Η Ευρωλίγκα ανακοινώνει σταδιακά τους υποψηφίους για την ομάδα της δεκαετίας (όχι, δεν εννοεί τον Ολυμπιακό) και το Red Point Guard δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί στην επικαιρότητα, οπότε θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω αυτούς που θα επιλέξω. Για αρχή να σας αναφέρω, και συγχρόνως να σας προϊδεάσω, ότι αθλητές που είναι υποψήφιοι αλλά σταμάτησαν στις αρχές της δεκαετίας που ζούμε δεν θα είναι στις επιλογές μου, δεν ήταν καν στις σκέψεις μου. Κριτήρια επιλογής των παικτών είναι:
α) Τίτλοι στην Ευρώπη
β) Κυριαρχία στη δεκαετία
γ) Final Four
δ) Συνέπεια – διάρκεια
Center: Kyle Hines, μικρό το δέμα – τεράστια η ψυχή
Ο αγαπημένος, του «ερυθρόλευκου κοινού, Kyle Hines θεωρώ είναι η επιλογή που οι περισσότεροι θα έβαζαν στη θέση «5». Ο αρχηγός της CSKA (ακόμα μου κακοφαίνεται να το λέω) έχει κατακτήσει: 4 Ευρωλίγκες (2012-2013-2016-2019) ενώ έχει ανακηρυχθεί δύο φορές καλύτερος αμυντικός της διοργάνωσης. Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει τα όσα θα συνέβαιναν όταν ο Αμερικανός όταν ήρθε στην Ευρώπη (Α2 Ιταλίας). Από την ομάδα της Veroli¹, στην γερμανική Bamberg, προσωπική επιλογή του, πολύ καλού προπονητή, Chris Flemming. Μετά από μια σεζόν στη Βαυαρία κατηφορίζει στον Πειραιά και στον Ολυμπιακό μας. Η άποψη ότι είναι ψηλός τσέπης, και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτό το επίπεδο όντας κάτω από 2 μέτρα , γρήγορα αντικρούεται από τα, εντός του παρκέ, επιτεύγματά του που συνοδεύονται από τρομερές εμφανίσεις, ειδικά στον αμυντικό τομέα. Υπήρξε για τον Ολυμπιακό καταλυτικός παράγοντας στις back to back κατακτήσεις της Ευρωλίγκας. Πολύ σημαντικό επίσης είναι πως γνώριζε ιδανικά τον ρόλο του, προσπάθησε με τον καιρό να εισάγει νέα στοιχεία στο παιχνίδι του και να βελτιώσει τις βολές του. Από την ανάπτυξη του δεν επωφελήθηκε η ομάδα του Πειραιά, αλλά αυτή της Μόσχας, που εκμεταλλεύτηκε πλήρως την αδυναμία, ή αν θέλετε τη φιλοσοφία, να μην ανανεωθεί μέσα στη σεζόν το συμβόλαιο του. Στη Μόσχα κατέκτησε άλλες δύο Ευρωλίγκες, ανακηρύχθηκε δύο φορές καλύτερος αμυντικός και αποδείχθηκε για τον Ιτούδη σημαντικός παράγοντας, και εκτός αγωνιστικού χώρου, στην περσινή κατάκτηση. Είναι σαφές πως ο Kyle Hines είναι ο ψηλός της δεκαετίας. Μπορεί στα χρόνια που πρωταγωνίστησε να μην ήταν κυρίαρχος, όπως ο Mike Batiste ή ο Nikola Vujcic , αλλά η τρομερή διάρκεια που έχει στο παιχνίδι του, καθώς και οι κατακτήσεις τον κάνουν να μην έχει αντίπαλο για την επιλογή.
- 4x Euroleague Champion (2012,2013,2016,2019)
- 2x Euroleague best defender (2016-2018)
- 7 Finals Four
Power Forward: Γιώργος Πρίντεζης, ο βασιλιάς του Post
Ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού κατέκτησε δύο Ευρωλίγκες, και το 2017 ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης. Από τη σεζόν 2011-12 έως και σήμερα έχει μέσο όρο στη σεζόν διψήφιο αριθμό πόντων, κάτι που αν μη τι άλλο δείχνει διάρκεια στο παιχνίδι του. Οι κινήσεις του στο post μαγικές, δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση Έλληνα παίκτη, ενώ για πολλούς μέχρι πριν 1,5 χρόνο ήταν το καλύτερο PF στην Ευρώπη. Η κυριαρχία στη θέση του ήταν σε μέγιστο βαθμό, clutch παίκτης που οδήγησε τον Ολυμπιακό σε επιτυχίες, όντας φυσικά μεγάλος πρωταγωνιστής. Το μεγάλο σουτ στα playoffs του 2015 εναντίον της Barcelona και, κυρίως, το τεράστιο buzzer beater στον τελικό της Κωνσταντινούπολης τον κατατάσσουν ήδη στην κατηγορία «Euroleague legend». Φυσικά θα μνημονεύεται για καιρό η κυριαρχία του στο post. Η πτώση του, που είναι φυσική καθώς τον Φλεβάρη γίνεται 35, δεν μπορεί να τον ρίξει από το “θρόνο” του καλύτερου τεσσαριού της δεκαετίας.
- 2x Euroleague Champion (2012,2013)
- Euroleague first team (2017)
- 4 Finals Four
Small Forward: Rudy Fernandez, λατρεύουμε να τον μισούμε
Στη θέση του SF είχα ένα μεγάλο δίλημμα. Κατέληξα στο ότι παίκτες όπως ο Clyburn ή ο Higgins είτε ακόμα και ο Datome δεν θα μπουν τελικά στη συζήτηση λόγω ότι είναι λίγα τα χρόνια τους στην Ευρώπη. Μπορεί τα επόμενα χρόνια να κυριαρχήσουν οι δύο πρώτοι όμως, όταν αναφέρουμε ολόκληρη τη δεκαετία, παίκτες όπως ο Rudy Fernandez έχουν το πλεονέκτημα καθώς αγωνίζονται παραπάνω χρόνια, με τρομερή συνέπεια. Επιλογή μου λοιπόν αποτελεί ο – αντιπαθέστατος για πολλούς Έλληνες, προσωπικά είμαι fan γιατί με ενδιαφέρει κυρίως το ίδιο το παιχνίδι – ο Rudy Fernandez.
Η επιστροφή του από το Denver² στην Ευρώπη και τη Real Madrid, έγινε κατόπιν δικιάς του επιλογής, και φυσικά όχι ως αποτυχημένος, όντας για 4 σεζόν ο 6ος παίκτης στις ομάδες του. Υπέγραψε το μεγαλύτερο συμβόλαιο Ισπανού στην Ευρώπη, κάτι που σε βάθος χρόνου απέδειξε πως αξίζει. Οι επόμενες τέσσερις σεζόν του ήταν τρομερές, τόσο σε νούμερα όσο και σε κυριαρχία. Να θυμίσω πως τις χρονιές 2012-2013, 2013-2014, 2014-2015 τα νούμερα του ήταν απίστευτα υψηλά. Ο Rudy, που το πλήρες όνομα του είναι Rodolfo Fernandez Farres, ήταν αρκετά άτυχος. Οι πόνοι στη μέση ξαναγύρισαν και η πτώση δεν άργησε να έρθει. Αυτό αποτέλεσε κάτι που τον έκανε να σκεφτεί ακόμα και την απόσυρση. Τις σεζόν 2015-2016 και 2017-2018 είχαν βγει φήμες πως θα αποσυρθεί, κάτι που ευτυχώς για εμάς δεν έκανε. Έχει βρει πια τον ρόλο του στη second unit της Real Madrid, και το γεγονός ότι καταφέρνει στα 34, μετά από αρκετούς τραυματισμούς, να είναι σε αυτό το επίπεδο μας δείχνει τι παίκτης είναι. Οι λάτρεις του αθλήματος ελπίζουμε να μην σταματήσει σύντομα αλλά να τον απολαύσουμε άλλες μια-δυο σεζόν, να βάζει ακόμη και όμορφα buzzer beaters. (στο τέλος του άρθρου σας παραθέτω ένα πολύ ωραίο κείμενο για τον Rudy Fernandez³)
- 2x Euroleague Champion (2015,2018)
- 2x Euroleague first team (2013-2014)
- Euroleague second team 2015
- 6 Finals Four
Shooting Guard: Βασίλης Σπανούλης, η «εικόνα» της Euroleague
Σε αυτή τη θέση δεν γίνεται να υπάρξει άλλος, πέραν του Βασίλη Σπανούλη. Ο κυρίαρχος της δεκαετίας, ο καλύτερος των καλύτερων, που αν με αφήσετε θα γράφω ολόκληρες σελίδες για πάρτι του. Όχι μόνο λόγω του ψευδωνύμου που χρησιμοποιώ, αλλά επειδή τα λόγια στερεύουν. Όπως και στους παραπάνω παίκτες , δεν θα αναφερθούμε τι πέτυχε πριν το 2010 (είχε ήδη Ευρωλίγκα, MVP σε F4, 2 φορές στη 2η καλύτερη πεντάδα και αθλητής Βαλκανίων το 2009). Για να μην γίνομαι κουραστικός οι διακρίσεις του αρχηγού του Ολυμπιακού, από το 2010 έως σήμερα έχουν ως εξής:
- 2x Euroleague Champions (2012-2013)
- 4 Finals Four
- 2 MVP Final Four
- Euroleague finals top scorer
- 3x All Euroleague First Team
- 3x All Euroleague Second Team
- 2xAll Europe player of the year (2012,2013)
- Giuseppe Sciacca award – Vatican’s World athlete of the year 2013
- Πρώτος στις assists στην ιστορία της Ευρωλίγκας
- Εν δυνάμει πρώτος σκόρερ
Να συνεχίσω; Ναι θα συνεχίσω. Ο κορυφαίος της δεκαετίας πέτυχε πράγματα που είναι ανεπανάληπτα. Επανέφερε έναν οργανισμό στην κορυφή, άλλαξε όλη την ιστορία του συλλόγου. Και ο σύλλογος όμως τον βοήθησε να βγάλει το 100% του εαυτού του. Τα χρόνια του στον Ολυμπιακό θα μνημονεύονται για πάντα στην Euroleague, κυρίως γιατί όταν ερχόταν η κρίσιμη ώρα ήταν πάντα εκεί. Ηγέτης και κυρίαρχος. Μεγάλα σουτ, ακόμα και στις κακές του βραδιές, όπως για παράδειγμα ο ημιτελικός με CSKA το 2015. Τρομερός clutch παίκτης. Επειδή τα κατορθώματά του είναι πάρα πολλά θα αναφέρω μόνο 5 ώστε να συνειδητοποιήσουμε το legacy του.
1) Ημιτελικός με Barcelona το 2012
2) Τελικός με Real Madridτο 2013
3) Playoffs με την Anadolu Efes το 17
4) Ημιτελικός με CSKA το 15
5) Ημιτελικός με CSKA το 17, όταν μετά το στοπ του Higgins βάζει σε τέσσερις φάσεις τέσσερα μεγάλα καλάθια.
Για το τέλος θα αναφέρω μια ιστορία που συνέβη τον Δεκέμβριο του 2016. Βρισκόμουν στην Ολλανδία με φίλους, και παίζαμε μπιλιάρδο. Δεν είχα ιδέα, οπότε όπως καταλαβαίνετε έπαιζαν οι άλλοι. Έπρεπε λοιπόν να βρω άλλο τρόπο να περάσει η ώρα μου. Συνδέθηκα στο wifi , μπαίνω στο YouTube και αρχίζω να ψάχνω βιντεάκια, με μπάσκετ φυσικά. Εκείνη την στιγμή ακούω δύο παιδάκια, μαζί με τον μπαμπά τους, να κάνουν φασαρία αλλά δεν άκουγα τι έλεγαν. Υπήρχε απλά μια έντονη φασαρία. Σηκώνομαι από τον καναπέ και βλέπω έναν 11χρονο Ιταλό (!!!) με μπλούζα Σπανούλη. Σε εκείνο το σημείο μπορώ να πω ενθουσιάστηκα, αλλά και στεναχωρήθηκα. Έπιασα συζήτηση με τον γονέα του για να μάθω πως γίνεται ο γιος του να φοράει μπλούζα Σπανούλη. Με μεγάλη χαρά μου ανέφερε πως είναι από τη Τοσκάνη και είχε ερωτευτεί ο ίδιος τον Σπανούλη στα playoffs Siena – Παναθηναϊκός το 2009. Έκτοτε παρακολουθούσε στενά τον Βασίλη Σπανούλη, και έχει κάνει τον γιο του μεγάλο φαν. Όμως στεναχωρήθηκα για την ασέβεια που νιώθουμε και εκπέμπουμε ως λαός στους αθλητές τέτοιου βεληνεκούς.
Ελπίζω να μην σας κούρασα, αλλά δεν γινόταν να μην γράψουμε κάποια πράγματα παραπάνω για τον τεράστιο Βασίλη Σπανούλη.
Pointguard: Nando De Colo, αυτός που διέψευσε τους επικριτές του
Οι άλλοι δύο υποψήφιοι ήταν ο Sergio Llull και ο Sergio Rodríguez. Ο πρώτος απορρίφθηκε από την επιλογή μου λόγω του ότι στην δεύτερη Ευρωλίγκα που κατέκτησε είχε μικρό ρόλο λόγω του σοβαρού τραυματισμού, και βέβαια δεν φαίνεται να έχει επανέλθει πλήρως. Αυτό δεν αναιρεί βεβαίως την ποιότητα του ως παίκτης. Ο Sergio Rodríguez από την άλλη έχει στο παλμαρέ του
- 2x Euroleague Champions
- Euroleague MVP 2014
- All Euroleague first team 2014
- All Euroleague second team 2018
Όμως ο Nando de Colo είναι υπερβολικά dominant, και η 3ετής παρουσία του στο ΝΒΑ δεν μπορεί να τον αποτρέψει από το να μπει στην ομάδα της δεκαετίας.
- 2x Euroleague Champions
- Euroleague MVP 2016
- Euroleague final four MVP 2016
- Euroleague Finals top scorer 2016
- Alphonso Ford trophy 2016
- 3x All Euroleague first team (2016-2018)
- 2x All Euroleague second team (2015,2019)
- All Europe player 2016
- 2x French player of the year (2015,2016)
- 5 Finals Four
Η σεζόν 2016 ήταν η καλύτερη της καριέρας του. Στα χέρια του Ιτούδη εξελίχθηκε σε ηγέτη, που ο προπονητής κατάφερνε να βγάλει από αυτόν το 100%, κάτι που ξεκάθαρα πρέπει να πιστωθεί στον Έλληνα coach. Πολλές φορές στο παρελθόν κατηγορήθηκε ο Γάλλος, ότι στα δύσκολα δεν ήταν clutch, όμως οι σκιές έφυγαν τα τελευταία 3 χρόνια. Τρομερό επιθετικό ταλέντο που, από φέτος, το χαίρονται οι Τούρκοι φίλαθλοι της Fenerbache και θα προσπαθήσει, στο πλευρό του Obradovic, να κατακτήσει άλλη μια Ευρωλίγκα. Πάντως, και να μην την κατακτήσει, είναι ήδη στους μύθους της Ευρωλίγκας.
Μια ομάδα όμως χρειάζεται και προπονητή. Δεν έχουμε τις απαραίτητες γνώσεις για να κρίνουμε ποιος είναι ο κατάλληλος. Οπότε θα κρίνουμε κάποια πράγματα που μπορούμε να αναγνωρίσουμε:
1) Εξέλιξη οργανισμού
2) Ανάπτυξη παικτών – Ανάδειξη παικτών
3) Κατακτήσεις Ευρωλίγκας
Coach: Pablo Laso, ο «ταβερνιάρης» μαέστρος
Στην εξέλιξη οργανισμού ο Βάσκος παίρνει άριστα, όπως άλλωστε και στην ανάπτυξη και ανάδειξη παικτών. Δεν είναι λίγοι οι αθλητές που ανέδειξε, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Luka Doncic. Και φέτος όμως προωθεί τον Usman Garuba. Ομολογώ ότι είμαι λάτρης του συγκεκριμένου προπονητή, διότι κάνει όσα θα ζητούσα από έναν προπονητή στον Ολυμπιακό. Έχει συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του, εξελίσσει συνεχώς ολόκληρο τον οργανισμό όντας το απόλυτο αφεντικό, κάτι που δύσκολα συναντάς σε ισπανικές ομάδες. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν φοβάται να δώσει αρκετό χρόνο συμμετοχής σε νέα παιδιά. Την προηγούμενη εβδομάδα έχανε από την Bayern και με περίσσιο θάρρος έβαλε στον αγώνα τον 17χρονο Usman Garuba. Έχασε; Ναι έχασε. Συντελέστηκε καμιά καταστροφή που έχασε; Όχι. Κερδίζει όμως άλλον έναν παίκτη, που θεωρείται ήδη το next big thing του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ενώ ακολουθούν και οι Eli John N’Diaye, Eric Marciel,Urban Klavzar,Abel Delicado και ο πρώην «ερυθρόλευκος» Tristan Vukcevic. Πολλοί εξ’ αυτών πιθανόν να μην παίξουν στην πρώτη ομάδα, όπως δεν τα κατάφερε ο Santiago Yusta ή ο Amar Sylla που πήγε στην Οστάνδη. Το θέμα είναι πως το πρόγραμμα ολόκληρης της Real Madrid, με πρωτεργάτη τον Pablo Laso, αποδίδει και παράγει παίκτες. Στη χώρα μας αρκετοί τον θεώρησαν ‘ταβερνιάρη’, που μόνο ως αστείο μπορώ να το εκλάβω. Είναι top class προπονητής και με την εμπιστοσύνη που λαμβάνει απ’ όλο τον οργανισμό έχει δείξει ένα αξιοσημείωτο έργο στην ισπανική ομάδα.
Οι διακρίσεις του
- 2x Euroleague Champion
- 2x Euroleague coach of the year
- 6 Finals Four
Συνοψίζοντας λοιπόν έχουμε:
Guards: Βασίλης Σπανούλης, Nando de Colo
Small Forward: Rudy Fernandez
Power Forward: Γιώργος Πρίντεζης
Center: Kyle Hines
Coach: Pablo Laso
¹Η Veroli δεν υπάρχει πια λόγω οικονομικών προβλημάτων
² Ανταλλαγή από το Portland στους Mavericks και από εκεί στο Denver ,όπως φάνηκε από την αποχώρηση του δεν έμεινε ευχαριστημένος από το trade. Μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο τραυματισμός του στη μέση , μη αφήνοντας τον να ολοκληρώσει τη σεζόν.
³ http://www.courtsidediaries.com/the-slow-decline-of-rudy-fernandez/
