Μία ακόμα μέρα που το twitter έχει πάρει φωτιά με τα γνωστά «οι από ‘δω μαμάν τους από ‘κει». Αποφασίζει να αφήσει για λίγο (;) το κινητό στην άκρη. Κάνοντας ζάπινγκ διαπιστώνει ότι, για μία ακόμα φορά, η τηλεόραση αναλώνεται σε reality επίδειξης ταλέντων, κλασσικές ελληνικές ταινίες, που σαφώς αξίζουν αλλά έχουν χιλιοπαιχτεί, και μερικά ακόμα προγράμματα αμφιβόλου ποιότητας. Όρεξη για Netflix δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και όρεξη να ξεκουβαληθεί από τον καναπέ, στον οποίο είχε κάμποσο καιρό να βολευτεί. Έχει μείνει λίγο η απογοήτευση ενός αρνητικού αποτελέσματος της αγαπημένης του ομάδας. Η αγάπη για τον αθλητισμό παραμένει. Θέλοντας να «ξεκουραστεί» λίγο από την τοξικότητα, αποφασίζει να δει μία από τις λίγες εκπομπές που του αρέσουν και συνδυάζουν δύο από τα πράγματα που αγαπάει περισσότερο. Αθλητισμός (ποδόσφαιρο εν προκειμένω) και ταξίδια. Web tv, μέσω της τηλεόρασης, και το “Football stories” ξεκινάει να παίζει στον δέκτη του.
(…)
Εκείνη απολάμβανε τους διαδικτυακούς τσακωμούς. Σχεδόν τρεφόταν από αυτούς η όρεξή της να ασχοληθεί με τα social media. Δεν ήταν ποτέ politically correct με ό,τι συνέβαινε γύρω της, δεν την ένοιαζε ο χαρακτηρισμός του κάθε τυχάρπαστου. Από την άλλη πάντα την γοήτευε κάποια μη mainstream ταινία, κάποιο ντοκιμαντέρ για τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ή οτιδήποτε είχε να κάνει με τη δουλειά της. Τα ταξίδια της άρεσαν, όχι όμως ο προγραμματισμός και η οργάνωση. Το ποδόσφαιρο συνήθως το βαριόταν, εκτός αν έπαιζε ο Παναθηναϊκός.
(…)
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του ότι δεν θα χάνει την συγκεκριμένη εκπομπή, ό,τι κι αν γινόταν. Ο περιορισμένος χρόνος τον έριξε στην «ανάγκη» της ετεροχρονισμένης παρακολούθησης. Τέταρτο επεισόδιο και οι παρουσιαστές ταξιδεύουν στην πολύπαθη κατά το παρελθόν Medellin, η οποία ετοιμάζεται να φιλοξενήσει το derby Atletico Nacional – Independiente Medellin. Δεν πρόκειται για ομάδες με πολιτικές ή κοινωνικές ή ακόμα και θρησκευτικές διαφορές. Αυτό που κυρίως χωρίζει τους οπαδούς είναι τα χρώματα (πράσινοι οι μεν, κόκκινοι οι δε) και η αγάπη τους για διαφορετική ομάδα. Ενώ το οδοιπορικό στην πόλη του Pablo Escobar έχει ξεκινήσει, και είναι βυθισμένος στις σκέψεις του, ακούει μία φωνή δίπλα του: «τι ανθυγιεινές φάτσες είναι αυτές;». Τόση ώρα είχε την εντύπωση ότι παρακολουθούσε μόνος του. Φευ. Το θέμα ξεκάθαρα δεν είχε επηρεάσει μόνο τον ίδιο και δεν ήταν ο μοναδικός που είχε αφήσει το κινητό στην άκρη.
Μία πόλη, που είχε διαβεί δύσβατα μονοπάτια, ήταν έτοιμη να φιλοξενήσει ένα ακόμα μεγάλο ματς. Μία χώρα που μέχρι από λίγα μόλις χρόνια είχε εμφύλιο λατρεύει το ποδόσφαιρο και το βάζει πάνω από οποιοδήποτε χρώμα. Η ιστορία της πόλης έγινε trend μετά τη δημοφιλή σειρά «Narcos». Το ποδόσφαιρο της χώρας έγινε γνωστό, για όλους τους λάθος λόγους το 1994, όταν ο αρχηγός της εθνικής ομάδας δολοφονήθηκε για ένα αυτογκόλ, κατά τα θρυλούμενα, στο Μουντιάλ που διεξήχθη στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Η «αρρώστια» του ποδοσφαίρου, αλλά και του αθλητισμού συνολικά, αποτυπωμένη σε ένα περιστατικό. Και δεν είναι το μόνο φυσικά.
Στον «πυρετό» του επερχόμενου ντέρμπι οι πιο φανατικοί εκ των οπαδών των δύο ομάδων δηλώνουν ευθαρσώς ότι «πρόκειται απλά για ποδόσφαιρο» – «το μόνο που μας χωρίζει είναι το χρώμα» – «η άλλη ομάδα είναι καλύτερη, αλλά θα παλέψουμε». Είναι οι ίδιες «ανθυγιεινές φάτσες». Μέσα σε λίγη ώρα καταλαβαίνει κανείς ότι τέτοιες φάτσες δεν υπάρχουν. Σε αντίθεση με μυαλά.
Έρχεται η ώρα του ματς. Η ερώτηση που ακολουθεί εύλογη, “πώς να νιώθει κάποιος που βάζει γκολ σε ένα τέτοιο παιχνίδι;» Η απάντηση; Ικανή να πυροδοτήσει το κλίμα. «Προφανώς και το συναίσθημα είναι συγκλονιστικό. Φαντάσου πως ένιωσε ο Πρίντεζης, που έβαλε το νικητήριο καλάθι και η ομάδα του κέρδισε ένα ολόκληρο ευρωπαϊκό. Πόσο μάλλον και όταν η ομάδα με την οποία κερδίζεις είναι η αγαπημένη σου. Πόσα και πόσα παιδιά έχουν κάνει στα ανοιχτά γήπεδα, με τα μισοσπασμένα ταμπλό και τις λακούβες στα «παρκέ» από πίσσα, αναπαράσταση του χρόνου που λήγει και του νικητήριου σουτ. 3-2-1 ΜΕΣΑΑΑΑΑΑΑ». Καμία απάντηση. «Με το κινητό θα ασχολείται πάλι» σκέφτηκε. Γυρίζει δίπλα του. Κανείς. Η βρύση του μπάνιου τρέχει. Την ακούει να κλείνει μετά από λίγα δεύτερα και η επιστροφή συνοδεύεται από ένα ψυχρό βλέμμα. Πολύ ευαίσθητη αυτή η κοκκινο-πράσινη χορδή που μόλις έπαιξε.
(…)
Εκείνη τον άκουγε γεμάτο περηφάνια να μιλάει για την ομάδα του και το αίμα άρχιζε να γεμίζει και την τελευταία φλέβα του κεφαλιού της. «Τι σχέση έχει τώρα αυτό που βλέπουμε με το καλάθι του Πρίντεζη; Και ποιο καλάθι του Πρίντεζη; Με την CSKA; Που κανονικά έπρεπε να παίζει στον μικρό τελικό κι εμείς να τους κερδίζουμε στον τελικό; Και πολλά άκουσα». Όσο εκείνος συνέχισε να μιλάει σηκώθηκε γοργά από τον καναπέ και αποφάσισε να κάνει δύο – τρεις δουλειές, κάτι που σίγουρα έμοιαζε πιο ενδιαφέρον.
(…)
Δεν είχε περάσει παρά μόνο λίγος καιρός από το τελευταίο αιώνιο ντέρμπι. Είχαν προηγηθεί αλλά 3 ή 4. Το ένα πιο επεισοδιακό από το άλλο. Με εκατέρωθεν υπονοούμενα, φωνές και διαφόρων ειδών αντιδράσεις που μόνο ήρεμες δεν τις λες. Σχεδόν ομηρικοί καυγάδες, με την «κατάπαυση πυρός» να ορίζεται 1-2 μέρες μετά. Κι όλα αυτά γιατί; Για το κόκκινο και το πράσινο. Για το πράσινο και το κόκκινο. Περιέργως το τελευταίο ματς ήταν το πιο ήρεμο απ’ όλα. Έπαιξε ρόλο ότι το είδαν και με άλλη παρέα; Πιθανόν. Μέτρησε το ότι έχει καιρό να αναφερθεί σε συζήτηση η τοξικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος; Ή έχει να κάνει με την διαπροσωπική σχέση που εξελίσσεται και πλέον διαθέτει περισσότερα στεγανά, απέναντι σε οτιδήποτε; Κι αυτό έχει παίξει το ρόλο του.
Κόκκινοι και πράσινοι και το μυαλό του τρέχει και πάλι στο ντέρμπι της Medellin. Εκεί μπορεί τα μέτρα να είναι αυστηρά, αλλά βλέπει κανείς τους μεγάλους αντιπάλους να πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο, να μπορούν να κάθονται ο ένας δίπλα στο άλλον. Εκτός από το πέταλο. Εκεί τα πράγματα είναι αλλιώς. Εκεί υπάρχουν και σεκιουριτάδες και αστυνομία όπου χρειάζεται. Αλλά δεν χρειάστηκε. Τουλάχιστον όχι αυτή τη φορά.
Τον στεναχωρεί ότι εκείνος δεν είχε, και πιθανόν δεν θα έχει και ποτέ, την ευκαιρία να πάει στο γήπεδο με κάποιο οικείο πρόσωπο που να ανήκει στο αντίπαλο «στρατόπεδο». Στρατόπεδο; Μα γιατί να χρησιμοποιείται αυτή η πολεμική λέξη; Από πότε ο αθλητισμός έγινε πόλεμος; Το σκέφτεται από την αρχή.
Τον στεναχωρεί ότι εκείνος δεν είχε, και πιθανόν δεν θα έχει και ποτέ, την ευκαιρία να πάει στο γήπεδο με κάποιον που να ανήκει στα αντίπαλα χρώματα.
(…)
Εκείνη ακόμα αδυνατεί να καταλάβει γιατί αυτός δεν δέχεται να πάνε για μία ακόμη φορά παρέα στο γήπεδο. «Και τι θα μας κάνουν;» αναφωνεί. Ίσως επειδή έφαγε τα φοιτητικά της χρόνια σε όλα τα γήπεδα της συμπρωτεύουσας, στα πιο κρίσιμα ντέρμπι. Φυσικά αποκάλυπτε κόσμια ότι ήταν Παναθηναϊκός. Ακόμα έχει εκείνο το κιτρινόμαυρο κασκόλ, δώρο από φίλο του Άρη σε ματς Άρης – Παναθηναϊκός. Ακόμα θυμάται τον τύπο που την έσυρε κάτω από τα τουρνικέ για να μπορέσει να μπει να δει στην Τούμπα τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό της χωρίς εισιτήριο. Ίσως γι’ αυτό του ζητάει επίμονα να την πάρει πάλι μαζί του στο ΣΕΦ και στο Καραϊσκάκη.
(…)
Οι απόψεις τους πάνω στο συγκεκριμένο θέμα συγκλίνουν περισσότερο απ’ ότι θα πίστευε κανείς. Παρ’ όλα αυτά, η κοκκινοπράσινη κόντρα δεν τους έχει αφήσει να συζητήσουν σε ήρεμα πλαίσια οτιδήποτε αφορά την αναμεταξύ των ομάδων τους κόντρα. Πάντα θα υπάρξει ένα προβοκατόρικο σχόλιο για την κατάσταση που επικρατούσε στο ποδόσφαιρο και μία απάντηση για την κατάσταση που ακόμα επικρατεί στο ελληνικό μπάσκετ. Σε κάθε Lamonica η απάντηση είναι Αναστόπουλος και σε κάθε Διαμαντίδη Σπανούλης. Σε κάθε Βαζέχα η απάντηση είναι Giovanni και σε κάθε Paulo Souza Djordjevic.
Χωρίς αυτούς πιθανόν η κοινή τους πορεία να ήταν πολύ πιο ήρεμη. Με αυτούς δεν παρακολουθούν απλά ένα σπορ. Παθιάζονται, μισούν, αγαπάνε, αντιδρούν, μαλώνουν. Εκείνη ζηλεύει λιγάκι που το μόνο σεντόνι που κουνάει είναι αυτό του κρεβατιού όσο εκείνος περιχαρής παρακολουθεί στο Champions League την ομάδα του. Σίγουρα θα ζηλεύει κι αυτός όταν την βλέπει να λάμπει το πρόσωπο της στα τρίποντα του Fredette και στις πάσες του Καλάθη. Και όλα αυτά είναι λογικά. Έως το σημείο που δεν επηρεάζουν καμία διαπροσωπική σχέση. Έως το σημείο που κανείς δεν θα ξεφύγει. Στο τέλος της μέρας υπάρχει αλληλοσεβασμός και η αμοιβαία υποχώρηση είναι το ιδανικό φάρμακο για τις νύχτες οπαδικής ‘’δυσπεψίας’’.
Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ή και όχι.
Υ.Γ.2: Για την ιστορία ο αγώνας Atletico Nacional – Independiente Medellin έληξε με 5-2 υπέρ των «πράσινων». Η κόκκινη πλευρά του γηπέδου δεν σταμάτησε λεπτό να στηρίζει την ομάδα της. Ακόμα και μετά το τέλος του αγώνα, ήταν «σε θέση» να παραδεχτούν την ανωτερότητα της αντίπαλης ομάδας. Προφανώς και ξαφνικά δεν συμπάθησαν τον αιώνιο αντίπαλό τους. Το μίσος τους όμως ήταν για λίγο. Όσο διαρκεί ένας αγώνας. Και όχι δεν έγιναν επεισόδια. Σε ένα γήπεδο στο οποίο δεν υπάρχουν καν διαχωριστικά.
Υ.Γ.3: Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να σταματήσουμε να μισούμε τον απέναντι απλά επειδή φοράει άλλο χρώμα μπλούζα. Εδώ θα μου πείτε μισούμε γιατί έτυχε να γεννηθούμε είτε σε άλλη χώρα είτε με άλλο χρώμα δέρματος είτε άλλο φύλο. Δεν έχω αποφασίσει αν πρέπει πρώτα να λύσουμε τα σημαντικά και θα ακολουθήσουν τα απλά ή αν πρέπει να ξεκινήσουμε από τα απλά για να κατανοήσουμε πόσο εύκολα είναι τελικά και τα υπόλοιπα.
Υ.Γ.4: Σε ευχαριστώ για τη βοήθεια. Ξέρεις εσύ.
Υ.Γ.5: Καλή χρονιά σε όλους. Με υγεία, καθώς αυτό είναι το πολυτιμότερο αγαθό.
