Ολυμπιακός – CSKA λοιπόν για 39η φορά. Ζευγάρι που γεννάει άπειρες αναμνήσεις. Μπορεί το επιμέρους σκορ να είναι 24-14 υπέρ της ρωσικής αρκούδας (10-7 στο ΣΕΦ επίσης υπέρ τους), η επίγευση των αναμνήσεων όμως είναι κάτι παραπάνω από γλυκιά. Ξεκινώντας από το μακρινό 1995, και την περιβόητη σειρά προημιτελικών που μας έστειλε με 2-1 στη Σαραγόσα, μέχρι το… αήττητο σε όλες τις μονομαχίες σε F4 (3 σε ημιτελικούς 2013, 2015, 2017 και φυσικά το έπος της Πόλης), το άκουσμα της σημερινής αντιπάλου αποτελεί από μόνο του κίνητρο για να κατηφορίσει κανείς στο Φάληρο.
Η αλήθεια είναι ότι όταν μου ανατέθηκε να γράψω το pre-game του αποψινού αγώνα δεν περίμενα να έχει προηγηθεί τέτοιο στραπάτσο στην Λιθουανία. Όχι ότι περίμενα διαφορετικό τελικό αποτέλεσμα, μιας και προσωπικά πιστεύω ότι η Zalgiris θα επαναλάβει την περσινή ρελάνς και θα προλάβει, πάλι οριακά να κλέψει την 8η θέση. Αυτό που με προβλημάτισε πολύ ήταν η εικόνα του Ολυμπιακού. Αλλά εγώ ο ίδιος δεν ήμουν που έλεγα την προηγουμένη φορά ότι η φετινή σεζόν έχει προκαλέσει ανοσία συναισθημάτων? Δεν θέλω να μπω πάλι στη λογική «απέχουμε μόνο 2 νίκες από την 8αδα, οι άλλοι συνδιεκδικητές δε βλεπονται, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται ως το τέλος» και άλλα τέτοια γραφικά. αλλά το σταματάω εδώ καθώς δεν θέλω να αρχίσετε να γελάτε μαζί μου, παρέα με το είδωλό μου στον καθρέφτη. Άλλωστε, κακά τα ψέματα, το momentum δεν είναι με το μέρος μας. Στην ήδη εδραιωμένη αγωνιστική ανισορροπία έρχεται να προστεθεί ο ιατρικός αποδεκατισμός, κάνοντας το απουσιολόγιο του Coach B να μοιάζει με τα επείγοντα του Ευαγγελισμού.
Κι αν για μας το σημερινό αποτελεί ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα της αγγαρείας που απομένει μέχρι την ολοκλήρωση της regular season (αν και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε έτσι), για την πρωταθλήτρια Ευρώπης του Δημήτρη Ιτούδη, που επίσης προέρχεται από ήττα στη Μόσχα από το τρένο της Efes, είναι ματς υψηλού κινήτρου στην προσπάθεια να διατηρηθεί στην πρώτη τετράδα, νιώθοντας την καυτή ανάσα της Maccabi για το πλεονέκτημα έδρας στα play off.
Όσον αφορά το αγωνιστικό προφίλ της CSKA, το φετινό στοίχημα του extreme makeover που επιχείρησε ο Έλληνας coach δείχνει αρκετά ενδιαφέρον. Μπορεί πολλά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη, που οδήγησαν τους Ρώσους στην κορυφή να αποχωρήσαν για άλλες πολιτείες (De Colo, Sergio, Higgins, Hunter), το πάντρεμα όμως του δογματικού μπάσκετ με την κλάση του απρόβλεπτου (αλλά πιο κοντρολαρισμένου φέτος) σούπερ σταρ Mike James δείχνει αποτελεσματικό, εκτός από θελκτικό. Είναι σαν να έχει βάλει ένα προσωπικό στοίχημα ο Ιτούδης, να κυνηγήσει και καταφέρει να επιτύχει με ένα μπάσκετ διαφορετικό από αυτό που μας είχε συνηθίσει. Ένα μπάσκετ απεξαρτημένο από το ασταμάτητο pick n roll & τις περιττές έξτρα πάσες, που στηρίζεται στη σωστή off ball κίνηση, τις συνεργασίες που γεννά αυτό και την ατομική πρωτοβουλία των πρωτοκλασάτων παικτών της. Εξ ου και η ειδική μνεία στον James, που είναι ο floor general της φετινής νέας version της ρωσικής ομάδας.
Άλλωστε είναι ο μόνος με διψήφιο αριθμό πόντων (21π. με δυνατά ποσοστά σε fg – 45% 2π & 43% 3π), καθώς και ο καλύτερος πασέρ με 4,3 assist/αγώνα. Μια ομάδα που παίρνει γενικά πολλά από όλους, ειδικά στην άμυνα (τρίτη καλύτερη στη διοργάνωση δεχόμενη περίπου 76 πόντους ανά παιχνίδι), διαθέτοντας ψηλά και αθλητικά κορμιά, που πηγαίνουν συχνά σε miss match στο χαμηλό post μετά από περιστροφές. Hackett, Hilliard, Hines, Bolomboy, Strelnieks, Vorontsevich, Kurbanov, οι «δεινόσαυροι» Κουφός και Voigtmann και εσχάτως ο, πρώην ‘’Έλληνας’’ Sant-Roos, αποτελούν ένα καλοδουλεμένο σύνολο, χωρίς πολλούς σούπερ σταρ (James και ο τραυματίας Clyburn), που, αν και κατέχει το στέμμα, μάλλον φέτος δεν συγκαταλέγεται στα grand φαβορί, όπως συνέβαινε μέχρι πέρυσι. Άνετα όμως μπορεί να χαρακτηριστεί σαν το μαύρο άλογο της διοργάνωσης, που δε θες να μπλέκεις μαζί του.
Τώρα σχετικά με μας, εκτός από το γεγονός ότι θα κατεβάσουμε 8αδα, αφού Πρίντεζη – Σπανούλη – Rochestie – Χαραλαμπόπουλο τους ξεχνάμε για καιρό, μπορώ να δω σαν παράπλευρο όφελος την αυξημένη, σε λεπτά, συμμετοχή του Νικολαΐδη. Θα ήθελα να πιαστώ από το διπλό του πρώτου γύρου στη Μόσχα και να δώσω μια ικμάδα αισιοδοξίας στα θέλω μου, αλλά από εκείνη την ομάδα, που χτύπησε σαν κόμπρα με την αμερικάνικη 5αδα ο Kemzura, λείπουν και ο Cherry και ο Punter και φυσικά ο, crunch time winner, Kill Bill. Οι τελευταίες πληροφορίες αναφέρουν ότι επίκειται διπλή ενίσχυση στην περιφέρεια, με ονόματα που ιντριγκάρουν, οπότε ας περιμένουμε να δούμε τι ξημερώνει.
Story to tell
Θέλει κι ερώτημα? Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες επιτυχίες κι αν έρθουν, το έπος της Πόλης με το νικητήριο καλάθι του Πρίντεζη ύστερα από την assist του Βασίλη θα αποτελεί για πάντα την κορωνίδα αυτού του σωματείου.
