4 Αυγούστου.
Και για να καταστήσω πιο σαφές το παρασκήνιο της σύνταξης αυτού του κειμένου, γράφω λίγα λεπτά αφότου παρακολούθησα το ματς Ελλάδα – Σλοβενία, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U18.
Ηττηθήκαμε.
Ασφαλώς και απογοητεύτηκα. Μεταξύ μας, το γλυκοκοίταζα το χάλκινο.
Ωστόσο, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω πως, παρά την συναισθηματική μου εμπλοκή λόγω του εθνόσημου στη φανέλα, απόλαυσα το μπάσκετ.
Μηδαμινή σημασία έχει η ποιότητα του μπάσκετ που παρουσίασαν οι δυο ομάδες. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στην οθόνη μου απόλαυσα ντρίπλες, ριμπάουντ, ασίστ, καλάθια, συνεργασίες, πανηγυρισμούς, ξεσπάσματα, μα και λάθη, εκνευρισμούς και εντάσεις.
Απόλαυσα τον ήχο της μπάλας στο παρκέ. Το ‘’χάδι’’ της μπάλας στο διχτάκι.
Ακριβώς, δηλαδή, ό,τι αναμένω με ανυπομονησία για την νέα αγωνιστική σεζόν που σύντομα καταφθάνει.
Ναι, καλά καταλάβατε, χαμογελάω.
Ωστόσο, αξίζει να αναρωτηθούμε, θέλουμε να απολαύσουμε μπάσκετ φέτος;
Ή παλιμπαιδίζουμε έχοντας την βαθμοθηρική αντιμετώπιση που είχαμε στο σχολείο, όπου ελάχιστα μας αφορούσε το ταξίδι και δίναμε σημασία μόνο στην κατάληξη;
Θα εξηγηθώ. Και όχι, δε θα βγάλω την ουρά μου απ’ έξω.
Ερχόμαστε από μια σεζόν απογοητευτική. Φτάσαμε σε ένα οδυνηρό τέλος, βιώνοντας την απογοήτευση του αποκλεισμού από τα play offs της Ευρωλίγκας. Δε χρειάζεται δε, να προσμετρήσω τα γεγονότα των ελληνικών διοργανώσεων, ούτε το συμβάν με το ηχητικό. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως μεσούσης της σεζόν, σταματήσαμε να απολαμβάνουμε μπάσκετ, είτε αυτό καταλήγει σε ήττα είτε, ακόμα καλύτερα, σε νίκη. Σταματήσαμε να απασχολούμαστε με ασίστ και λει-απ, και αρχίσαμε να καταναλώνουμε ενέργεια σε εξωαγωνιστικά ζητήματα.
Δεν εξετάζω αν αυτό συνέβη άνευ λόγου. Άλλωστε, ήμουν κ εγώ μέρος αυτού. Και μάλιστα, συνεχίζω να υποστηρίζω το ‘’κίνημα’’ του μέχρι τέλους, κινήσεις και δηλώσεις που το περιστοιχίζουν. Μα μου έλειψαν τα μπασκετικά μου βράδια. Τα πεθύμησα.
Απόρροια αυτού του κακού δεύτερου μισού της περσινής σεζόν, αποτέλεσε η ‘’δίψα’’ των περισσότερων οπαδών, από το Μάιο κιόλας, για ηχηρές μεταγραφές. Απ’ αυτές που θα ενίσχυαν την ομάδα και θα έδιναν στον Μπλατ τα κατάλληλα υλικά να ‘’μαγειρέψει’’ συστήματα που θα έφερναν επιβλητικό παιχνίδι.
Μεγάλο κεφάλαιο αυτής της άσβεστης δίψας αποτελούσε και ο Μεσσίας που άκουγε στο όνομα Κώστας Σλούκας. Οι πιθανότητες να επανέλθει στο λιμάνι προκάλεσαν μια πρωτοφανή φρενίτιδα, που με τη σειρά της επέφερε ατελείωτες συζητήσεις, αμέτρητα άρθρα, αρκετά εκ των οποίων βασισμένα σε ανεπαρκείς πληροφορίες, μεγαλεπήβολες δηλώσεις και κυρίως, αγωνία.
Και, για τους πιο αισιόδοξους, ανυπομονησία.
Ασφαλώς, ακολούθησε μια ισχυρή απογοήτευση όταν ανακοινώθηκε επίσημα η ανανέωση του συμβόλαιο τους με την Φενέρμπαχτσε.
Παρόμοια αλυσίδα συναισθημάτων προκάλεσαν με τη σειρά τους και τα υπόλοιπα ‘’ναυάγια’’ των μεταγραφικών σχεδίων που είχαμε κατά νου.
Σταδιακά λοιπόν, εξελίσσεται μια πορεία κινήσεων και μεταγραφών που διέφερε από την αρχική μας πρόβλεψη, αλλά και επιθυμία.
Αυτό είχε ως λογική συνέπεια την απογοήτευση και το θυμό μας, αλλά και την περιφρόνηση (!) αρκετών νέων παικτών μας. Και σε εκείνο περίπου το σημείο ξεκίνησα να αναρωτιέμαι. Γιατί;
Πριν παρεξηγηθεί η πρόθεσή μου, δεν προσπαθώ να μειώσω ή να ‘’κρύψω’’ την επιθυμία μου να είχαμε προβεί σε μεταγραφές αντίστοιχες με αυτές των υπολοίπων συλλόγων της Ευρωλίγκας.
Και βέβαια ζήλεψα πολλές ανακοινώσεις παικτών, και βέβαια θύμωσα, και βέβαια απογοητεύτηκα. Πώς αλλιώς άλλωστε;
Είμαι και εγώ, όπως και αρκετοί από εσάς, διψασμένη για μια καλύτερη σεζόν. Για νίκες, πανηγυρισμούς, φωνές και συνθήματα στο γήπεδο. Ανυπομονώ για το πρώτο εντός ματς, ανυπομονώ να βροντοφωνάξω ονόματα, ανυπομονώ να ‘’πειράξω’’, σε υγιές επίπεδο, τους φίλους των αντίπαλων ομάδων. Θα ήταν χαζό εκ μέρους μου να μην το παραδεχτώ άλλωστε.
Είναι κάτι παραπάνω από πασιφανές πως όλα αυτά θα ήταν πιο απλά και προσιτά, αν είχαμε αποκτήσει τους παίκτες που φανταζόμασταν το Μάιο.
Σίγουρα κανένας δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένος, σίγουρα κανένας δεν πανηγύρισε που δεν έγιναν περαιτέρω κινήσεις στη γραμμή των κοντών, σίγουρα κανένας δεν βρίσκει απόλυτα ικανοποιητική την πλαισίωση του βασικού μας κορμού, και σίγουρα όλοι είμαστε κάπως αγχωμένοι με την έκβαση αυτού του ‘’στοιχήματος’’.
Ούτε θέλω, ούτε και θεωρώ ωφέλιμο να ωραιοποιούμε καταστάσεις.
Δεν έχω σκοπό να κρύψω, όπως προείπα, την απογοήτευση που αισθάνθηκα με την ολοκλήρωση των κινήσεών μας. Ούτε προσπαθώ να συσπειρώσω τους οπαδούς μας, προσπαθώντας να ‘’χρυσώσω το χάπι’’. Και προφανώς δε θα επιχειρηματολογήσω χρησιμοποιώντας την παράδοση του Ολυμπιακού στα κερδοφόρα στοιχήματα νέων παικτών, παρότι δεν αποτελεί απίθανο σενάριο.
Ειλικρινώς όμως, απηύδησα.
Απηύδησα με τα παράπονα και τη γκρίνια μας.
Κάπου εδώ ξεκινάει και η ιστορία του τίτλου αυτού του κειμένου.
Αγαπητές κυρίες και κύριοι, παύσατε πυρ!
Μήπως ήρθε η στιγμή να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να μεμψιμοιρούμε;
Μήπως ήρθε η στιγμή να ‘’αγκαλιάσουμε’’ τα νέα μέλη της οικογένειάς μας;
Μήπως πρέπει να δώσουμε στους νέους παίκτες μας ένα νοερό χτύπημα στην πλάτη μέσα από την στήριξή μας;
Μπορούμε επιτέλους να απολαύσουμε μπάσκετ;
Μπορούμε να κηρύξουμε ανακωχή με τους Αφούς Αγγελόπουλους και τις επιλογές του Μπλατ;
Θέλουμε να τρέξουμε στις κερκίδες φωνάζοντας ονόματα, παλιών και νέων;
Ας δώσουμε μια ευκαιρία στο μπάσκετ να μας φέρει πίσω τα απολαυστικά Παρασκευόβραδά μας.
Ας επιτρέψουμε στους νεοφερμένους παίκτες μας να δώσουν ό,τι είναι ικανοί. Δεν είναι απίθανο να είναι περισσότερα απ’ όσα περιμένουμε και απ’ όσα πιστεύουμε.
Θα επαναλάβω πως, όταν υπάρχουν πολυάριθμες ομάδες που απέκτησαν αποδεδειγμένα μεγάλους παίκτες, είναι προφανές πως θα προκληθεί φόβος, αλλά και θυμός που δεν ανήκουμε και εμείς στους συλλόγους με τα μεταγραφικά ‘’μπαμ’’ του καλοκαιριού.
Σαφώς και δεν αποκτήσαμε παίκτες που συμπλήρωσαν το ρόστερ μας με τρόπο απόλυτα ασφαλή και καθησυχαστικό.
Αποκτήσαμε όμως παίκτες που είναι διψασμένοι να αποδείξουν την αξία τους. Παίκτες που θα κυνηγήσουν μπάλες και κατοχές, που θα τρέξουν και θα παλέψουν.
Εντάξει, το παραδέχομαι, δε ξέρουμε που θα βγει. Και ναι, όλους μας πονάει να κυνηγάμε τις προηγούμενες χρονιές το πλεονέκτημα και ξαφνικά να φοβόμαστε για την οκτάδα.
Αλλά παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τις σχολιάζουμε και τις συζητάμε, γιατί μας ενώνει ένα μονάχα κοινό χαρακτηριστικό: η αγάπη για το μπάσκετ.
Μπορούμε να απολαύσουμε την ερχόμενη σεζόν χωρίς να απασχολούμαστε μονάχα με την θέση μας τον Απρίλιο;
Θέλουμε;
Μπορούμε, και θέλουμε, να συζητάμε σε δύο μήνες για όμορφες φάσεις και συνεργασίες;
Ναι, του Τσέρι, γιατί όχι;
Προτείνω λοιπόν, να απολαύσουμε στο έπακρο το κοινό μας πάθος.
Ας λειτουργήσουμε λίγο πιο παιδικά, χρειάζεται και αυτό κάποιες φορές.
Ας πιστέψουμε λίγο περισσότερο στους παίκτες μας, στους παίκτες που προπονούνται μια ολόκληρη ζωή και φέτος θα φορέσουν τη φανέλα με το δαφνοστεφανωμένο έφηβο.
Κάποιοι από αυτούς, νέα παιδιά που στηρίζουν την ζωή τους στο παρκέ, αναμένουν όλα τα χρόνια που παλεύουν να γίνονται καλύτεροι, για μια ομάδα που θα τους πιστέψει.
Ας δώσουμε ένα ‘’νοερό’’ χειροκρότημα και ας μάθουμε καλά τα ονόματα των νέων μας ‘’συμμάχων’’.
Θα τα βροντοφωνάζουμε σύντομα. Σωστά;
