Η μπασκετική περίοδος 2020/21 για τον Ολυμπιακό ολοκληρώθηκε με την ομάδα να τερματίζει στην 12η θέση της Regular Season με ρεκόρ (16-18) και με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από την συνέχεια της διοργάνωσης. Σε μια γνωστή για το Ερυθρόλευκο κοινό διαδικασία, μετά από οποιοδήποτε ανεπιτυχές αποτέλεσμα τα λαϊκά δικαστήρια και οι δίκες των social media έχουν ξεκινήσει εδώ και ημέρες. Οι διάφοροι χρήστες αυτών των μέσων, Ολυμπιακοί και μή, έχουν πάρει θέσεις “μάχης” και συμμετέχουν στην διχαστική ανταλλαγή κατηγοριών, απαξιώσης και αποκαθήλωσης των όποιων υπευθύνων κατά την γνώμη τους. Είναι αυτός όμως ο ρόλος του οπαδού; Προβληματίζομαι αρκετά επί αυτού όμως δεν θα πάρω θέση ακόμα. Για να κάνουμε πάντως το ταμείο της χρονιάς θα πρέπει αρχικά να καταγράψουμε τα δεδομένα και μετά να περάσουμε στα όποια συμπεράσματα. Με τον φόβο η αριθμολαγνεία μου να σας κουράσει υπερβολικά θα προσπαθήσω να αυτοπεριοριστώ – μπορεί και όχι.
Τελικά πόσο χάλια τα πήγαμε φέτος;
Αποκλεισμός λοιπόν με ρεκόρ (16-18) και την πρόκριση να κρίνεται στις 20 νίκες. Τι σημαίνει αυτό; Tίποτα περισσότερο από ότι δεν ήμασταν αρκετά καλοί για το επίπεδο της φετινής διοργάνωσης. Υπήρξαν 4 παιχνίδια που τα χάσαμε στην μια κατοχή 1-3π (τα δύο με την Zalgiris και δύο εντός με Barcelona και CSKA στον 2ο γύρο) όμως υπήρξαν και άλλα 4 που τα κερδίσαμε στην μια κατοχή (τα δύο με Maccabi, εκτός με Ερυθρό Αστέρα και εντός με Bayern Munich). Οπότε ο παράγοντας τύχη και λεπτομέρεια δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο. Με αυτό το δεδομένο θα πρέπει να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε που οφείλονται οι τόσες ήττες. Στατιστικά μιλώντας και μελετώντας τον αγαπημένο μου συγκριτικό πίνακα (Πίνακας 1) με βάση το Net Rating per 100 Plays διαπιστώνω ότι ο φετινός Ολυμπιακός ήταν η 12η καλύτερη ομάδα στην διοργάνωση σε Net efficiency.
Σκόραρε 84π στην επίθεση (Ortg) – σε αναγωγή 100 Plays: (11η καλύτερη επίθεση στην Euroleague)
Και δεχόταν 85π στην άμυνα (Drtg) – σε αναγωγή 100 Plays: (12 καλύτερη άμυνα στην Euroleague)
Πίνακας 1
Αυτό από μόνο του δεν μας λέει πολλά εκτός του ότι η άμυνα μας ήταν χειρότερη από την επίθεση μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και στις 2 πλευρές του παρκέ αποδίδαμε κατώτερα από τον φετινό μέσο όρο της διοργάνωσης. Όμως ας επικεντρωθούμε στην δική μας ομάδα και μόνο. Για μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός με εμπειρία 20 ετών στην διοργάνωση το επίπεδο είναι γνωστό. Γι αυτό και στις 12 από τις 20 συμμετοχές του από το 2001 και έπειτα βρέθηκε τουλάχιστον στα Play Off. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε ένα Powerhouse της διοργάνωσης όλα έχουν ως σημείο αναφοράς την δική του απόδοση. Με αυτό το δεδομένο η απόδοση του Ολυμπιακού ιστορικά είναι ένας αξιόπιστος δείκτης σύγκρισης.
Αν λοιπόν ανατρέξουμε στις παρελθοντικές επιδόσεις της ομάδας (Πίνακας 2) διαπιστώνουμε ότι:
Πίνακας 2
Και φαντάζομαι ότι για πολλούς από εσάς αυτό δεν θα αποτελεί έκπληξη καθώς το μοτίβο με το οποίο δεχόταν ο Ολυμπιακός φέτος πόντους στην άμυνα ειδικά μετά από τις αλλαγές στο <PnR> και την μπάλα με κάποιο τρόπο να φτάνει στην <weak side> και να δεχόμαστε ένα τρίποντο μας έγινε εφιάλτης. Όταν δεν γινόταν αυτό η φιλοσοφία <jump to the ball> και το <overplay> του δικού μας κοντού στον αντίπαλο ψηλό γινόταν αντικείμενο εκμετάλλευσης και οι αντίπαλοι ψηλοί κέρδιζαν μάχες, σκορ και εντυπώσεις. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως αυτή η αμυντική μας συμπεριφορά δεν βελτιώθηκε σε κανένα σημείο της περιόδου αλλά παρέμεινε στάσιμη και μας τράβηξε στον πάτο σαν κινούμενη άμμος. Υπάρχουν αρκετοί που έχουν εστιάσει και στο ζήτημα του μεγέθους της ομάδας ως κύριο αίτιο της αμυντικής δυσλειτουργίας. Δεν το βρίσκω εντελώς λανθασμένο ως επιχείρημα όμως έχουμε δει στο παρελθόν αντίστοιχες ομάδες small ball να δαγκώνουν στην άμυνα. Η σκληράδα και η αμυντική στόχευση εδώ και 3 χρόνια είναι από τα μεγάλα μειονεκτήματα των ομάδων που εμφανίζει ο Ολυμπιακός ανεξαρτήτως μεγέθους.
Σε ότι αφορά την επίθεση ο περισσότερος κόσμος έχει μείνει στο <οver dribbling> και στην αδυναμία της ομάδας να φτιάξει αυτοματισμούς ακόμα και στο σχεδόν αέναο weave που παίζαμε για το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν. Κάτι που πραγματικά έχει περάσει απαρατήρητο (δεν το έχω διαβάσει πουθενά) είναι η φετινή εξάρτηση της ομάδας από το τρίποντο (χαρακτηριστικά οι προσπάθειες για 3π επί του συνόλου έφτασαν το εξωφρενικό για Ολυμπιακό (42.4%) των σουτ που επιχείρησε! (Προφανώς και αυτή είναι η υψηλότερη χρήση 3π. στην 20ετία) Και καλά θα πει κάποιος γιατί είναι υποχρεωτικά κακό αυτό; H Real Madrid (45.3%) και η Zenit (44.4%) σουτάρουν ακόμα περισσότερα και μάλιστα προκρίθηκαν και στα Play Off. Δυστυχώς για εμάς αγαπητέ μπασκετόγαυρε δεν υπάρχει ο ψηλός σημείο αναφοράς – που με το παιχνίδι του στο post θα δημιουργήσει το gravity – ώστε να κλείσει η άμυνα και να δημιουργήσει τους χώρους (spacing) για να βγουν σουτ με καλές προϋποθέσεις από την περιφέρεια. Ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός με εξαίρεση τους Σλουκα, Jenkins, Βεζένκοφ και Πρίντεζη είχε όλους τους υπόλοιπους παίκτες του να σουτάρουν με χαμηλά ποσοστά από τα 6,75μ. Όταν λοιπόν δεν σου βγαίνει το μακρινό σουτ, δεν υπάρχει απειλή μέσα στην ρακέτα και δεν έχουν δημιουργηθεί σημαντικοί αυτοματισμοί σε παιχνίδι set – το μόνο που σου μένει είναι το παιχνίδι 2 vs 2 <PnR> και το <transition>. Και για όσο δούλεψε αυτό κυρίως με Σλούκα – Martin και McKissic να τρέχει το ανοικτό γήπεδο η ομάδα μπόρεσε να πάρει κάποιες νίκες. Ειδάλλως τα πάντα εξαρτιόνταν από τον Vezenkov επιθετικά και κάποιες εκλάμψεις των υπολοίπων.
Ο Προπονητής
Προφανώς η ευθύνη για αυτή την εικόνα δεν μπορεί παρά να βαρύνει τον coach Μπαρτζώκα και το staff του. O προπονητής του Ολυμπιακού δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο της χρονιάς να εμφανίσει σχήματα που απέδιδαν ικανοποιητικά και στις δυο πλευρές του παρκέ. Δεν διαχειρίστηκε καλά τον χρόνο βασικών με αποτέλεσμα σε πολλά παιχνίδια να βλέπουμε τρομερές μεταπτώσεις μεταξύ των περιόδων και στο κλείσιμο των αγώνων. Ενώ λόγω κούρασης δεν υπήρξε πολλές φορές καθαρό μυαλό για καλύτερες αποφάσεις. Και αν γι αυτό μπορούν να βρεθούν κάποιες δικαιολογίες, στους τραυματισμούς, την έλλειψη αγωνιστικού ρυθμού (λόγω ενός αγώνα την εβδομάδα) και τις απουσίες λόγω COVID-19. Δεν υπάρχει πραγματικά καμία δικαιολογία για το γεγονός ότι η ομάδα δεν βελτιώθηκε στην διάρκεια του χρόνου με τόσο διαθέσιμο χρόνο για προπόνηση. Τέλος αυτό το οποίο ενόχλησε πολλούς ήταν η εικόνα του coach στον πάγκο που δεν ενέπνεε ηρεμία αλλά αντιθέτως έβγαζε έναν μεγάλο εκνευρισμό και πίεση που μεταφερόταν και στους παίκτες του στο γήπεδο.
Ενδεχομένως ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για αυτή την εικόνα να οφείλεται και στην καλοκαιρινή στελέχωση. Η ομάδα είχε ξεκάθαρο έλλειμμα ποιότητας στους Center που γινόταν ακόμα ποιο εμφανές απέναντι σε ποιοτικούς αντιπάλους. Το στοίχημα της περιφέρειας με Harrison, McKissic δεν βγήκε ενώ η επιλογή Jenkins ως σωματοφύλακας των Σλούκα και Σπανούλη στέρησε από την ομάδα έναν επιπλέον χειριστή που θα ξεκούραζε τον Σλούκα και θα έδινε επιπρόσθετη δημιουργία. Και μετά από όλα αυτά φτάνουμε στο ζήτημα που λίγο πολύ έχει απασχολήσει τον κάθε μπασκετικό των καιρών μας. Και φυσικά αναφέρομαι στον Θρύλο του Θρύλου τον τεράστιο Βασίλη Σπανούλη ο οποίος όσο και να θέλουμε να ωραιοποιήσουμε την παρουσία του δεν μπορεί να τα βάλει με τον χρόνο. Αντικειμενικά στάθηκε εντυπωσιακά ως 39χρονος σε αυτό το επίπεδο όμως η απόδοση του είναι πλέον επιζήμια για την ομάδα όσο και για το legacy του. Και αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα μέτριας ποιότητας που δεν μπορεί να κρύψει τις αδυναμίες του αρχηγού.
Ο Σπανούλης σε κάποιες από τις ομάδες της κορυφής θα ήταν ακόμα και σήμερα πολύτιμο πετράδι στο στέμμα τους. Όμως στον ρόλο που έχει ο ίδιος ορίσει για τον εαυτό του είναι αδύνατο να τραβήξει μια ομάδα τέτοιου επιπέδου απέναντι σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Στην προσπάθεια του να εκπληρώσει αυτό τον αυτοσκοπό γίνεται μέρος του προβλήματος. Καταλαβαίνω ότι ο αθλητικός του εγωισμός είναι τεράστιος και ότι θέλει να κλείσει σε συνθήκες που του αξίζουν – όμως την ίδια στιγμή πρέπει να βοηθήσει την ομάδα όπου θα λατρεύεται για πάντα να αλλάξει εποχή και να προχωρήσει. Δεν μπορώ να ποσοτικοποιήσω την επίπτωση της παρουσίας του στο φετινό αρνητικό αγωνιστικό αποτέλεσμα όμως είμαι σίγουρος πως η αδυναμία του να γίνει μέρος της αλλαγής έπαιξε σημαντικό ρόλο.
Το Έλλειμμα Ποιότητας
Ένα ακόμα ζήτημα που θα ήθελα να σχολιάσω είναι η αξιολόγηση των παικτών μας. Η αξιολόγηση γίνεται στατιστικά και με άριστα το 10 και με βάση την ανώτερη απόδοση σε PIR και PIR/Min φέτος στην Regular Season. Με αυτό τον τρόπο ο κάθε παίκτης αξιολογείται ως αθλητική αξία σε όρους Efficiency (PIR) αλλά και στον ρόλο και χρόνο που του δόθηκε (PIR/Min). (Πίνακας 3)
Πίνακας 3
Με βάση αυτή την αξιολόγηση βλέπουμε ότι μόλις 3 παίκτες μας (Vezenkov, Σλούκας, Martin) είναι πάνω από τον μέσο όρο απόδοσης στο PIR φέτος. Δείγμα ότι η ομάδα υστερεί σε ποιότητα που θα τραβήξει τους υπόλοιπους ιδιαίτερα στα δύσκολα παιχνίδια. Για να αντιληφθούμε το πόσο σημαντικό είναι να έχεις βάθος και ποιότητα στο σημερινό επίπεδο της Euroleague. Στον πίνακα που ακολουθεί κατέγραψα πόσους παίκτες με PIR>15, 10-15, 5-10 και 0-5 είχαν οι ομάδες που προκρίθηκαν στα Play Off και πόσους ο Ολυμπιακός. (Πίνακας 4) Γίνεται ξεκάθαρο ότι με το νέο format τα club με 2 Super Star (δηλ απόδοση PIR 15>) και τουλάχιστον 2-4 Stars (PIR 10-15) κυριαρχούν και οδηγούν τις ομάδες τους στις 20+ νίκες που είναι το όριο πρόκρισης στα PO. Ενώ πολύ σημαντικό είναι ότι οι 7/8 έχουν στην διάθεση τους 1-2 Super Star. Το που βρισκόταν ο φετινός Ολυμπιακός σε αυτή την σύγκριση μπορείτε να το δείτε στο τέλος του πίνακα.
Πίνακας 4
Τις πταίει λοιπόν;
Αρκετά όμως με τα νούμερα. Η δική μου ανάγνωση για το φετινό αποτέλεσμα συνοψίζεται στα εξής:
1) Το χαμηλό budget για την διοργάνωση δεν επιτρέπει ρόστερ υψηλής ποιότητας! Προσπαθούμε να βγάλουμε λαυράκια από χαμηλότερες κατηγορίες αλλά το μοντέλο “Moneyball” όταν δούλεψε είχε μέσα στην εξίσωση Σπανούλη και Πρίντεζη (2 Superstars για την εποχή τους) που βελτιώναν τους πάντες, όμως πλέον δεν υφίστανται σε αυτό το επίπεδο αγωνιστικά.
2) Ο coach Μπαρτζώκας δεν μπόρεσε να στελεχώσει αποτελεσματικά και να εκμεταλλευτεί το υλικό του. Η ομάδα δεν εξελίχθηκε στην διάρκεια της σεζόν και τα αρνητικά αποτελέσματα έφεραν εκνευρισμό και γκρίνια στα αποδυτήρια που δεν μπόρεσε να την διαχειριστεί.
3) Ο μεγάλος μας αρχηγός Βασίλης Σπανούλης δεν μπορεί να είναι αγωνιστικό σημείο αναφοράς. Παρότι ο ίδιος πιστεύει ότι είναι και μπορεί και όσοι τον έχουμε αγαπήσει του συμπεριφερόμαστε σαν να είναι. Αυτό κρατάει την ομάδα πίσω και έχουμε χάσει 3 χρόνια που θα έπρεπε να έχουμε τρέξει ένα πλάνο αναδόμησης (rebuilt) επιλέγοντας και αναδεικνύοντας νέους ηγέτες.
4) Ο Σλούκας είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο σε αυτόν – των περιορισμένων δυνατοτήτων Ολυμπιακό. Είναι ένας σπουδαίος παίκτης που όμως δεν είναι Σπανούλης και φέτος φάνηκε σε πολλά ματς να ψάχνει τον ρόλο του. Η ομάδα πρέπει να χτιστεί γύρω του με παίκτες που θα τον βοηθήσουν να κερδίσει αγώνες και να έχει υψηλό κίνητρο. Η φετινή διαχείριση τον εξέθεσε και σίγουρα τον προσγείωσε στην Ολυμπιακή μας πραγματικότητα. Θα έπρεπε όμως και ο ίδιος να ήταν καλύτερα προετοιμασμένος για αυτή την μετάβαση. Μετά την ψυχρολουσία οφείλει και ο ίδιος να βγεί μπροστά και να ηγηθεί οδηγώντας την ομάδα στην επόμενη ημέρα. Τον έχουμε ανάγκη και για αυτό τον ηγετικό ρόλο υποτίθεται ότι και ο ίδιος επέστρεψε.
5) Η διοίκηση με γνώμονα τις επιτυχίες τις τελευταίας δεκαετίας νομίζει ότι έχει βρεί χρυσή φόρμουλα επιτυχίας. Όμως το παιχνίδι είναι δυναμικό και οι κανονές του αλλάζουν συνεχώς. Τα αποτελέσματα της τελευταίας 3ετίας εκθέτουν την εμμονή στο “our way” και αποδεικνύουν το αντίθετο. Ο οργανισμός έχει χάσει έμπειρα στελέχη (Σταυρόπουλος, Τόμιτς, Μαρμαρινός) που ήταν σημαντικά γρανάζια στον μηχανισμό, γνώστες και κοινωνοί της κουλτούρας της ομάδας που επηρέαζαν θετικά τον τρόπο λειτουργίας της ομάδας με τις μικρές λεπτομέρειες που δεν φαίνονται. Μια ένεση με ανθρώπους με γνώση της ομάδας, της αγοράς ή/και του επιπέδου της διοργάνωσης μοιάζει απαραίτητη στα μάτια μου. Σε κάθε περίπτωση η προσαρμογή στις νέες συνθήκες είναι αποκλειστική ευθύνη των Αφων Αγγελόπουλων. Το περιβάλον είναι δυναμικό adjust or die.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλα όμως αυτά είναι για εμένα τα κυριότερα. Και επειδή η όποια επίλυση έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση και ευθύνη η απόδοση ευθυνών είναι:
Διοίκηση > Know How > Budget > Προπονητής > Παίκτες > Κόσμος
Η διοίκηση οφείλει να πάρει τις δύσκολες αποφάσεις (και να ζήσει με τις συνέπειες) να βρει ή να δημιουργήσει τους πόρους ώστε να έχει ένα “ανταγωνιστικό” budget. O προπονητής και το staff να στελεχώσει και να εξελίξει την ομάδα. Οι παίκτες να στηρίξουν και να ανταποκριθούν στο πλάνο. Και ο κόσμος να σταθεί δίπλα στην ομάδα. Αν διαβάσουμε μια μια τις τελευταίες φράσεις τίποτα από όλα αυτά δεν γίνεται τα τελευταία χρόνια.
Το περιβόητο rebuilt και το γιοφύρι της Άρτας
Το ευρωπαϊκό μπάσκετ σε επίπεδο Euroleague δεν είναι ένα κολεγιακό πρόγραμμα που η στελέχωση και η διδασκαλία αρχών από τους μεγάλους προπονητές διαμορφώνουν σύνολα και αποτελέσματα. Στην Ευρώπη υπάρχει ένα γκρουπ ομάδων που έχουν “αγοράσει” διαχρονικά την επιτυχία κυρίως λόγω των πόρων που επενδύουν (κάπως έτσι Ολυμπιακός και Παο μπήκαν στο παιχνίδι από τα 90’ς και έπειτα). Ακόμα όμως και σε αυτές τις ομάδες υπάρχουν ups and downs. Παρόλα αυτά βάση εμπειρίας η περίοδος των επιτυχιών (ακόμα και των πλουσίων club) συμβαδίζει με ένα μακροχρόνιο πλάνο, ένα μεγάλο προπονητή, ένα κορμό ποιοτικών παικτών και κάποιους σπουδαίους παίκτες για το Ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι ομάδες “One Go” που επιτυγχάνουν είναι η εξαίρεση! Σε αυτό το περιβάλον δεν νοείται δημιουργία αγωνιστικής αξίας με συνεχείς αλλαγές σε προπονητές και παίκτες. Αυτό το χτίσιμο και γκρέμισμα κάθε χρόνο είναι εκτός από πισωγύρισμα και καταστροφικό για την μελλοντική κουλτούρα του οργανισμού. Θα αρχίσουμε σύντομα να μιλάμε για κατάρες και μεταφυσικά προβλήματα γιατί δεν είμαστε ειλικρινείς με τα λάθη μας. Αν θέλουμε λοιπόν να προχωρήσουμε στην επόμενη ημέρα ο δρόμος είναι ξεκάθαρος αλλά και δύσβατος. Απαιτείται νέο όραμα, πόροι, οργάνωση και να στηριχθούν ο όποιος προπονητής και παίκτες για τουλάχιστον μια 3ετία. Και μπορεί να μην έλθουν τίτλοι και ίσως να υπάρξουν και άλλες αστοχίες όμως πρέπει να συνεχίσουμε μεθοδικά το χτίσιμο του νέου Project. Έχουμε το στομάχι γι αυτό; Πολύ αμφιβάλω.
Η διαχείριση του μύθου
Τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει πολύ κουβέντα για το τι θα κάνει ο μεγάλος αρχηγός. Ο coach Μπαρτζώκας κατηγορήθηκε από αρκετούς για έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπο του με αφορμή την δήλωση του μετά το τέλος του αγώνα με την Khimki. Η όλη φάση είναι λίγο σουρεαλιστική από την μια συζητάμε για το πως θα βάλουν όλοι πλάτη και θα χωρέσουν στην μελλοντική προσπάθεια και από την άλλη ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα είτε στο πρόσωπο του προπονητή είτε του αρχηγού είτε της διοίκησης. Το μάθημα που θα έπρεπε όλοι να έχουμε πάρει από την χρυσή δεκαετία είναι ότι η ενότητα και το οικογενειακό κλίμα της ομάδας ήταν ο παράγοντας που περιφρουρούσε την όποια αγωνιστική προσπάθεια. Αν οι 2 άνδρες δεν μπορούν να τα βρουν και έχουν βάλει τον εγωισμό τους πάνω από την ομάδα είναι ευθύνη της διοίκησης να τους βάλει στην θέση τους. Και αντικειμενικά αυτό που είπε ο Μπαρτζώκας είναι ένα στυγνά ρεαλιστικό σχόλιο που όλοι το συζητάμε αλλά μας ενόχλησε που ειπώθηκε δημόσια. Ας μην χάνουμε χρόνο με επουσιώδη ζητήματα γιατί θα αποπροσανατολιστούμε από το κύριο πρόβλημα της ομάδας που είναι ότι έχει μικρύνει και δεν φαίνεται φως στον ορίζοντα!
Ο Σεβασμός η παράδοση και το όραμα για το μέλλον
Tο μόνο που θα έπρεπε να τους απασχολεί όλους – είναι το μέλλον, όμως με γνώμονα τον σεβασμό σε όσους έχουν προσφέρει στο να φτάσουμε ως εδώ. Και έχουν προσφέρει όλοι, περισσότερο η λιγότερο – κανείς τους όμως δεν είναι μεγαλύτερος από τον Ολυμπιακό. Είναι διαχειριστές και στυλοβάτες του τμήματος του Συνδέσμου μέχρι να το παραδώσουν στις επόμενες γενιές. Ο Μύθος τους λοιπόν θα είναι η αποτίμηση του έργου τους από τον ιστορικό του μέλλοντος και όχι η επικοινωνιακή εικόνα τους σήμερα. Καλό θα είναι κάποιος να τους το υπενθυμίσει!
Όσο παρατείνουμε την σκληρή απόφαση να μπούμε συνειδητά σε διαδικασία rebuilt τόσο οι σφαλιάρες θα μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Και με αφορμή αυτό θα πρέπει ο κάθε φίλος της ομάδας να συνειδητοποιήσει και τον δικό του ρόλο. Στην αρχή του κειμένου μίλησα για το πως συμπεριφέρεται ο μέσος μπασκετόγαυρος αυτόν τον καιρό. Κράξιμο, απαξίωση, δαιμονοποίηση των πάντων και εν τέλει διχασμός. Και το αστείο είναι ότι νομίζουν κάποιοι ότι έτσι βοηθούν γιατί λένε ότι νοιάζονται και σκάνε. Με συγχωρείτε φίλοι σύγαυροι αλλά αυτό είναι συμπεριφορά απογοητευμένου πελάτη και όχι οπαδού. Όταν αγαπάς – στηρίζεις, ελπίζεις και υπομένεις αλλά κυρίως είσαι εκεί δίπλα με όποιον τρόπο μπορείς. Όπως είπε και ο Πυθαγόρας.
Μη βοηθάς να αφήσουν κάτω το φορτίο, αλλά βοήθα να το κουβαλήσουν aka #TogetherWeFight
