία πέρασε τις χρονιές του Κορυδαλλού για να επιστρέψει στους πρώτους τελικούς της μετά από χρόνια. Μοναδικές βραδιές από το top-16 μέχρι και τα playoff της Ευρωλίγκας με τον αποκλεισμό από την Μaccabi, φαινόταν κατά διαστήματα να κάνει ότι θέλει τις αντίπαλες άμυνες. Υψηλή μπασκετική ευφυΐα με ένα επιθετικό πακέτο που συνδύαζε τόσο οργάνωση όσο και εκτέλεση. 13.3 πόντοι (35% τρίποντο), 4.5 ασίστ και 3 ριμπάουντ και 1 κλέψιμο για τον Tyus!

( Επιφυλάσσομαι για αφιέρωμα στο μέλλον )

Enjoy:

2) Miloš Teodosić

Ο τρέλαρχος ! Ήρθε μόλις στα 20 του χρόνια στην ομάδα σε μια επένδυση 5ετίας, από αυτές που τόσο έχουν λείψει από το τμήμα. Από πολύ μικρή ηλικία, ξεχώριζε για το μπασκετικό του θράσος (λέγεται κι αλλιώς αυτό αλλά μπορεί να μας κόψουν), αμέτρητα highlights, έβλεπε πάσες που συχνά και οι ίδιοι οι αποδέκτες δεν είχαν σκεφτεί. Μέχρι και σήμερα στα 34 του προσφέρει αμέτρητες μαγικές στιγμές. Ωστόσο στην ομάδα πέρα από 2 κύπελλα Ελλάδας (ισάριθμες φορές MVP του τελικού) και δύο συμμετοχές σε Final-4 (MVP κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας το 2010) δεν κατάφερε να πάρει κάποιο μεγάλο τίτλο. Θα μνημονεύεται για χρόνια, εκτός των μπασκετικών του επιδόσεων και για τη σύνδεσή του με τον κόσμο. Συγνώμη για το εξώφυλλο ήταν επί τούτου παραπλανητικό.. 

1) Kώστας Σλούκας

Φτάσαμε στο νούμερο ένα! Δικαίως κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήρθε στην ομάδα το μακρινό 2008, αμφισβητήθηκε από προπονητές, έφυγε δανεικός, δούλεψε και τελικά έγινε βασικό μέλος της, στις μεγάλες στιγμές της περιόδου 2012-2015. Οι δρόμοι χώρισαν για κάποια χρόνια, ωστόσο ο Κώστας τήρησε την υπόσχεσή του, επέστρεψε και ευχόμαστε να χρειαστεί σε μερικά χρόνια να τροποποιήσουμε τούτο εδώ το άρθρο για να προσθέσουμε κι άλλες μεγάλες επιτυχίες της ομάδας με αυτόν πλέον ως ηγέτη της!

Red Point Guards – Team of the Century

<ΜΕΓΕΘΥΝΣΗ>