Ακόμα ωραιότερη ιστορία αγαπητέ Χεμινγούει είναι ο μπασκετικός Ολυμπιακός. Ποιος γέρος και ποια θάλασσα; Το λέω με τα λόγου γνώσεως γιατί αφενός μεγάλωσα δίπλα σε ψαράδες και στη θάλασσα και αφετέρου παρακολουθώ 35 συναπτά έτη τον Θρύλο μας. Ο συμπαθέστατος γέρος του διηγήματος πάλευε τρεις μέρες με τον θηριώδη ξιφία. Ο δυστυχής μπασκετόγαυρος από την άλλη 30 χρόνια θυμώνει, αγωνιά λυπάται ή χαίρεται, τοποθετώντας τον εαυτό του στον ρόλο του μοναχικού ψαρά περιμένοντας το λάφυρο, την αγωνιστική επιτυχία. Και πάλι μετά από 3000 ώρες παιχνιδιών και 10.000 ώρες σκέψης και έγνοια για την ομάδα νιώθω ότι στέκομαι καταμεσής στην θάλασσα. Και οι ώρες και οι μέρες και οι αγώνες περνάνε, και πάντα μεγαλώνουν το αγωνιώδες ερώτημα, «θα τα καταφέρουμε;» και αμέσως μετά το δεύτερο και πιο επώδυνο «αξίζουμε να τα καταφέρουμε;». Και κάπου εκεί νιώθεις να τρέμει στα χέρια σου η πετονιά και πετάς γρήγορα το τσιγάρο από το στόμα αρπάζοντας την και με τα δύο σου χέρια και ξεκινάει ο αγώνας με το κάθε μεγάλο ή μικρό ψάρι. Παλεύεις, αγωνίζεσαι και ξαφνικά ενώ είσαι έτοιμος να το ανεβάσεις στη βάρκα η πετονιά χαλαρώνει…. η μάχη χάνεται, το παιχνίδι για άλλη μια φορά τελειώνει. Και είναι εκείνες οι δύσκολες στιγμές που το ερώτημα τι πήγε λάθος έρχεται και ξανάρχεται σαν σαδιστής στο μυαλό σου και είναι εκείνες οι ακόμα πιο δύσκολες στιγμές που πρέπει κανείς να βρει τη δύναμη να συνεχίσει. Οι δύο τελευταίες μάχες πλήγωσαν τον γέρο ψαρά Ολυμπιακό. Δύο μεγάλες αναμετρήσεις με ψαριές που θα του έλυναν πολλά προβλήματα κατέληξαν σε δύο δραματικές απώλειες. Αλλά αλήθεια παίρνουμε φέτος αυτό που αξίζουμε; Μπορούσαν τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά;
Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα
Ένας κλασσικός φετινός Ολυμπιακός βγαλμένος από την το “Black cat, White cat” του Kusturica εμφανίστηκε στο Κάουνας και εχτές στο Μιλάνο. Ένα παράξενο μίγμα μαγειρεμένο στην μαρμίτα του διαστροφικού εγκεφάλου του μεγάλου σκηνοθέτη. Τι είχαμε δει σε εκείνο το αριστούργημα; Τελετουργικά, μαγικά κόλπα, φάρσες, ερωτικά πάθη, ναρκωτικά, φόνοι, ξεκαρφώματα με τους μύες των γλουτών, gadgets, ένα γουρούνι που καταβροχθίζει ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο, techno ρυθμοί αναμεμειγμένοι με τσιγγάνικη μουσική, πυροβολισμοί, χοροί, καταδιώξεις, μονομαχίες σε στυλ γουέστερν-σπαγγέτι, νεκραναστάσεις, σουρεαλιστικές ανατροπές, το τσιγγάνικο κιτς σε όλο του το μεγαλείο, ό,τι θες. Ένα παιχνίδι χωρίς αρχή μέση και τέλος για την ομάδα μας που όμως με αυτή τη «μπασκετική δημιουργική ασάφεια» κατάφερε να μπερδέψει και την Zalgiris. Βρεθήκαμε πίσω 2-3 φορές, επιστέψαμε ισάριθμες περάσαμε μπροστά εντελώς συμπτωματικά λίγο πριν το τέλος και αυτοκτονήσαμε εντελώς διθυραμβικά!!! Σαφώς και πρόκειται για μεγαλείο και όχι για δράμα αυτό που συνέβη το τελευταίο δίλεπτο.
Δεν έχει νόημα να περιγράψεις τις αιτίες και να επικεντρωθείς σε λεπτομέρειες. Είναι σα να χαζεύεις την Αφροδίτη της Μήλου και να σπας το κεφάλι σου γιατί είναι χωρίς χέρια. Κάθεσαι απλά και το απολαμβάνεις. Το μόνο σχόλιο μου είναι ότι η ομάδα στο τέλος, είναι χωροχρονικά συμπυκνωμένη λόγω έλλειψης μπασκετικής ικανότητας – ως ομάδα. Πάσχουμε από τρόπο, ρόλους, λύσεις, καθοδήγηση. Κοροϊδεύουμε το παιχνίδι και απολύτως φυσικά είπε και αυτό το έρμο να σπάσει πλάκα μαζί μας. Πήραμε αυτό που αξίζαμε!
Και ερχόμαστε στο χτες. Παρεμπιπτόντως αυτό το εχτές είναι το σήμα κατατεθέν της ομάδας μας. Φιλοσοφία οργανισμού του χτές, μπάσκετ του χτες, πρωταγωνιστές του χτές. Και ήρθε και ο Punter, από το χτες και αυτός και έψαλε τον επικήδειο ύμνο. Για το χτεσινό παιχνίδι δεν θα πω πολλά. Το Milano ένα πράγμα έκανε καλά στην επίθεση, το <Curl> με Punter, και δεν χρειάστηκε δεύτερο διότι ήταν αδύνατο επί 38 λεπτά να βρούμε λύση. Επιθετικά από την άλλη μπορεί να πεις κανείς ότι είχαμε ποικιλία. 70 περίπου διαφορετικές κατοχές που περιλάμβαναν τα πάντα. Από ποσταρίσματα Livio μέχρι <Οff ball> για Σπανούλη και με σημείο αναφοράς κάθε φορά «ότι μπορεί ο Σλούκας». Ξέρω ότι είμαι υπερβολικός αλλά θέλω να δώσω έμφαση. Δίπλα σε Σλούκα ξεχώρισε ο εξαιρετικός Vezenkov και ο σταθερός φέτος Πρίντεζης. Απουσίασαν οι άλλοι και μαζί με αυτούς οποιαδήποτε έννοια οργανωμένου μπάσκετ. Και μοιραία και καθόλου ωραία ήρθε άλλη μια ήττα. Και τελικά αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι, ότι δεν μπορούμε να παίξουμε καλό μπάσκετ επειδή δεν μπορούν να το υποστηρίξουν οι παίκτες; Αποτυγχάνει ο κόουτς να φτιάξει λειτουργική ομάδα ενώ υπάρχει καλό υλικό ή είναι αδύνατο να έχουμε καλύτερη πορεία έτσι κι αλλιώς με βάση τα χρήματα που δαπανώνται;
Οι κολυμβήθρες του Σιλωάμ
Ναι περίεργος ο πληθυντικός αλλά απαραίτητος στην περίπτωση του Ολυμπιακού. Η απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων θα έθετε σε σωστότερη βάση την κριτική μας και τις απαιτήσεις μας για τη φετινή σεζόν. Η διοίκηση καταρχάς χρηματοδοτεί από την τσέπη της τα έξοδα της ομάδας με ένα πολύ μεγάλο ποσό. Η φετινή χρονιά με ακόμα μικρότερα έξοδα και πολλές αβεβαιότητες λόγω Covid-19 οδήγησε μάλλον σε ακόμα μικρότερο budget. Σε κάθε περίπτωση κατά πάσα βεβαιότητα δεν ανήκουμε στα 8 μεγαλύτερα πορτοφόλια της διοργάνωσης. Κάπου εδώ όμως εμφανίζεται η πρώτη κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Υπάρχει πλήθος παικτών στην Ευρωλίγκα που έκαναν πολύ καλές χρονιές και βοήθησαν τις ομάδες τους, λαμβάνοντας παρόμοια συμβόλαια με των δικών μας παικτών. Ακόμα και φέτος συναντάς πολλούς τέτοιους παίκτες σε ομάδες που παίζουν καλύτερα ή βρίσκονται ψηλότερα. Το κάθε συμβόλαιο άλλωστε και το ύψος του αντανακλά πάντα την παρελθούσα αξία ενός παίκτη και όχι απαραίτητα τις προσδοκίες. Όλοι οι παίκτες που λαμβάνουν συμβόλαια υψηλά κάποτε ξεκίνησαν από χαμηλά. Αλλά βελτίωσαν το παιχνίδι τους βρίσκοντας το περιβάλλον και το ρόλο που τους ταιριάζει. O Leday ή ο Punter σε εμάς βρήκαν ένα χαμηλό συμβόλαιο για παράδειγμα, έφυγαν με ερωτηματικά για την αξία τους και τώρα αμείβονται με τα διπλά και τριπλά. Από την άλλη σε ανάγκασαν σε ήττα παίκτες τις προάλλες Walkup και Lekavicius που σίγουρα δεν είναι και πανάκριβοι. Επίσης αυτή τη στιγμή η ομάδα δαπανά ακόμα και με μικρά συμβόλαια συνολικά 1.2-1.3 εκατομμύρια για παίκτες που παίζουν στην θέση «5», όχι αμελητέο ποσό, με αποτέλεσμα μια τεράστια τρύπα σε αυτή τη θέση. Όχι αμελητέα αποτυχία. Τα χρήματα κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι πολλά μεν αλλά είναι ικανά να φτιάξεις μια καλή ομάδα που να παίζει καλύτερο μπάσκετ από αυτό που βλέπουμε. Και έχω την υποψία ότι ίσως θα έπρεπε και με τους υπάρχοντες.
Η δεύτερη κολυμβήθρα του Σιλωάμ κατά την ταπεινή μου γνώμη ακούει στο όνομα Βασίλης Σπανούλης (ακα παρεάκι). Υπάρχει η άποψη ότι η παρουσία του αρχηγού στερεί χρόνο και ρόλο από άλλους παίκτες που πιθανότατα να βρίσκονται ήδη στην ομάδα ή έστω θα μπορούσαν να έρθουν να παίξουν σε αυτή. Καταρχάς να πούμε ότι δεν στερεί ιδιαίτερα χρήματα γιατί ο Σπανούλης πλέον αμείβεται με πού χαμηλό συμβόλαιο. Ναι, θα μπορούσε να ισχύει σε ένα βαθμό αλλά από την άλλη μια χαρά βλέπουμε να υπάρχει μεγάλος χρόνος και μεγάλος ρόλος για παίκτες όπως ο Mckissic, ο οποίος αγωνίζεται για 20 λεπτά περίπου σε κάθε παιχνίδι. Μια χαρά τον βλέπουμε με την μπάλα στα χέρια και ένα σωρό κατοχές του αφιερώνουμε. Με πενιχρά αποτελέσματα όμως. Δεν τον εμποδίζει σε καμιά περίπτωση η παρουσία του αρχηγού στην ομάδα ούτε περιορίζει τη δυνατότητα αξιοποίησης του. Αντίστοιχα αρκετός χρόνος υπάρχει και για Harrison και για Jenkins αλλά βλέπουμε και μεγάλη αδυναμία αξιοποίησης τους. Στο βαθμό που όλοι αυτοί βρίσκουν χρόνο το επιχείρημα ότι ο Σπανούλης είναι το πρόβλημα δεν στέκει. Από την άλλη ο Πρίντεζης αξίζει το κάθε λεπτό που παίζει. Οπότε για πιο παρεάκι μιλάμε και πόσο αυτοί είναι πρόβλημα τελικά; Πόσο καθόρισαν τον σχεδιασμό; Ούτε οικονομικά επιβάρυναν ιδιαίτερα την ομάδα (δεν έβρισκες και καλύτερους σε αυτά τα χρήματα) ούτε αγωνίζονται τόσο πολύ που να μην υπάρχει χώρος και χρόνος για τους υπόλοιπους.
Και κάπου εδώ να πάμε και στην χειρότερη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, το «μπερδεμένο μυαλό του Μπαρτζώκα». Αν ο καπετάνιος έχει μπερδεμένο μυαλό δεν γίνεται να είναι καπετάνιος. Νομίζω ότι τον υποτιμάμε λέγοντας ότι έχει θολώσει. Προτιμότερο είναι ότι δεν του βγήκε αυτό που σκέφτηκε και αδυνατεί να τα καταφέρει. Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος είναι που αποτυγχάνει σε ένα σχεδιασμό. Προτιμότερο είναι κάποιος να αναγνωρίζει τα λάθη του και να προχωράει. Θα σταθώ σε μια δήλωση που έκανε προ μηνός, λέγοντας ότι βρίσκεται κοντά να βρει σε ποιους παίκτες πρέπει να στηριχτεί. Τραγική αλλά αποκαλυπτική δήλωση ακόμα και αν απευθυνόταν στην ομάδα δια του τύπου πράγμα που το κάνει ακόμα χειρότερο. Αν θέλεις μεσάζοντα για να σε ακούσουν οι παίκτες σου τότε τα πράγματα δεν είναι καλά. Αλλά ας δούμε την ουσία της δήλωσης.
Ο Μπαρτζώκας γνωρίζει πολύ καλά τους παίκτες εδώ και χρόνια ακόμα και τους νέους. Τους Έλληνες τους ξέρει από πρώτο χέρι, τον Vezenkov επίσης, τον Ellis και τον Mckissic τους έχει εδώ και ένα χρόνο. Έπειτα με τον με τον Jenkins έχει ξανασυνεργαστεί και οι τρεις «άγνωστοι» που θα δικαιολογούσε την άγνοια του είναι ο Hassan, o Livio και o Harrison. Ο πρώτος δεν είναι γενικά αρνητικός και οι δύο τελευταίοι ήρθα στην ομάδα στο τέλος με πολύ σκέψη και μελέτη από τον προπονητή. Ενδεικτικά αναφέρω ότι για τον Γάλλο αμφιταλαντεύτηκε μέχρι τέλους αν θα προτιμήσει αυτόν ή τον Rubit. Αυτοί οι δύο είναι το αντικείμενο του προβληματισμού του; Δεν νομίζω. Απλά η οποιαδήποτε σύγχυση μπορεί να κρύβεται στην δήλωση του ένα πράγμα αποδεικνύει: Ότι μέχρι ΤΩΡΑ (έμφαση στο μέχρι τώρα) τα πράγματα δεν πάνε για εκείνον όπως τα είχε σκεφτεί. Δεν είναι το πρόβλημα της ομάδας αποτέλεσμα της όποιας «θολούρας» του. Το αντίθετο.
Και κάπως έτσι απαντάω και στο ερώτημα που νομίζω απασχολεί τους περισσότερους από εμάς. Σίγουρα η πρόκριση με τα δεδομένα τα οικονομικά θα ήταν δύσκολη αλλά η το βασικό πρόβλημα δεν είναι βαθμολογικό αλλά αγωνιστικό. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε η χρονιά είτε λόγω καλύτερων επιλογών από προπονητή είτε καλύτερης αξιοποίησης των παικτών να μπορεί να παίξει καλύτερα. Δεν συμβαίνει μέχρι τώρα γιατί ο προπονητής μας έχεις αποτύχει να το καταφέρει νομίζω.
Και κάπου εδώ επιστρέφω στον γέρο ψαρά. Το μέλλον του ψαρά είναι το ..ψάρεμα! Αυτό ξέρει, αυτό οφείλει να κάνει. Κάθε φορά να βγαίνει με την βάρκα του στα ανοικτά, να επιλέγει το καλύτερο σημείο και να ρίχνει καρτερικά την πετονιά. Και μόλις νιώσει το τράνταγμα να παλέψει με τον αντίπαλο του. Κάποτε θα χάσει κάποτε θα νικήσει. Αλλά η μοίρα του είναι αυτή. Το τώρα, το επόμενο παιχνίδι όχι το απροσδιόριστο μέλλον. Άλλωστε και το βιβλίο είναι μια τεράστια αλληγορία.. Είναι μια αλληγορία για τις μάχες που δίνει ο άνθρωπος – μάχες κι αγώνες που πρέπει να τις εξουσιάζει με τέτοιον τρόπο, ώστε ακόμα και ο χαμός του να έχει αξιοπρέπεια και ν` αποτελεί ταυτόχρονα μια νίκη. “Ο άνθρωπος καταστρέφεται, ποτέ δε νικιέται…”. Το ίδιο και οι ομάδες.
