Λίγες ώρες απομένουν για τη μάχη των playoffs της Euroleague. Μάχες οι οποίες καθορίζονται από λεπτομέρειες, από τύχη αλλά και από ικανότητες. Προσωπικά το μπάσκετ μου θυμίζει αρκετά το πόκερ και δεν αναφέρομαι στη μάχη των πάγκων, όσο στην αναλογία τύχης ικανότητας που υπάρχει και στα δυο. Στην πολύ όμορφη ταινία Rounders με τον εκπληκτικό john malkovich, στο τέλος αναφέρει οτι πολλοί θεωρούν το ποκερ ως ξεκάθαρα ενα παιχνίδι τύχης. Πώς όμως εξηγούν οτι κάθε χρόνο στα τελικά τουρνουα φτάνουν συνεχώς οι ίδιοι παίχτες; Σε ματς κλειστά, σε ματς που θα κριθούν στον πόντο, αυτό που αναζητούν οι ομάδες είναι να ένα πιθανοθεωρητικό edge σε σχέση με τον αντίπαλο. Μια κατοχή παραπάνω, μια τελευταία επίθεση. Εκεί είναι το σημείο του all-in και αυτό που αναζητάς είναι το 51% (ο.κ λίγο παραπάνω). Οι συνθήκες που θα δημιουργήσει μια ομάδα για να πάρει την τελική προσπάθεια ο καλύτερος της παίχτης, δε σημαίνει αυτόματα και νίκη. Είναι όμως το λεγόμενο και well played χέρι. Το αν βρει σίδερο, ή κακό φυλο στο river, είναι κάτι που δεν μπορείς να επηρεάσεις (εδώ μπαίνει ο παράγοντας τύχη).
Μια απ’ τις φράσεις που μισώ στο Μπάσκετ αλλά και στην καθημερινότητα μου είναι ο όρος loser. Νομίζω χρησιμοποιείται αρκετά κυρίως λόγω της αδυναμίας μας είτε να εξηγήσουμε γεγονότα είτε να τα αποδεχτούμε (ναι έχει διαφορά). Χρησιμοποιείται επίσης και για να μειώσουμε παίχτες αλλά και ομάδες με μια άκριτη ταμπέλα. Loser ο οσφπ έναντι του παο, loser η εθνικης Ελλάδος έναντι των Ισπανών, loser ο λεμπρον, loser ο μιλος. Με εξαίρεση το 2014-2015 πότε ο οσφπ ήταν ξεκάθαρα καλύτερος του παο; Οι ισπανοί είναι απλα ανώτεροι, όπως ήταν οι γιουγκοσλάβοι στα 90’ς, απλα ας το δεχτούμε. 3/9 μεν ο λεμπρον σε τελικούς (με αρκετή επιφύλαξη, έστω κάπου εκεί). Σε πόσους πήγε όμως ως φαβορί πέραν της σειράς με Νταλας; Τέλος για μίλος αν και για τη ψυχοσύνθεση του δε φτάνει ολόκληρο άρθρο, πως γίνεται ενας loser παίχτης να έχει δείξει τεράστιο winner attitude με την εθνική του ομάδα; Η προσωπική μου άποψη είναι οτι στο υψηλό αυτό επίπεδο δεν υπάρχουν losers, υπάρχουν απλά παίχτες που σε πολύ κρίσιμες καταστάσεις έχουν έλλειψη ικανοτήτων. Τα δύο τελευταία λεπτά ενός αγώνα μπάσκετ, εκτός από συναρπαστικά φέρνουν στην επιφάνεια όλες τις αδυναμίες των πρωταγωνιστών.
Κάθε ομάδα απ’ τις οχτώ έχει επιλέξει κι έναν ηγέτη, έναν παίχτη finisher ειδικών καταστάσεων (που λέει και μια ψυχή). Ο οσφπ τον Σπανούλη, η ρεαλ το Γιουλ, η Φενερ τον Μπογκντανοβιτς, ο Παο μάλλον το Μαικ Τζειμς ( αναζητούσε αρκετούς μες τη χρονιά, χάνοντας αρκετά ματς στο τέλος) κ.ο.κ.Ο ηγέτης έχει οριστεί κυρίως για την ικανότητα απειλής με διαφορετικούς τρόπους. Δεν είναι μόνο το γνωστό triple threat (ντριμπλα πασα σουτ), όσο και η ικανότητα διαβάσματος μιας κατάστασης αλλά και η συνέπεια με την οποία ένας παίχτης μπορεί να πάει στις βολές. Στο ντέρμπι αιωνίων του Ο.α.κ.α ο Σπανούλης στην τελευταία επίθεση κάνει κάτι που και μετά από time out, δύσκολα θα σχεδιαζόταν απο προπονητή. Παίρνει screen ωστε να εκβιάσει την αλλαγή που 90% διαλέγουν ως αντιμετώπιση σε τέτοιες καταστάσεις οι ομάδες, απο τον παίχτη που θεωρεί ως πιο αδύναμο αμυντικό του αντίπαλου εκείνη τη στιγμή (Φωτση), τον περνάει, βλέπει τη βοήθεια, πασάρει στον καλύτερο finisher κοντά στο καλάθι και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Πόσοι παίχτες άραγε έχουν τέτοιου είδους ικανότητα; Ποιος δε βαρέθηκε βλέποντας τη φετινή μπαμπεργκ να χάνει συνεχώς με τον ίδιο τρόπο (Μιλερ); Πόσες νίκες στοίχισαν σε Παο μέχρι να βρει και μια άλλη δίοδο σε τέτοιες καταστάσεις πέρα απο συστήματα για ελέυθερο τρίποντο, από ομολογουμένως εξαιρετικούς σουτερ που διαθέτει; Τέλος, ένας επίσης σημαντικός παράγοντας σε τέτοιου είδους καταστάσεις είναι η υποστήριξη της ομάδας και του staff στον παίχτη που πρόκειται να πάρει αυτές τις μπάλες. Θεωρητικά στον οσφπ πέραν του Σπανούλη, δύο παίχτες που μπορούν να αναλάβουν τέτοιες καταστάσεις είναι οι γκριν και λοτζεσκι. Ξεκάθαρα ανώτεροι εκτελεστικά, με εμφανείς αδυναμίες όμως σε διάβασμα καταστάσεων (γκριν) και ποικιλία εκτέλεσης (λοτζεσκι). Ας δούμε δυο καταστάσεις στις οποιές ο λοτζεσκι είτε θα μπορούσε είτε τελικά πήρε το κρίσιμο σουτ.
Εδώ υπάρχει ξεκάθαρο open shot σε δύο στιγμές μετά την πάσα του Σπανούλη, όμως επιλέγει εκ νέου πάσα στον παίχτη που είναι μεν χειρότερος σούτερ απ’ αυτόν, είναι όμως και τρομερά ψημένος σε τέτοιες καταστάσεις (ειλικρινά αναρωτιέμαι πόσα παρόμοια ματς έχει ζήσει).
Βρείτε τις διαφορές. Εδω είναι ο παίχτης που έχει οριστεί να πάρει αυτές τις μπάλες, απ’ ολη την ομάδα και πραγματικά όπως λέμε, δε βλέπει κανέναν και με τρομερή αυτοπεποίθηση τελειώνει μια δύσκολη φάση.
Παρακολουθώντας λίγα ματς της March madness, πραγματικά ζήλεψα τον τρόπο που οι Αμερικάνοι εντάσσουν τους παίχτες σε τόσο μικρές ηλικίες σε καταστάσεις που πρέπει να κουβαλήσουν ενα κολέγιο, μια κοινότητα στη νίκη σε ματς που τους βλέπει αλλα και τους κρίνει όλος ο πλανήτης. Εμείς ως Ελλάδα, πέρα απο ένα ρόλο supporting guard δίπλα σε έναν Αμερικάνο πώς άραγε ετοίμαζουμε τους παίχτες μας; Ποιός Έλληνας παίχτης, νέας εποχής μπορεί ταυτόχρονα και με συνέπεια, να εκτελέσεις απο δική του προσπάθεια, να δημιουργήσει για συμπαίχτη του και να διαβάσει σωστά μια τελευταία κατοχη; Πέραν του Σλούκα (βγάζοντας τη συνεπεια απο την εξίσωση) δε βλέπω κάποιον άλλον.
27΄λεπτά απομένουν για το εναρκτήριο ματς. Καλή θέαση σε όλους.
