Το καλοκαίρι μας πήρε τα μυαλά και μείναμε λίγο πίσω. Θα επανέλθουμε σιγά σιγά όμως καθώς η μπασκετική χρονιά του Ολυμπιακού έχει ήδη ξεκινήσει με την προετοιμασία στο Μέτσοβο, ενώ και η εθνική ομάδα δίνει τη μάχη της στο Eurobasket.
Θα ξεκινήσω με τον Ολυμπιακό, να πούμε 2-3 πραγματάκια. Η απογοήτευση στο κλείσιμο της χρονιάς ήταν μεγάλη. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν κατέκτησαν κανέναν από τους 3 τίτλους που διεκδίκησαν και η χρονιά δεν μπορεί παρά να κριθεί αποτυχημένη, ειδικά από τη στιγμή που ο τελευταίος, και μάλλον υψηλότερος, στόχος χάθηκε σε 5ο τελικό, στην έδρα τους. O Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος στη σειρά και αν δεν υπήρχε ο εγωισμός, κυρίως των Ελλήνων παικτών, ίσως να μην είχαμε καν φτάσει σε αυτό το σημείο. Ήταν εμφανές σε κάθε επίθεση, σε κάθε άμυνα, σε κάθε διεκδίκηση της μπάλας ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού υστερούσαν κατά πολύ σε ενέργεια. Ο Xavi Pascual δεν είναι ούτε άπειρος, ούτε άσχετος, ούτε τίποτα από αυτά για τα οποία τον λοιδορούσαν όταν ανέλαβε τις τύχες τις ομάδες του Παναθηναϊκού αλλά και μετά από κάποια αρνητικά αποτελέσματα. Με τα εργαλεία που είχε (και που να θυμίσω δεν είχε επιλέξει ο ίδιος) πήρε το maximum που μπορούσε και κατάφερε να πάρει τον τίτλο. Από την άλλη ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να πανηγυρίσει το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, κάτι που θα τον εδραίωνε, ακόμα περισσότερο, στις σκέψεις των πανηγυρτζήδων φιλάθλων του.
Σε ό,τι αφορά το τελευταίο. ΒΑΡΕΘΗΚΑ να έχω το άγχος κάθε φορά πριν πάω στο γήπεδο σε κρίσιμο ματς, για το αν θα βρω τη θέση μου, αν θα πλακωθώ για να κάτσω σε αυτήν (θέση διαρκείας την οποία έχω πληρώσει από το υστέρημα μου στην αρχή της χρονιάς), αν θα μπορέσω να κρατήσω τις άλλες 2 θέσεις δίπλα μου (φίλοι που δουλεύουν μέχρι αργά και δεν έχουν τη δυνατότητα να έρχονται στα ματς μισή και μία ώρα νωρίτερα) που είναι επίσης θέσεις διαρκείας ή θα έρθουν 10 μαντράχαλοι να μου την πέσουν γιατί «εμείς ήρθαμε νωρίτερα και έχουμε δικαίωμα να κάτσουμε εδώ» (και προφανώς όχι τόσο κόσμια). Πότε θα καταλάβουν οι ΟΥΝΟΙ ότι ένας από τους λόγους που παίρνουμε το διαρκείας είναι ακριβώς γιατί θέλουμε να έχουμε εξασφαλισμένη τη θέση μας ακόμα κι αν, για τον οποιοδήποτε λόγο, καθυστερήσουμε να έρθουμε στο γήπεδο; Μάλλον ποτέ. Γιατί αυτό συμβαίνει ΠΑΝΤΑ στο ΣΕΦ. Είναι τόσο προβλεπόμενο ότι θα συμβεί σε κάθε μα κάθε σημαντικό παιχνίδι, είτε στην Ελλάδα είτε στην Ευρώπη. Και από τη στιγμή που συμβαίνει αυτό δεν περιμένεις τίποτα διαφορετικό από όσα συνέβησαν όταν αντιλήφθηκαν ότι έρχεται η ήττα, και συνεπώς και η απώλεια του πρωταθλήματος. Δεν είναι η πρώτη φορά και δυστυχώς όσο το γήπεδο δεν προστατεύεται από τους αρμόδιους θα συνεχίσει να γίνεται επ’ αόριστον. Όλοι μας ήμασταν απογοητευμένοι αλλά για μία ακόμη χρονιά δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να χειροκροτήσουμε την ομάδα για την προσπάθεια που κατέβαλε. Γιατί έτσι νιώθαμε, παρά τη στεναχώρια μας. Κατά τη γνώμη μου 100% υπεύθυνη η διοίκηση. Θα εμφανιστούν κάποιοι να πουν «μα κάνουν ό,τι μπορούν». Πως γίνεται να κάνει κάποιος κάτι και να μην υπάρχει η παραμικρή διαφοροποίηση σε αυτό το κομμάτι;
Είπα στην αρχή για τον Xavi Pascual και το ότι ουσιαστικά κατάφερε να επανακτήσει τα εντός των συνόρων σκήπτρα, χωρίς να έχει επιλέξει ο ίδιος το υλικό. Από την άλλη πλευρά ο Σφαιρόπουλος έφτιαξε ένα roster που ναι μεν τον πήγε μέχρι τον τελικό της Euroleague αλλά ταυτόχρονα, χτίστηκε με τέτοιο τρόπο, που σωματικά (και ίσως και ψυχολογικά) δεν άντεξε όσο χρειαζόταν. H αντικατάσταση όλων των ξένων, πλην Milutinov, είναι ίσως μία παραδοχή του περσινού λάθους. Το αν η κίνηση είναι σωστή θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Προς το παρόν δεν μπορώ να αδικήσω τον προπονητή ΑΝ όντως έβλεπε πράγματα στα αποδυτήρια, όπως η αδιαφορία για την οποία κατηγορήθηκαν οι περισσότεροι ξένοι, και εμείς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.
Η απουσία αξιόπιστου back up στη θέση “4” ήταν, όπως φάνηκε και από την κατάσταση του Πρίντεζη, το μεγαλύτερο λάθος, κάτι που νομίζω «παραδέχτηκε» ανοιχτά ο coach φέρνοντας στην ομάδα τον Kim Tillie. Από την άλλη ο Birch μάλλον θα έμενε, παρά το επεισόδιο που υπήρξε με τον Σφαιρόπουλο στο εντός έδρας παιχνίδι με την Real και την, από εκείνο και σημείο και μετά κακή του απόδοση (με εξαίρεση τον τελικό της Euroleague). Ο Καναδός αποχώρησε για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπως σύμφωνα με τα ρεπορτάζ επιθυμούσε διακαώς, και αντικαταστάθηκε από τον Jamel McLean. Ο Αμερικάνος μετά από 2 χρόνια στο «μπασκετικό νεκροταφείο» της Armani, καλείται να αποδείξει αν μπορεί να επαναλάβει τη χρονιά που έκανε με τη φανέλα της Alba, όταν και έγινε γνωστός στο μπασκετικό κοινό. Ο Ολυμπιακός προχώρησε και στην απόκτηση του Μπόγρη, στη θέση του «ευαισθητούλη» Young ο οποίος παρά την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπό του το τεχνικό team και η διοίκηση, δεν δικαίωσε κανέναν παρά μόνο όσους φώναζαν ήδη από το περασμένο καλοκαίρι ότι η καλύτερη λύση είναι η αντικατάστασή του. Με την παραμονή και του Milutinov θεωρώ ότι στο 4-5 είμαστε καλυμμένοι, και αν ο McLean ανταποκριθεί ως ένα βαθμό και αμυντικά (τομέας στον οποίο υστερεί, με βάση τα έως τώρα πεπραγμένα του, σε σχέση με τον Birch) θα μπορούσα να μας χαρακτηρίσω ως και υπερπλήρεις (αισιοδοξία alert). Για την παραμονή του Πρίντεζη δεν έχω να γράψω κάτι. Και τι να γράψεις δηλαδή για το παιδί αυτό; Τα λόγια είναι περιττά για ένα αθλητή που αποτελεί σημαία για όλο το σύλλογο και όχι μόνο για το μπασκετικό τμήμα.
Στη θέση “3” έγινε το αναμενόμενο και αναφέρομαι σε 2 πράγματα: α) μετατόπιση Ιωάννη Παπαπέτρου στη φυσική του θέση, β) αποχώρηση του ευπαθούς Matt Lojeski. Σχετικά με το 1ο σκέλος νομίζω ότι βάσει ταλέντου ο Παπαπέτρου άξιζε μία ευκαιρία στη φυσική του θέση. Το θέμα είναι αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί, γιατί η αστάθεια που δείχνει στις εμφανίσεις του είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Ίσως εδώ να φταίει ως ένα σημείο και ο Ολυμπιακός ο οποίος δεν αποφάσισε ποτέ αν τον θέλει για το 3 ή το 4, το παιδί μάλλον κάπου μπερδεύτηκε ανάμεσα στο παρκέ για να βελτιώσει τις αδυναμίες του και το γυμναστήριο για να δυναμώσει το κορμί του και κάπως έτσι μέχρι στιγμής έχει παραμείνει ταλέντο. Στο χέρι του είναι να δικαιώσει αυτούς που τον πιστεύουν και να βουλώσει τα στόματα αυτών που τον αμφισβητούν. Σχετικά με το 2ο, νομίζω ότι η ευπάθεια του Lojeski και ο, αργός στην αποκατάσταση, οργανισμός του τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου.
Κι επειδή αν δεν υπάρχουν serial δεν νοείται μπασκετικός Ολυμπιακός, η γραμμή των guard μονοπώλησε το ενδιαφέρον. Η αρχή έγινε με την ανανέωση του Βαγγέλη Μάντζαρη, η οποία λόγω και του ενδιαφέροντος του αιώνιου αντιπάλου, πήρε μεγάλη έκταση αλλά μάλλον τελικά ήταν πιο εύκολη απ’ ότι φάνηκε. Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι τα βρήκαν με τον παίκτη και τον εκπρόσωπό του, έδειξαν για μία ακόμα φορά ότι ο ελληνικός κορμός είναι πάνω απ’ όλα γι αυτή την ομάδα, και παρά την “drama queen” κατάσταση που επικράτησε στο Instagram, η υπόθεση είχε αίσιο τέλος. Αφού έκλεισε το θέμα αυτό οι ερυθρόλευκοι ανακοίνωσαν τον Strelnieks. O 28χρονος Λετονός είναι ένας πολύ αξιόπιστος σουτέρ, ο οποίος δεν ξέρει μόνο να σουτάρει, ξέρει και να πασάρει όπως μαρτυρούν και 3,5 assists που έχει σαν μέσο όρο καριέρας. Θα βοηθηθεί αρκετά ο Ολυμπιακός από αυτό ειδικά σε καταστάσεις set επιθέσεων, καθώς πέρυσι υπήρξε ξεκάθαρο πρόβλημα στη δημιουργία. Το άλλο, και ακόμα μεγαλύτερο serial ήταν ο guard που θα πλαισιώσει τον Βαγγέλη Μάντζαρη στη θέση “1”. Νομίζω ότι εδώ τα έκαναν λίγο μπάχαλο στην ομάδα. Ίσως και πολύ. Αρχικά είχαν το «μπάχαλο» με τον Hackett. Ο Ιταλός λατρεύτηκε από τους φιλάθλους, οι οποίοι επιθυμούσαν (θα μιλήσω από εδώ και πέρα σε α’ πληθυντικό γιατί ήμουν σε αυτούς) επιθυμούσαμε την παραμονή του στην ομάδα. Δημιουργήθηκε και hashtag στα social media, για να υπάρξει μία πίεση προς αυτή την κατεύθυνση. Βέβαια οι σχεδιασμοί των ομάδων δεν επηρεάζονται από τέτοιες καταστάσεις, και πολύ λογικό είναι. Στον Ολυμπιακό έχουν πάθει το γνωστό «κάηκα από το χυλό και φυσάω και το γιαούρτι». Ο σοβαρός τραυματισμός του Dani έπαιξε μάλλον τον καθοριστικότερο ρόλο σε αυτή την απόφαση, και μέσα σε δακρύβρεχτους αποχαιρετισμούς, οι δρόμοι του Hackett και του Ολυμπιακού χώρισαν. Το αν είχαμε δίκιο όσοι φωνάζαμε ότι αυτό είναι μια λάθος απόφαση θα φανεί και από την πορεία του Ολυμπιακού μέσα στη σεζόν, και από την προσφορά αυτού που τον αντικατέστησε στο rotation της ομάδας αλλά και από την απόδοση του Ιταλού μέσα στη σεζόν, με τη φανέλα της Bamberg πλέον. Τα ονόματα που ακούστηκαν πολλά. Jackson, Σλούκας, Jovic, Larkin, Granger και διάφοροι άλλοι, που δεν μου έρχονται όσο σκέφτομαι πρόχειρα. Κάποιοι ίσως να μην απασχόλησαν, με κάποιους υπήρξε διαφορά στο οικονομικό, με κάποιους άλλους στη χρονική διάρκεια, γενικά ένα μπέρδεμα. Από κάποιο σημείο και μετά χάθηκε και η μπάλα για το τι παίκτη θέλουμε. Και καταλήξαμε στον Brian Roberts. Τον παίκτη δεν τον ξέρω οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη. Απλά νομίζω ότι αν είχαμε ρίξει, σε κάποια από τις παραπάνω περιπτώσεις, λίγο παραπάνω νερό στο κρασί μας, θα αποκτούσαμε κάποια καλύτερη περίπτωση για τη θέση “1”. Μπορεί βέβαια ο Roberts να ταιριάξει και να κάνει παππάδες (αισιοδοξία alert Νο2). Τελευταία προσθήκη ήταν ο Hollis Thompson. Κι εδώ πιάνομαι αδιάβαστος. Καλός σουτέρ, αγωνίζεται στο “2”-“3”. Λένε ότι πρόκειται για πολύ ταλαντούχο παίκτη, και μάλιστα οι γνώστες (;) απορούσαν για το ότι έρχεται για συμπληρωματικό ρόλο. Ίσως να πάρει και ο Strelnieks χώρο και χρόνο στο “1”, συνεπώς παραπάνω χρόνος για τον Thompson στο “2”. Επίσης σίγουρα θα γίνεται και διαφορετική διαχείριση ειδικά στην Α1, μετά το κλείσιμο της περασμένης σεζόν και την κούραση που κατέβαλε τα περισσότερα βασικά γρανάζια της ομάδας.
Ένα τελευταίο για τους «ερυθρόλευκους». Έγινα πάρα πολύς λόγος για το ότι ο Ολυμπιακός στους τελικούς με τον αιώνιο αντίπαλο είχε θέμα στην άμυνα, κι ενώ υπήρχε τέτοιο πρόβλημα, η ομάδα αποδυναμώθηκε σε αυτό το κομμάτι φέτος το καλοκαίρι. Είναι μία άποψη που με βρίσκει 100% αντίθετο. Κατ’ αρχάς θεωρώ ότι η άμυνα είναι σίγουρα θέμα αθλητικότητας αλλά μεγάλο ρόλο παίζει και η διάθεση. Η μοναδική διαφοροποίηση που βλέπω εγώ είναι στο McLean – Birch. Αλλά μήπως ο Καναδός πρόσφερε κάτι στους τελικούς; Ο Hackett σίγουρα θα λείψει, άλλα έλειψε από τη μέση της σεζόν και μετά. Σε μία mini ανάλυση λοιπόν o Ολυμπιακός επέτρεψε στον αντίπαλο του να σκοράρει 68,2 μ.ο. στους τελικούς την ώρα που αυτός έβαζε 63,2. Τα ποσοστά ευστοχίας σε δίποντα και τρίποντα ήταν 44,2%-30,2% για τους «ερυθρόλευκους» και 43,5%-34,3% για τους «πράσινους». Ο Ολυμπιακός είχε 14,6 assists και 12,60 (!!!!!!) λάθη κατά μέσο όρο με τα αντίστοιχα νούμερα του Παναθηναϊκού να είναι 13 και 8,2. Ο Ολυμπιακός στα ματς που κέρδισε και στο 1ο που έχασε και ήταν σχετικά κοντά είχε παραπάνω assists. Στο 4ο ματς είχε 23 λάθη (!!!!!!!) με τον Παναθηναϊκό να έχει μόλις 6 (13-17 οι assists) ενώ στον 5ο και καθοριστικό τελικό είχε μόλις 7 assists και 12 λάθη (οι «πράσινοι» είχαν αντίστοιχα 7 λάθη και 17 assists). Ο Παναθηναϊκός κέρδισε γιατί ήταν πιο συγκεντρωμένος και γιατί κατάφερε να κόψει τη δημιουργία του Ολυμπιακού, εκμεταλλεύτηκε την κούραση των παικτών του, τους οδήγησε σε λάθη, τους χάλασε το μυαλό και ο τίτλος «πέταξε» προς το ΟΑΚΑ. Ο Σφαιρόπουλος πιστεύει ότι μπορεί να δώσει το κίνητρο στους παίκτες του να παίξουν άμυνα και απέκτησε παίκτες στους τομείς που θεωρούσε ότι έχει πρόβλημα. Το αν είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματά τους θα φανεί μέσα στη χρονιά.
Θα κλείσουμε με ένα μικρό σχόλιο για την εθνική ομάδα. Δυστυχώς τα έχουμε ξαναπεί. Έχουμε μείνει πάρα πολύ πίσω. Δεν είναι μόνο η οικονομική κατάσταση που επικρατεί, και προφανώς επηρεάζεται και το μπάσκετ. Είναι η έλλειψη ιδεών, η έλλειψη κινήτρων, είναι οι καρεκλοκένταυροι που το μόνο που τους νοιάζει είναι η υστεροφημία τους. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που έφεραν το μπάσκετ στην επιφάνεια και το έκαναν μεγάλο. Αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα, συνέβη και σε άλλες χώρες. Ε ήρθε η ώρα κάποιοι να κάνουν πίσω, να δώσουν χώρο σε νεότερους. Δεν μπορούμε για μία φορά να πάρουμε παράδειγμα από ομοσπονδίες που το μπάσκετ τους κάνει μόνο βήματα εμπρός; Και μέσα σε αυτό πώς να μην επηρεαστεί η εθνική ομάδα; Πώς είναι δυνατόν να ακούγεται η φράση «τι να τον κάνουμε τον προπονητή, έχουμε παίκτες»; Πως είναι δυνατόν να μην επηρεαστούν οι παίκτες και να μην νομίζουν ότι η ομάδα είναι τσιφλίκι τους; Όχι όλοι βέβαια. Κάποιοι έχουν γνώση. Καταφέραμε με τα χίλια ζόρια να περάσουμε τον όμιλο. Φτάσαμε σε σημείο να λέμε «κι αν δεν κερδίσουμε τους Πολωνούς;». Αυτή η ομάδα έχει αρκετό ταλέντο για να περάσει τους Λιθουανούς, και τους Κροάτες και τους Σέρβους. Αλλά πάνω απ’ όλα θα πρέπει να είναι ΟΜΑΔΑ. Ναι έχουμε αδυναμίες και την απουσία του Γιάννη. Και οι άλλοι έχουν και αδυναμίες και απουσίες. Μπορεί και να το καταφέρουμε. Πραγματικά το ελπίζω. Μας έχει δώσει πολλές χαρές η εθνική ομάδα και μακάρι να το κάνει και φέτος. Είναι, κατά τη γνώμη μου, απαράδεκτο να ευχόμαστε αποτυχία μπας και αλλάξουν κάποια πράγματα. Δεν το βλέπω άλλωστε να συμβαίνει έτσι. Κι άλλες φορές αποτύχαμε αλλά δεν είδα κάποια αλλαγή. Το θέμα είναι να είμαστε σε θέση να πετυχαίνουμε και παρ’ όλα αυτά να βλέπουμε τα «στραβά» μας και να διορθώνουμε τα λάθη μας.
Υ.Γ.: Με την έναρξη της Euroleague το Blog θα διαθέτει και forum για να μπορέσουμε να είμαστε σε μία πιο ανοιχτή και πιο συνεχόμενη επικοινωνία. Σας περιμένουμε και εκεί να συζητήσουμε για τον Ολυμπιακό κυρίως και για άλλα θέματα που αφορούν το μπάσκετ. Χωρίς ακρότητες και με την αγάπη μας για το άθλημα.
Υ.Γ.1: Όπως και να χει σας περιμένω και στο twitter redngun88
Υ.Γ.2: Και κάτι μη μπασκετικό μιας και πέρασε το καλοκαίρι. Ένα μέρος των διακοπών μου το πέρασα στα πανέμορφα Κύθηρα (η φωτογραφία που ακολουθεί είναι η θέα από το Κάστρο που βρίσκεται στη Χώρα) . Έτυχε και όταν έφτασα η πυρκαγιά έπληττε ήδη το νησί. Όπως είναι φυσικό υπήρχε ανησυχία για το αν κάνω καλά που δεν δίνω σημασία σε όσα διαβάζω στο internet και ακούω στις ειδήσεις. Μήπως θα έπρεπε να ακυρώσω τις εκεί διακοπές μου και να πάω κάπου αλλού. Μιλούσα σχεδόν καθημερινά με φίλο μου που είναι από τα Κύθηρα και μου έλεγε τι γινόταν. Γι αυτό ακριβώς δεν έδωσα σημασία σε αυτά που άκουγα και σε όλους αυτούς που προσπαθούσαν να με αποτρέψουν λέγοντας μου «που θα πας, έχει καεί όλο το νησί, δεν θα ναι ωραία, δεν, δεν, δεν….» και όλα αυτά τα πολύ ενθαρρυντικά. Προφανώς και έκανα πολύ καλά. Πρόκειται για ένα πανέμορφο νησί, με υπέροχες παραλίες, φοβερό φαγητό και πολύ φιλόξενο κόσμο. Όλοι πρόθυμοι να βοηθήσουν, όλοι να προσπαθούν να σε καθησυχάσουν για τη φωτιά, με μία θλίψη στο πρόσωπο τους που έχασαν τα μονοπάτια που πήγαιναν το χειμώνα περίπατο, μέσα στο δάσος. Το πιο εξοργιστικό απ’ όλα ήταν η αντιμετώπιση των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών. Με το που έσβησε η φωτιά, από την μια μέρα στην άλλη, όλοι ξέχασαν το νησί και τους κατοίκους και το μόνο που τους ένοιαζε είναι να επιρρίψουν τις όποιες πολιτικές ευθύνες ο ένας στον άλλο. Σαν να μην υπάρχουν περιβαλλοντικές επιπτώσεις, σαν να μην έχει επηρεαστεί ένα ολόκληρο νησί από αυτό, σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα. Όλα για την καρέκλα. Πόσο θα συνεχίσει να με απογοητεύει αυτή η χώρα;
