Η πιο οδυνηρή διαπίστωση που μπορεί να γίνει για μια ομάδα, είναι να πούμε πως δε συγκεντρώνει το παραμικρό ενδιαφέρον αγωνιστικά. Δυστυχώς δεν έχεις κανέναν λόγο να παρακολουθήσεις αγώνα του Ολυμπιακού αν δεν είσαι υποστηρικτής του, δεν έχει κάτι να σου δώσει. Εδώ που τα λέμε, ούτε ως φίλαθλός του δεν έχεις κάποιον άλλο λόγο πέρα από την συνήθεια.
Η συζήτηση γύρω από τον Ολυμπιακό μέσα στο 2019 έχει πάψει να αφορά τα plays, το ball movement, την τακτική προσέγγιση και το όποιο versatility θα έφερνε ο Blatt. Η κουβέντα προ πολλού έχει πάει σε θέματα αρκούντως απωθητικά για κάποιον που θέλει να δει μπάσκετ.
Η φετινή σεζόν της ομάδας θυμίζει εκείνες τις τηλεοπτικές σειρές που ξεκινούν με πολύ hype, αποκτούν στην αρχή μαζική ανταπόκριση αλλά με τον καιρό οι σεναριακές τρύπες την κάνουν να φθινει, με αποτέλεσμα να χάνει ολοένα και περισσότερους θεατές, μέχρις ότου να μείνουν ελάχιστοι ακόλουθοι οι οποίοι δεν ξέρουν καν γιατί δεν την έχουν κάνει drop.
Το γιατί ο Ολυμπιακός δείχνει να μην ξέρει τι θέλει εντός αλλά και εκτός των τεσσάρων γραμμών, δεν μπορεί να είναι απόρροια μόνο ενός πράγματος. Στα δικά μου μάτια, το club φαίνεται να διοικείται ελλιπώς. Για να μην πω πως δε διοικείται καθόλου και πως πηγαίνει στον αυτόματο πιλότο. Τα διοικητικά προβλήματα αυτομάτως αφήνουν ανοχύρωτη κάθε ομάδα, τα στεγανά αρχίζουν να μπάζουν. Εν προκειμένω λοιπόν, η αγωνιστική κατάρρευση δεν δύναται να εξηγηθεί μόνο μέσω των advanced stats.
Και μέσα σε όλα, η ομάδα αδυνατεί να βρει λύση στην προβληματική σχέση της με τον κόσμο της. Το bonding μεταξύ ομάδας και φιλάθλων είναι σχεδόν αδύναμο και σίγουρα αδικαιολόγητα κακό για μια ομάδα με την μπασκετική παράδοση του Ολυμπακού. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να πάει στο γήπεδο. Σε αναλογία αμερικανικών σπορ (baseball για παράδειγμα που το έχω και πιο οικείο) τα αθλητικά franchise κρίνονται ως αποτυχημένα (με έσχατη συνέπεια το relocation) όταν προσελκύουν τρομακτικά χαμηλό εμπορικό ενδιαφέρον και εξίσου κακή προσέλευση στο γήπεδο, όχι από το πόσα τρόπαια κερδίζουν απαραίτητα. Με αμερικανικούς όρους λοιπόν, ο Ολυμπιακός θα είχε αλλάξει πόλη.
Ωστόσο ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε μια ομάδα, είναι το να μην παίζει για κάτι, να μην έχει αγωνιστικά κίνητρα. Ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή διακατέχεται από μια σισυφική ματαιότητα αγωνιστικά, συμμετέχει σε ένα πρωτάθλημα που δεν ξέρει αν θα κατέβει στο τέλος ή αν θέλει να κατέβει και καλείται να δώσει ένα τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι που ιδανικά θα του εξασφαλίσει ένα φαινομενικά ανώφελο εισιτήριο για την οκτάδα της Euroleague.
Πολύς κόσμος νομίζει πως το να παίξουμε στα playoffs και να «σκουπιστούμε» με 3-0 δεν έχει κάποιο νόημα, πως θα είναι καλύτερο να γλιτώσουμε τον διασυρμό και να αποκλειστούμε μια ώρα αρχύτερα. Κατά την γνώμη μου, αυτό θα είχε νόημα μόνο αν μιλούσαμε για ένα «αμερικανικό σύστημα» το οποίο επιβραβεύει τους εθελούσια χαμένους με ένα καλύτερο draft pick και κάνει αυτούς που αποκλείονται στον πρώτο γύρο της postseason να φαίνονται αφελείς αν όχι ηλίθιοι. Εμείς όμως δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, εδώ είναι Ευρώπη, δεν έχουμε τέτοιες σκοτούρες.
