Καλησπέρα φίλοι και φίλες. Η αλήθεια είναι ότι δεν γράφω το παρόν κείμενο με την καλύτερη διάθεση. Δεν περίμενα ότι, από τόσο νωρίς, θα έμπαινα στη διαδικασία να γράψω κείμενο για παιχνίδια διαδικαστικού χαρακτήρα, πόσο μάλλον ότι αυτό θα συνέβαινε από αρχές Μαρτίου.
Η αλήθεια είναι ότι η χρονιά που βιώνουμε είναι από τις πιο περίεργες. Αν αναλογιστούμε τις προδιαγραφές με τις οποίες ξεκίνησε, με τον coach B, ήδη από πέρυσι, να έχει δείξει τα πρώτα δείγματα για το μπάσκετ που θέλει να παίξει, τον καλύτερο διαθέσιμο Έλληνα παίκτη να επιστρέφει, και τη γενικότερη στελέχωση να μοιάζει μετά από καιρό προσανατολισμένη και μεθοδευμένη από το Μάρτιο του 2020, όταν ουσιαστικά ξεκίνησε η περσινή off-season. Φέτος, 365 μέρες μετά να βρίσκεσαι σχεδόν στην ίδια αφετηρία σαν να μην έχεις κάνει βήμα. Μου είναι πολύ δύσκολο να δεχτώ ότι τυπικά από τώρα έχουμε ήδη ξεκινήσει να μιλάμε για τη σεζόν 2021-22 και να αντιμετωπίζουμε τις επόμενες 8 αγωνιστικές με την ίδια βαρύτητα που αντιμετωπίζουμε τους αγώνες covid Monday. Και το χειρότερο από όλα, με ένα σύννεφο της αμφιβολίας να αιωρείται πάνω από τα κεφάλια όλων μας.
Ταινία της ημέρας: Shadow of a doubt
Τι πιο αντιπροσωπευτικό δηλαδή από το film noir, “Shadow of a doubt” του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Σύμφωνα με την πλοκή, η Σάρλοτ Τσάρλι Νιούτον (Τερέζα Ράιτ) πλήττει, σκεπτόμενη την ήρεμη ζωή στο σπίτι με τους γονείς και την αδελφή της. Εύχεται να συμβεί κάτι συναρπαστικό στη ζωή της και ξέρει ποιος θα ήταν εκείνος που θα την έβγαζε από την πλήξη της. Μια επίσκεψη από τον πολυταξιδεμένο και διανοούμενο θείο της Τσάρλι Όκλεϊ (Τζόζεφ Κότεν) θα έφερνε πολλές αλλαγές στη ζωή της. Κάποια στιγμή λαμβάνει ένα τηλεγράφημα από το θείο της, που ανακοινώνει ότι σκοπεύει να τους επισκεφτεί για μερικές μέρες. Η Τσάρλι είναι ευτυχισμένη όταν κάποια στιγμή ο θείος της φτάνει στο σπίτι της οικογένειας της. Ο θείος Τσάρλι και η μικρή του ανιψιά βγαίνουν μαζί κι εκείνη θαυμάζει την κομψότητα και τους τρόπους του, καθώς καταφέρνει να γοητεύσει όλους τους θαμώνες της λέσχης όπου συχνάζουν. Κάποια στιγμή όμως η Τσάρλι αρχίζει να παρατηρεί ότι υπάρχει κάτι παράξενο στη συμπεριφορά του θείου της, ο οποίος έχει τη συνήθεια να αφαιρεί από την τοπική εφημερίδα αποκόμματα που αναφέρονται στην ιστορία ενός άνδρα που παντρεύεται πλούσιες χήρες κι έπειτα τις σκοτώνει. Όταν φτάνουν στο σπίτι δυο ξένοι οι οποίοι της κάνουν ερωτήσεις για το αγαπημένο θείο Τσάρλι, οι υποψίες της Τσάρλι αυξάνονται κι ο φόβος την κυριεύει.
Δεν ξέρω αν σας κυριεύει κι εσάς ο ίδιος φόβος της αμφιβολίας τελευταία αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι είχαμε εναποθέσει στην αρχή της σεζόν στην ομάδα, σαν αντίδοτο της μπασκετικής πλήξης η οποία μας μάστιζε τα τελευταία 2 χρόνια. Υπό διαφορετικές συνθήκες, η τρέχουσα διπλή αγωνιστική θα με γέμιζε με αδημονία και λαχτάρα να γυρίσω γρήγορα σπίτι από τη δουλειά και να πιάσω θέση στον καναπέ, τώρα όμως το συναίσθημα της αγγαρείας μου σκοτώνει την προσμονή. Όχι δεν ξενερώνω, ούτε γυρίζω την πλάτη, ούτε εγκαταλείπω αυτό που αγαπάω πιο πολύ στη ζωή μου (μετά τα αυτονόητα). Αλλά ακόμα και σε μένα, που είμαι μεταγραφάκιας, και είναι αγαπημένη συνήθεια να ζαλίζω τους υπόλοιπους στο γκρουπ με τα excel μου για το νέο ρόστερ, δεν ήθελα να ξεκινήσει αυτή η διαδικασία από τόσο νωρίς την άνοιξη.
Μια στάση εδώ
Πρώτη στάση λοιπόν απόψε στη Βιτόρια, με μια ομάδα που σε σχέση με μας έχει κάτι πολύ βασικό, πέρα από τις όποιες αγωνιστικές συγκρίσεις. Κίνητρο!! Κι αυτό διότι βρίσκεται σε ισορροπία (13-13), δυο μόλις νίκες απόσταση από τα διεκδικούμενα playoffs, τη στιγμή που εμείς, με το αποκρουστικό (11-15), είναι αστείο να αναφέρουμε οποιαδήποτε μαθηματική εξίσωση στα εναπομείναντα 8 παιχνίδια. Το τι θα κάνει λοιπόν μια ομάδα με έντονο κίνητρο απέναντι σε μια ομάδα με μηδενικό είναι το μοναδικό ενδιαφέρον που βρίσκω απόψε. Δεν ξέρω αν μπορούν να αποτελούν αυτά τα 8 παιχνίδια αξιόπιστο κριτήριο για να αξιολογηθούν παίκτες για την επόμενη σεζόν. Είναι νομίζω άδικο και γι αυτούς και για μας τη στιγμή, που όταν η μπάλα έκαιγε, λίγο πολύ όλοι κρίθηκαν. Ναι, σίγουρα η απουσία του Παπανικολάου ήταν πιο κομβική κι από τις κομβικές, αφού έκοψε την ομάδα στη μέση (ή τον αυχένα αν προτιμάτε), και η απόφαση για μη στελέχωση μπορεί να κρίνεται και λογική, καθώς είμαι της άποψης “αν δεν βρεις εκεί έξω αυτό που θες μην πάρεις κάτι απλά για να πάρεις”. Οι υπόλοιποι όμως, staff και παίκτες, κρίθηκαν, λίγο πολύ μετεξεταστέοι. Σήμερα βέβαια θα λείπουν, εκτός του Παπ, και οι Martin, Πρίντεζης με τον Κώστα Κουφό να κάνει ντεμπούτο με την ερυθρόλευκη, απέναντι μάλιστα στον Fall, ένα match up που με ιντριγκάρει αρκετά, ενώ Ellis, Vezenkov και Jean Charles θα δουλέψουν υπερωριες σήμερα. Κατά τα άλλα για τους Βάσκους τι να πεις; Έχουν παίκτες σε όλες τις γραμμές, που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν φάρμακο στις πληγές μας. Henry, Vildoza, Giedraitis, Peters, Polonara, Peters, Jekiri είναι ένα σύνολο που προσωπικά μου αρέσει να το παρακολουθώ.
2η στάση Πειραιάς
Τώρα, όσον αφορά το ματς της Παρασκευής, με τον τελευταίο στη βαθμολογία Ερυθρό (πήγα να πω η Khimki έχει παραδώσει πνεύμα από καιρό αλλά ο χθεσινός άσσος κόντρα στη Real μας ταρακούνησε όλους), πραγματικά δεν βλέπω το παραμικρό ενδιαφέρον, αφού θα μιλάμε στην κυριολεξία για δυο αποκλεισμένες ομάδες, που δεν επηρεάζουν στο παραμικρό τον υπόλοιπο βαθμολογικό πίνακα, άρα μπορεί να χαρακτηριστεί και ως… covid Friday. Άντε να δούμε, ίσως για πρώτη και τελευταία φορά, τον Loyd να αγωνίζεται στο ΣΕΦ με ερυθρόλευκη φανέλα, γιατί του χρόνου το μόνο σίγουρο είναι οτι δε θα φορά ερυθρόλευκα. Δικό μου ένστικτο
Υ.Γ.: Μη με κρίνετε από το σημερινό απαισιόδοξο τόνο στο κείμενο. Μου βγαίνει ώρες ώρες γκρίνια σαν κλασσικός κυκλοθυμικός καρκίνος. Δεν ξενερώνουμε ποτέ και πάντα βλέπουμε με την ίδια δίψα την ομάδα, σε όποια κατάσταση κι αν βιώνει. Εδώ στηρίζαμε με Marque Perry και Lavor Postell, για όποιον θυμάται.
