“Έρχεται κάποια στιγμή, όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, για ν’ αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του.”
(Τάσος Αθανασιάδης, Η αίθουσα του θρόνου)
Υποψιάζομαι βάσιμα, ότι η «αίθουσα του θρόνου» δεν είναι παρά ένα βρόμικο, σκοτεινό πορνείο. Μια βουτιά στο πιο απόμερο και με ξεψυχισμένο φως, κομμάτι του εαυτού μας. Μπορεί να φαίνεται αλλόκοτο, αλλά πιστεύω ότι κάθε εσωτερική μας διεργασία, είναι μια πορεία στα σκοτεινά υπόγεια ενός μπορντέλου, όπου ο ημιάγριος θυμωμένος ή πληγωμένος εαυτός μας αναζητεί την εκτόνωση ή την αποδοχή (φίλε @charlesbronson), κάνοντας παρέα με κοκαλιάρες χλωμές πόρνες, που είναι οι σκέψεις μας.
Είναι περίεργο μέρος το «πορνείο μας». Χαμηλή ορατότητα, σκιές και αρώματα ανακατεμένα με ούρα, σπέρμα, ιδρώτα και αλκοόλ. Τα πάθη μας συναντάνε τον «λόγο» και το ήθος… α ναι το ήθος… αυτό το κρατάμε συνήθως έξω, παρκαρισμένο σε ένα σκοτεινό σοκάκι μακριά, να μη βλέπει τις ασχήμιες μας. Πέντε παράδες αρκούν για να πληρωθεί το τίμημα της ωριμότητας. Έτσι νομίζουμε ότι θα γλιτώσουμε από τον αναγκαίο δρόμο, χρόνο και πόνο. Το δικό μας «my way» αν με πιάνετε.
Το ξέρω. Είναι μια πολύ ιδιότροπη και «σκοτεινή» εισαγωγή για μπασκετικό κείμενο. Κατ’εμε πάλι, είναι απαραίτητη για ένα μπασκετικό κείμενο που αφορά τον Ολυμπιακό. Μπορώ να σκεφτώ ένα σωρό φετινά βράδια μετά από ατυχή αποτελέσματα, που κλεισμένος στον εαυτό μου, βυθιζόμουν στο «πορνείο» μου. Μια διαρκής σύγκρουση νου και καρδιάς όλη η σεζόν. Ελπίδας και απελπισίας. Το κάνω εικόνα.
Έχεις περπατήσει με την καλή σου 50 λεπτά σε κατσικόδρομο, για να βρεθείς στην πιο απομονωμένη και ειδυλλιακή παραλία του νησιού, είσαι έτοιμος να χαζέψεις την ανατολή, να της πεις «ω, είναι ωραία η ώρα της ανατολής, θα λάμπουν πάλι τάχα τα ματάκια σου;» και άλλα πιασάρικα που έχεις ετοιμάσει και τι γυρίζει και σου λέει; «μωρό μου, φυσάει εδώ και σήμερα πήγα κομμωτήριο.. πάμε να φύγουμε;». Και κάνεις την καρδιά σου πέτρα να περπατήσεις άρον άρον τα 50 λεπτά μέσα στη νύχτα πάλι, μέχρι το αυτοκίνητο και μόλις φτάνεις, διαπιστώνεις ότι σου έχουν πέσει τα κλειδιά πίσω στην παραλία. Και μετά έρχεται το τελειωτικό χτύπημα από την καλή σου… «Αχ μωράκι μου σόρρυ, εγώ φταίω». Όχι εγώ φταίω που κάνω πορείες σαν λοκατζής μες τα κατσάβραχα νυχτιάτικα… Άι σιχτίρ! Α γεια σου φίλε αναγνώστη, συγχαρητήρια. Μόλις έπιασες το feeling της παρούσας ανάρτησης για τον φετινό Ολυμπιακό.
Όμως είχαμε μείνει στο σκοτεινό υπόγειο, το πορνείο μου. Ένα τραπεζάκι στο χωλ, ένα αμπαζούρ από μοβ ύφασμα με ένα έντομο να πετάει τριγύρω του, δάπεδο από μωσαϊκό, έπιπλα ντυμένα με κόκκινο βελούδο. Μυρωδιά από αλκοόλ. Οι τοίχοι καλυμμένοι από ταπετσαρία που απεικονίζει λουλούδια. Ακούγονται ήχοι γραμμοφώνου.
Από την αριστερή είσοδο μέσα στο μισοσκόταδο ξεπροβάλλουν τώρα δύο αντρικές μορφές. Φοράνε σκούρα κουστούμια, και φέσια με κρεμαστές πλερέζες. Έχουν αδύνατα πόδια και κεφάλια γερμένα στον ώμο. Γύρισαν και με κοίταξαν. Σιγουρά είναι οι πρόεδροι, οι αδελφοί.
Η πρώτη σύγκρουση μυαλού και καρδιάς έφτασε. Έχουν περάσει 15 χρόνια από την ενεργή συμμετοχή των Αφων στην ομάδα ως χρηματοδότες στην αρχή και μετά ως ιδιοκτήτες. Ξόδεψαν αρκετές δεκάδες εκατομμύρια, έφεραν σε 5 ευρωπαϊκούς τελικούς 2 τρόπαια και διατήρησαν την ομάδα σταθερά στην κορυφή (ή κοντά) την τελευταία 10ετία. Μια ομάδα που την 5ετια 1999-2004 είχε πέσει σε ανυποληψία ακόμα και στην Α1. Δαπάνησαν ή μάλλον πέταξαν τα λεφτά τους (τα δικά τους) στα σκουπίδια την πρώτη 5ετία. Και ώ του θαύματος, όταν για προσωπικούς τους λόγους αναγκάστηκαν να ρίξουν πολύ χαμηλά το μπάτζετ ήρθαν οι επιτυχίες. Οι οποίες συνεχίστηκαν κουτσά στραβά μέχρι το 2017. Κατηγορούνται για πολλά. Ας τα δούμε ένα ένα. Αρχικά για αλαζονεία. Μάλιστα.
Οι Αφοί ποτέ δεν ισχυρίστηκαν όμως ότι θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε Φ4 και να σηκώνουμε ευρωπαϊκές κούπες επειδή «έχουμε μικρό μπάτζετ». Ποτέ όμως. Αντίθετα αν ανατρέξει κάποιος πχ στην συνέντευξη τους, στην εκπομπή «pick n roll” τον Μαιο του 2015, θα διαπιστώσει να λένε, ότι είναι πολύ δύσκολο να ξαναέρθουν επιτυχίες όπως το 2012 και 2013, με τα υπάρχοντα δεδομένα. Προφανώς και νιώθουν πολύ περήφανοι για το κατόρθωμα τους, το B2B, και διατυμπανίζουν το πόσο σπουδαίο είναι σε σχέση με μια κατάκτηση από την ζάπλουτη Φενέρ. Δεν θα τους κατηγορήσω λοιπόν γι αυτή τους την έπαρση.
Η ομάδα εκείνη, με την πάροδο των ετών άρχισε να αποδυναμώνεται παρόλο που έβαλαν περισσότερα χρήματα. Λειτούργησαν συναισθηματικά εκεί που δεν έπρεπε (πληρωμή υψηλών συμβολαίων σε Έλληνες, ανανέωση Σφαιρόπουλου κλπ) και «στυγνά» επαγγελματικά όταν πάλι δεν έπρεπε (περίπτωση Σλούκα, Χαινς κλπ). Ούτε όμως μόνο γι αυτό θα τους κρίνω αρνητικά. Για πολλούς λόγους. Αρχικά γιατί με το διαθέσιμο μπάτζετ για να συγκαταλέγεσαι στα φαβορί πρέπει να κάνεις ΜΟΝΟ σωστές κινήσεις. Κανείς, ποτέ, ασκώντας διοίκηση δεν απέφυγε τα λάθη. Έγιναν όμως και σωστές κινήσεις (πχ Μιλουτίνοφ) αλλά υπήρχαν και ατυχίες με τραυματισμούς. Έπειτα, ακόμα και έτσι μέχρι και το 2017 η ομάδα έφτανε ένα νικηφόρο παιχνίδι πριν το ευρωπαϊκό.
Σίγουρα απέτυχαν επικοινωνιακά, και δεν θωράκισαν την ομάδα με κάποιον μπασκετάνθρωπο ως μάνατζερ.
Μπροστά στο φαινόμενο «Δημήτρης Γιαννακόπουλος», πάλι επιτέθηκαν όταν δεν έπρεπε και αδιαφόρησαν όταν πάλι δεν έπρεπε. Δεν μπορώ να μιλήσω για την φετινή περίοδο και για τις καθυστερήσεις πληρωμών γιατί δεν γνωρίζω τα πραγματικά δεδομένα και δεν είναι σωστό να μιλάμε υποθετικά. Σε καμία περίπτωση δεν θα τους κατηγορήσω γιατί έχουν οικονομική αδυναμία ή αδυναμία ρευστότητας. Αφήνω έξω την υπόθεση της αποχώρησης επίσης, περιμένοντας την κατάληξη της.
Ήρθε η ώρα να αποχωρήσουν τα αδέλφια από την προσωπική μου «αίθουσα του θρόνου» και μάλλον έφτασε η ώρα να αποσυρθούν στην δική τους, το δικό τους προσωπικό «πορνείο». Να αποφασίσουν για τον καταστατικό χάρτη, όχι της ζωής τους, αλλά της ομάδας. Αυτό που έχω να τους πω, είναι ότι τους αγαπώ πολύ. Όχι μόνο εγώ, αλλά και αρκετοί συνοπαδοί. Πανηγυρίσαμε, συγκινηθήκαμε, κλάψαμε μαζί από χαρά. Πληγωθήκαμε και πονέσαμε παρέα. Είναι σάρκα από την σάρκα μας, και κατά την ταπεινή μου γνώμη τίμησαν και τιμούν και ελπίζω να μπορέσουν να συνεχίζουν να τιμούν με την παρουσία τους την ομάδα μας.
Θέλω να σας πω Γιώργο και Παναγιώτη ότι ναι ρε, είστε τελικά μεγάλοι μάγκες ότι και αν κάνετε, όχι γιατί πήρατε ευρωπαϊκά ή πρωταθλήματα κλπ αλλά γιατί πορευτήκατε 15 χρόνια, μπορεί σωστά, μπορεί λάθος, καθαρά , με αρχές και με ήθος.
Κομμάτι της καρδιάς μας για πάντα.
Το προσωπικό μου «μπορντέλο» απόψε είναι πλημμυρισμένο από μουσικές όμως .
(Brothel House Barnes Foundation Collection: Vincent van Gogh)
Όχι φιλήδονους σκοπούς. Το γραμμόφωνο παίζει Καββαδία:
Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.
Η Φάτα Μοργκάνα, ποίημα ερωτικό και αισθησιακό, αναφέρεται σε έναν αντικατοπτρισμό οπου μέσα στον ορίζοντα κάπου στα νερά της Σικελίας, εμφανίζεται μια γυναικεία μορφή. Η ξαφνική και φευγαλέα εμφάνιση αυτής της φάτα μοργκάνα είναι πικρή, σχεδόν σαδιστική: δίνει προς στιγμήν στον ναυτικό την ψευδαίσθηση της ευτυχίας, τον μεταθέτει για ένα δευτερόλεπτο στο μάτι του κυκλώνα μακριά από τη χαοτική περιδίνηση όμως, όταν το αδύναμο αυτό κουκούλι ευτυχίας τελικά σπάσει από τους σφοδρούς ανέμους της πραγματικότητας, η πτώση είναι πιο σφοδρή . Καλώς όρισες απόψε στην παρέα μας, λοιπόν, Φατα Μοργκάνα ή αλλιώς κόουτς Blatt.
Τα όνειρα θερινής νυκτός με την έλευση του κόουτς παρέμειναν όνειρα. Δεν κατόρθωσε ο Blatt με τα λίγα διαθέσιμα χρήματα σίγουρα να στελεχώσει την ομάδα με τρόπο που να τον αφήσει και τον ίδιο ικανοποιημένο. Επίσης αγκυλώσεις του οργανισμού «Ολυμπιακός» τον εμπόδισαν να βελτιώσει την εικόνα της ομάδας κατά την διάρκειας της χρονιάς. Δεν κατάφερε να επιβληθεί στους υπάρχοντες, ούτε να εντάξει του νέους. Μπορούσες καλύτερα κόουτς. Αλλά μισό λεπτό.
Αν ένας διαχρονικά πλήρως πετυχημένος κόουτς δεν δικαιούται να κάνει λάθη ή δεν πρέπει του δοθεί η δυνατότητα να παράγει έργο σε βάθος χρόνου, έχοντας και τα κατάλληλα εργαλεία γι’ αυτό, τότε οι «κάτωθι υπογεγραμμένοι» (sic) πχ , Zeljko Obradovic, Dusan Ivkovic, Gregg Popovich, Phil Jackson, Pat Riley, παρακαλούνται να καταθέσουν τα διπλώματα τους. Ο καθένας τους έχει τουλάχιστον μίση ντουζίνα αποτυχημένες σεζόν. Μπορώ να ακούσω και να κατανοήσω όποια κριτική για όποια λάθη έκανε ο Blatt. Συζήτηση για απομάκρυνση έχει τόση λογική και ψυχραιμία όσο μια νύφη παραμονές του γάμου της. Τα φιλιά μου σε αυτό το σημείο στον αγαπημένο μου φίλο @Navahospetses.
O κόουτς Blatt δεν χρειάζεται να βρεθεί στην δική του αίθουσα του θρόνου. ‘Έχει περάσει από αυτή τη «βάσανο» όλη τη χρονιά. Είμαι σίγουρος ότι ξέρει. Περιμένουμε να το ακούσουμε από τον ίδιο. Μακάρι η επόμενη χρονιά να μας βρεί παρέα, με έναν από τους μεγαλύτερους προπονητές που βρίσκονται στην ήπειρο μας και έναν από τους καλύτερους που κάθισαν στην άκρη του πάγκου μας. ‘Όσοι διαφωνούν μπορούν να επικοινωνήσουν μέσω mail στο the.red.point.guard@gmail.com ή να στείλουν ένα κιμπάρικο δώρο γάμου για εκνευρισμένους μελλόνυμφους στα γραφεία του σάιτ. :Ρ
Η ατμόσφαιρα στο «πορνείο» μου όμως βαραίνει από ένα σκοτεινό νεφέλωμα. Μέσα στην κινούμενη ομίχλη το γραμμόφωνο παίζει δυνατά μουσική και καλύπτει τον θόρυβο τον βημάτων. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι περίεργοι :
Ήτανε μια σιγανοπαπαδιά
απο το φώς ταχύτερη, παιδιά
Τη διώχνουν κάθε πρωινό
…με κάποιο τρόπο σχετικό-
μ’αυτή, κάνοντας πέτρα την καρδιά,
γυρνάει την προηγούμενη βραδιά.
Μέσα από την ομίχλη ξεπροβάλλουν οι παίκτες της ομάδας, προεξάρχοντα, του ελληνικού κορμού. Πλην Σπανούλη. Το παραπάνω ποιηματάκι αφιερωμένο στα παιδιά μας. Αναφέρεται στην δυνατότητα ταξιδιού στο χρόνο και κατά μία έννοια στις σιγανοπαπαδιές. Τα ταξίδια στο χρόνο, ειδικά στον παρελθόντα χρόνο ή στον μέλλοντα χρόνο τελείωσαν για πολλούς. Παιδιά σας λατρέψαμε, σας αποθεώσαμε, αλλά λυπάμαι πλέον δεν μπορείτε όλοι και επιπλέον δεν σας φταίει κάνεις κόουτς περισσότερο από τον εαυτό σας. Τα ευρωπαϊκά και τα πρωταθλήματα σας ανήκουν, δεν σας τα στερεί κανένας και θα έχετε να καμαρώνετε γι αυτά και στα εγγόνια σας. Η «αίθουσα του θρόνου» μου, για σας απόψε, έχει απ’ έξω γραμμένη, την εξής επιγραφή «σήμερον εμού, αύριο ετέρου και ουδέποτε τινός».
Η τιμημένη φανέλα του συλλόγου δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Με όσο ιδρώτα και αν την ποτίζετε. Δανεική είναι ρε μάγκες, την φορούσαν κι άλλοι πριν από σας, την έχετε χρεωθεί και την οφείλετε στους επόμενους.
Εκεί έξω υπάρχουν ένα σωρό παίκτες που αξίζουν να την φορέσουν, να την ιδρώσουν και να την τιμήσουν. Ο κύκλος κάποιων παλιών έχει κλείσει και ο κύκλος κάποιων νέων δεν έπρεπε να ανοίξει καν. Τα ονόματα γνωστά σε όλους, όπως και οι πράξεις τους και οι ικανότητες και οι συμπεριφορές, αλλά δεν θεωρώ σκόπιμο ενώ τρέχει η σεζόν –ακόμα – να τα γράψουμε εδώ αναλυτικά.
Η πιο σκοτεινή στιγμή σε ένα πορνείο, είναι η στιγμή της επαφής. Όταν πλαγιάζεις με την πόρνη και σε ακουμπάει με το δέρμα της, βουτηγμένο στο φτηνό άρωμα ενώ νιώθεις την μυρωδιά των μασχαλών της και παρατηρείς «το βίτσιο» των βαμμένων ματιών της. Αλλά όχι δεν είναι πόρνη αυτή παιδιά. Στο δικό μου πορνείο, όχι. Είναι ο εαυτός μου. Ο οπαδός.
Και στο πρόσωπο μου όλοι οι οπαδοί. Έχετε διαβάσει το «χαμένο νησί» του Καραγάτση;
Στο εξαιρετικό αυτό διήγημα ένας ναυαγός ξεβράζεται σε μια ακτή μια φανταστικής «νήσου Τήλου». Καθώς τα διάφορα εγκλήματα τα οποία σχετίζονται με τις συνθήκες του ναυαγίου αποκαλύπτονται και δυναμώνει το ερωτικό πάθος του για μία Ελένη, αρχίζει σταδιακά και το φυσικό περιβάλλον να αλλάζει. Έτσι, θυελλώδεις άνεμοι αποκόβουν το νησί. Η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει σε υψηλά για την περίοδο επίπεδα, η βλάστηση κι αυτή με τη σειρά και οι ήρωες αλλοιώνονται αποκτώντας μελαμψό δέρμα και ξεχνώντας ποιοι είναι. Το νησί από αιγαιοπελαγίτικο μετατρέπεται σε τροπικό. Έχει γίνει ένα πλωτό νησί και ταξιδεύει στις θάλασσες του Ειρηνικού.
Δυστυχώς οι οπαδοί έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αποκοβόμαστε σιγά σιγά από την ουσία και γινόμαστε κυνηγοί αποκλειστικά τίτλων. Μπροστά σε αυτή την μανία μας ισοπεδώνουμε τα πάντα και τους πάντες και αφήνουμε απροστάτευτο και το πιο υγιές κομμάτι της ερυθρόλευκης οικογένειας. Στο παρελθόν είχαμε φαινόμενα επιστημονικών συνεδρίων σε πάρκινγκ, προχτές θλιβερά πανό και κλασσικά «σουλάτσα».
Το τέλος εποχής για έναν κύκλο της ομάδας, δεν πρέπει να μεταλλάξει το DNA των οπαδών και της μπασκετικής ομάδας.
Έχουμε περάσει πέτρινα χρόνια και επανήλθαμε. Δεν έχουμε να αποδείξουμε σε κανένα τίποτα και κανέναν σωτήρα δεν έχουμε ανάγκη. Οι «σωτήρες» μας έχουν. Είμαστε οπαδοί του πιο θρυλικού σωματείου πάνω σε αυτή τη γη. Αγάπη για την ομάδα και για κανέναν μίσος. Είμαστε παιδιά του Γόδα ρε. Αξιοπρέπεια και ψηλά το κεφάλι.
Έχει παγωνιά απόψε όμως. Πλησιάζω προς το τζάκι του πορνείου. Κάποια φιγούρα κάθεται σταυροπόδι πάνω στο μαύρο τρίχωμα του χαλιού, φορώντας μια κάπα, με το γείσο του κασκέτου στραμμένο προς το σβέρκο του. Τώρα παρατηρώ καλύτερα. Κρατάει όλη αυτή τη νύχτα το ρυθμό από τα τραγούδια του γραμμοφώνου χτυπώντας μια μπαγκέτα. Είναι ένας άντρας με πορφυρό πουκάμισο αραιά κοντά μαλλιά και λεπτοκομμένο μούσι. Μέσα στην αδύναμη δέσμη του φωτός από το τζάκι βλέπω καθαρά να αστράφτει το βλέμμα του. Φαίνεται σοφός, με μίαν αίσθηση αγιότητας. Είναι σκεπασμένος με ένα στρώμα από φύκια και από όστρακα και από τον μανδύα του βγαίνει ένας παγωμένος θαλασσινός άνεμος. Γύρισε και με κοίταξε.
Κατάλαβα. Άναψα το τελευταίο μου τσιγάρο και σκεπτικός ανέβηκα τα σκαλιά του πορνείου μου, πηγαίνοντας προς την πόρτα. Όχι. Ο Βασίλης δεν με ακολούθησε. Ήταν εκεί πριν από μένα, με περίμενε. Πάντα θα είναι εκεί να με περιμένει…
(το κείμενο είναι αφιερωμένο στα τρελόπαιδα του προηγούμενου podcast)
Πηγές:
https://www.athensvoice.gr/culture/336678_ti-itan-telika-i-fata-morgkana-toy-nikoy-kavvadia
Το χρονικό του χρόνου, Stephen Hawking, σελ 220
